ที่ปรึกษา.. หัวใจเธอ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

++++++++++++++

“คนนั้นไง”

 คีตภัทธ์ ชี้นิ้วไปเสตทเชียร์ริมสุดทางงงด้านซ้ายมือ ที่มีนักศึกษานั่งกันเป็นกลุ่มๆอยู่ประปราย และหนึ่งในนั้นคือคนที่เขาแอบมองมานาน 

“คนผมม้าน่ารักๆ อยู่ริมขวาสุดน่ารักๆไง เด่นที่สุดเลยนะ”ได้ยินคีตภัทธ์พูด อริยาก็ได้แต่ทำท่าเซ็ง 

“ก็โอเค น้องเขาก็น่ารักดี แล้วทำไมนายไม่เข้าไปคุยเองล่ะ”

อริยาเอ่ยถามตรงๆ ด้วยความเบื่อหน่าย พลางมองหน้าคีตภัทธ์ที่เอาแต่ส่ายหน้าดิกก็ถอนใจ กะอีแค่ไปคุยกับเขาธรรมดาๆนี่นะก็ไม่กล้า ต้องให้เพื่อนเข้าไปคุยเจรจาก่อน 

“ก็ถ้าเราคุยได้ง่ายๆ เหมือนอย่างคุยกับอ้อม เราก็ลองไปแล้วล่ะ แต่มันไม่ง่ายน่ะสิ น่านะช่วยเองแค่นี้เอง แล้วอ้อมอยากกินอะไร เราเลี้ยง”พูดพลางเอื้อมมือมานวดแขนอย่างเอาใจ อริยาสะบัดแขนออกอย่างรำคาญ

“เออๆ รู้แล้วไปก็ได้”

เอ่ยรับตามคำขอคีตภัทธ์ แต่ไว่วายแอบบ่นอุบในใจตามที่คีตภัทธ์กำชับ หญิงสาวเดินฉับๆ ตรงไปหา พลอย เด็กสาวหน้าตาน่ารักราวตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ยิ่งเห็นใกล้ๆ ก็ได้พบกับรอยยิ้มที่ทำให้โลกสดใสได้โดยปริยาย ขนาดว่าเธอเป็นผู้หญิงแท้ๆ ยังรู้สึกชอบที่จะมองเลย มันก็ไม่น่าแปลกใจ ที่เพื่อนของเธอจะหลงจนหัวปักหัวปรำขนาดนั้น เธอสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะผ่อนลมหายใจยาวเพื่อเรียกความกล้า

“เอ่อน้องพลอยใช่ไหมคะ มีคนฝากให้พี่มาบอกว่าเขาแอบชอบน้องอยู่ค่ะ”

เด็กสาวคนที่ชื่อพลอยอมยิ้ม รวมทั้งเพื่อนเธอก็หัวเราะพร้อมกับยิ้มอยู่ข้างๆ สายตาที่มองมาอริยารู้สึกเหมือนเป็นตัวตลกโง่ๆอยู่

“ตกลงแน่ใจนะคะ ว่าไม่ใช่พี่น่ะ” เด็กสาวหัวเราะคิก อ้อมรู้สึกจี๊ดขึ้นสมอง พยายามข่มใจที่จะไม่ตวาดเด็กพวกนี้ดังลั่น ใครๆก็จ้องมองมาที่เธอหมดอย่างนี้หมด อย่างนี้ถ้าได้โวยวาย เรื่องใหญ่แหง

“ไม่ใช่แน่นอนค่ะน้อง คนนั้นไงคะ”

อ้อมจะพยายามที่จะชี้ไปทางคีย์ แต่ทว่ามันหายตัวไปจากจุดเดิมที่ให้รอแล้ว

อ้อมเดินมาตามทางเดินที่เฉอะแฉะเพราะฝนตกหนักเมื่อครู่ใหญ่ ทำให้เธอต้องระวังน้ำกระเซ็น เพื่อจะกลับบ้านอย่างสวัสดิภาพไม่ให้เปื้อนไปมากกว่านี้ พลางหยุดมองสภาพตัวเองกับเงาที่สะท้อนกับกระจกรถที่จอดอยู่ ภาพในนั้นเป็นผู้หญิงสาวผมสั้นระดับคางเลยมานิดๆ แถมค่อนข้างจะหยิกยักโศกจึงต้องมัดไว้ตลอดเวลา หากไม่มัดไว้มีหวังฟูจนเหมือนสิงโต ตากลมโต คิ้วเข้มสีดำหนาขนานกับดวงตาสีดำสนิท อ้อมไม่เคยถอนขนคิ้วเลย มันจึงดูรกๆราวกับหนุ่มน้อยหน้าหวาน จมูกโด่ง ปากบางสีชมพูตามธรรมชาติ อ้อมไม่ถึงกับว่าน่ารักน่ามองจนคนเหลียวหลัง แต่ก็ดูดีในแบบฉบับของเธอ

มันช่างต่างกับผู้ชายหน้าตี๋เพื่อนของเธอที่ชื่ออีตาคีย์ซะเหลือเกิน เขา ผิวขาว หากแต่ทว่าคิ้วเข้มนั้นเลยทำให้ดูหน้าไม่ถึงกับเรียกว่าตี๋มาก ไม่น่าเชื่อว่ามองดูแล้วไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่พอรวมๆก็ดูว่าน่ารักในสายตาของคนหลายๆคน คีย์ไม่เคยชอบใคร แต่ใครจะไปรู้ว่าหมอนี่แอบชอบพลอยมาตลอด

อ้อมนึกถึงตรงนี้แล้วรู้สึกใจหาย เจ็บลึกๆที่รู้ว่า เขามีคนที่ชอบแล้ว จะมาใจหายอะไร เพื่อนมีความสุขน่าจะดีใจไม่ใช่เหรอ ถ้ามันไม่ใช่เพราะว่า เธอคิดกับเขาเกินเพื่อน

