ปวช.ตัวร้ายกับนายนิสิตฝึกสอน

ตอนที่ 12 : SP [-1,0] : SILVER COIN 《๑๐๐%》

SP [-1,0] : SILVER COIN

ตอนพิเศษที่ [-1,0] : เหรียญเงิน

.

.

.

ปัง

ปัง

ปัง

เสียงปืนดังอย่างต่อเนื่อง

ปัง

ปัง

ปัง

ปกป้องถือปืน 9 มม. ในสภาพที่เหงื่อท่วมตัว ใช้ดวงตาที่ดุดันเล็งปลายกระบอกปืนไปที่ตำเเหน่งอกขวาซึ่งเป็นหนึ่งในจุดตายของร่างกาย จ้องมอง เพ่งสมาธิ ใคร่ครวญ ก่อนจะตัดสินใจลั่นไกปืนและกระหน่ำยิงกระสุนปืนออกไป

ปัง

ปัง

ปัง

“เฮ้อ !!!” ปกป้องถอนหายใจระบายความอึดอัดที่อยู่ในตัวเองออกมาทั้งหมด วางกระบอกปืน 9 มม.ที่ร้อน เเละเต็มไปด้วยกลิ่นควันของเขม่าดินปืน ปกป้องทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างช้าๆ ก่อนที่จะขยี้ตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

“บัดซบ โว้ยยยย!!!”

“อย่าหัวเสียไปเลยไอ้ป้อง เเค่ B+ ไม่ทำให้มึงตายหรอกนะ”

นิวปลอบปกป้องด้วยความรำคราญ เพราะปกป้องได้พึ่ง B+ ตัวเเรกในชีวิตมหาลัย ซึ่งปกติปกป้องได้ A มาตลอด 

“กูจะซิ่ว กูจะเรียนใหม่ให้ได้ 4.00”

“งี่เง่า มึงอยู่ปีสามเเล้วจะซิ่วหาพ่องมึงเหรอ”

.

.

.

ใช่ครับ นี่เรื่องของผม นายปกป้อง ตอนอยู่ปีสาม ณ มหาลัยพิกุลทอง วันนี้ก็ไม่มีอะไรมากก็เเค่มีB+ ขาดอีกเพียง 0.1% ผมก็จะได้ A เเล้ว เเต่เเมร่งจารย์ไม่ยอมปัดให้ ผมเลยหัวเสียมาระบายอารมณ์ด้วยการยิงปืนที่สนามยิงปืนของฐานทัพเรือ

“ยังเเม่นเหมือนเดิมนะ ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าเเค่ยิงปืนเป็นงานอดิเรก ไม่ลองเอาดีทางด้านนี้จริงๆเหรอ”

เจ้าหน้าที่สนามเอาเป้ามาให้ผม เเละยังพูดชวนผมเข้าวงการยิงปืนเหมือนเดิม

“พอๆเลยพี่ ผมละกลัวจริงๆว่ามันจะเอาปืนไปยิงนักเรียนตาย”

ผมไม่ทันอ้าปากตอบ ไอ้นิวก็เเก้ตัว(ปนใส่ร้าย)ให้เเทน

“ไปกลับกันเถอะ กูเหนื่อยเเล้ว”

ติ๊ดตะลิดตี้ติ๊ด ติ๊ดตะลิดตี้ติ๊ด ติ๊ดตะลิดตี้ติ๊ด

โมโลดี้เสียงเรียกของโทรศัพท์โนเกียรุ่นปาหัวหมาเเตกเเต่โทรศัพท์ไม่เเตกของปกป้องดังขึ้น

[ไอ้ป้อง อยู่ไหน๋น๋น๋น๋??]

เสียงสูงจากปลายส่งออกทันทีที่ปกป้องรับสายจนปกป้องต้องเอาหูห่างจากโทรศัพท์

“เสียงจะสูงไปห้ะ ไอ้เจ๊นีน”

[มึงรีบมาโรงพยาบาลเร็ว]

เจ๊นีนเจ้าของเสียงสูงปลายสายเมื่อสักครู่เปลี่ยนโทนเสียงที่จริงจัง จนน่าแปลกใจ

“เห้ย เกิดอะไรขึ้นว่ะ”

ปกป้องถามออกไปด้วยความตกใจ

[ ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ]

โทรศัพท์ถูกตัดไปก่อนจะรู้เรื่องราวทั้งหมด

สุดท้ายผมเละนิวตัดสินใจซิ่งรถพร้อมเเบกความค้างคาใจไปที่โรงพยาบาล

“มีอะไรเกิดว่ะเจ๊”

นิววิ่งไปหาเจ๊นีนที่รักของมันเเละถามออกไปด้วยความห่วงใย ทิ้งผมให้เดินตามหลังต้อยๆ

“คุณพยาบาลค่ะ คนนี้กรุ๊ปเลือดเดียวกับน้องเค้าคะ พาไปสูบเลือดเลยคะ”

เจ๊นีนชี้ผม

เดี๋ยว เดี๋ยว !!!

