คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Fic TonJames ตอนพิเศษ Just brothers 1/2
ประกาศ !!
นี่เป็นfic ที่กาน้ำรับดำเนินการต่อจากท่านRINA แห่งสตูฯนะคะ
คือเอามารีไรท์ใหม่และจะแต่งต่อ สำนวนภาษาอาจจะดูงงๆบ้างก็ไม่ต้องแปลกใจนะคะ
ซึ่งจะมีแค่สองตอนค่ะ
ขอเตือนก่อนว่ามี NC เบาๆๆๆๆ นะคะ เตือนไว้ก่อนเผื่อคนไม่ชอบนะคะ
Fic นี้เป็นเพียงจินตนาการส่วนตัวของผู้แต่ง
ไม่ได้อิงชีวิตจริงแต่อย่างใด
ใช้เพื่อความบันเทิงเท่านั้นนะคะ
ถ้าไม่ชอบกรุณาปิดไปนะคะ เราไม่ตีกะใคร ขอบคุณค่ะ
......
อยากให้มองเป็นผลงานการเขียนเรื่องหนึ่ง เป็นเพียงบทละคร ไม่ควรนำมาเกี่ยวข้องกับชีวิตจริงแต่อย่างใด
......
Fic TonJames ตอนพิเศษ Just brothers.1/2
Type: AU PG-15 และ NC-20บางตอน
เขียนขึ้นโดยจินตนาการล้วนๆ ไม่ได้มีพื้นฐานมาจากเรื่องจริงแต่อย่างใด จะคงไว้แค่เพียงหน้าตาตัวละคร และอาจจะเป็นลักษณะนิสัยเล็กๆน้อยๆ ใช้เพื่อความบันเทิงเท่านั้นนะคะ
....ความรักเป็นสิ่งสวยงาม
ที่เกิดขึ้นจากคนสองคน
แต่ความรักที่เกิดขึ้นจากคนเดียว
จะกลายเป็นดั่งยาพิษแผดเผาตัวเอง...
…………………………………………………..
ผมกำลังหลับตานอนนิ่งๆอยู่บนโซฟาในห้องแดนซ์ ไม่ใช่ว่าผมง่วงหรอกนะแต่ผมเหนื่อยกับการซ้อมเกินกว่าที่จะขยับตัว
"พี่โต้นนนน พี่ต้นนนนนน" เสียงไอ้เด็กไม่รู้จักโตดังมาแว่วๆมา แต่ผมไม่คิดจะขานรับหรอก ก็อย่างที่บอกไปว่าผมเหนื่อยแล้วบ้านมันมีอยู่แค่นี้ มันก้าวยาวๆสองสามทีก็หาผมเจอแล้ว
"แหนะๆ แอบมานอนอยู่ตรงนี้นี่เอง ป่ะ ไปอาบน้ำกัน" ไอ้หมีตัวโตพยายามดึงมือให้ผมลุกขึ้นจากโซฟาที่ผมกำลังเอนหลังอยู่
"เจมส์ วันนี้พี่ไม่อาบน้ำนะ" ผมเหนื่อยจากการซ้อมมากเกินกว่าอยากจะไปอาบน้ำ ผมอยากนอนหลับเลยมากกว่าถ้าเป็นไปได้ อีกอย่างที่หลายๆคนคงไม่รู้คือผมไม่ชอบเข้าห้องน้ำเปียกๆต่อจากใคร
"โหยพี่ต้น... ไม่เอาอ่ะ เมื่อคืนก็ไม่อาบ... มีกลิ่นละเนี่ย" เจ้าหมีตัวโตไม่พูดเปล่าเอาจมูกมาฟุดฟิดตามตัวผม เออ แล้วแขนหนักๆก็พาดเข้าไปนะ ออกจากบ้านไปคงได้ตอบคำถามนักข่าวไม่หยุดหย่อนแน่ เจ้าเด็กไม่รู้จักโตเนี่ยจะรู้อะไรบ้างมั้ยว่าการกระทำแบบนี้มันทำให้คนอื่นคิดไปได้ไกลนะ หรือบางทีตัวผมเองยังเผลอคิดไปไกลเลย