“ว่าไงไปบอกเขาหรือยัง”

เสียงของคีย์ดังขึ้นด้านหลังและยังไม่พอ   กอดไหล่อ้อมด้วยความคุ้นเคยเหมือนเดิมแต่อ้อมรู้สึกขนลุกที่คีตภัทรมากอดแนบชิดสนิทขนาดนี้เธอเลยสลัดมือออกจากไหล่ของเธอหันมาตวาดแทน

“ไอ้บ้า ให้ฉันไปพูดแล้วก็หายเฉย ไม่กล้ามีหน้าไปบอกเขา แล้วยังจะหนีอีก ทำไมฉันถึงช่วยแกเนี่ย”คีย์ไม่ว่าอะไรได้แต่ยิ้มพร้อมเอามือเกาหัวทำท่าคิกขุจนน่าตื้บอีก

“บ้าหรอ ก็เขาเขินนะ งั้นคราวหน้านะอ้อม รับรอง ไม่หนีอีกแล้ว” อ้อมท้าวเอว ชี้มือมาที่ปากตนเอง

“นายดูปากฉันนะ ฉันจะไม่ช่วยนายอีกเด็ดขาด”เสียงย้ำอย่างเด็ดขาดของอ้อม ทำเอาคีย์หน้าเสีย เดินมาง้ออ้อมจนเธอรำคาญ

“โธ่อ้อม เพื่อนรัก น่านะ”

 อ้อมหันหน้าหนีกอดอกให้ตายก็ไม่ยอมทำอย่างนี้อีกเด็ดขาด แต่เธอก็ใจแข็งไม่ได้ แถมต้องยอมทำตามคำขอนั้นเพราะรำคาญทนคำอ้อนวอนไม่ไหว ก็หมอนี่เล่นเอามือของอ้อมมาจับแนบที่ใบหน้าตนเองถูมือไปมาด้วยความออดอ้อน อ้อมรีบชักมือกลับทันที ใจสั่นระรัว อีตาบ้าทำใจฉันแกว่งไปหมดแล้ว

“ได้ๆ ตกลงครั้งสุดท้ายนะ”เธอพูดพลางเอามือมาลูบหน้าตนเอง รู้สึกหายใจไม่สะดวก เมื่อได้ยินอ้อมพูดเพียงเท่านั้น คีย์ยิ้มแผล่ เอามือควงอ้อมเดินนำไปเอื้อมมือมาดึงแก้มเธอเล่น 

“อย่างนี้สิน่ารัก เดี๋ยววันนี้เราเลี้ยงอ้อมนะ”

อ้อมน่ะเหรอจะไปว่าอะไรได้นอกจากเดินตามโดยดีเหมือนลูกแมวเชื่องๆน่ะสิ

++++++++++++++

“เอาอะไรดีนะ สตอร์เบอรรี่ซันเดย์นะ กับช็อคโกแลต อย่างละหนึ่งครับ”

แล้วคีย์ก็หันมายิ้มหน้าทะเล้นใส่อ้อม อ้อมเห็นทุกอย่างแต่แกล้งมองผ่านกระจกไปข้างนอกร้าน ขืนสบตามองนานๆเดี๋ยวเป็นเรื่อง หน้าเธอคงแดงให้เขาจับพิรุธได้แหง

“ได้แล้วน่าอร่อยจัง” คีย์หันมามองถ้วยของอ้อมช้าๆ 

“เฮ้ๆ อย่ามองอย่างนั้นนะ ช็อคโกแลตของโปรดเราเลยนะ” อ้อมเอามือบังถ้วยไม่ให้คีย์เอาช้อนมาตักได้ หมอนั่นทำท่างอแงเหมือนเด็กๆ

“โหใจร้ายๆๆ อ้อมอ่ะ ที่สั่งมาไม่เหมือนเพราะอยากลองชิมนะ”

“เรื่องของนายช่างสิ” อ้อมเอื้อมมือตักช้อนจะเข้าปาก แต่กลับกลายเป็นว่าคีย์จับมืออ้อมเอาช้อนเข้าปากตัวเองเฉย

“เฮ้ย”

คีย์เลียปากแผล็บ “อร่อย”

อ้อมมองช้อนก็รู้สึกเขินเมื่อรู้ว่าต้องกลับไปกินช้อนนี้ซ้ำอีก ทั้งที่มันเคยเข้าปากคีย์มาแล้ว เธอหยิบทิชชู่เช็ด ทำหน้าขยะแขยง

“ยี้สกปรกที่สุด”พอเห็นอ้อมเช็ดคีย์ก็ทำหน้าน้อยใจ

“โหรังเกียจ เพื่อนกันรังเกียจเหรอ”

“เออก็เพื่อนนี่แหละ จะรังเกียจ นายจะทำไม” คีย์เลยหยิบช้อนตัวเองใส่ปากอ้อม ขณะที่อ้อมงงๆอยู่และเขาก็เอาช้อนเดิมนั้น ตัก
ไอศกรีมตัวเองใส่ปากเขาเฉย

“เห็นมั้ย เรายังไม่รังเกียจอ้อมเลย” เขายิ้มๆบอก 

อ้อมกลืนไอติม นั้นอย่างฝืดคอ นี่มันจะเรียกว่าจูบทางอ้อมได้ไหมเนี่ย 

“อ้อม เมื่อวานไปไหนมาเหรอ เห็นโดนไอ้คีย์ลากตัวไป”เสียง ของโอ๋ เพื่อนสนิทของอ้อม พูดขึ้นมาทักทำให้อ้อมหลุดจากภวังค์ทำหน้าตาเหรอหรา ยิ้มเจื่อนๆให้เพื่อน

“ไม่ได้ทำอะไร ไปทำธุระเรื่องจีบสาวให้ไอ้คีย์มัน มันก็เลยเลี้ยงตอบแทน ยัยพลอยไงล่ะ” 

