ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บางอย่างที่น่ากลัว
คนในหมู่บ้านมาพบจึงพยายามพยุงเธอกลับบ้าน
เมื่อนาโอเซนตื่นขึ้นมา เธอมองเห็นโปซูมิเป็นคนแรก แล้วเธอก็ยิ้ม ยิ้มกับแม่ของเธอ แล้วเธอก็หลับไป จนกระทั่งเธอตื่นขึ้นอีกครั้ง โทชิและโตจิ ถามว่า “ละเมอ เพ้อ แต่หินบ้าๆ บอๆ อยู่ได้ ไปเจอไรมาล่ะ” นาโอเซนตอบกลับว่า “ม....ไม่มีอะไร ไม่พบไม่เจออะไร” แต่จริงๆแล้วในใจของเธอภาพและเหตุการณ์ตอนนั้น มันฝังลึกในใจเธอ จนในที่สุดเธอก็ขอพักผ่อนเพราะเธอรู้สึกเหนื่อยมากกับเหตุการณ์ของวันนี้
รุ่งเช้าของวันใหม่ ทุกอย่างปกติ หลังจากที่นาโอเซนอาบน้ำแล้ว เธอไปหยุดยืนที่หน้ากระจก จ้องมองตาและตัวเธอ ภายในดวงตาของเธอ มีเปลวไฟสีแดงก่าม มันลุกชุช่วงชัชวาล แล้วภาพนั้นก็หยุด!!!! เธอเปิดผมขึ้นเพื่อดูหู “เอ๊ะ.!!!” เธอแปลกใจว่าทำไมหูเธอไม่เหมือนกับใครๆเลย และหูเธอเป็นหูแหลมๆ ยาวไม่มากเท่าไหร่ ข้างซ้ายจะเห็นชัด แต่ข้างขวาเห็นได้น้อยกว่า เธอสงสัยเป็นอย่างมาก จึงรีบไปที่โบสถ์ทันที พบแม่ชีองค์หนึ่ง เธอจึงเชิญแม่ชีเพื่อมาคุยกับเธอ “พระแม่.......พระแม่คะ เสียงที่มันดังๆ น่ากลัวๆมันมีจริงหรือปล่าวคะ” แม่ชีแปลกใจเพราะตลอดระยะเวลา 16 ปีผ่านมาไม่มีใครพูดถึงมันอีก
“ลูกได้ยินมันหรือ” แม่ชีจึงถามนาโอเซน “ค่ะ...มันดังมากๆ มันน่ากลัว แล้วมีแสงสีฟ้าอ่อนๆเป็นแสงเล็กๆด้วยค่ะ พระแม่” นาโอเซนพยายามอธิบายให้แม่ชีเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ที่เธอพบเห็นมา “เสียงนั้นเราไม่ได้ยินมานานแล้ว และแสงเล็กๆที่ลูกพูดถึงนั้นคนโบราณ ได้บอกว่า แสงนั้นออกมาจาก โจเบลล์ ซึ่งก็คือ โล่ห์ที่เป็นรูปแหวนสีทอง แล้วแสงนั้นก็พุ่งหายไปในท้องฟ้า เชื่อกันว่าเป็นแสงของบรรพบุรุตที่อาศัยอยู่โล่ห์อันนี้ แต่ลูกเห็นมันได้ เท่ากับว่าลูกไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา ลูกอาจเป็นผู้วิเศษ” นาโอเซนก็รู้สึกจะหัวเราะ เพราะมันเหมือนกับนิทานหลอกเด็ก แต่เธอก็หยุดความรู้สึกนั้น แล้วเธอก็เปิดหูให้แม่ชีดู “พระแม่คะ แล้วหูของลูกมันไม่เหมือนกับใครเลยล่ะคะ” นาโอเซนสงสัยเพราะมันแปลกจริงๆ “โอ้.......นี่หูของลูกเหมือน พวกเอล์ฟในตำนาน” นาโอเซนจึงลาแม่ชีแล้วกลับมาที่บ้าน