"อย่ามามั่ว!! ฉันอาบน้ำทุกเช้า" ผมเหวี่ยงใส่เบาๆ ก็ผมอาบน้ำทุกวันจริงๆนี่หน่า อย่างน้อยผมก็อาบทุกเช้าล่ะนะ
"แหนะๆ ว่าไม่ได้ๆ" เอ๊ะ ไอ้หมีนี่ยังไม่ยอมจบอีก มายื่นหน้ายื่นตาใส่ซะจะชิดติดหน้าผมอยู่แล้ว
"อะไรเจมส์..อย่าเวิ่นน่ะ" ผมเหวี่ยงใส่แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรหรอกแค่อยากให้ไอ้หมีบ้านี่เอาหน้าออกไปไกลๆผมซะที
"แหนะๆ เหวี่ยงๆ" คนตัวโตยอมเอาหน้าออกห่างจากตัวผมแต่ก็ยังไม่หยุดล้อ ไอ้หมีบ้านี่ทำไมชอบแกล้งผมนักนะ
"อะไร ใครเหวี่ยง ฉันเปล่าเหวี่ยง... แกอย่ามาเวิ่น" เพราะการตบตีทางคำพูดของเราสองคนทำให้ผมต้องลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาแทนการนอนจนได้ การตบตีของเรายังคงดำเนินต่อไปจนผมมารู้สึกตัวอีกทีก็โดนหมียักษ์ลากมาเข้าห้องน้ำโดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว เจมส์ชอบทำแบบนี้ตลอดเลยอ่ะ...พวกชอบเล่นทีเผลอ
ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว อาบก็อาบ ไม่ใช่ว่ากลัวว่าจะมีกลิ่นอย่างที่ไอ้หมีมันแซวหรอกนะ แค่เดินมาถึงห้องน้ำแล้วแค่นั้นเอง
................
...
..
ผมอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยพันผ้าขนหนูและกำลังจะออกจากห้องอาบน้ำ แต่พอผมปลดล็อคประตูก็มีคนดันเข้ามาซะก่อน เป็นเจ้าหมีตัวโตนี่เอง ผมมองหน้าคนตัวโตเป็นเชิงถามว่ามีอะไร เจมส์ไม่ได้ตอบว่าอะไร เขาค่อยๆก้าวเข้ามาหาตัวผมช้าๆ สัญชาติญาณสั่งให้ผมถอยหลังโดยทันที แต่ยิ่งถอยก็ดูจะยิ่งเหมือนอันตรายเมื่อตอนนี้ผมถอยมาจนชิดผนังห้องน้ำแล้ว
เจมส์ปิดทางหนีของผมด้วยการใช้มือทั้งสองข้างของเขายันกับผนังห้องน้ำไว้โดยมีผมอยู่ตรงกลางระหว่างแขนแข็งแรงสองข้างนั้น
"เจมส์ ปล่อย!!!" ผมตวาดคนตัวโตที่ยืนคร่อมตัวผมอยู่ด้วยเสียงที่ไม่ดังนัก ก็กล้องในห้องน้ำน่าจะจับเสียงได้อัตโนมัติ ผมไม่อยากให้มีเสียงของเราหลุดออกไป
"ไม่" ไม่ใช่แค่ไม่ปล่อยแต่เจ้าเด็กบ้ากลับทำยิ่งกว่าเดิมอีก เขาจับมือผมทั้งสองข้างล็อคไว้กับกำแพง มือหนาของคนตรงหน้าผมเป็นเหมือนหมุดขนาดใหญ่ตอกตรึงมือผมให้ติดอยู่กับกำแพง เช่นเดียวกับลำตัวหนาที่แนบชิดตัวผมเหมือนต้องการให้ผมจมเข้าไปในตัวเขา