อ้อมพูดพลางนึกถึงเรื่องเมื่อวาน มันทำให้เธอคิดมาตั้งแต่เย็น นั่นเป็นครั้งแรกล่ะมั้งที่ได้อยู่กินไอศกรีมตามลำพังสองคน

“มันบ้าเนอะไอ้คีย์ แค่ไปคุยกับยัยพลอยแค่นั้น เขาก็ชอบมันแล้ว” 

โอ๋ว่า อ้อมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“นั่นน่ะสิ ทีหลังจะไม่ช่วยมันแล้ว”

คีย์เดินมาเข้าพอดี อ้อมหันไปมองพลางหันหลังกลับมา อายุยืนจริงๆเพิ่งนินทาเมื่อกี้เอง

“หวัดดีจ้าสาวๆ อ้อมจ๋าไอติมเมื่อวานอร่อยไหม นี่โอ๋ เมื่อวานเค้าพาอ้อมไปเลี้ยงด้วยล่ะ”คีย์พูดเสียงสดใส โอ๋หัวเราะ คีย์มานั่งข้างๆอ้อมที่ก้มหน้างุดสนใจขนมตรงหน้ามากกว่าผู้ชายข้างๆ

“ย่ะ ยัยอ้อมเล่าให้ฟังแล้ว” โอ๋บอกกับคีย์

 “นายชอบยัยพลอยเหรอ ร้ายนะยะ  ดาวมหาลัย แต่ฉันเชียร์แก ยังไงก็มีหวังอยู่แล้ว” อ้อมฟังคำนั้นที่โอ๋พูด เจ็บแปลบในหัวใจ แต่ฝืนสีหน้ายิ้มให้คีย์

“แค่แกไปคุยกับเขา แค่เนี๊ย เขาก็ยอมเป็นแฟนแกแล้ว”อ้อมพูดไป คีย์ทำหน้ามุ่ย

“อะไรล่ะอ้อม โห ไหนบอกจะช่วย อุตส่าห์เลี้ยงไอติม” 

อ้อมเดือดปุด“โห นายนี่ร้ายกาจมาก เลี้ยงไอติมถ้วยเดียวทวงบุญคุณ โอ๋ดูมันดิ”คีย์ยิ้มแผล่ อ้อมทำหน้าเบื่อหน่าย เซ็งจริงๆ

+++++++++++++++++

อ้อมมองขนมในมือ เขย่าดูข้างในคงเป็นชอคโกแล็ต กล่องสีหวานแสบใส้

“ตกลงให้เขาสองกล่องเลยเหรอ” อ้อมถามขึ้นเมื่อคีย์อาสาให้อ้อมเอาไปให้กับพลอย คีย์ส่ายหน้า

“ไม่ใช่ ของพลอยกล่องนึง นี่สีชมพู”

“แล้วอีกกล่องล่ะ นี่นายอย่าบอกนะว่าจะจีบอีกคน ไอ้บ้า ไอ้หลายใจ”

“โหยอย่าเพิ่งด่าเดะ ให้แก”

“หา “ อ้อมทำหน้างง คีย์ยิ้มอีกครั้งจนตาหยี

“ก็ ให้แกไงอ้อม แบบว่า มันเป็นซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง เลยเอามาให้แกด้วย” อ้อมทำหน้าเซ็งมอง มิน่าล่ะ ไม่งั้นอย่าหวังของจากหมอนี่หรอก

“โอ ซึ้งมาก รออยู่นี่แหละอย่าไปไหนด้วย ให้พลอยเขาเห็นหน้าด้วยรู้หรือเปล่า”

“โอเค” คีย์พยักหน้ารับ อ้อมเดินลัดสนามไปตรงหน้าหาพลอยอีกครั้ง พลอยยิ้มให้กับอ้อม เมื่อเห็นเธออีกครั้งเดินตรงมาพร้อมกล่องของขวัญในมือด้วย

“น้องคะ เห็นคนที่ยืนยิ้มโบกมือไหมคะ นี่ของเขาค่ะ ฝากพี่มาให้”  
 
หลังจากนั้นเป็นไงน่ะเหรอ มันก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีของทั้งคู่ ที่ได้คบกันจริงจัง คีย์เป็นคนอ่อนไหว โรแมนติก ผู้ชายที่นิสัยดี น่ารัก ใครไม่หลงรักก็แย่ ตั้งแต่วันนั้น ทุกคนก็มักจะเห็นพลอยมาร่วมโต๊ะกับพวกเพื่อนเราบ่อยๆ ได้เห็นทั้งคู่เดินไปไหนมาไหนด้วยกัน มันรู้สึกเจ็บในใจ แต่ไม่มากเท่าไรหรอก เธอทนได้ ถ้าไม่ใช่เพราะ คีย์มันเอาเรื่องสองคนกับพลอยมาปรึกษาอ้อม

“พลอยทำไมงอนเราบ่อยจัง เขาไม่รักเราเหรอ”

 คีย์ถามอ้อม หมอนี่มักมีเรื่องอะไรต่างๆมาปรึกษาอ้อม ก็แหงล่ะเพื่อนสนิท อ้อมก็ต้องให้คำปรึกษาอย่างเลี่ยงไม่ได้เสียด้วย

“ยิ่งงอนน่ะแหละยิ่งรัก นายไม่รู้หรอก ผู้หญิงทำตรงข้ามกับใจ”

อ้อมอธิบายอย่างเหนื่อยหน่าย คีย์ผงกหัว 

“อย่างเช่น ชอบก็ทำเป็นไม่ชอบหรอ” 

อ้อมสะอึกกับคำพูดของคีย์ มันช่างแทงใจดำเธอเสียเหลือเกิน แต่อ้อมพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปรกติ “นั่นก็ใช่ ส่วนมากก็เป็นอย่างนี้แหละ”

 อ้อมมองหน้าคีย์ คีย์ก็มองตอบกลับมาด้วยความว่างเปล่า อ้อมไม่กล้าสบสายตาคีย์ เพราะกลัวจะเผลอร้องไห้ออกมา 

