คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [2784] พ่อ คนนี้ของผม
ช่วยให้คำแนะนำด้วยนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก ฝากเนื้อฝากตัว (และหัวใจ) ด้วยนะคะ
Title : พ่อ....คนนี้ของผม
Pairing : 2784 [Tsuna x Basil]
Warning : Romantic & Comedy
ปึง
เสียงตบโต๊ะดั่งไปลั่นห้อง
“สึนะคุง ฉันหมดความอดทนกับนายแล้วนะ” เสียงใสๆของหญิงสาวผู้ได้ชื่อว่าเป็นดาวของโรงเรียนเอ่ยขึ้น
“เคียวโกะจังหมายความว่ายังไง” ซาวาดะ สึนะโยชิ ออกอาการอึ้งอย่างมากเมื่อเห็นอาการผิดปกติของแฟนสาว
“เราเลิกกันเถอะ นายไม่เคยปฏิบัติกับฉันอย่างที่คนที่เขาเป็นแฟนกันเค้าทำกันเลยซักครั้ง แม้แต่เวลาทานข้าวนายยังไม่เคยมาหาฉัน ฉันขอโทษนะสึนะคุง แต่ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ”เสียงใสๆของเคียวโกะเริ่มสั่นคลอน ไม่ใช่ว่าเธอไม่เข้าใจว่าสึนะต้องมีงานยุ่ง ถึงเธอจะไม่รู้ว่ามันเป็นงานอะไรก็ตาม แต่อย่างน้อยก็น่าจะปลีกตัวมาหากันบ้างสิ แค่นี้ทำให้ไม่ได้เลยหรอ
“เคียวโกะจัง ทำไมหละ ฉันว่าเราเข้าใจกันแล้วนะ ฉันก็บอกเคียวโกะจังไปแล้วว่าฉันงานยุ่งมาก....”
“งานอะไรของนายหละ” สึนะพยายามอธิบายให้แฟนสาวของตนเข้าใจ ความจริงเค้าอยากบอกว่าจริงๆแล้วเขาต้องเป็นผู้สืบทอด ของวองโกเล่ รุ่นที่10 แต่กลัวว่าเคียวโกะจะรับเรื่องที่เขาเป็นมาเฟียไม่ได้ จึงบอกได้แค่ว่าติดธุระบ้าง มีงานด่วนเข้ามาบ้าง แต่ไม่นึกว่าเคียวโกะจะสวนเขากลับมาแบบนี้
“เออ.....” แล้วจะให้เขาบอกไปว่า ฉันเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟีย นะหรอ ยังไงเคียวโกะก็ไม่มีทางรับได้แน่นอน
“สึนะคุงก็ตอบฉันไม่ได้ ตลอดเวลาที่เราคบกันมาสึนะคุงไม่เคยไว้ใจฉันเลยใช่ไหม”
“มะ.....ไม่ใช่อย่างนั้นนะเคียวโกะจัง ฉันไว้ใจเคียวโกะจังนะ” รุ่นที่10แห่งวองโกเล่รีบเอื้อมมือไปลั้งแฟนสาวของตนไว้
“ถ้าไว้ใจกันทำไมไม่บอกกันหละว่าสึนะคุงติดธุระอะไรนักหนา”
“เออ.....เรื่องนี้ฉันบอกไม่ได้จริงๆนะเคียวโกะจัง”
“เห็นไหมสึนะคุงไม่เคยไว้ใจฉันพอกันที”
“เคียวโกะจัง...เคียวโกะจัง...”