"เจมส์!! ไม่เล่นแบบนี้" ผมร้องประท้วงแต่ก็ควบคุมเสียงไม่ให้ดังไปกว่าการกระซิบ ผมพยายามบิดข้อมือที่ถูกตรึงไว้กับกำแพงสุดแรง แต่แรงของเขาช่างน้อยนิดเมื่อเทียบกับเจ้าเด็กโข่งนี่
"ใครว่าผมเล่นล่ะ" ยังจะเถียงอีก นี่มันใช่เวลาเถียงมั๊ย ถ้าเกิดกล้องจับเสียงเราได้หรือใครข้างนอกส่งสัยแล้วมาแอบฟังอยู่ข้างนอกล่ะจะทำไง เจ้าเด็กบ้านี่เล่นอะไรไม่ดูเวล่ำเวลา
"เจมส์ ถ้าไม่ปล่อยชั้นจะโกรธแกรจริงๆนะ" ผมขู่เขาออกไปเพราะแต่ไหนแต่ไรมาหมีตัวนี้จะกลัวผมโกรธเป็นที่สุด
"ทำไมล่ะ พี่น้องกันเล่นแค่นี้ไม่ได้เหรอ" เอากะมันซิ ใช่เวลามาเป็นเจ้าหนูจำไมมั๊ยเนี่ย แล้วอยากจะถามจริงๆเถอะ มีพี่น้องบ้านไหนเขาเล่นกันแบบนี้บ้าง แต่ถึงจะเล่นได้แต่ต้องไม่ใช่ในสภาพที่พี่กับน้องกึ่งเปลือยและอยู่ในห้องน้ำสองต่อสองแบบนี้เว้ย!!
"เจมส์... ปล่อยเหอะ" ผมพยายามใช้ไม้อ่อนหวังว่าเจ้าเด็กเอาแต่ใจจะยอมให้ผมบ้างแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล
"ไม่" เจ้าเด็กดื้อปฏิเสธมาทันควัน บอกตามตรงว่าผมเริ่มรู้สึกปั่นป่วนไปทั้งตัวแล้ว ผมเริ่มเห็นลางของคลื่นอารมณ์บางอย่างในดวงตาของคนตรงหน้า ผมพยายามผลักอีกฝ่ายสุดแรง แต่นั่นกลับเป็นการเร่งให้อีกฝ่ายเพิ่มแรงกดเบียดร่างกายเข้าหามากขึ้น
หน้าแทบจะจูบกันอยู่แล้วเว้ย!!! ไอ้เด็กบ้า!!!
ผมกำลังคิดหาทางหนีที่ไล่เพื่อจะออกจากกรงขังหมีๆ แต่แล้วก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อริมฝีปากของผมถูกอีกฝ่ายจูบสัมผัส
แม้แตะผ่านเพียงแผ่วเบา แต่กลับทำให้ร้อนวาบไปทั้งหน้า
..What?.. นี่อะไรมันกำลังเกิดขึ้นกับผมเนี่ย ผมได้แต่ยืนนิ่งในขณะที่ไอ้เจ้าตัวต้นเหตุมันเดินทำหน้านิ่งๆออกไปแต่งตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ...ไอ้เด็กสองหน้า ชิ!!
ก็รู้อยู่หรอกว่านิสัยของเจมส์คือชอบนัวเนียมือไม้มักอยู่ไม่สุข แล้วมันก็ไม่ได้คิดอะไรกับผมหรอกที่มันทำไป คงแค่เห็นผมโวยวายแล้วรู้สึกสนุกดี คงเห็นผมไม่โกรธอะไรเลยยิ่งแกล้งใหญ่ แต่ทั้งๆที่รู้อยู่แบบนั้น ทั้งๆที่เข้าใจอยู่เต็มอก แต่ทำไมทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ทุกครั้งที่โดนสัมผัส ไอ้หัวใจบ้าดันเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ นี่ผมเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย!!
..........
....