“ไม่กล้าบอกความจริงที่มี เพราะอาจกลัวความผิดหวัง”

คีย์เลิกคิ้ว ยิ้มกับอ้อม แล้วเอามือโอบไหล่ของเธอ ตบเบาอีก อ้อมมองหน้าเขา 

“แต่ฉันว่านะ ชอบใครบอกเขาไปดีที่สุด อย่างพลอยกับเราไง แฮปปี้จะตาย รู้อย่างงี้บอกไปนานแล้ว”
อ้อมฝืนยิ้มมองคีย์พลางลอบถอนใจอีกครั้ง

เมื่อมองดูคีย์ที่โบกมือบ๊ายบ่ายส่งให้อ้อม ขณะเดินไปกับพลอยเพื่อไปส่งหลังเลิกเรียน ใบหน้าของเธอก็หุบยิ้มลงอัตโนมัติ ทำไงดี หนีไม่ได้ ทนทำหน้าให้ยิ้มต่อหน้าทุกคน เธอก็ยิ่งรู้สึกแย่ยิ่งขึ้นกว่าเดิม เห็นเขาเดินมาคู่กัน อยากเดินหนีใจจะขาด แต่ก็ต้องทนคุย หัวเราะทั้งที่ใจขมขื่น

โง่แท้ๆที่หลงรักเพื่อนตัวเอง นี่ล่ะ โทษฐานรักต้องห้ามที่แอบรักเพื่อนตัวเอง 

โอ๋เดินมาเมื่อเห็นอ้อมทำหน้าเศร้าซึมอยู่คนเดียว เธอมองอย่างพินิจ ไม่รู้ว่าทำไมอ้อมถึงเศร้าขนาดนี้ ทั้งๆที่ไม่มีเรื่องอะไร เมื่อกี้นี้ ก็ยังคุยยิ้มหัวเราะเลย 

จะว่าไป อ้อมมันก็เศร้า ช่วงพักหลังนี้ที่คีย์พาใครคนใหม่มา เธอไม่รู้ตื้นลึกหนาบางหรอก เพราะอ้อมเก็บความรู้สึกเก่ง แต่เคยแอบมองตอนที่อ้อมมองคีย์บางครั้ง เธอก็บอกตัวเองว่า สิ่งที่เธอคิดอาจจะถูก

“มีอะไรกลุ้มใจหรอกอ้อม บอกโอ๋ได้ไหม เห็นอ้อมมองคีย์แล้วดูเหงาๆยังไงไม่รู้”

โอ๋เอ่ยถาม พูดอย่างนี้เพื่อหวังให้อ้อมเผยความนัยออกมา อ้อมได้แต่ยิ้ม

“ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึก อิจฉามั้ง เห็นคนมีแฟน ก็เราไม่มีแฟนนี่”เธอพูดปดออกไป เพื่อให้เพื่อนสบายใจ โอ๋ทำหน้าแปลกใจ

“จริงเปล่า ถ้าอ้อมสนใจ เรามีอยู่คนนึง เขาอยากจะเป็นเพื่อนอ้อมมานานแล้วนะ งั้นเราไปบอกข่าวดีเขาก่อนนะ” อ้อมจะปฏิเสธแต่ไม่ทันเพราะว่าโอ๋เดินไปโน่นแล้ว คงไปบอกใครคนนั้น ทำยังไงดี หนีกลับบ้านก่อนดีกว่า

อ้อมอยู่ตรงหน้ากระจก หวีแปรงผมอย่างใจลอย นึกโทษตัวเองที่เกิดมาไม่สวยเหมือนพลอย เหมือนใครๆ ผมที่ชี้ฟู หน้าตาที่ดูธรรมดาๆ เธอจับผมที่ฟูจนไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่าการมัดไปข้างหลัง อ้อมรู้สึกเศร้าตรงหน้ากระจก เดินไปที่กระปุกออมสิน เพื่อค้นหาเงินที่มีอยู่

นี่คงเป็นครั้งแรกล่ะมั้ง ที่ฉันไปร้านทำผม และจะใช้เงินมากขนาดนี้

อ้อมเดินมาที่โรงเรียนรู้สึกไม่มั่นใจตัวเองเท่าไร ส่องกระจก เอามือจับเส้นผมที่ดูสลวยปล่อยสยายไม่ชี้ฟูเหมือนก่อน  จ้องดูคิ้วที่ดูเป็นระเบียบสวยเพราะพี่ช่างในร้านแนะนำให้กันออก แล้วไหนๆก็ทำผมซะสวย อ้อมจึงขอยืมเครื่องสำอางแม่มานิดหน่อย แต่งให้หน้าดูไม่จืดเกินไป มันทำให้เธออดแปลกใจกับภาพที่เห็นไม่ได้

เธอเป็นใครกันน่ะอ้อม เธอดูดีมากเลย

มาครั้งแรกคนที่ตกใจคือโอ๋

“ว้าวอ้อม สวยชะมัดเลย ไปยืดผมมาหรอก ดูเปลี่ยนเป็นคนละคน”

“ก็ มันฟูขี้เกียจมัด” อ้อมบอกปัดๆไป ก้มหน้าด้วยความเขิน

“ แต่งหน้าด้วย สวยจังพอดีเลย มีหวังพี่วิทย์ตะลึงเมื่อเห็นอ้อม โชคดีนัดพี่เขามาถูกวัน”

“อะไรนะ นี่โอ๋ ยังไม่เลิกคิดจะมาจับคู่ให้เพื่อนเหรอ เมื่อวานเราพูดเล่น”

 แล้วอ้อมก็หยุดพูดเพียงแค่นั้น เมื่อคีย์เดินตรงเข้ามา เขาทำท่าแปลกใจ ออกจะตกตะลึงด้วยซ้ำเมื่อเห็นอ้อม เธอแทบไม่กล้าเงยมองเขา พลางพูดกลบเกลื่อนคีย์

