ปวช.ตัวร้ายกับนายนิสิตฝึกสอน

ตอนที่ 1 : 00 เลือกโรงเรียน

ปวช.ตัวร้ายกับนายนิสิตฝึกสอน

00

เลือกโรงเรียน

    ณ มหาวิทยาลัยพิกุลทอง

    ตึกคณะศึกษาศาสตร์

    สาขาคณิตศาสตร์

    ปี 4 เทอม 2 เป็นช่วงเวลาดี ๆ ที่จะรู้จักธาตุเเท้ของเพื่อนที่จักกันมาเกือบสี่ปี เพราะตอนนี้เป็นเวลาสำหรับการเลือกโรงเรียนสำหรับการไปฝึกสอน ต่างคนต่างเเย่งชิงโรงเรียนที่ตั้งอยู่ใกล้บ้าน โรงเรียนที่มีอาจารย์นิเทศการสอนไม่เข้ม โรงเรียนที่มีระบบการจัดการดี โรงเรียนที่ครูพี่เลี้ยงใจดี เเละอีกสารพัดเหตุผล(ข้ออ้าง)ในการเลือกโรงเรียนของเเต่ละคน เเต่โรงเรียนรองรับนิสิตที่จะมาฝึกสอนได้จำนวนจำกัด จะมากหรือน้อยขึ้นอยู่เเต่ละโรงเรียน ดั้งนั้นสภาวะเเข่งขันเเละเเย่งชิงที่เดิมมีอยู่เเล้ว ทำให้ร้อนเเรงเเละกดดันมากขึ้น ราวพวกไฮยีน่าที่รุมเเทะซากควายป่าอย่างหิวกระหาย

     “เฮ้อออออ …”

     ผมถอนหายใจให้กับตัวเอง ผมเองก็เป็นอีกคนที่พลาดโรงเรียนที่ตัวเองต้องการ โรงเรียนที่ผมจะไปฝึกสอนนั้นไม่ใช่โรงเรียนที่พิเศษพิโศอะไรหรอกครับ เพียงเเต่อยู่ใกล้บ้านเท่านั้นเอง(จะได้ประหยัดค่าหอนะ) สาเหตุที่พลาดก็ดันไว้ใจไอ้นิว เพื่อนสนิทตัวดีให้จัดการให้ เพราะนิวเองก็จะไปฝึกสอนโรงเรียนเดียวกัน เเต่โรงเรียนดันรับนิสิตฝึกสอนเพียงเเค่หนึ่งคนเท่านั้น มันก็ต้องเลือกตัวมันอยู่เเล้ว คาบโรงเรียนที่ผมต้องการไปหน้าตาเฉยโดยไม่บอกกล่าวสักคำ

     “ไอ้ปกป้องงงงงงง”

     เสียงไอ้เพื่อนนิวตัวดีเรียกผมมาเเต่ไกล พร้อมวิ่งเข้ามาหาผมสุดฝีเท้า เเละกระโจนเข้ากอดคอผมที่หน้าบึงขมวดคิ้วรอมันอยู่

     “อะไรมึงว่ะ”

     ผมตอบกลับอย่างห้วนๆเเละน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรแต่อย่างใด

     “มึงโกรธใครมาว่ะ”  

     นิวถามผมอย่างงงๆ เมื่อเห็นใบหน้าที่บูดเบี้ยวของผม

     “ไอ้นิวมึงยังกล้าถามอีกนะ มึงอยากโดนตีนกูยัดปากใช่มั้ย”

     “อ้าววว มึงก็รู้ว่ากูดูคนไม่ออก ตกลงโกรธใคร”

     มึงไม่น่าจะสอบได้ทอปห้องเลยไอ้นิว นี้สินะที่เค้าว่า IQสูง EQมักจะต่ำ

     “เออ กูโกรธสิว่ะ มึงไม่ปรึกษาอะไรกูเลย”

     ผมเฉลยให้นิวได้รู้ว่าผมโกรธมันอยู่ ถ้าไม่เฉลยมันก็คงไม่รู้

     “เรื่อง…?”

