คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [2784] พ่อ คนนี้ของผม (2)
“พ่อผมฝาก.......”
O.o
O.O
OoO
O[]o
O[]O<<<(มันตกใจเป็นสเต็ปด้วยอ่ะ)
“พ่อออออออออออ” สึนะร้องออกมาลั่นเมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อกำลังทำอะไรกับคนที่ตนรัก (นายไปรักบาจิลคุงตอนไหน)
ภาพที่สึนะเห็นคือ อิเอมิสึกำลังคล่อมอยู่บนตัวของบาจิลที่นอนคว่ำหน้าซึ่งคาดว่าพ่อของตนพลิกตัวบาจิลให้นอนคว่ำ แล้วตัวเองก็ขึ้นคล่อมอยู่บนตัวของบาจิล ที่จริงสึนะไม่ได้ติดใจตรงนั้นหรอกแต่ที่เขาเห็นนี้สิ ไอ้ลำตัวก็อย่างที่บอกแต่ว่า หน้าของพ่อเขากับบาจิลอยู่ห่างกันแค่นิดเดียวเอง นิดเดียวจริงๆนะ เขานี้หัวใจหลุดลงไปอยู่ตาตุ่มเลย
“นี้พ่อทำอะไรน่ะ” สึนะยังคงโวยลั่น ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คงเป็นเพราะรู้สึกหึงหวงเมื่อเห็นคนที่ตนรักอยู่ในระยะประชิดกับคนอื่น(พ่อนายนะทูน่า) และคงเป็นเพราะร่างบางที่อยู่ข้างล่างยังคงนอนหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องอะไรทั้งๆที่มีลมหายใจมาเป่ารดหูของตน ทำไมนายยังนอนอยู่ได้หละบาจิลคุง
“เบาๆสิเจ้าลูกชาย เดี๋ยวบาจิลก็ตื่นหรอก” พ่อของเขาทำท่าห้ามปรามใส่เขาเมื่อเขาเริ่มพูดเสียงดังเพื่อกะจะให้ร่างบางตื่นขึ้นมาขัดขืน
“อือ....” ได้ผล ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่จะลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าตนอยู่ในสภาพไหน
“อ๊ะ....นายท่าน...ทะ....ทำอะไรครับ” บาจิลเริ่มหน้าขึ้นสีเพราะดวงตาคู่ที่จ้องมองมาทางเขาช่างเหมือนกับดวงตาของคนๆนั้น คนๆนั้นที่กำลังทำท่าทางเหมือนกำลังโกรธมาทางเขา ก่อนที่จะเดินกระแทกเท้าเบาๆขึ้นห้องไป
(ทูน่าหึงจนหน้ามืดงอลตุ๊บป่องไปแล้วคร๊าบบบบบ >o< )
อิเอมิสึก้มตัวลงมาต่ำกว่าเดิมก่อนที่จะเอียงคอไปทางคอขาวของร่างบางเล็กน้อยก่อนที่จะ....
“กำลังทำให้เจ้าลูกชายรู้ใจตัวเอง” คนก่อเรื่องกระซิบข้างหูร่างบางข้างใต้ร่างของตนเบาๆให้ได้ยินกันแค่ 2 คนก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
บาจิลลุกขึ้นนั่งตามมาก่อนที่จะทำหน้าครุ่นคิดถึงคำพูดบวกกับท่าทางของบุคคลที่อิเอมิสึพูดถึง
‘กำลังทำให้เจ้าลูกชายรู้ใจตัวเอง’ เจ้าลูกชายคงหมายถึงท่านซาวาดะ แล้วทำไมต้องคล่อมร่างของเราด้วย
‘คนๆนั้นที่กำลังทำท่าทางเหมือนกำลังโกรธมาทางเขา ก่อนที่จะเดินกระแทกเท้าเบาๆขึ้นห้องไป’ แล้วทำไมท่านซาวาดะต้องโกรธขนาดนั้นด้วย หรือว่า......O/////O