“ถ้าแซวนะต่อยปากแตกจริงด้วย” คีย์ยิ้มร่าทันทีเมื่อได้ยินอ้อมพูด

“โห เจ๊อ้อม สวยผิดมนุษย์มนา โห ทำไปได้นะ” คีย์หัวเราะอย่างขันเสียเต็มประดา พลางจับผมนุ่มของอ้อมที่ตรงเหยียดสวย โอ๋เถียงแทนอ้อมทันที

“ชิ อีตาคีย์ นายอย่ามาว่าอ้อมนะ ขนาดอ้อมไม่สวยยังมีคนมาชอบเลย ตอนนี้อ้อมเขามีแฟนแล้วนะ”

“อะไรนะ” คีย์ทำหน้าตกใจจะเอ่ยถามอะไรอ้อม แต่ก็ชะงักเมื่อวิทย์เดินมาพอดี พอเห็นอ้อมเขาก็ตะลึงเหมือนกัน มองอ้อมอย่างไม่วางตา คีย์มองตามวิทย์รู้สึกไม่ถูกชะตาซะเลย

“พี่วิทย์คะ อ้อมเป็นไงคะ ตะลึงเลยใช่ไหม พอดีเขาเพิ่งไปยืดผมมา”โอ๋กล่าวขึ้น อ้อมเขินที่โอ๋พูดขนาดนี้ เลยยิ้มเจื่อนๆให้เขา อ๋อพี่วิทย์เองที่โอ๋อยากแนะนำให้เรารู้จัก อันที่จริงเธอก็พอรู้มาบ้างที่เขาเคยคุยกับพวกเราบ่อยๆ ไม่คิดว่าจะเป็นอ้อม คนที่เขาแอบชอบ

“น่ารักมากเลย อันที่จริง เมื่อก่อนอ้อมก็น่ารักอยู่แล้วนะ” วิทย์บอกอย่างเขินๆ อ้อมยิ้มรับ มองคีย์ด้วยสายตาตวัดค้อน เพราะไม่ชมแล้วยังแซว พลางยิ้มให้วิทย์

“ขอบคุณค่ะ พี่วิทย์ที่ชม”

เมื่อวิทย์ไปไม่นาน คีย์ก็กระเถิบมานั่งใกล้อ้อม พลางพูดลอยๆ ขณะที่อ้อมนั่งที่โต๊ะรอเวลาเรียนอยู่

“ที่อ้อม เปลี่ยนตัวเองเพื่อเขาเหรอ ทำอย่างนี้เขาก็ยิ่งได้ใจน่ะสิ แล้วถ้าเขาอยากให้อ้อมเปลี่ยนอีก อ้อมก็จะทำเหรอ ไม่เป็นตัวของตัวเองซะเลย” เสียงคีย์พูดกระแนะกระแหน อ้อมทนฟังไม่เท่าไรก็เถียงกลับ

“ฉันเปลี่ยนของฉันเองไม่ใช่เพราะใคร ฉันขี้เกียจมัดผม นายจะมาว่าอะไรล่ะ เดือดร้อนอะไร”

 อ้อมมองคีย์ เดาไม่ถูกว่าเขาพูดอย่างนี้กับอ้อมเพื่ออะไร คงไม่ใช่เพราะหึงหรอกนะ เพราะเขาเองก็มีพลอยอยู่ทั้งคน

“ก็เราเป็นห่วงอ้อมนะ เพื่อนกันก็อยากให้อ้อมคิดดูดีๆ ไม่อยากให้อ้อมเสียใจ” 

อ้อมยิ้มอย่างขมขื่น นายช่างไม่รู้ซะเลย สิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บปวดใจมากที่สุด คงไม่มีใครทำฉันเจ็บเท่านายอีกหรอก ถึงนายจะไม่รู้ตัวก็ตาม“ฉันดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องเป็นห่วง”

 อ้อมมองมาที่คีย์ ถ้าคีย์เข้าใจ เขาจะรู้ว่าอ้อมเจ็บแค่ไหน ที่ถูกคนที่เรารักพูดขนาดนี้ แต่เขาจะไปรู้อะไร
อ้อมสะบัดหน้า พูดขึ้นมาอย่างขมขื่น

 “นายเอาเวลาที่ว่าฉันไปหาแฟนนายเถอะ อย่าเสียเวลาเลย ขอบใจนะสำหรับความเป็นห่วง”

คีย์ลุดพรวดออกไป ใบหน้าโกรธจัด แต่เขาพยายามเก็บอารมณ์ไว้  เมื่อเขาเดินออกไปไกล อ้อมก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ปาดน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็วก่อนที่มันจะไหลออกมา

ฉันไม่ยอมเสียน้ำตาให้นายหรอก

หลังจากวันนั้นที่อ้อมพูดกับคีย์เขาก็ดูแปลกไป ถามคำตอบคำ เงียบขรึม ไม่ขี้เล่น แหย่อ้อมสารพัดเหมือนเคย บางทีอ้อมก็คิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้นที่เขามาใกล้ชิด เป็นแค่เพื่อน เท่านี้อ้อมก็รู้สึกดีใจ แต่มันคงไม่เป็นอย่างนั้นอีก

 ถ้าเรารักพี่วิทย์ เราจะลืมเขาได้ไหม อ้อมไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา ไม่อยากให้เขาเสียเวลาด้วย คนอย่างอ้อมรักคนยาก แต่รักแล้วก็ไม่สามารถรักใครที่ไหนได้อีก อ้อมเลยบอกกับเขาตรงๆ

“พี่วิทย์ อ้อมคิดกับพี่แค่รุ่นพี่น่ะค่ะ มากกว่านั้นคงไม่ได้ อ้อมไม่อยากคิดอะไรเรื่องนี้”

“อ้อมมีคนที่ชอบแล้วเหรอ”

“ค่ะ อ้อมมีแล้ว ถึงจะชอบเขาข้างเดียวก็เถอะ”