เกิดอะไรขึ้นผมที่เดินตามหลังมาไม่รู้เรื่องอะไรเลย อธิบายกูก่อนสิ อย่าปล่อยให้กูงง

“ห้ะ ...”

ตกใจไม่ทันจบประโยคก็ถูกบุรุษพยาบาลล็อคตัวลากไปไหนก็ไม่รู้ 

“เกิดอะไรหว่ะ เจ๊นีน" นิวถามเจ๊นีน

“กูขับรถชนคน เป็นนักเรียนอยู่เลยมึง” เจ๊นีนที่พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเเละเดินเข้าซบแผ่นอกของนิว “ทางโรงพยาบาลเค้าไม่เลือดสำรองกรุ๊ปเดียวกับน้องเค้าหมด เเต่กูจำได้ว่าป้องมันกรุ๊ปเดียวกัน เเกถ้าน้องเค้าตายทำไงดี”

“หมดเดี๋ยวนี้เก่งจะตาย น้องเค้าต้องไม่เป็นอะไร ต้องปลอดภัย” นิวลูบหัวปลอบเจ๊ที่กำลังร้องไหเละสั่นความกลัว

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!!

“กูว่าเจ๊เตรียมค่ารักษาพยาบาลไอ้ป้องเผื่อไว้ดีกว่า”

นิวบ่นติดตลกหลังได้เสียงปกป้องกรีดร้อง

.

.

.

“ไอ้เจ๊มึงตายเเน่”

“เจ็บหมอ”

“เจ็บ”

“อ๊ากกกกกกกกกก”

ปกป้องกรีดร้องราวกับจับถูกเชือด พร้อมทั้งสบถเเละด่าสาปเเช่งเจ๊นีนอย่างไม่ขาดสาย ทั้งๆก็เเค่ถูกเจาะเลือดเพื่อนำเลือดไปใช้ในการผ่าตัด

.

.

.

“ปกป้องเป็นไงบ้าง”

เสียงที่อ่อนหวานกำลังเรียกให้เรียกให้ผมตื่น

ผมค่อยๆลืมตาและสังเกตุพิจารณาทุกอย่างที่อยู่รอบตัวอย่างช้าๆก็ทำให้ทราบว่าตัวเองอยู่บนเตียงผู้ป่วย ผมลงเป็นลมไประหว่างบริจาคเเน่ๆ

“ปกป้องเป็นไงบ้างจ้า”

เสียงอ่อนหวานที่ฟังเเล้วให้มีกำลังใจเรียกผมอีกครั้ง

“ไอ้เจ๊นีน”

ผมตกใจเมื่อรู้ว่าตนเสียงคือเจ๊นีน ตัวการสุดเเสบที่หลวกลวงผมมาบริจาคเลือดบ้าบออะไรก็ไม่รู้ ทั้งๆที่มันก็รู้ว่าผมกลัวเข็มแบบสุดติ่ง ทำเป็นพูดเสียงหวานคงหวังให้ผมใจอ่อน

หึๆ ตายเเน่ ไอ้เจ๊

“มึงใจเย็น ฟังกูเล่าเรื่อง”

ผมไม่ทันอ้าปากด่า นิวก็ออกโรงปกป้องเจ๊นีนทันที

.

.

.

“พอรับได้”

หลังจากได้ยินเรื่องราวทั้งหมด ก็มีเหตุผลที่พอรับได้ เเต่…ควรปรึกษากันก่อนมั้ย

“แล้วน้องเค้าปลอดภัยดีใช่มั้ย”

“ปลอดภัย”

“เออ… เเล้วทำไมกูถึงมาอยู่สภาพนี้”

ผมสำรวจตัวเองก็พบว่าตัวเองอยู่ในชุดคนไข้เเถมถูกสายน้ำเกลือ

“กูมึงเเมร่งเเหกโหวกเเหวกโวยวาย ความดันเลยขึ้น เลือดเลยออกมาเยอะกว่าปกติ จนทำให้ร่างกายมึงอยู่สภาพอ่อนเเรง” นิวพูด

“หมอให้เเอดมิดคืนหนึ่ง เดี๋ยวรับผิดชอบค่าใช้จ่ายให้เอง”

เจ๊นีนพูดพร้อมกับกุมขมับตัวเอง คงเพราะต้องเเบกรับฆ่าใช้จ่ายจำนวนไม่ใช่น้อย เห็นเเล้วก็น่าสงสารเหมือนกัน

“มึงเอาอะไรมั้ย กูกับเจ๊จะหาเติมไว้ให้”

“ไม่ละ”

เติมเหรอ กูไม่เเมวที่จะเติมอาหารทิ้งไว้ให้นะ - -*

“งั้นพวกกูกลับหอเเล้วนะ”

“เคๆ บาย”

ปัง!!!