เมื่อบาจิลรู้ถึงสาเหตุที่อิเอมิสึต้องทำกับเขาอย่างนั้นก็หน้าแดงขึ้นมาทันที บวกกับคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่เขาเกือบโดนรถชน แล้วสึนะก็ช่วยเขาไว้ยิ่งทำให้เขาหน้าแดงหนักกว่าเดิม
“คิ...ที่แท้ท่านซาวาดะก็หึงผมหรอครับ นายท่านผมจะทำยังไงดีครับ” บาจิลหันไปถามอิเอมิสึที่นั่งดูทีวีอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่ข้างๆ
“ตามขึ้นไปสิ สึนะน่ะนะโกรธใครไม่นานหรอก”
“ครับ” เมื่อบาจิลได้รับคำแนะนำจากอิเอมิสึ ก็รีบวิ่งขึ้นไปข้างบนซึ่งเป็นที่ซุกหัว(ดูใช้คำ)ของวองโกเล่รุ่นที่ 10
ปึง
“สึนะมาเล่นกัน คุณแรมโบ้อยากเล่นเกมส์อ่า” เมื่อร่างของสึนะเดินเข้ามาในห้องเจ้าตัวป่วนก็วิ่งรี่เข้ามาหาทันที
“แกเจ้าวัวโง่ เห็นไหมว่าสึนะกำลังไม่สบายใจแกก็ยังไปกวน มานี้เดี๋ยวฉันจะเล่นกับแก” รีบอร์นปริปากพูดออกมาเมื่อเห็นสีหน้าของศิษย์รักดูหมองๆ หลังจากที่เดินเข้ามาในห้อง
“ไม่เอาคุณแรมโบ้ไม่เล่นกับรีบอร์นหรอกรีบอร์นใจร้าย คุณแรมโบ้จะเล่นกับสึนะ”
“นี้สึนะ เรื่องบาจิลสินะ” เมื่อผู้เป็นอาจารย์พูดถึงบาจิล สึนะก็ถึงกับสะดุ้งทันที
“ปะ....เปล่าซักหน่อย ฉันเครียดเรื่องเรียนนะ ไม่มีอะไรหรอก” สึนะปากแข็ง แรมโบ้ที่ดูไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรแต่เรื่องแบบนี้แรมโบ้ดูก็รู้ว่าสึนะโกหก แล้วก็ปากแข็งมากๆด้วย
“เจ้าอิเอมิสึมันทำอะไรหละ” เมื่อรีบอร์นพูดอีกครั้ง ก็ยิ่งตอกย้ำสึนะและทำให้สึนะสะดุ้งขึ้นมาอีกครั้งแต่...
“ไม่ใช่หรอกฉันเครียดเรื่องที่โรงเรียนจริงๆ” สึนะก็ยังคงปากแข็งอยู่ดี
“สึนะเดี๋ยวคุณแรมโบ้ไปหาอะไรกินนะ คุณแรมโบ้หิวแล้ว เดี๋ยวเอามาฝากสึนะด้วย” พูดจบแรมโบ้ก็วิ่งออกมากห้องของสึนะไป เจอเข้ากับบาจิลที่กำลังวิ่งขึ้นมาพอดี
“บาจิล คุณแรมโบ้รออยู่เลย”
“แรมโบ้รอฉันหรอ มีอะไรหรือเปล่า” บาจิลถามอย่าง งงๆ เพราะนานๆทีแรมโบ้จะพูดกับเขา
“สึนะหิว บาจิลไปให้สึนะกินหน่อย” (เฮ้ย...ตรงไปแล้วไอ้วัวบ้า) บาจิลเกิดอาการช๊อคเมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากเด็กอายุ 5 ขวบ ก่อนที่หน้าจะขึ้นสีเรื่อยๆ จนตอนนี้แดงมากแล้ว
“บะ....บ้าหรือครับ....ผะ....ผม....”
“เอาน่า เป็นว่าสึนะอยากกินก็แล้วกัน ไปแล้ว คุณแรมโบ้หิว” พูดจบก็เดินจากไป
‘ผมยอมเพื่อท่านซาวาดะทุกอย่างแหละครับ’ เมื่อคิดอย่างนั้นก็เผลออมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
ซักพักก็มีเสียงเอะอะของรีบอร์นดังออกมาพร้อมกับเจ้าตัวที่เดินออกมาด้วยความเซง(??)