“พี่ขอให้อ้อมสมหวังนะ”

วิทย์ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรง่ายๆ ไม่กี่วันเขาก็หายหน้าไป อ้อมยิ้ม เจ็บคนเดียว จะมาลากคนอื่นมาเจ็บด้วยทำไม เธอไม่อยากทำร้ายใครไปมากกว่านี้ เมื่อวิทย์หายหน้าไป คีย์ก็เหมือนเริ่มมาพูดดีกับเธอบ้าง หลังจากที่หายไปนานหลายวัน ตั้งแต่ที่ทะเลาะกันครั้งนั้น

“อย่าคิดมากนะอ้อม” 

คีย์พูดปลอบใจอ้อม เธอยิ้มขำๆ ดูสิ เขาคงเข้าใจว่าอ้อมถูกเขาทิ้ง

“ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นเรื่องธรรมดา” อ้อมหันมายิ้มกับคีย์ “ไม่ไปหาพลอยล่ะ”

“อ๋อ เพิ่งไปมา” คีย์ตอบอย่างอารมณ์ดี อ้อมได้แต่ฝืนยิ้ม

“เราไม่ค่อยคุยกันนาน เพราะอ้อมมีแฟน เราไม่กล้ากวนใจอ้อม เราดีใจที่ได้เพื่อนเราคืน”เสียงคีย์พูดฟังดูจริงใจดีเหมือนกัน อ้อมพยักหน้ารับ

“ทีนายมีแฟน ฉันยังไม่ว่าอะไรนายเลยนี่น่า รู้แล้วล่ะ เพราะนายขี้น้อยใจใช่ไหมล่ะ ไอ้พวกขาดความอบอุ่น นิสัยเหมือนเด็ก” คีย์ขยี้หัวอ้อมอย่างหมันเขี้ยว

“อ๋อ กล้าว่าขนาดนี้เหรอ อยากลองดีใช่ไหม” คีย์ขยี้ผมแล้วบ่น

“หัวไม่ฟูเลย คิดถึงอ้อมเมื่อก่อนจัง”

“ดีแล้วล่ะ“ อ้อมจับผมไม่นานมันก็ตรงตามเดิม คีย์เอื้อมมือมาจับใบหน้าอ้อม มองตรงๆอย่างเต็มตา พร้อมกับยิ้ม

 “อ้อมสวยจังเลย สวยมากๆเลยนะ “อ้อมมองคีย์ มองหน้าเขาใกล้ๆ ใจตัวเองอ่อนวาบ เลือดในกายหมุนเวียนที่ใบหน้าจนเป็นสีแดงจัด

 “ปล่อยเถอะ”มือของคีย์ค้างไว้ แล้วจึงเอามือลง เขาดูวางมือเกะกะไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองทำอะไรไม่ถูก

 ทำไมฉันต้องหน้าแดง ยิ่งใกล้คีย์ก็ยิ่งรัก ทรมานเหลือเกิน อ้อมเดินออกมาแต่คีย์ดึงมือเธอเอาไว้

 “เดี๋ยวสิอ้อม จะรีบกลับเหรอ เนี่ยเรากับพลอยจะไปดูหนังกัน อ้อมไปด้วยกันไหม”

 ตาสว่างหรือยังยัยอ้อม เขามีแฟนอยู่แล้ว

 “นายไปเถอะ ฉันไม่อยากเป็นก้าง”

 “น่าอ้อม อกหักอย่าอยู่คนเดียวเลย ไปกับเราเหอะ เดี๋ยวโทรชวนโอ๋ก็ได้”อ้อมมองหน้าคีย์ให้ตายเถอะเขากำลังกดโทรศัพท์

 “อย่าดีกว่านะคีย์ เราอยากอยู่คนเดียว”แต่ไม่ทันเขาโทรจนโอ๋รับ

 “โอ๋เหรอ เออว่างเปล่า จะชวนไปดูหนัง เออเดี๋ยวรอหน้ามหาลัยนะ”

 แล้วคีย์ก็ยิ้มเหมือนเคย อ้อมมองหน้าเขา น้ำตาเกือบไหลแต่เธอสะกดกลั้นไว้ข้างใน
 
 การที่มาเห็นคนที่รักกันดูหนังในโรงเดียวกันมันก็น่าหมันใส้แล้ว แต่ยิ่งเป็นคนที่เรารัก มันน่าช้ำใจเหลือเกิน การที่นั่งขมขื่นโดยเก็บอาการอยู่ภายใน

 เธอมองดูข้อมือที่ใช้เล็บจิกมันจนชา

 “สนุกมากเลย หนังไม่สนุกเหรออ้อม”

“ไม่ค่อยสบายน่ะ”

“กลับก่อนนะโอ๋ เดี๋ยวเราต้องไปส่งพลอย”

“ไปเถอะย่ะทีหลังอย่ามาชวนนะ บาดตาบาดใจชะมัด”คีย์ยิ้ม หันไปมองอ้อมที่หันไปทางอื่น เขามองอ้อมอย่างสงสัยแต่พลอยดึงให้เขาตามไป

“เจ็บมาไหมอ้อม ทำไมไม่ปฏิเสธเขาไปล่ะ”โอ๋หันมาเห็นอ้อมน้ำตาไหลพราก

“โอ๋ เราไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกเลย มันเจ็บจังเลย” โอ๋ดึงหัวอ้อมมากดซบลงบ่า และปล่อยให้อ้อมระบายจนหมดใจ

“ถ้ามันเจ็บมากนักก็บอกคีย์ไปเถอะนะ บางที มันอาจจะดีกว่า”

อ้อมก้มมองพื้นดินอย่างครุ่นคิด ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา 

+++++++++++++++++
 
 การที่อ้อมไม่มาเรียนในวันรุ่งขึ้น ทำให้คีย์ถามอย่างห่วงใย

 “เมื่อวานนั้นยังเห็นอ้อมดีๆ อ้อมป่วยเหรอ”อ้อมมองสภาพตัวเองในกระจก ตาบวมก็พูดเบาๆกับคีย์ทางโทรศัพท์