สิ้นสุดเสียงปิดประตู ห้องก็กลับมาสู่ความเงียบสนิทอีก เฮ้อออ...เเอดมิดวันหนึ่งเหรอ ไม่อยากค้างโรงพยาบาลเลย เเต่ทำไงได้หมอให้เเอดมิน 

กลัวผีอ่ะ สองตัวนั้นก็กลับไปเเล้ว ตามจริงน่าจะนอนเป็นกูสักหน่อย

งั้นหลับเลยดีกว่า ค่อยตื่นมาตอนเช้า

แอ๊ดดดดด…. เสียงประตูดังขึ้นอย่างค่อยๆ

“ลืมของเหรอ”

ผมเอ๋ยถามโดยไม่ลืมตา ไม่มีคำตอบใดๆ เเต่กลับได้ยินเข็นรถเข็นเข้ามาเเทน

เชี่ย!!! 

อย่าบอกนะกูจะเจอของดีประจำโรงพยาบาลเข้าเเล้ว

เอ๋! 

ทำไมมืด มองไม่เห็นอะไรเลย ทำไงดีกู เค้าเรียกผีอำใช่มั้ย ไม่นะ ทำไงดีไอ้ปกป้อง กลัวจนฉี่จะราดเเล้ว

.

.

.

โอ๊ะ  กูหลับตาอยู่นิ ลืมลืมตา 555

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็เห็นผู้หญิงเข็นเด็กชายที่นั่งบนรถเข็นเข้ามาผม

“มีอะไรป่าวครับ”

ผมถามไปด้วยเสียงสั่นๆ คนป่าวว่ะ

“ขอโทษนะจ๊ะที่รบกวน พอดีลูกของน้าเค้าอยากจะเจอหนูนะ น้าห้ามเล้วว่าให้พักก่อนเค้าก็ไม่ยอมฟัง เหรียญคุยกับพี่เค้าสิ”

“สวัสดีครับพี่ ผมชื่อ เหรียญเงิน นะ ผมเป็นที่ได้รับเลือดจากพี่” เด็กชายบนรถเข็นเเนะนำตัว

“ปลอดภัยก็ดีเเล้ว :) ตามจริงควรพักก่อนนะ ค่อยมาเจอพี่ตอนหลังก็ได้” 

เหรียญเงินค่อยๆยื่นมือมาจับมือผม

“ขอบคุณนะครับพี่ ถ้าไม่ได้เลือดจากพี่ผมคงตายไปเเล้ว พี่เป็นฮีโร่ของผมนะครับ ขอบคุณนะครับ”

รู้สึกดี เชี่ยๆ...ไม่คิดเลยว่าบริจาคเลือดจะรู้สึกดีขนาดนี้ มือที่จับมือผมอย่างเเนบเเน่นเเละคำพูดขอบคุณที่แฝงความจริงใจนั้น ผมให้ผมรู้สึกสุขใจสุดๆไปเลย 

:)

“ขอบคุณนะพี่ปกป้อง พี่เป็นฮีโร่ที่ช่วยชีวิตไว้เลยนะ”

ปัจจุบัน

เหรียญเงินตรวจสอบเเต่งตัวของตัวอยู่หน้ากระจก ก่อนจะหยิบเสื้อช็อปสีน้ำเงินของวิทยาลัยอรุณรุ่งพิทยาขึ้นมาใส่เเล้วเดินออกจากห้องเช่า

“เชี่ยย พวกช็อปเเดง”

เหรียญตกใจเมื่อเห็นคนใส่ช็อปแดงนั่งกินข้าวอยู่กับคนที่เเต่งชุดนิสิตที่ร้านป้าหน้านิ่งตรงข้ามห้องเช่าของเหรียญเงิน

เอ๋ คนที่เเต่งชุดนิสิต

คนนั้น

.

.

.

พี่ปกป้องไม่ใช่หรอ

Writter talk

Break เรื่องหลัก มาพบตอนพิเศษกันสักหน่อย

ย้อนอดีตปกป้องกับเหรียญเงิน