ปึง
สาวน้อยที่เดินออกไปเมื่อกี้ปิดประตูใส่หน้าของอดีตแฟนหนุ่มของตน เมื่อออกมาเคียวโกะได้พบกับคนคนหนึ่งอยู่หน้าห้องพอดี แต่ก็แค่รับการทักทายของอีกฝ่ายก่อนที่จะรีบวิ่งหนีไป
“ทำไมนะ....ทำไมเคียวโกะจังต้องทิ้งฉันไปด้วย” สึนะตะโกนออกมาด้วยความอัดแน่นที่มีในใจ ก่อนที่หยดน้ำตาใสๆ จะไหลรินลงมาจากขอบตา ช้าๆ
“ท่านซาวาดะครับ” ผู้มาเยือนถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อเห็นผู้เป็นนาย นั่งสั่นไปทั้งตัวพร้อมกับหยดน้ำตาที่ยังไหลออกมาไม่ขาดสายราวกับว่ากำลังตอกย้ำความเจ็บปวดให้แก่สึนะ
“บาจิลคุง.....ทำไม.....ทำไมเคียวโกะจังต้องทิ้งฉันไปด้วย ฉันทำอะไรผิด” สึนะยังคงพร่ำเพ้อ ต่อไปขณะที่บาจิล ค่อยๆเดินเข้าไปหาสึนะก่อนที่จะย่าตัวลงมาให้อยู่ในระดับเดียวกับผู้เป็นนาย
“ทำไมกันบาจิล...ทั้งๆที่ฉันก็ทุ่มเท่ให้เคียวโกะจังทุกอย่างทำไมกันหละบาจิล” สึนะยกแขนขึ้นมาเขย่าตัวบาจิลเบาๆเหมือนต้องการคำตอบแต่บาจิลก็พอรู้ว่า คำถามที่สึนะถามออกมาเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ
“ท่านซาวาดะครับ...ใจเย็นๆไว้ก่อนนะครับวันนี้คุณเคียวโกะเขาอาจจะกำลังเครียดก็ได้นะครับ รอซักพักค่อยไปคุยกับเขาใหม่ก็ได้นะครับ ผมว่าเรารีบกลับบ้านกันดีกว่านะครับ วันนี้นายท่านกลับมาที่บ้านด้วยนะครับ” บาจิล พยายามปลอบใจสึนะและพยายามไม่ให้สึนะต้องคิดมาก ความจริงเขาแอบอิจฉาเคียวโกะด้วยซ้ำที่ได้อยู่กับสึนะตลอดเวลาที่สึนะไม่ได้เข้าแฟมิลี่
“พ่อกลับมาบ้านหรอ” สึนะรีบถามออกมาโดยลืมความเศร้าเมื่อกี้ไป ปริบทิ้งเมื่อได้ยินว่าผู้เป็นพ่อกลับบ้าน แต่ว่าพ่อก็ต้องกลับมาอยู่แล้ว ถ้าพ่อไม่กลับมาแล้วบาจิลคุงจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน ทำไมเราไม่สังเกตเรื่องนี้นะ
“ครับ เรารีบกลับกันเถอะครับนี้ก็เย็นแล้วเดี๋ยวแม่ของท่านซาวาดะจะเป็นห่วงเอานะครับ ^^” บาจิลส่งยิ้มสดใสให้สึนะก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วส่งมือมาทางสึนะ การที่สึนะได้เห็นรอยยิ้มของบาจิลทำให้สึนะรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆในใจยังไงชอบกล คงไม่มีอะไรมั้ง สึนะสลัดหัวไล่ความคิดบางอย่างที่ตีขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับมือของบาจิล ความอบอุ่นจากมือเล็กๆนั้นทำให้สึนะรู้สึกดีขึ้นมากจนเผลอจับไว้อย่างนั้น ...นุ่ม...
“เออ....ท่านซาวาดะครับจะจับมือของผมไปตลอดเลยหรอครับ”เมื่อสิ้นเสียงของบาจิลทำให้สึนะรู้สึกตัว รีบชักมือกลับ และหน้าเริ่มแดงเพราะความอาย อ๊ะ เราอายเพราะได้จับมือกับบาจิลหรอ ไม่หรอก เราแค่อายที่เสียหน้าต่อลูกน้องเท่านั้น
3 สัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ช่วงหลังๆสึนะไม่ได้คิดเรื่องของเคียวโกะแล้ว คงเป็นเพราะช่วงหลังมานี้เขาอยู่กับบาจิลคุงตลอดเวลาละมั้ง ทุกครั้งที่บาจิลยิ้มทำให้เขาลืมเรื่องเศร้าๆในจิตใจได้หมดเลยทุกครั้ง ทำไมพักหลังนี้บาจิลถึงมีอิทธิพลต่อจิตใจเขามากขนาดนี้นะ เขารู้สึกว่าเขาเริ่มชอบร่างบางตรงหน้านี้ซะแล้วสิ
“ คิก..”เมื่อสึนะได้ยินเสียงหัวเราะมาจากร่างบางที่เดินอยู่ข้างๆดังขึ้นมาเบาๆ ขณะเดินกลับบ้านด้วยกันก็เกินอาการไม่พอใจจึงถามออกไป
“หัวเราะอะไรน่ะ”
“ก็ท่านซาวาดะตลกดีนี้ครับ ตั้งแต่ไปไหนมาไหนกับผม ท่านซาวาดะยังหน้าแดงไม่หายเลยนะครับ ยังไม่ชินอีกหรอครับ คิก...”
“จริงหรอ” สึนะทำหน้าเหวอ ก่อนที่จะรู้ตัวว่าโดนผู้เป็นลูกน้องอำก็วิ่งไล่จับตัวพร้อมกับตะโกนออกมาดังลั่น
“นี้กลับมาเดี๋ยวนี้นะบาจิล นายแกล้งฉันหรอ กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“คิ...ท่านซาวาดะก็จับผมให้ได้สิครับ” ด้วยความที่บาจิลไม่ทันได้ดูทางและข้างหน้าก็กำลังมีรถบรรทุกวิ่งตรงมาทางบาจิล
“บาจิลคุง!!!”