เธอนั่งเขียนเรื่องราวของเธอลงบนสมุด เพื่อบันทึกสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ละเหตุการณ์ที่พบเห็น และเรื่องราวที่แม่ชีองค์นั้นได้บอกกับเธอ ในใจเธอคิดว่า “มันเรื่องจริงหรือปล่าว เราเป็นใครกันแน่? ผู้วิเศษหรอ........ คงเป็นไปไม่ได้หรอก” คำถามในใจของเธอก็เกิดขึ้นอีกครั้ง
จนเวลาผ่านไป 1 อาทิตย์ เธอขออนุญาต โปซูมิและเจลล์โล่ เพื่อขอไปเรียนกับแม่ชีที่โบสถ์ พ่อและแม่ของเธอเห็นด้วยและไม่ขัดข้องแต่อย่างใด นาโอเซนจึงรีบตรงไปที่โบสถ์ทันที แล้วเธอก็ร่ำเรียนจากแม่ชี ทุกวัน ไม่เคยขาดเลยแม้วันเดียว จนวันหนึ่ง “ลูกเป็นผู้มีความอดทน ลูกเป็นผู้สงสัยผู้ถาม และไม่บ่นแม้แต่น้อย” แม่ชีเอ่ยขึ้น “มาๆ เดี๋ยวแม่จะพาลูกไปดูสิ่งๆหนึ่ง เพราะมีคนฝากมันกับแม่ไว้นานมาแล้ว แม่อยากให้ลูกดูมัน” เมื่อไปถึงห้องอ่านหนังสือ แม่ชียกมือทั้งสองข้างขึ้นแล้วก้มหน้าลง พูดพึมพำๆ แต่นาโอเซนจับใจความไม่ได้ จากนั้นเสียง ครึด.....ครึดๆๆๆๆ ดังมาจากหลังชั้นหนังสือ ชั้นหนังสือค่อยๆเคลื่อนที่ออก ภายในนั้นเป็นห้องที่เต็มไปด้วย กล่อง กล่อง แล้วก็กล่อง มันเต็มไปหมด แต่มีเพียงกล่องๆหนึ่งที่แม่ชีพาไปดู มันเป็นกล่องสีน้ำตาล เมื่อเปิดกล่องออกจะเจอตู้ไม้เล็กๆสีแดงเข้ม มีตราสัญญาลักษณ์ โล่ห์ที่มีรูปแหวนสีทองอยู่ด้านใน พยายามที่จะเปิดมัน แต่มันเปิดไม่ออก จู่ๆ นาโอเซนก็อยากลองเปิดดูบ้าง เธอจึงเอามือทั้งสองข้าง มาแตะที่รูปโล่ห์บนตู้ไม้เล็กๆอันนั้น แล้วตู้ไม้นั้นก็เปิดออกมา “เอ๊ะ!!!!....อะไรกันเนี่ย!!!” นาโอเซนตกใจมาก ที่เธอเป็นคนเปิดกล่องนั้นได้ ภายในมีหนังสือสีเขียว แล้วด้านบนมี โล่ห์ที่เป็นรูปแหวนสีทอง “ใช่แล้ว...เราเจอเจ้าของแล้วสินะเนี่ย” แม่ชีเอ่ยขึ้น “มันเป็นของๆลูกจริงๆหรอคะพระแม่” นาโอเซนถามเพราะมันไม่น่าเป็นไปได้ “ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ เพราะคนที่มาฝากของกับแม่ เขาบอกกับแม่ว่าจะเป็นคนที่เปิดกล่องนี้แล้วสามารถหยิบออกไปได้” แม่ชีอธิบายให้นาโอเซนฟัง “ค่ะ!!!พระแม่ ลูกจะเก็บรักษามันไว้ให้ดีตลอดชีวิตของลูกเลยค่ะ” จากนั้นก็ออกมาจากห้องหนังสือแล้วนาโอเซนก็ลาแม่ชีกลับบ้าน
นาโอเซนเปิดหนังสือออกมาอ่านเพราะตื่นเต้นกับสิ่งนี้มากๆ เธอเปิดมันในห้องของเธอ เมื่อเธอเปิดออก ก็มีแสงสีขาวจ้ามากทั่วห้องของเธอ เธอหลับไป เธอตื่นขึ้นมาอีกทีเธอนอนอยู่ใน..............
** โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ **
ถ้าอยากอ่านกรุณาแนะติชมมา แล้วจะนำตอนที่ 3 มาให้เร็วๆนี้จ๊ะ
เมื่อนาโอเซนตื่นขึ้นมา เธอมองเห็นโปซูมิเป็นคนแรก แล้วเธอก็ยิ้ม ยิ้มกับแม่ของเธอ แล้วเธอก็หลับไป จนกระทั่งเธอตื่นขึ้นอีกครั้ง โทชิและโตจิ ถามว่า “ละเมอ เพ้อ แต่หินบ้าๆ บอๆ อยู่ได้ ไปเจอไรมาล่ะ” นาโอเซนตอบกลับว่า “ม....ไม่มีอะไร ไม่พบไม่เจออะไร” แต่จริงๆแล้วในใจของเธอภาพและเหตุการณ์ตอนนั้น มันฝังลึกในใจเธอ จนในที่สุดเธอก็ขอพักผ่อนเพราะเธอรู้สึกเหนื่อยมากกับเหตุการณ์ของวันนี้
รุ่งเช้าของวันใหม่ ทุกอย่างปกติ หลังจากที่นาโอเซนอาบน้ำแล้ว เธอไปหยุดยืนที่หน้ากระจก จ้องมองตาและตัวเธอ ภายในดวงตาของเธอ มีเปลวไฟสีแดงก่าม มันลุกชุช่วงชัชวาล แล้วภาพนั้นก็หยุด!!!! เธอเปิดผมขึ้นเพื่อดูหู “เอ๊ะ.!!!” เธอแปลกใจว่าทำไมหูเธอไม่เหมือนกับใครๆเลย และหูเธอเป็นหูแหลมๆ ยาวไม่มากเท่าไหร่ ข้างซ้ายจะเห็นชัด แต่ข้างขวาเห็นได้น้อยกว่า เธอสงสัยเป็นอย่างมาก จึงรีบไปที่โบสถ์ทันที พบแม่ชีองค์หนึ่ง เธอจึงเชิญแม่ชีเพื่อมาคุยกับเธอ “พระแม่.......พระแม่คะ เสียงที่มันดังๆ น่ากลัวๆมันมีจริงหรือปล่าวคะ” แม่ชีแปลกใจเพราะตลอดระยะเวลา 16 ปีผ่านมาไม่มีใครพูดถึงมันอีก
“ลูกได้ยินมันหรือ” แม่ชีจึงถามนาโอเซน “ค่ะ...มันดังมากๆ มันน่ากลัว แล้วมีแสงสีฟ้าอ่อนๆเป็นแสงเล็กๆด้วยค่ะ พระแม่” นาโอเซนพยายามอธิบายให้แม่ชีเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ที่เธอพบเห็นมา “เสียงนั้นเราไม่ได้ยินมานานแล้ว และแสงเล็กๆที่ลูกพูดถึงนั้นคนโบราณ ได้บอกว่า แสงนั้นออกมาจาก โจเบลล์ ซึ่งก็คือ โล่ห์ที่เป็นรูปแหวนสีทอง แล้วแสงนั้นก็พุ่งหายไปในท้องฟ้า เชื่อกันว่าเป็นแสงของบรรพบุรุตที่อาศัยอยู่โล่ห์อันนี้ แต่ลูกเห็นมันได้ เท่ากับว่าลูกไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา ลูกอาจเป็นผู้วิเศษ” นาโอเซนก็รู้สึกจะหัวเราะ เพราะมันเหมือนกับนิทานหลอกเด็ก แต่เธอก็หยุดความรู้สึกนั้น แล้วเธอก็เปิดหูให้แม่ชีดู “พระแม่คะ แล้วหูของลูกมันไม่เหมือนกับใครเลยล่ะคะ” นาโอเซนสงสัยเพราะมันแปลกจริงๆ “โอ้.......นี่หูของลูกเหมือน พวกเอล์ฟในตำนาน” นาโอเซนจึงลาแม่ชีแล้วกลับมาที่บ้าน