"เจมส์" ผมกระซิบเรียกคนตัวโตที่นอนข้างๆให้หันหน้ามา ซึ่งพอได้ยินเสียงผมเรียกเขาก็หันมาทันที
"หือ" ผมกัดริมฝีปากอย่างคนใช้ความคิด ก่อนจะตัดสินใจพูดในเรื่องที่ติดค้างในความรู้สึกและคาอยู่ในหัวใจผมออกไป
"ในห้องน้ำเมื่อกี้อ่ะ อย่าทำอีกนะ" ผมบอกเขาเสียงเรียบๆ ไม่ได้แสดงน้ำเสียงดุหรือสั่งสอนอะไรออกไป ผมไม่ได้พูดกับเขาในฐานะพี่ แต่ผมพูดกับเขาในฐานะผู้ชายที่มีความรู้สึกคนหนึ่ง
"โกรธเหรอ" เขาไม่ถามผมลอยๆ แต่เขาตั้งใจถามจริงๆ ผมเห็นอะไรบ้างอย่างในสายตาของเจ้าเด็กดื้อแต่ผมแปลความหมายของมันไม่ออก
"เปล่า แต่ไม่ชอบให้เล่นงี้ มันจะไม่ดีกับเราทั้งคู่" ที่ผมบอกวาไม่ดีน่ะ ไม่ใช่วากลัวสื่อหนือกลัวภาพพจน์ของตัวเองหรอกนะ แต่ไม่ดีที่ผมพูดไป คือไม่ดีกับใจของเราสองคน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มันไม่ดีกับใจผม
"อืม" เจ้าเด็กดื้อส่งเสียงรับปากเบาๆ แล้วเอาแขนหนักๆก่ายมาที่ตัวผมพร้อมกับเอาหน้าซุกลงกับผ้าห่มที่ผมคลุมโปงไว้ เจ้าหมีไม่ได้พูดหรือถามอะไรต่อเหมือนไม่นานหลังจากนั้นก็หลับไปเรียบร้อย
เออ...เอากะมันซิ ไอ้เราก็อุตส่าห์เตรียมคำตอบมาเยอะแยะเผื่อมันถามว่าทำไมต้องห้ามเล่น ทำไมทำไม่ได้ ตามปกตินิสัยของเจ้าตัว แต่รอบนี้เด็กดื้อกลับรับปากง่ายๆซะงั้น
อะไรของมันวะ..บางทีผมว่าผมเป็นคนที่เข้าใจเจมส์มากที่สุด แต่บางทีผมก็รู้สึกว่าผมไม่เข้าใจตัวมันเลย
......................
...
เช้าแล้วยังอยู่บนที่นอนนนนนนนนนนน.....
ผมคิดถึงเพลงนี้ขึ้นมาในใจ ก็มันยังไม่อยากจะตื่นเลยจริงๆนิหน่า ให้ตายเถอะ
ผมหลับตาลงอีกครั้ง ผมขอเวลาตั้งสติอีกแป๊ปนิดแล้วค่อยลุกล่ะกัน สติผมยังมาได้ไม่เต็มที่อยู่ๆแขนหนักๆก็มาพาดลงบนตัวผม ไม่ต้องลืมตาขึ้นดูผมก็รู้ว่าเป็นแขนของใคร ก็ไม่มีใครในบ้านนี้อีกแล้วที่จะกล้าทำกับผมแบบนี้
ผมเหลือบตามองว่าเจ้าหมีมันตื่นอยู่หรือหลับกันแน่ ผมเห็นตาหมีๆยังปิดสนิทอยู่ แต่ผมรู้หรอกว่าเจ้าตัวน่ะตื่นแล้ว ไอ้เด็กขี้เกียจ ตื่นแล้วไม่ยอมลุก ด่ามันในใจแล้วผมก็หลับตาลงอีกครั้ง ไม่ยอมลุกเหมือนกัน โอ้ยยย ทำไงได้ก็มันง่วงจริงๆนิหน่า
ผมตบแขนเจ้าเด็กโข่งเบาๆ นอนแบบนี้ก็อบอุ่นไปอีกแบบล่ะนะ
.......
.........................
..................................