ฟุบ
สึนะเข้าไปคว้าเอวของบาจิลได้ทันเวลาพอดี
“นาย โอเคนะ” สึนะถามด้วยความเป็นห่วง
ตึก ตึก ตึก
ทั้งคู่ค้างอยู่ท่านั้นเมื่อดวงตาของทั้งสองคนประสานกันในระยะประชิด สึนะค่อยๆโน้มหน้าลงมาช้าๆ
ตึก ตึก ตึก ตึก
“คะ....ครับ....ผะ.....ผมไม่เป็นไรหรอกครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วยผม” บาจิลรีบพูดก่อนที่จะหันหน้าหนีแล้วรีบลุกขึ้นแต่แล้ว
“อ๊ะ”
“เป็นอะไรไปบาจิลคุง” สึนะรีบเข้าไปประคองบาจิลอีกครั้งเมื่อร่างบางเซลงมา
“สงสัยข้อเท้าจะแพลงนะครับ”
“ไหนฉันขอดูหน่อยนะ” สึนะพูดก่อนที่จะย่อลงไปดูข้อเท้าของบาจิล
“อืมข้อเท้าแพลงขนาดนี้เดินไม่ไหวหรอก มา” ว่าแล้วสึนะก็หันหลังแล้วตั้งท่าเต็มที่
“อะ.....อะไรครับท่านซาวาดะ” บาจิลก็พอจะเข้าใจความคิดของสึนะอยู่หรอกนะแต่เขาไม่มีความกล้าพอที่จะทำ แล้วอีกอย่างตอนนี้สึนะก็อยู่ในฐานะของหัวหน้าของเขาด้วย
“ก็ขี่หลังฉันไง ก็ดูจากอาการแล้วบาจิลคุงเดินไม่ไหวแน่ๆ หรอจะให้ฉันอุ้ม” ยังไม่ทันขาดคำสึนะก็เปลี่ยนมาเป็นตั้งท่าจะช้อนตัวบาจิลขึ้น
“อย่าครับๆ ผมยอมขี่หลังท่านซาวาดะแล้วครับ” บาจิลตอบพร้อมกับใบหน้าที่แดงขึ้นเรื่อยๆสึนะมองมาทาง
บาจิลด้วยความประหลาดใจ จะว่าไปก็น่ารักดีแฮะ สงสัยต้องแกล้งบ่อยๆซะแล้ว
“ไงเจ้าลูกชาย อ่าว บาจิลทำไมไปขี่หลังสึนะอย่างนั้นหละ หรือว่าเล่นขี่ม้าส่งเมืองกันอยู่ 555 หน้าสนุกดีนะ”อิเอมิสึทักทายทั้งสองคนด้วยความร่าเริง
“ไม่ใส่นะพ่อ คือระหว่างทางเกิดอุบัติเหตุ นิดหน่อยนะครับ บาจิลคุงก็เลยขาแพลง ผมก็เลยอาสาให้บาจิลคุงขี่หลัง คงจะเดินทางมาเหนื่อยๆมั้งครับ ดูสิหลับไปแล้ว” สึนะหันไปมองบาจิลด้วยความอบอุ่นก่อนที่จะเดินผ่านอิเอมิสึเข้าบ้านไป
“วางไว้บนโซฟาสิ” อิเอมิสึที่เดินตามเข้ามาให้คำแนะนำเจ้าลูกชายตัวดีที่เขามองแว๊บเดียวก็รู้ว่าเจ้าลูกชายคิดยังไงกับบาจิล อย่างนี้ต้องแกล้ง
“ครับ” สึนะรับคำก่อนที่จะค่อยๆวางบาจิลลงบนโซฟาเบาๆ เพราะกลัวว่าร่างบางจะตื่นขึ้นมา เมื่อซึนะวางบาจิลได้ไม่ถึง5วิ เจ้าตัวป่วนก็วิ่งออกมา
“นี้ๆสึนะ คุณแรมโบ้ได้ของเล่นใหม่มาด้วย”
“ชู่ว์ เบาๆสิแรมโบ้ เดี๋ยวบาจิลเค้าจะตื่นเอา” สึนะเดินเข้าไปหาแรมโบ้แล้วทำท่าไล่ให้แรมโบ้ไปเล่นที่อื่นก่อน
“แงๆๆ สึนะใจร้าย”
“ฉันเปล่านะ เอางี้ นายไปเล่นกับรีบอร์นก่อนนะ” สึนะพยายามโยนภาระไปให้ผู้เป็นครูเพราะรู้ว่า รีบอร์นเป็นคนเดียวที่คุมแรมโบ้อยู่
“ก็รีบอร์น วี๊ดแล้วก็บึ่ม ใส่คุณแรมโบ้อะ ทั้งรีบอร์นทั้งสึนะใจร้าย” แรมโบ้ยังไม่เลิกงอแงจนสึนะเริ่มปวดหัว
“เอางี้ นายขึ้นไปก่อนนะเดี๋ยวฉันตามไป” สุดท้ายสึนะก็ต้องยอมจนได้ ดูท่าต้องให้พ่อดูแลบาจิลให้หน่อยแล้ว
“เย้ๆๆๆ” เมื่อแรมโบ้ได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องไป
“พ่อผมฝาก.......”
ความคิดเห็น