Mt little dog name is Kano

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

กานที่เราเจอกับตนที่เรารู้จักดี ในอีกมุมมองหนึ่ง มันทำให้คนเราเปลี่ยนมุมมองของคนๆนั้น ซึ่งตอนนี้ 



คิโดะ จะได้รับสิทธ์นั้นเดี๋ยวนี้!!!!!!!

เนื้อเรื่อง อัปเดต 8 เม.ย. 56 / 22:15

ณ วันหนึ่ง ในตอนที่คิดดะกำลังนั่งเย็บผ้าอยู่ที่มุมห้องอยู่คนเดี๋ยวนั้น "คิโดะช่วยชั้นด้วย ชั้นโดนมีดปักหัวอ่ะ เธอต้อง

ช่วยชั้นน่ะ ไม่งั้นชั้นจะฆ่าเธอ" เสียงของโมโมะดังขึ้น ก็ไม่ได้ช่วยให้คิโดะหันมามองเลย ยกเว้นการที่โมโมะมาบัง

แสงจนเธอเย็บผ้าไม่ได้ก็แค่นั้น "นี่โมโมะ เธออย่ามาเล่นอะไรที่มัน อะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"

ก็ตอนแรกคิโดะคิดว่าโมโมะแค่แกล้งเธอเท่านั้น แต่ใครจะคิดว่ามันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ  ส่วนชินทาโร่ที่นั่งอยู่บน

โซฟาก็มายืนดูโดยที่ไม่มาช่วยคิโดะเลยแม้แต่น้อย(ตามภาพ) "พี่ชินทาโร่ มาช่วยชั้นหน่อยซิค่ะ" คิโดะพูดขอร้อง

ชินทาโร่ด้วยความกลัวโมโมะ "ไม่เอาอ่ะ กลัวโดนกัด" แล้วชินทาโร่ก็เดินจากไป 



จากนั้น ด้วยความโมโหของคิโดะ ทำให้คิโดะโทโหจนดึงมีดออกจากหัวโมโมะ แล้วปาใส่ชินทาโร่ แล้วชินทาโร่ก็

หลบได้แบบแมดทริก จนทำให้คาโนะที่กะจะมาแจม โดนมีดฝ่ากลางกบาลทันที(โหดไปไหม????)"อบคุณน่ะคิโดะ

ที่เอามีดออกจากหัวให้"โมโมะทำหน้าร่าเริง(ผิดจากเมื่อกี้ลิบลับ)แล้วก็ทำท่าเหมือนจะไปหาผ้าพันแผล แต่คาโนะดัน

ซะเออะอยู่หน้าประตู ทุกคนพอจะเดาได้สิน่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่ะจากนี้"กรี้ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! คาโนะนอน

ตายอยู่ที่หน้าประตู!!!!!!!!!!!!!"และแล้วเสียงของโมโมะก็ดังไปทั่วบ้านทำให้คนในกลุ่มทั้งหมดเดินมาดูศพคาโนะ

ราวกับมันเป็นคนสำคัญระดับประเทศ "คาโนะ นายไม่น่ารีบตายเลย ผมยังไม่ได้พานายไปเที่ยวตามสัญญาเลย"

เซย์โตะผม "นั่นสิน่ะ นายเองก็เป็นคนสอนให้ชั้นมีความกล้าที่จะเผชิญหน้าใครๆเนี่ย ชั้นไม่น่าหลบมีดเล่มนั้นเลย"

ชินทาโร่พูดราวกับเป็นความผิดของตัวเองคนเดียว จนทำให้คิโดะแอบหงุดหงิดเล็กน้อย ที่จริงคิโดะก็รู้สึกผิด

เหมือนกันนั่นแหละ ก็คนที่ปามีดเล่มนั้นไปก็เป็นคิโดะนี่น่า ทุกคนคงรู้ดีสิน่ะ ถึงไม่พูดออกมา ที่จริง ถ้าให้คิโดะคง