เธอนั่งเขียนเรื่องราวของเธอลงบนสมุด เพื่อบันทึกสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ละเหตุการณ์ที่พบเห็น และเรื่องราวที่แม่ชีองค์นั้นได้บอกกับเธอ ในใจเธอคิดว่า “มันเรื่องจริงหรือปล่าว เราเป็นใครกันแน่? ผู้วิเศษหรอ........ คงเป็นไปไม่ได้หรอก” คำถามในใจของเธอก็เกิดขึ้นอีกครั้ง
จนเวลาผ่านไป 1 อาทิตย์ เธอขออนุญาต โปซูมิและเจลล์โล่ เพื่อขอไปเรียนกับแม่ชีที่โบสถ์ พ่อและแม่ของเธอเห็นด้วยและไม่ขัดข้องแต่อย่างใด นาโอเซนจึงรีบตรงไปที่โบสถ์ทันที แล้วเธอก็ร่ำเรียนจากแม่ชี ทุกวัน ไม่เคยขาดเลยแม้วันเดียว จนวันหนึ่ง “ลูกเป็นผู้มีความอดทน ลูกเป็นผู้สงสัยผู้ถาม และไม่บ่นแม้แต่น้อย” แม่ชีเอ่ยขึ้น “มาๆ เดี๋ยวแม่จะพาลูกไปดูสิ่งๆหนึ่ง เพราะมีคนฝากมันกับแม่ไว้นานมาแล้ว แม่อยากให้ลูกดูมัน” เมื่อไปถึงห้องอ่านหนังสือ แม่ชียกมือทั้งสองข้างขึ้นแล้วก้มหน้าลง พูดพึมพำๆ แต่นาโอเซนจับใจความไม่ได้ จากนั้นเสียง ครึด.....ครึดๆๆๆๆ ดังมาจากหลังชั้นหนังสือ ชั้นหนังสือค่อยๆเคลื่อนที่ออก ภายในนั้นเป็นห้องที่เต็มไปด้วย กล่อง กล่อง แล้วก็กล่อง มันเต็มไปหมด แต่มีเพียงกล่องๆหนึ่งที่แม่ชีพาไปดู มันเป็นกล่องสีน้ำตาล เมื่อเปิดกล่องออกจะเจอตู้ไม้เล็กๆสีแดงเข้ม มีตราสัญญาลักษณ์ โล่ห์ที่มีรูปแหวนสีทองอยู่ด้านใน พยายามที่จะเปิดมัน แต่มันเปิดไม่ออก จู่ๆ นาโอเซนก็อยากลองเปิดดูบ้าง เธอจึงเอามือทั้งสองข้าง มาแตะที่รูปโล่ห์บนตู้ไม้เล็กๆอันนั้น แล้วตู้ไม้นั้นก็เปิดออกมา “เอ๊ะ!!!!....อะไรกันเนี่ย!!!” นาโอเซนตกใจมาก ที่เธอเป็นคนเปิดกล่องนั้นได้ ภายในมีหนังสือสีเขียว แล้วด้านบนมี โล่ห์ที่เป็นรูปแหวนสีทอง “ใช่แล้ว...เราเจอเจ้าของแล้วสินะเนี่ย” แม่ชีเอ่ยขึ้น “มันเป็นของๆลูกจริงๆหรอคะพระแม่” นาโอเซนถามเพราะมันไม่น่าเป็นไปได้ “ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ เพราะคนที่มาฝากของกับแม่ เขาบอกกับแม่ว่าจะเป็นคนที่เปิดกล่องนี้แล้วสามารถหยิบออกไปได้” แม่ชีอธิบายให้นาโอเซนฟัง “ค่ะ!!!พระแม่ ลูกจะเก็บรักษามันไว้ให้ดีตลอดชีวิตของลูกเลยค่ะ” จากนั้นก็ออกมาจากห้องหนังสือแล้วนาโอเซนก็ลาแม่ชีกลับบ้าน
นาโอเซนเปิดหนังสือออกมาอ่านเพราะตื่นเต้นกับสิ่งนี้มากๆ เธอเปิดมันในห้องของเธอ เมื่อเธอเปิดออก ก็มีแสงสีขาวจ้ามากทั่วห้องของเธอ เธอหลับไป เธอตื่นขึ้นมาอีกทีเธอนอนอยู่ใน..............
** โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ **
ถ้าอยากอ่านกรุณาแนะติชมมา แล้วจะนำตอนที่ 3 มาให้เร็วๆนี้จ๊ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น