“คุณรีบอร์น เป็นอะไรไปครับ” บาจิลถามด้วยความเป็นห่วง
“ก็เจ้าวัวบ้าน่ะสิ หายไปไหนเนี่ย”
“อ๋อ สงสัยไปที่ห้องครัวนะครับ เห็นบ่นว่าหิว” บาจิลตอบออกไปตามตรง
“ขอบใจมากบาจิล แล้วก็ขึ้นไปดูเจ้าสึนะมันด้วยก็แล้วกัน ให้ตายเจ้าอิเอมิสึก็เล่นแรงไปไหมเนี่ย”
“คุณรีบอร์นรู้หรอครับ” บาจิลถามออกไปด้วยความอยากรู้ปนสงสัย
“มีเรื่องอะไรที่ฉันไม่รู้บ้างหล่ะ” น้ำเสียงที่ดูเจ้าเล่ห์ถูกเอ่ยออกมาจากปากเล็กๆของรีบอร์นก่อนที่จะขอตัวไปตามหาแรมโบ้
“ท่านซาวาดะครับ” ร่างบางเดินเข้าไปภายในห้องอย่างช้าๆพร้อมกับเอ่ยเรียนคนที่ตนหลงรักมานาน
“พ่อฉันยอมปล่อยตัวออกมาแล้วหรอ” ถึงจะดูเป็นคำถามธรรมดาแต่ถ้าคุณไปเป็นบาจิลคุณก็ไม่รู้หรอกนะว่าน้ำเสียงที่ออกมาจากปากของสึนะ ฟังดูก็รู้ว่ากำลังงอล
“หึงหรอครับ” บาจิลได้ทีแกล้งสึนะบ้าง เพราะอะไรนะหรอก็เพราะสึนะชอบแกล้งเขาบ่อยๆนะสิ แล้วเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นเขาก็รู้ว่าสึนะต้องหาทางแกล้งเขาอีกเป็นแน่
“ก็ใช่นะสิ....” บาจิลถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินคำสารภาพที่หลุดออกมาจากคนปากแข็ง ใครๆก็รู้ว่า ซาวาดะ สึนะโยชิ ปากแข็งจะตาย ดูเหมือนสึนะจะพึ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปก็ยิ่งหันหน้าหนีบาจิลทันที
‘เขินหรอครับ คิ...’ บาจิลคิดอย่างอารมณ์ดีสุดๆ ย่ำว่าสุดๆ
“ท่านซาวาดะครับ ท่านซาวาดะโกหกใครก็ได้แต่โกหกใจของตัวเองไม่ได้หรอกนะครับ”
“บาจิล......ไม่ฉันไม่ได้โกหกใครทั้งนั้นแล้วก็ไม่ได้โกหกตัวเองด้วย...นายน่ะ ไปดูแลพ่อฉันนู้น” สึนะพูดประชดประชันใส่บาจิลทีแรกก็กะจะสารภาพว่าจริงๆแล้วเขาคิดยังไงกับร่างบางตรงหน้าแต่พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ก็ฉุนขึ้นมาทันทีจึงประชดร่างบางไปอย่างนั้น
“นายท่านก็มีคุณนานะอยู่แล้วไงครับ^^” บาจิลพูดอย่างมีความสุขและส่งยิ้มสดใสให้กับสึนะ ซึ่งนั้นก็ทำให้สึนะถึงกับหวั่นไหว ‘บาจิลคุงนายเป็นคนที่น่ารักมีเสน่ห์ ใครๆก็รักนาย รวมทั้งฉันด้วยบาจิล นายจะรู้ตัวบ้างไหมนะ’
นี้เป็นความคิดของสึนะในตอนนี้ที่มีต่อบาจิล
“แล้วนาย......”
