วันที่ผม....เศร้า(when the love had gone)

ลำดับตอนที่ #1 : ถึงแก้ม...เพื่อนรัก

หวัดดีแก้ม
   สบายดีมั๊ย ไม่รู้แกยังจำเราได้รึปล่าว เราไอ้บ่าวเอี้ยงของแกไง 
แปลกใจใช่มั๊ยที่เราเขียนเมลมาหาแก  เราเองก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน สามปีกว่าแล้วที่เราไม่ได้ติดต่อกับแกเลย
ไม่รู้แกจะเป็นยังไงบ้าง   เรายังจำวันแรกที่เราต้องไปเรียนที่นั่นได้ดี  เราไม่อยากไปเลย เราอยากกลับกรุงเทพทุกวันที่เรา
อยู่ที่นั่น  แต่ในที่สุดเราก็กลับหลงรักที่นั่นจนถอนตัวไม่ขึ้น
    สามปีกว่าแล้วที่เรากลับมาใช้ชีวิตที่นี่ แต่มันเหมือนที่นี่ไม่ใช่บ้านของเราอีกต่อไป เราอยากกลับไปหาไอ้หมูอับ  ไอ้หมาตู่
ไอ้หนูผี แล้วก็แก ชะนีแก้ม  เราคิดถึงแกจริงๆ  
      คิดถึงวันที่เราขี่มอเตอร์ไซต์ไปกินหมี่ไก่  ตอนที่พวกเราขี่เรือไปช่วยผู้ประสบภัยน้ำท่วม  คิดถึงตอนที่เราขนของย้ายหอ
ตอนที่เราไปซ้อมกระบี่กระบองกัน  คิดถึงทุกอย่างที่เป็นที่นั่น
   คิดถึงวันแรกที่เราเจอแก วันที่แกโดนพี่ว๊ากด่าแล้วแกก็โบ๊ยมาให้เรา หาว่าเราเป็นคนพูด จนเราต้องไปวิดพิ้นอยู่นอกสนาม
     แล้ววันนี้ความคิดถึงก็ห้ามเราไม่ได้อีกแล้วแก้ม   พรุ่งนี้เราจะกลับหาดใหญ่  เราจะกลับไปบอกคำตอบแกที่แกเคยถามเราว่า
   "เอ้ย เรารักแกว่ะ  แกหล่ะ" แล้วเราก็เดินหนีแกไป มาวันนี้เรารู้แล้วว่าคำตอบนั้นคืออะไร  เราจะกลับไปบอกแก  ไม่ว่าแกจะยังอยากฟังอยู่อีกหรือไม่  พรุ่งนี้เราจะไปถึงตอนเย็น  หากแกได้อ่านเมลฉบับนี้ แล้วแกยังอยากเจอหน้าไอ้บ่าวอย่างเราอีก  เราจะไปรอแกที่เดิม  ที่ที่แกถามเราว่า เรารักแกรึปล่าว  เราจะไปรอแกตรงนั้นนะ 
                                                                                     หวังว่าจะได้เจอกันนะ แก้ม