     นิวทำหน้ามึนงงใส่ผม เห็นเเล้วอยากจะ...เเตะกระทืบหน้ามันสักครั้งสองครั้ง

     ขอสาบานถ้าไม่ใช่เพราะใส่ชุดนิสิตเเละเข็มกลัดดอกพิกุลสีทองซึ่งสัญลักษณ์ที่นิสิตทุกคนที่นี้ต้องมีกลัดอยู่บนอกเสื้อผม ผมจัดการมันเเล้ว

     “กูต้องเฉลยให้มึงรู้มั้ย นิวคิดสิ คิดสินิว”

     นิวคิดอยู่นานพอสมควรเเละสุดท้ายคำตอบก็ออกจากปากมันอย่างไม่มั่นใจนัก

     “...เรื่องโรงเรียนเหรอ…?”

     “เออ...ถูกต้องเเล้วครับ”

     ในที่สุดเพื่อนผู้มีIQสูงเเต่EQต่ำก็เข้าใจสักที

     “กูจำเป็นกว่ามึงนี้ มึงก็รู้ว่ากูต้องดูเเลเเม่ เเม่กูป่วย”

     “เออ ไม่รู้กูจะงอน มึงควรมาปรึกษากูก่อนป่าวว่ะ กูงอนมึงอ่ะ”

     “งี่เง่าว่ะมึง”

     นิวโบกหัวผมอย่างเบาๆ

     “ชิ...ว่าเเต่กูจะได้ฝึกสอนที่ไหน”

     “อ้าว อาจารย์ยังไม่ได้บอกมึงอีกเหรอ”

     ไอ้นิวเเสดงสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด คิ้วขมวดกันจนจะผูกเป็นโบว์ สายตาหวาดหวั่น

     “ยังไม่บอก จารย์เรียกกูมาคุยวันนี้ มีอะไรป่าวว่ะ”

     ผมเองเริ่มกลัวกับคำตอบที่จะได้รับ

     “มึงรู้จากปากจารย์ดีว่านะ”

     นิวเลี่ยงที่จากตอบคำถามผม เเต่นั้นทำให้ผมกังวลมากกว่าเดิม โรงเรียนที่ผมจะไปฝึกสอนมันน่าเครียดขนาดนั้นเลยเหรอ

.

.

.

     “อะไรนะครับ อาจารย์”

     ตอนนี้ผมเข้าใจเเล้วว่ามันถึงน่าเครียด ผมถึงกลับลุกจากเก้าอี้ยืนขึ้นตบโต๊ะ ถามอาจราย์สุดเสียง “อาจารย์ว่าไงนะครับ”

     “คุณฟังไม่ผิดหรอก โรงเรียนที่คิดได้ไปฝึกคือวิทยาลัยเทคนิคอโศกวิศวบิพูรณ์”

     อาจารย์ตอบด้วยเสียงที่นิ่งเเละสีหน้าเเละไร้อารมณ์ใดๆ

     “เเต่…”

     “ไม่มีเเต่ ถ้าไม่ฝึกที่นี้ ก็ต้องรอปีหน้า”

     ผมพูดไม่ทันจบคำอาจารย์ก็เเทรกด้วยคำพูดที่ผมไม่อาจจะขัดขืน

     “ผมโอเคครับ” ผมตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจเเละถามย้ำเพื่อความเเน่ใจ “ที่ผมฝึกมันคือวิทยาลัยเทคนิคจะไม่มีปัญหาเหรอครับ”

     “วิทยาลัยเทคนิคเทียบได้กับ ม.ปลาย ก็เท่ากับเธอฝึกสอนมัธยมปลาย อีกอย่างวิทยาลัยเทคนิคก็เรียนคณิตศาสตร์นะ”

     อาจารย์อธิบายพร้อมอ้างเหตุผล 

     ถึงเหตุผลจะฟังดูมีน้ำหนัก เเต่ความเครียดไม่ได้น้อยลงเลยการสอนเด็กเทคนิคที่ป่าเถื่อนเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ

     “ปกติมันเรียนด้วยเหรอว่ะ เห็นมีเเต่วิ่งยิงวิ่งราฆ่าฟันกันไปวันๆ” ผมกระซิบกับตัวเองตามทัศคติที่มีต่อนักเรียนเทคนิค(จริงๆ ไม่ใช่ทัศนคติ เเต่น่าจะเป็นอคติมากกว่า)

     “บ่นอะไรของคุณ” อาจารย์ขัดขึ้น

     “เปล่าครับ เเหะๆ”

     ผมเเก้ตัวน้ำขุ่นๆพร้อมเอามือลูบหัวตัวเองกลบกลืน

     “โชคดีกับการฝึกสอนนะ คุณอาจจะเหนื่อยกว่าคนอื่นนะ”

     “ครับ ผมต้องรอดชีวิตมารับปริญญาให้ได้”

      ผมประกาศกร้าวอย่างมั่นใจ ทั้งที่ตัวเองไม่รู้ว่าจะรอดชีวตได้จริงๆรึป่าว 

      จะเท่าไหร่กันเชียว 

      ไอ้พวกเด็กเทคนิคได้เจอกูเเน่

      ครูปกป้องคนนี้จะจับตีก้นให้หมดเลย

.

.

.

     “พ่อครับเเม่ครับ พรุ่งนี้เป็นวันส่งตัว เออ...วันส่งตัวหมายถึงวันที่มหาลัยจะมอบตัวผมให้ทางโรงเรียนดูเเลนะครับ ผมจะต้องจะไปอยู่ใต้การปกครองของโรงเรียน  โคตรตื่นเต้นเลย ไม่รู้ครูพี่เลี้ยงจะเป็นคนเเบบไหน นักเรียนจะยอมรับในตัวครูฝึกสอนปกป้องคนนี้มั้ยนะ มีเรื่องให้เครียดให้คิดไปหมดเลย เเต่ผมต้องสอนพวกนักเรียนเทคนิคนะ ผมไม่ชอบเด็กพวกนี้เลยครับ ตอนนี้ปกป้องย้ายหอมาพักใกล้โรงเรียนเเล้วนะ ที่หอนี้มีเด็กเทคนิคอยู่เเค่สองสามห้องเอง เฮ้อ...เเค่นี้ก่อนนะ บ่นให้ฟังคงเบื่อเเล้ว คิดถึงพ่อเเม่สุดหัวใจเลยนะ ถ้าว่างจะกลับไม่เยี่ยมนะ”

     ปกป้องวางสายโทรศัพท์หลังพูดเรื่องต่างๆเเสนยึดยาวให้ทางปลายสายฟัง ในเเววตานั้นดูขุ่นหมองราวกับเขื่อนที่กักเก็บความเศร้า ความกังวล ไว้จนกำลังทะลักออกมา ปกป้องหยิบบุหรี่ขึ้นมาเเล้วจุดไฟที่ปลายม้วนบุหรี่ ควันสีเทาที่ปล่อยออกทางปากอย่างช้าๆนั้น บรรเทาหยุดความคิดที่ฟุ่งซ่านของปกป้องให้สงบลง

พรุ่งนี้จะได้เจอกันนักเรียนวิทยาลัยเทคนิคอโศกวิศวบิพูรณ์

Writter(9) Talk

            ปกป้องกำลังจะไปเผชิญโลกกว้างที่ไม่ใช่เเค่การเรียนทฤษฎีเฉกเช่นปี 1 - 4 ที่ผ่านมา เเต่ต่อจากนี้ไปคือการลุยเข้าไปในสนามรบ สนามรบดีๆที่มีชื่อว่า วิทยาลัยเทคนิคอโศกวิศวบิพูรณ์

เอาใจช่วยนิสิตฝึกสอนอย่างปกป้องหน่อยครับ ^^

ปล.จะพยายามเขียนไม่ให้วิชาการเกินไป

#ดอกพิกุลพลัดถิ่น