“ผมก็จะมาดูแลทุกเรื่องของท่านซาวาดะไงครับ” ยังไม่ทันที่สึนะจะพูดอะไรต่อบาจิลก็พูดต่อขึ้นมาทันที
“ทั้งหมดเป็นแผนของนายท่านครับ นายท่านอยากให้ลูกชายของท่านรู้ใจตัวเองนะครับ แล้วมันก็ทำให้ผมรู้ใจของลูกชายของนายท่านด้วยครับ” บาจิลพูดไปชำเลืองมองสึนะเป็นระยะๆไปด้วยก็พบว่าร่างโปร่งมีอาการอึ้งเมื่อรู้ว่าทั้งหมดเป็นแผนการของพ่อเขาที่อยากให้เขารู้ใจของตัวเอง
“ท่านซาวาดะยอมรับมาเถอะครับ” บาจิลเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของสึนะแล้วเค้นเอาความจริงจาก(ปาก)สึนะ (ดูนังยูมันใช่คำ)
“ใช่...ฉันยอมรับก็ได้แล้วคำตอบหล่ะ”
“เอ๋...อะไรกันครับท่านซาวาดะ ผมเป็นคนถามนะครับ” บาจิลทำหน้างงเมื่อตนเป็นผู้ถูกถามแทนผู้ถาม
“ก็ในเมื่อนายรู้แล้วว่าฉันคิดยังไง.......”สึนะพูดพร้อมกับฉุดแขนบาจิลให้นั่งลงบนตักของตน
“อ๊ะ....”บาจิลร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อตนเองถูกย้ายมาอยู่ในสถานะผู้ถูกล่า และใบหน้าหวานก็เริ่มขึ้นสีเรื่องๆตามลำดับความเขิน
“บาจิล...” สึนะเกยคางของตนไว้บนบ่าของบาจิลทำให้บาจิลรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดต้นคอของเขาตลอดเวลา
“บาจิล...”
“คะ....ครับ” ผู้ถูกเรียกทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้อยู่ในระยะใกล้ชิดกับคนที่ตนรัก
“เป็น......” ‘เขินโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ขนาดขอเคียวโกะจังเป็นแฟนยังไม่เขินขนานนี้เลยนะเฟ้ย’
“.....”
“เป็นแฟนกันนะ!” ‘อ๊ากกกกกกกกกกพูดออกไปแล้วววววววววววววววว’ สึนะที่เริ่มบ้ากับความคิดตัวเองยังคงคิดต่อไปในขณะที่บาจิลตอนนี้นั่งหน้าแดงเป็นมะเขือเทศ เมื่อได้ยินคำขอเป็นแฟนจากคนที่โอบกอดเข้าจากข้างหลังก่อนที่จะยิ้มและหัวเราะออกมาเบาๆ
“หัวเราะอีกแล้วนะนายน่ะ ชอบหัวเราะจังนะ” สึนะส่งสายตาคาดโทษมาให้บาจิลโทษฐานทำเสียบรรยากาศ
“ก็ผมบอกท่านซาวาดะแล้วไงครับว่าผมจะมาดูแลทุกเรื่องของท่านซาวาดะไงครับ รวมทั้งเรื่องของหัวใจด้วยครับ” บาจิลพูดออกมาแล้วก้มหน้าก้มตาไม่เงยหน้าขึ้นมามองสึนะเพราะรู้ดีว่าตัวเองหน้าแดงขนาดไหนเพราะรู้สึกร้อนไปทั้งไปหน้าจนถึงใบหู
“เป็นอันว่าตกลงนะครับคนดี”
ฟอด~~~
สึนะห้อมแก้มขาวที่ตอนนี้ถูกแต้มด้วยสีแดงของร่างบางฟอดใหญ่ก่อนที่จะกอดร่างบางแน่นกว่าเดิม
END.
“ในที่สุดวองโกเล่สมัยหนุ่มก็ได้รักกับบาจิลคุงซักทีนะ นายว่างั้นไหม” ร่างบางดูจะสนอกสนใจเหตุการณ์ตรงหน้าแต่...
“คงงั้นแต่แกเจ้าวัวโง่กลับกันได้แล้วฉันยังไม่เสร็จเลยนะโว้ย” ร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังส่งเสียงคัดค้านร่างบางที่กำลังสนใจอย่างอื่นมากกว่าตัวเอง
“อีกหน่อยน่า....นะรีบอร์นนานๆทีจะได้มาที่นี้ด้วยกันนะ” ร่างบางพยายามอ้อนร่างสูงด้วยสายตา วิ๊งๆๆๆ
“ไม่ได้แกต้องกลับไปกับฉันเรื่องของเราจะเริ่มแล้วนะโว้ยเจ้าวัวโง่”
“ก็ได้ๆๆๆ เชอะงกชะมัด ทั้งๆที่บาซุก้าทศวรรษก็เป็นของฉันแท้ๆ”ร่างบางบ่นอุบก่อนที่จะโดนร่างสูงอุ้มขึ้นมา
“เฮ้ย...รีบอร์นปล่อยฉันลงนะฉันเดินเองได้ปล่อยยยยย~~~”
“ชักช้า ฉันอุ้มไปเร็วดี” ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น