 “ไม่เป็นไรมากหรอก พรุ่งนี้ก็หาย”

 “เป็นห่วงอ้อมนะ”

 “ขอบใจนะคีย์ ขออย่างหนึ่งได้ไหม นายอย่าดีกับเรามากได้ไหม”

 “ทำไม”คีย์ถามอย่างงุนงง  

ก็มันจะทำให้ฉันชอบนาย แต่เธอไม่กล้าพูดออกมา

 “ก็ พลอยเขาจะเข้าใจผิด”

 “พลอยมาทีหลังนะ เราเป็นเพื่อนกันมาก่อน”

 “นายไม่รู้อะไร ผู้หญิงคิดมากเสมอนะคีย์”

 “เหมือนเธอใช่ไหมอ้อม”

 “ใช่”

 “แค่นี้นะ ฉันจะนอน”

 อ้อมวางสายไป พร้อมกับกดปิดเครื่องด้วย หยิบหมอนข่มตานอนให้หลับด้วยความยากเย็น

 การหลบหน้าใครสักคนทำได้ไม่ยากนัก แต่การหลบหน้าเพื่อนของตนยิ่งยากกว่า อ้อมหลบเลี่ยงทั้งวันที่จะไม่คุยกับเขา ดูเหมือนคีย์ค่อนข้างแปลกใจในการกระทำนั้นเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังดีที่มีโอ๋ช่วยกันเอาไว้ให้ แต่โอ๋ก็ช่วยไม่ได้ตลอดไปนัก

 “อ้อม เธอเป็นอะไร”

 ใครจะไปคาดคิดว่าคีย์จะมาดักรอหน้ามหาลัย เธอนึกว่าเขากลับบ้านไปนานแล้ว อ้อมเดินมาตรงๆพยายามจะไม่สบสายตาเขา แต่คีย์กางแขนกั้นไว้

 “ตอบคำถามเราก่อนอ้อม”

 “ไม่ได้เป็นอะไร”เธอหลบสายตาเขาโดยการก้มมองพื้น แต่คีย์ดึงแขนเธอเอาไว้ ให้เธอหันมาสบสายตาของเขา

 “เมื่อวานหยุดทำไม”เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงซีเรียส เจือความน้อยใจไว้ไม่มิด

 “ก็บอกไปแล้ว ว่าไม่สบาย”

 “โกหก อ้อมบอกเราเถอะเธอเป็นอะไร ทำอย่างนี้เราไม่ชอบนะ มีอะไรเราก็เคลียร์กันโดยตรงสิ อ้อมทำตัวเหมือนหนีปัญหา”

 “ใช่เราหนีปัญหา เราทำเพื่อนายนะ นายอย่ามาบังคับให้เราต้องพูดอะไรออกไปเลย”

 “แล้วไม่พูดแล้วเราจะรู้เหรอ เราทำอะไรให้เธอไม่พอใจ เธออยากให้เราเป็นบ้าตายเหรอ” เขาจับแขนอ้อม แรงความโกรธทำให้เธอรูสึกเจ็บที่แขน แววตาที่เขามองมาช่างดุดัน อ้อมไม่เคยเห็นเขาทำท่าทีโมโหใครมากขนาดนี้เลย

“นายอยากรู้นักใช่ไหมว่าฉันเป็นอะไร ฉันไม่อยากบอกเพราะอยากเก็บความเป็นเพื่อนเอาไว้ แต่นายบังคับฉันเอง ฉันจะบอกก็ได้  ว่าฉันชอบ.. นาย ฉันชอบนายมาตลอด ฉันไม่อยากมองนายกับแฟนไปไหนมาไหนด้วยกัน มันเจ็บ และก็ปวดมากด้วยฉันจะไม่ยอมให้ความไม่รู้ของนายทำฉันเจ็บอีกปล่อย”

เขาทำหน้าช็อค “อะไรนะ อ้อมชอบเรา”

มันน่าสมเพชเหลือเกิน ยัยอ้อม เธอดูสีหน้าลำบากใจของเขาสิ เธอเป็นบ้าอะไรของเธอถึงพูดอย่างนั้นออกไป อ้อมพยายามกลั้นน้ำตาแต่ไม่ไหว 

“ใช่ ฉันชอบนาย มากกว่าเพื่อน ขอโทษนะ ฉันก็ไม่ได้อยากให้เรื่องบ้าๆแบบนี้เกิดขึ้น แต่ฉันห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้”
 เธอสะบัดมือกลับ เดินไป ไม่อยากหันกลับมามองสีหน้าลำบากใจของเขา เราคงจบกันแค่นี้

เธออยากหยุดติดๆกันหลายๆวัน ถ้าไม่ใช่เพราะมันใกล้สอบแล้ว

อ้อมนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะหินอ่อนกับเพื่อนๆ เธอจะพยายามกลับเป็นคนเดิม แต่เมื่อคีย์เดินมา ใจเธอก็หล่นไปอยู่ตาตุ่ม เธอทำเหมือนเดิมไม่ได้ อ้อมพยายามไม่สบสายตาของคีย์ที่มองเธอแปลกๆมา เธอพยายามยิ้ม หัวเราะ คุยกับเพื่อนเหมือนปรกติ

จนกระทั่งวันหนึ่งที่เธอรู้สึกว่าตัวเองคงทำใจได้แล้ว

“อ้อม เราขอคุยหน่อยสิ”

คีย์ยืนเหมือนกล้าๆกลัวๆที่จะคุยกับอ้อม อ้อมเดาสาเหตว่าเขาคงกระดากใจน่าดู แต่อ้อมยังไม่ได้ทำความเข้าใจกับคีย์เลย อยากทำให้มันเคลียร์ไม่มีอะไรค้างใจทั้งสองฝ่าย