เหงามากแน่ๆ ก็คาโนะเป็นเพื่อนคนแรก เป็นคนที่ทำให้คิโดะไม่เคยเหงาเลยแม้แต่น้อย ถึงจะกวนเท้าอยู่บ้างแต่ก็

ทำให้ทุกคนหัวเราะอยู่เสมอ ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้น ทำไมชั้นถึงต้องเป็นคนฆ่าคาโนะด้วย ชั้นไม่ได้ตั้งใจซะหน่อยน่ะ ให้

อภัยคนที่ฆ่านายด้วย ให้อภัยคนที่ไม่เคยตอบแทนนายเลยซักครั้งทีเถอะ โดยไม่ทันรู้ตัวคิโดะก็ร้องไห้ ไปซะแล้ว

"คาโนะก็ช่วยชั้นซื้อของออกบ่อยแท้ๆ แถมยังช่วยออกตังค์เวลาพกเงินมาไม่พอด้วย ชั้นยังไม่ได้เอาตังค์ไปคืน

เลย"โมโมะที่ไปทำแผลเสร็จแล้วก็มาร่วมวง "คุณคาโนะค่ะ ทำไมถึุงด่วนไปล่ะค่ะ แล้วยังงี้คุณเซย์โตะจะจิ้นคู่กับใคร

ล่ะค่ะ"มารีพูดออกมา ทำให้คนทั้งวงนั้นดุไปตามระเบียบ แต่คิโดะก็ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น เธอได้ยินเพียงแต่เสียงร้องให้

ของตัวเอง และเสียงของคาโนะก็ดังก้องอยู่ในหัวเท่านั้น เธอนอนฟุปไปที่ศพของคาโนะแล้วร้องไห้แล้วร้องไห้อีก

จนทำให้ทุกคนในกลุ่มมองมา "ถึงจะกวนเท้า ขี้แกล้ง และสร้างปัญหาให้คิโดะอยู่เสมอ แต่นั่นมันคงทำให้คิโดะไม่

เหงามาตลอดหลายปีที่ผ่านมาสิน่ะ ยิ่งถ้าเป็นคาโนะที่คิโดะรู้จักเป็นคนแรกน่ะ ยิิ่งทำให้คิดดะรู้สึกผิดสิน่ะ" เิซย์โตะ

พูดออกมา ทุกคนก็หันมามองคิโดะที่ร้องไห้ฟุบศพของคาโนะอย่างเศร้าสลด แตจู่ๆ สายตาที่เศร้านั้นก็พัลนเปลี่ยน

เป็นสายตาที่ตกใจจนสุดขีด นั่นก็เพราะสิ่งที่พวกเขาเห็นคือ ตาของคาโนะที่ปิดอยู่ดันเปิดขึ้นแล้วทุกคนก็วิ่งหนี

ตะเลิดเปิดเปิง ทำให้คิโดะหันมาดูแล้วก็หันกลับมาที่คาโนะอีกครั้ง "คาโนะ นายยังไม่ตายหรอ ดีจัง" คิโดะกอด

คาโนะด้วยสายตาของเด็กๆที่คิดถึงพ่อแม่ แต่สายตาของคาดนะนั้นช่างเย็นชา และแล้วคาโนะก็ปิดประตูห้องเสียง

ดังสนั่นบ้าน "คุณคิโดะคงไม่ได้โดนแพร่เชื้อซอมบี้สิน่ะ" มารีพูดอย่างเป็นห่วง "แต่ว่าสองคนนั้นทำอะไรอยู่ในห้อง

น่ะค่ะ หรือว่า" น่าจะไม่ได้ห่วงแล้วล่ะ -*- "นั่นสิน่ะ ท่าทางคาโนะคงไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรเพราะความจำเสื่อมด้วย

งั้นก็คงต้องถ่ายเอาไว้เป็นหลักฐานแล้วล่ะ" โมโมะก็เอากับเขาน่ะ แล้วจะเป้นยังไงก้ติดตามตอนต่อไป