ปวช.ตัวร้ายกับนายนิสิตฝึกสอน

ตอนที่ 27 : [50%]

       “Oh my god เชี่ย นี้มัน สุดยอด”

       ผมตะโกนสุดเสียงหลังเปิดถุงของขวัญที่ได้รับอย่างไม่เต็มใจจากไอ้ติวเตอร์ช็อปน้ำเงิน เมื่อรู้ว่าของขวัญที่ได้เป็นสายกีตาร์โปร่งชั้นดี ราคาเเพงกว่ายี่ห้ออื่นพอสมควร 

        โคตรถูกใจเลย !!!

        ฏ้ณเปลี่ยนสายกีต้าร์ทันทีเหมือนกับเด็กที่ได้ของเล่นใหม่ ทำการจูนสายให้เรียบร้อย นิ้วของฏ้ณค่อยบรรจงดีดสายกีตาร์

       “โอ้ว เชี่ย เสียงโคตรใส โคตรเพราะเลย”  ฏ้ณเเสดงอาการดีใจสุดๆเเบบคนที่ไม่เล่นกีตาร์คงไม่เข้าfeel 

       อืม…ต้องไลน์ไปขอบคุณมันสักหน่อย ฏ้ณโทรศัพท์เเละทำเพิ่มเพื่อนใหม่ในไลน์จากเบอร์ที่พึ่งได้มา กดส่งสติกเกอร์เพื่อทักทายไป 'HI !'

.

.

.

.

.

.

        ฏ้ณบอกให้เงินรอเเล้วกดไปที่ปุ่มวีดีโอคอล เเต่ก็ถูกเหรียญเงินตัดสายในชั่วอึดใจ 

       อ้าว…ไงตัดสายกูว่ะ

.

.

.

“ครับ พี่มีอะไร” เงินถามด้วยท่าทางขะเขินแอบอิงกายไว้หลังหนอมข้าง 

“อายอะไรของมึงวะ เเค่คอลกันเฉยๆ” ฏ้ณถามเเละมองเงินอย่างงงๆผ่านหน้าจอที่คอล หน้าขาวๆของเงินเริ่มเปลี่ยนเป็นขาวชมพู ไม่รู้จะอายอะไรกันหนักหนา

“เเล้วตกลงพี่มีอะไร”  

“เออ…จะเล่นเพลงให้ฟังหนึ่งเพลงตอบเเทนที่มึงมอบสายกีตาร์ดีๆให้กู ”

เงินขมวดคิ้วสงสัย เชี่ย…ถ้าพี่เค้าร้องเพลงเพี้ยนขึ้นมาทำไง ต้องทนฟังเหรอ 

ม่ายยยย…รีบบอกปักก่อนภัยบัติจะมาถึงตัว

“ไม่ต้องมั้งพี่…เกรงใจ”

“มึงไม่อยากฟังกูร้องเพลงเหรอ ” ฏ้ณพูดตัดเพ้อน้อยใจ “เฮ้อ กูตั้งใจจะเล่นให้มึงฟังเลยนะ ”

“-_-* เออ…ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น” เงินอธิบาย  “มา…ผมพร้อมฟังเเล้ว”

“ 1 2 3”

ตึ๋งงงงงงงงง ปลายนิ้วฏ้ณดีดสายกีต้าร์เริ่มเกริ่นก่อนร้องเพลง

♪ ♫…ทุกทีที่พบกัน 

ฉันเป็นอะไร

แว้บเดียวเธอหันมา 

ทุกอย่างล่องลอยและเคลิ้มไปไกล

จนหยุดห้ามใจไม่รักไม่ได้

เหมือนเธอไม่รู้ตัว ว่าฉันคิดอะไร

เห็นใครก็หลายคน 

ก็แอบมองเธออยู่ทุกวัน

แต่จะเป็นคนไหนกัน…♪ ♫

เสียงเพราะๆใสๆชวนเคลิ้ม ไม่น่าเชื่อว่าจะออกมาจากปากเด็กช่างเถื่อนๆ 

...ตอนนี้ผมว่าเริ่มเขินเเล้วว่ะ

♪ ♫…ฉันไม่รู้ว่าใครจะดีกับเธอแค่ไหน

ฉันไม่รู้ว่าใครจริงใจกับเธอเท่าฉันได้หรื¬อเปล่า หรือเปล่า

ไม่เอาอย่าให้ฉันคอยอีกต่อไปปปปปปปปปปป…♪ ♫

“เห้ยพี่…เสียงโคตรเพราะเลย” ผมประหลาดใจสุดๆ ไม่คิดว่าเสียงจะดีขนาดนี้

“อยู่เเล้ว” พี่ฏ้ณตอบอย่างมั่นหน้า เเต่นั่นก็เป็นความจริงจะเถียงอะไรก็ไม่ได้

“เออ…พี่…”

“ว่า…” พี่ฏ้ณขมวดคิ้วเข้มมองด้วยสายตาเเก้มดุผ่านหน้าจอ

“…” เอาไงดีวะ จะบอกดีมั้ย ถ้าไม่บอกมันก็…ไม่ได้บอก

“ทำไมติดใจ…เสียงกูเเล้วเหรอ” ฏ้ณยักคิ้วพร้อมยิ้มให้อย่างร่าเริง

“ไม่ใช่” เงินพูด “เออ..เเค่จะบอกว่าผมเป็นเกย์นะ”  เงินพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เเต่หลังจากนั้นในใจกลับร้อนเป็นไฟ

