วันที่ผม....เศร้า(when the love had gone)

ลำดับตอนที่ #2 : แก้ม...แกหายไปไหน

แก้ม....
   แกรู้มั๊ยว่าเรามาถึงที่หาดใหญ่ตั้งแต่ห้าโมงเย็น  ที่นี่เปลี่ยนไปมาก อาจเป็นเพราะเราไม่เคยกลับมาที่นี่อีกเลย
ตั้งแต่เราจบ  ถ้าหาดใหญ่พูดได้ มันก็คงจะพูดเหมือนกันว่า แกก็เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะ ไอ้เอี้ยง
    แกรู้มั๊ยว่าเราตื่นเต้นแค่ไหนที่เราจะได้พบแก  เราจินตนาการหน้าแกไม่ถูกจริงๆว่าแกจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน
  แกจำได้มั๊ยตอนที่เราเจอแกครั้งแรก  เรานึกว่าแกเป็นทอม เพราะแกมันห่ามมาก แกบอกว่าแกไม่ใช่สาวกรุงเตบนิ จะได้
ให้หวานแหว๋วแต๋วแตก แล้วแกก็ทำให้เราเข้าใจมาตลอดว่าแกเป็นทอม  
    เรามาถึงที่นัดหมายก่อนประมาณสิบห้านาที แต่ตอนนั้นเราก็ใจสั่น มือสั่น สั่นไปหมดทั้งตัว เพราะเราคิดว่าแกคงจะมาก่อนเราเป็นแน่
ทำไมนะเหรอ ก็แกมันคนเห็นเวลามีค่าทุกนาทีนิ ใช่มั๊ย  แต่นั่นมันทำให้เราผิดหวัง  เพราะเมื่อมาถึงเรากลับพบว่า ไม่มีแกยืนรออยู่อย่างที่หวัง   มันว่างเปล่า อ่างน้ำในมหาวิทยาลับมีน้ำอยู่เต็มเหมือนเดิม ต้นไม้เขียวขจี ภูเขาที่ตั้งตระหง่านก็ยังดูเหมือนเดิม  แต่แกรู้มั๊ยว่าตอนนี้ความรู้สึกเราไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
    เรายืนรอแกอยู่นาน  นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ในความรู้สึกมันนานจนเราเริ่มล้า  ดูนาฬิกา แกผิดนัด แก้ม  แกไม่เคยมาสาย  แกเป็นคนแรกในกลุ่มที่มาก่อนคนอื่น  แล้วแกก็จะด่าคนที่มาหลังแกทุกคนแม้ว่าเค้าจะมาตรงเวลา  แต่วันนี้แกมาสาย
     แก้ม ครึ่งชั่วโมงเรายังให้อภัย  แต่นี่มันชั่วโมงนึงแล้ว  แกหายไปไหน  แกได้รับเมลเรารึปล่าว  หรือว่า.......แกไม่อยากมา
ถ้าเหตุผลมันคือข้อหลัง  เราจะไม่โทษแกเลย เพราะเราเองที่ทำร้ายแกมาตลอด  มาถึงวันนี้ก็ไม่แปลกที่แกจะเอาคืน
   มีบางแว๊บที่เรารู้สึกว่าแกมาหาเราแล้ว แต่เมื่อเราหันกลับไปมอง ไม่มีใครนอกจากพุ่มดอกจำปา เรานี่มันบ้าไปเองจริงๆ

    เราหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพื่อนเก่าที่ทำงานที่นี่  เพื่อที่จะให้มันมารับ แกน่าจะจำมันได้  ก็ไอ้ป้อม คนที่เคยจะจีบเพื่อนแกนั่นแหละ   มันได้งานเป็นเภสัชที่นี่    
  เรายังยืนรอแกด้วยความหวังว่าแกจะมา  แต่นี่ก็มืดมากแล้ว แกคงไม่อยากมาหาเราจริงๆ   ไอ้ป้อมขับรถมาหาเราตอนทุ่มกว่าๆ ด้วยสีหน้าแปลกใจ  มันถามว่าเรามาทำอะไรที่นี่  เราบอกว่าเรามารอแก  แก้ม....พอเราพูดจบมันทำหน้าตกใจ
   เราเองก็แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมมันต้องตกใจด้วย กับอีแค่มารอแก
    แต่แล้วไอ้ป้อมก็พูดขึ้นมาคำนึง  มันบอกเหตุผลที่เราไม่คิดว่าคนอย่างมันจะรู้  และเป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมแกไม่มา
   "รอแก้ม  แก้มที่เป็นเพื่อนกับสาใช่มั๊ย"  เราพยักหน้า
  "เค้าตายแล้ว โดนรถชนตั้งแต่หลังรับปริญญาแล้วหล่ะ" มันพูดเล่น  เราคิดในใจตอนนั้น  ทำไมเอาเรื่องแบบนี้มาพูดเล่น
มันบอกว่ามันไม่ได้พูดเล่น แก้มโดนรถชนหลังจากกลับมาส่งพื่อนที่บ้านเมื่อช่วงต้นปีตอนรับปริญญา
      ลมหายใจเราขาดเป็นห้วงๆ  ขาเรารู้สึกไม่มีแรง  มือสั่น  ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดกับแก แก้ม
   นี่เหรอ เหตุผลที่แกไม่มาหาเราตามนัด........................หรือแกมา
             ทำไมไม่มีใครบอกเราเลยเรื่องที่แกตาย  เราจะทำยังไง เราเศร้า หรือว่าตกใจ  หรือว่าเสียใจ หรืออะไรกันแน่ทำไมเราบรรยายอารมณ์ตอนนั้นไม่ถูก  หนึ่งอาทิตย์เต็มที่เราจะกลับมาหาแกที่นี่ กลับกลายเป็นหนึ่งอาทิตย์ที่เราจะต้องกลับมาทบทวนความหลังแทน
   อีกเจ็ดวันเราจะอยูกับแกที่นี่นะ แก้ม   เรายังยืนยันคำเดิมว่าเรากลับมาที่นี่เพื่อมาบอกสิ่งที่แกถามเราในวันนั้น
    ..................................