ผมกำลังเฮฮาเมาท์มอยกับคชาหน้ากระจกห้องน้ำชาย ประเด็นตอนนี้ของเราคือ เพื่อนหญิงคนหนึ่งของไอ้เด็กหมีที่ไม่มาดูคอนเสริตได้สองสัปดาห์แล้ว ไม่รู้ทำไม พอผมรู้ว่าเพื่อนของไอ้หมีไม่มาผมถึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ “เจมส์ยัง คิดถึงกันทุกนาทีอยู่หรือเปล่า เจมส์ยัง ดูรูปกันในวันวานใช่หรือไม่” ผมร้องเพลงแซวเจ้าหมีในห้องน้ำ
“แหม ทำเป็นเงียบๆ” เจ้าหมีทำหน้านิ่ง แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ยิ่งทำให้ผมรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก
“เจมส์ยัง มีใจให้กันคนเดียว ยังรอกันแค่คนเดียว เจมส์ยังคิดถึงกันอยู่ใช่ไหม” ผมยังคงสติลแกล้งแซวต่อไป ได้ทีแล้วต้องเหยียบซ้ำให้หนักๆ ทำไมผมมีความสุขที่ได้แกล้งแหย่ไอ้หมียักษ์เรื่องนี้นะ แต่มันสนุกดีจริงๆอ่ะ
“พี่อย่าเพ้อเจ้อได้ป่ะ!!!” อยู่ๆคนที่นั่งทำเป็นไม่สนใจก็ขึ้นเสียงใส่ผม อะไรของมัน ไหนตอนแรกทำเป็นไม่สนใจไง
“ทำไมต้องเหวี่ยง!” คิดเหรอว่าผมจะกลัว ยังไงผมก็เป็นพี่มันนะ มาขึ้นเสียงใส่ผมเดี๋ยวก็เหวี่ยงกลับเลยนิ
“..........” เจ้าเด็กเอาแต่ใจหันมามองหน้าผมตรงๆเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่พูด เดินปึงปังคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ตัวก็โต ทำไมขี้งอนนักก็ไม่รู้
............................................................................................
............................................................................................
NC เบาๆๆๆๆ ไม่ชอบNC ก็ขอให้ข้ามไปนะคะ ... http://www.4shared.com/document/7kQ17o4I/SP-Fic-Rewrite1.html
............................................................................................
.............................................................................................
ผมคว้าเสื้อผ้ามาสวมอย่างลวกๆแล้วเดินเร็วๆก้มหน้าก้มตาไปห้องว๊อยซ์ ผมแกล้งเปิดเพลงในมือถือให้ดังที่สุดเท่าที่ทำได้ในห้องเล็กๆนั้น
น้ำตาผมยังคงไหลอยู่ตลอดเวลา คำถามมากมายเกินขึ้นในหัวผม ร้องไห้ทำไม ร้องไห้เพราะอะไรร้องไห้เพราะใคร ไอ้เด็กบ้านั่นมันมีอะไรคู่ควรที่จะให้ผมเสียน้ำตาแบบนี้ ผมเอามือปิดปากไว้แน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น ไวเลสที่ถอดวางอยู่ข้างๆคงไม่สามารถจับเสียงอะไรได้มากนัก
ผมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา พลางใช้หลังมือถูปากถูคอแรงๆ ราวกับว่ามันจะสามารถลบรอยสัมผัสของอีกคนทิ้งได้
แปลกที่ในอกมันเจ็บปวด เจ็บจนผมไม่เข้าใจว่า.. ทำไม แปลกที่ผมเหมือนหายใจไม่ออก เพียงแค่คิดว่าสิ่งที่เจมส์ทำกับผม...ทำเหมือนผมเป็นคนไร้ค่า ทำเหมือนผมเป็นแค่ที่ระบายความใคร่ ...มันทำให้ผมรู้สึกเหมือน จะขาดใจ...
ตอนนี้ผมหวังและภาวนาอยู่เพียงอย่างเดียว ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้จะไม่ใช่ความรู้สึก...รัก...ผมยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับการรักใครข้างเดียว
.................
....ความรักเป็นสิ่งสวยงาม
ที่เกิดขึ้นจากคนสองคน
แต่ความรักที่เกิดขึ้นจากคนเดียว
จะกลายเป็นดั่งยาพิษแผดเผาตัวเอง...
…………………………………………………..
ความคิดเห็น