เชี่ย…กูพูดไปเเล้ว โอ๊ย พี่ฏ้ณจะมองกูยังไงว่ะ 

เเต่เอาตรงๆนะ ผมไม่ได้คิดอะไรกับพี่เค้าหรอก แต่อยู่ดีๆก็มีคนหล่อถอดเสื้อวีดีโอคอลมาเล่นกีต้าร์ให้ฟังก่อนนอน สำหรับผมมันคือการจีบ ก็ต้องมีเเอบหวั่นไหวกันบ้าง ผมก็ไม่อยากจะคิดไปเอง เลยบอกว่าตัวเองเป็นเกย์ไปเเล้วค่อยสังเกตุปฏิกิริยาพี่เค้า

“อืม…แล้วไง รู้อยู่เเล้ว”

“ห้ะ รู้ตั้งเเต่เมื่อไหร่” ผมกลับเป็นฝ่ายตกใจเอง… รู้ได้ไง ผมเองเป็นกย์นะ เกย์ ไม่ใช่ตุ๊ด ใช้ชีวิตปกติเเบบผู้ชายทั่วไป ไม่ได้เเสดงออกใดๆ ถ้าไม่สนิทก็ไม่รู้หรอก

“หน้ามึงหวานอะ”

อืม... นั่นคือหลักในเเยกเกย์กับชายเเท้ของพี่เหรอ ถ้าหน้าหวานเป็น หน้าไม่หวานไม่เป็น โคตรมีเหตุผลเลย

“เหรอครับ” เงินงงกับคำตอบพร้อมขยี้หัว

“ เเล้วมึงเป็นเกย์มีปัญหาอะไรวะ กูไม่ได้รังเกียจนะ เป็นเพื่อนกันได้อย่าลักหลับกูก็พอ” ฏ้ณพูดติดทะลึ่งเเกมตลก

“โห้วพี่อะ ผมไม่ทำหรอก” 

“เเล้วตกลงมึงเป็นเกย์มีปัญหาอะไร”

“ป่าววว…ไม่มีไร” เท่านี้ผมก็รู้เเล้วว่าพี่ไม่ได้คิดอะไร ผมเเค่เข้าใจผิดไปเอง

“กูรู้เเล้ว มึงคิดว่ากูดีดกีต้าร์จีบมึงละสิ” ฏ้ณตะโกนสุดเสียงจนลำโพงเเทบจะเเตก พร้อมเเสดงสีหน้ามั่นใจเต็มร้อย

ชะ…เชี่ย เเมร่ง ทายถูกซะด้วย

“…มะ…ไม่ใช่สักหน่อยยย” เงินรีบปฏิเสธทันที เเต่หน้าที่เเดงช่างค้านกับคำพูดเสียเหลือเกิน

“เเนะ…ต้องใช่เเน่ๆเลย กูขอโทษน๊าาาาา…ที่กูทำมึงหวั่นไหว” หน้าจอกำลังเสดงหน้าหล่อๆพร้อมกับรอยยิ้มยียวนกวนบาทา

“ไอ้พี่บ้า เออ…ผมก็มีเเอบคิดบ้างเเหละ เเต่ตอนนี้ไม่คิดเเล้ว จบนะ”

“…คนหล่อเเบบกูนี้ ลำบาคจริงๆ ใกล้ใครคนนั้นก็หวั่นไหว”

“พี่ครับ…ผมว่าพี่มั่นหน้ามากไปเเล้วนะ” เงินพูดเหน็บถ้าอยู่ใกล้คงตบกระโหลกไปแล้ว

“มึงด่ากูเหรอวะ ...ดะ เดี๋ยวยันหน้าผ่านวีดีโอคอล …สรุป มึงเป็นเกย์ที่เเอบหวั่นไหวกับกู”

“ไม่ใช่หวั่นไหวครับพี่ เเค่สับสนว่าพี่จีบผมป่าวก็เท่านั้นเเหละ อย่าไปทำเเบบนี้กับใครละพี่ถ้าไม่จีบเค้าจริงๆ มันเป็นการให้ความหวังเค้านะพี่ ”

“เออ…กูไปทำเเบบนี้กับใครหรอก พึ่งกับมึงคนเเรกเลย ขอโทษนะที่ทำให้มึงสับสน”

“ช่างมันเถอะพี่ ผมยังไม่ได้คิดอะไรกับพี่สักหน่อย”

“ว๊ายยยยมึงนก” ฏ้ณพูดล้อเล่นเสียงตุ๊ด

“นกบ้านพ่องสิพี่ บาย”

"บาย"

สิ้นสุดการวีดีโอคอล

.

.

.

…เเล้ววันหลังกูวีดีโอคอลมาหามึงอีกได้ป่ะ มึงคุยสนุกดีอะ…

 ผมเองอยากจะถามไอ้เงินไปเเบบนั้น เเต่มันพูดเเบบนั้น ผมเองไม่กล้าพูดไป กลัวจะกลายเป็นการความหวังมัน

เฮ้อ… ฏ้ณถอนหายใจ ก่อนพุบลงนอนบนเตียงเเละจ้องมองเพดานอย่างเรื่อยเปื่อย

Writter(9) talk

ว่างๆเขียนต่อ

จะได้เขียนเมื่อว่างนะ ไม่รู้จะว่างอีกตอนไหน -_-" ก็เรื่อยๆอีกกี่จะจบวะ 

อย่าพึ่งun-favนะ บายย

ไม่เขียนนานลืมเนื้อเรื่องหมดเเล้ว555+