กรุ่นไอน้ำตา...No more tear…( Fic SJ WonYuk )

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ครั้งแรกที่พบ

ตอนที่ 1 ครั้งแรกที่พบ…

         สายตาคมมองทอดผ่านความมืดที่ปกคลุมอยู่เบื้องล่าง เห็นเพียงสายน้ำไหล ชายหนุ่มไม่สนใจกระชับเสื้อคุมตัวใหญ่ให้แน่นหนา อากาศเริ่มหนาวขึ้นก็จริงแต่ความหนาวเหน็บไม่อาจเทียบได้กับเสียงไวโอลีนที่แผ่เสียงพลิ้วไหวในความทรงจำ

                ‘ ฉันเลือกไปตามฝันมากกว่าเธอซีวอน ฉันรักสิ่งนี้มากกว่า…’ ถ้อยคำที่เชือดเชือนและเสียงไวโอลีน ก่อนเคยไพเราะเมื่อมือคู่สวยเริ่มบรรเลง แต่มันช่างเป็นเสียงที่กรีดใจให้เจ็บไปซะแล้ว

                “ ฮีซอลคุณไม่เลือกผม..” คำพูดสุดท้าย ก่อนชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งกองพื้นสะพาน เรี่ยวแรงที่แม้จะเดินยังไม่มี ร่างใหญ่ที่สองแขนเคยได้โอบกระชับร่างบางของคนงาม กับโอบเพียงร่างเงาที่ไม่มีอีกแล้ว

                ผู้คนที่เดินผ่านไปมาบนสะพานไม่มีใครสนใจชายหนุ่ม ปล่อยทิ้งให้เป็นเพียงชายคนหนึ่ง ที่ไม่มีใครรู้จัก เพราะไม่มีใครรู้ว่าเขาคือใคร

                “ นี่นายเป็นอะไรหรือเปล่า ” เสียงหวานหูถามขึ้น

                “ หนาวเหรอเมา แต่เอ๊ะไม่มีกลิ่นเหล้านี่ ไม่สบายหรือเปล่า ” คำถามส่งถ่ายรับรู้ถึงความห่วงใย แต่ซีวอนไม่ได้รับรู้ถึงมันนัก

“ นี่นายไหวไหม ไม่ตอบแฮะ เอางี้แล้วกัน ” ซีวอนไม่สนใจมองขึ้น แต่กายใหญ่กลับถูกร่างบางดึงรั้งตัว จนชายหนุ่มไม่คิดว่าร่างเล็กๆจะมีแรงถึงเพียงนี้ เขาถูกดันให้ไหล่วางพาดลำคอกลิ่นหอมบางอย่างลอยมาแตะจมุกโด่ง กลิ่นที่คุ้นเคย แต่ไม่รู้ว่าอะไร

                ทำไมชายหนุ่มคนที่ช่วยเราคนนี้หอมจัง กลิ่นอะไรนะ ซีวอนคิด

                เขาไม่มีแรงจริงๆ ปล่อยให้ร่างบางแบกถ่ายลากถูลู่ถูกังมานั่งพักที่ริมสนามหญ้า เขาเหลือบมองร่างบางที่หอบหายใจเหนื่อยอ่อนเล็กน้อย แต่ไม่มีอารมณ์ที่ถามไถ่ เขากำลังเศร้ามากเกินกว่าจะสนใจใครได้อีก

                “ ตัวหนักชะมัดเลยนายนี่ สงสัยเป็นลม นี่นายฉันช่วยนายมานั่งตรงนี้นะ หิวน้ำไหม ” น้ำเสียงจากร่างบางยังคงถามไถ่อาการ ซีวอนส่ายหัว ก่อนทิ้งตัวลงนอนหนุนตักร่างบางโดยไม่สนใจว่าชายหนุ่มข้างๆตกใจไม่ใช่น้อย

                “ ฉันไม่สบาย ขอบใจนะไม่รู้จักกันแท้ๆนายมีน้ำใจจัง ” คำขอบคุณจากคนปากหนักเอ่ยขึ้น จนชายหนุ่มน้อยไม่ทันตั้งตัว เสียงของเขาไพเราะจัง

                “ ม..ไม่เป็นไรถ้า..ฉันพอช่วยได้ อ๊ะนายไม่สบายจริงๆด้วย ตัวร้อนๆนะ งั้นถ้ายังไม่ไหวนอนก่อนก็ได้ฉันยังไม่รีบอะไร ขนมไปส่งช้าหน่อย คุณคยูฮยอนคงไม่ว่าอะไร ซองมินต่างหาก เฮ้อ ! แต่ช่างเถอะ ” เสียงหวานเอ่ยบ่น มือนุ่มยังคงวางทาบทับบนหน้าคม แตะอังถึงความร้อนบนหน้าผากชายหนุ่มแปลกหน้าได้

                ลี ฮยอกแจคิด ถึงตนเองที่มานั่งเป็นหมอนหนุนนอนจำเป็นกับชายหนุ่มแปลกหน้างงๆ เขากำลังจะนำขนมไปส่งยังบ้านคุณคยู คืนนี้อากาศหนาวแล้วแต่เขาก็พอทนไหว ฝืนนำขนมใส่กล่องผู้ด้วยผ้าผืนโต และการวิ่งฝ่าอากาศที่เย็นของให้หายหนาวไปได้มาก

แต่จู่ๆสายตากลมกับเหลือบไปเห็นร่างชายหนุ่มตัวใหญ่ที่ทรุดลงบนพื้นสะพานที่เย็นยะเยือก จะทิ้งไว้ก็ไม่ใช่นิสัยของฮยอกแจ เลยวิ่งกลับมาช่วยชายหนุ่มแปลกหน้าเสียก่อนแล้วค่อยไปต่อ

ฮยอกแจกระพริบตาปริบๆมองร่างหนาที่หลับผล็อยไปเสียแล้ว ก่อนก้มมองสิ่งที่ตนต้องไปทำ ก่อนหยิบมือถือแล้วกดโทรไปบอกซองมินถึงสาเหตุสำคัญที่ไม่สามรถไปทำได้ทันที

“ ซองมินนายมาช่วยฉันหน่อยฉันเก็บหมาตัวใหญ่ที่หลงทางได้น่ะ และช่วยนำขนมไปส่งคุณคยูก่อนนะ พอดีฉันไปไหนไม่ได้เลยตอนนี้ แค่นี้แหล่ะซองมินรับมาล่ะ ” พูดๆๆๆฝากไปก่อนที่เสียงหวานอีกฝั่งจะรู้ตัว ก่อนก้มมองใบหน้าคมที่หลับใหลบนตักตนไปนานแล้ว เขายกมือลูบใบหน้าสากนิดหน่อยจากเคราบางๆ

“ เป็นใครก็ไม่รู้ แต่นายเหมือนหมาใหญ่ที่หลงทางจัง ” ฮยอกแจคิดก่อนรอคอยเวลาที่ซองมินกำลังจะมายังที่ตนนั่งอยู่

สายตากลมเงยมองขึ้นบนฟ้า ดวงดาวมากมายกระพริบแสงอวดความงามยามค่ำคืน

อุ่นจัง…

…………………….

               รีไรท์ค่ะๆๆๆๆๆๆ