“หืม คีย์มีอะไรหรอ” อ้อมลุกมาหาเขา หาที่เหมาะๆคุยกัน

“เรา คือเรื่องเมื่อวาน”เขาพูดขึ้นมา สบสายตาอ้อม ดูแววตาเขาดูเหมือนก่อน คีย์ที่ตาใสซื่อ คนที่เธอชอบ

“ขอให้มันจบนะคีย์ คิดซะว่าเราไม่พูดถึงมัน เรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม โอเค”

“อืม เราก็ยังเป็นเพื่อนอ้อมเหมือนเดิมนะ”คีย์ยื่นมือให้เธอจับมือ ยิ้มอย่างยินดีที่สุด

 “ดีใจที่นายคิดอย่างนั้นนะ “ อ้อมมองมือ คีย์ยังไม่ปล่อย แถมยิ้มเสียจนหวานด้วย

“เมื่อคืนอ่านหนังสือมาเยอะไหม” 

“ก็ นิดหน่อย” อ้อมมองมือที่คีย์จับอย่างแปลกใจ เขาไม่ยอมปล่อย แถมจับแน่นขึ้น

“อืมนี่แนวข้อสอบ เราจดมา หวังว่าอ้อมอ่านมันแล้วคงทำข้อสอบได้นะ” เขายื่นกระดาษให้อ้อม พลางกระซิบ “ดีใจนะ ที่อ้อมคิดอย่างเดียวกับเรา”

เขาพูดทิ้งท้ายอย่างเป็นปริศนาก่อนจะเดินหนีไป อ้อมคลี่กระดาษนั้นดู

“เราชอบอ้อมนะ ชอบมาตลอด ไม่กล้าสารภาพกลัวอ้อมจะว๊ากเรา ก็ตอนนั้นอ้อมน่ากลัวน่ะ
 เราก็ตีสนิทอ้อม อ้อมถามเราว่าเราชอบใคร เราเห็นพลอยเขาน่ารักดีก็เลยบอกว่าเป็นเขา เรื่องมันก็เลยเถิดจนเราเป็นแฟนเขา เราก็คิดว่า เราคงรักเขาและคงลืมอ้อมได้ซักวัน 

จนกระทั่ง วันที่อ้อมเปลี่ยนไป สวยขึ้นมาก และมีคนมาจีบ เรานะทำอะไรไม่ถูก เรียกได้ว่าหึงจนหน้ามืด แล้วที่เรารู้สึกกับพลอยก็คือ เรารู้ว่า เราไม่ได้ชอบเขาจริงจังอะไร เขาก็เข้าใจเรานะ ด่าเราเสียตั้งนาน ตบหน้าเราทีนึง แต่นั่นไม่ได้ทำให้เราเจ็บหรอกนะ แต่มันทำให้เรารู้สึกผิดที่ทำอะไรลงไปไม่คิดอย่างนั้น 

แล้วใครจะไปคิด อ้อมรักเรา คิดเหมือนกันกับเรา อ้อมสารภาพมาก่อนที่เราจะบอก เราดีใจมาก แต่น้อยใจที่อ้อมกลับคิดว่า เราไม่ได้รักอ้อม เรารักนะ รักมากๆ และจะไม่ทำให้อ้อมเสียใจ

พอสอบเสร็จ เราจะรออ้อมกลับด้วยกันนะ อย่าเพิ่งรีบกลับล่ะ”

เธอกอดกระดาษไว้แนบกับอก โลกทั้งโลกราวกับสดใสขึ้นมา

เวลาที่เขามองอ้อมด้วยสายตาแปลกๆ

แววตาเขินในร้านไอศกรีม

ทั้งหมดเฉลยในตัวของมันเอง

ช่างโง่เขลานัก ของแค่นี้ ดูไม่ออกหรือยังไงกัน

อ้อมมารอหน้าห้องสอบ ไม่รู้ว่าทำได้ดีไหม แต่สิ่งที่ทำให้เธอตื่นเต้นคงเป็นคีย์ที่เดินตามออกมาทันทีเมื่อเธอลุกไป

“อ้อม ทำได้ไหม”

คีย์ถามขึ้น เธอพยักหน้าหน้าเบาๆด้วยความกระดาก เขาเองก็เขินไม่แพ้กันเอามือเกาศรีษะด้วยความเขิน

“สิ่งที่เราอยากพูด เราเขียนมันออกมาหมดแล้ว แล้วอ้อมล่ะ อยากฟังความจริงจากปากเราไหมล่ะ”

“ไม่อยาก”อ้อมยิ้มอย่างดูเหมือนว่าเข่นเขี้ยว พร้อมเอื้อมมือมายีหัวคีย์จนฟู

“ขอบใจนะที่เพิ่งบอก ทำไมไม่บอกซะ 80 เลยล่ะ อีตาบ้ารู้ไหมนายต้องทำให้ฉันทุกข์ใจเท่าไร เศร้าใจแค่ไหน กับการกระทำของนายน่ะ รู้บ้างไหม”คีย์รวบข้อมืออ้อมมาจับไม่ให้เธอยีหัวเขา จัดผมเป็นทรงเดิมพร้อมกับหัวเราะ

“ก็กลัวอ้อมทนไม่ไหวน่ะสิ  เรายอมรับผิด ขอโทษที่ทำให้อ้อมเสียใจ ต่อไปเราจะไม่มีวันทำอ้อมเสียใจอีกเพราะ เรารักอ้อมนะ”

อ้อมมองตาคีย์ไม่รู้ว่าเธอจะเชื่อใจได้มากเท่าใด ที่เหลือ กาลเวลาคงเป็นเครื่องพิสูจน์เรื่องทั้งหมด

+++++++++++++++
end

เนื้อเรื่อง

๬บ​แล้ว๨่ะ​ ๦อบ๨ุ๷ทุ๥ท่าที่๹ิ๸๹าม๨่ะ​^^