มองกลับหลัง...ฉันอาจจะยังอยู่

ลำดับตอนที่ #1 : ความประทับใจ

ในโรงยิมของโรงเรียน เวลา 17.00น. นักเรียนม.ปลายสองคนชื่อปารียาและทัศนัยหรือเรียกว่าปารีและนัทเพื่อนซี้ต่างเพศกำลังเล่นบาสเกตบอลอยู่อย่างสนุกสนานแต่ปารีเกิดคิดสนุกอยากแกล้งนัทในขณะที่แย่งลูกบาสอยู่นั้นเธอก็แกลังล้มแล้วร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด นัททิ้งลูกบาสวิ่งมาที่ปารีทันทีเค้าทำอะไรไม่ถูกมือไม้สั่นไปหมด "เธอเป็นอะไรมากรึเปล่า เจ็บตรงไหน ไปหาหมอกันไหม" น้ำเสียงสั่นเคลือของเค้าทำให้ปารีต้องชะงักและก้มลงมองนัท หน้าตาใสซื่อของนัทที่มองปารีพร้อมทั้งน้ำตาที่กำลังจะล่วงหล่นลงมาทำให้ปารีรู้สึกแปลกๆแต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร "นี่นัท นายเชื่อว่าฉันเจ็บจริงๆน่ะเหรอ" เธอพูดด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด นัทก็มองด้วยแววตาที่สงสัย "อะไรนะ นี่เธอแกล้งเจ็บหรอกเหรอ" เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับมองเธอด้วยสายตาที่นิ่งซึ่งมันทำให้ปารีอัดอัดใจ แต่เธอก็ยังคงไม่เข้าใจในท่าทีของนัท "ทีหลังเธออย่าทำอย่างนี้อีกนะ" แล้วนัทก็เดินหันหลังให้ปารีแล้วออกจากโรงยิมไป ปารีสับสนทั้งงง ทั้งรู้สึกผิด เธอไม่คิดว่านัทจะเป็นห่วงเธอขนาดนี้เมื่อตั้งสติได้เธอจึงลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหานัท "นัท นัท" เสียงใสๆของปารีร้องเรียกแต่นัทยังคงเดินต่อไปไม่สนใจปารี แต่ปารีก็ยังวิ่งต่อไป นัทมานั่งที่อัฒจันท์ข้างสนามฟุตบอลซึ่งพระอาทิตย์ก็ใกล้จะตกเป็นการสิ้นสุดของวันนี้แสงเเดดทอแสงส่องที่หน้าของนัททำให้ใบหน้าขาวๆริมฝีปากสีแดงและสายตาซึงยังนิ่งงันดูลึกลับและมีเสน่ห์ยิ่งนักเค้ามองไปที่ดวงอาทิตย์สีแดงดวงใหญ่ และคิดในใจว่า"ทำไมฉันถึงเป็นห่วงเธอขนาดนี้ แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกหงุดหงิดด้วย" "ทำไมเธอถึงทำให้ฉันเสียความเป็นตัวของตัวเองได้" "แล้วฉันเป็นเเบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"  "แล้ว..." ในขณะที่ทัศนัยกำลังนั่งอยู่กับความคิดตัวเองนั้น ปารีก็ยืนหอบอยู่ข้างหลังนัทด้วยความเหนื่อยที่วิ่งตามนัทเธอยังคงยืนมองนัทอยู่แต่นัทยังเหม่ออยู่จึงมองไม่เห็นปารี "นัท"  "นัท"  "นัท" เสียงปารีเรียกแต่เค้าไม่ได้ยิน เธอจึงเดินไปตีที่หลังของเค้า นัทสะดุ้งแล้วหันมามองสาเหตุที่ทำให้เค้าสะดุ้ง "อ้าว! ปารีเหรอ" สีหน้าและน้ำเสียงของเค้าดูประหม่า "ก็ใช่นะสิ นี่นายเป็นอะไรของนาย ฉันเรียกตั้งนาน"  นัททำตาโตมองหน้าหญิงสาว "เธอเรียกฉันตั้งนานแล้วเหรอ" ปารีใช้มือท้าวสะเอว "ก็ใช่นะยะ" พร้อมกับใช้มือผลักหัวนัทเบาๆ แล้วปารีก็นั่งลงข้างๆนัท "นี่นายโกรธฉันเหรอ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "เฮ้ย ฉันไม่ได้โกรธเธอหรอก" เค้าพูดเสียงดัง "จริงนะ" ปารียิ้มกว้างทำตาโตชะโงกหน้าไปหานัท นัทจ้องหน้าปารีมองไปที่ริมฝีปากบางสีชมพูทำท่าเหมือนจะก้มลงไปประทับริมฝีปากของปารีแต่เขาก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะทำอะไรลงไป นัทรีบหันหน้าหนีจากปารี ปารีก็รู้สึกไม่ค่อยเป็นปกติ แต่เพื่อไม่ให้บรรยากาศอึดอัดไปมากกว่านี้เธอจึงลุกขึ้นแล้วก็พูดว่า "ไม่ว่าจะยังไงฉันก็ผิดที่แกล้งนาย เดี๋ยวฉันจะร้องเพลงเพื่อเป็นการขอโทษละกัน" นัทโบกมือเป็นระวิง "ไม่ๆไม่ต้องหรอก ฉันสงสารหูตัวเอง" ปารีชี้หน้า "นี่นาย อยากตายก่อนวัยอันควรรึไง" แล้วสองคนก็หยอกล้อกันเหมือนเดิมทำให้บรรยากาศของความเป็นกันเองกลับมา แล้วปารีก็ร้องเพลงให้นัทฟัง พร้อมทั้งใส่เสต็ปใส่อารมณ์ในการร้องค่อนข้างเวอร์ไปหน่อยแต่ก็ดูน่ารัก "ทุกสิ่ง ที่ใจฉันเคยใฝ่หา กับวันที่ผ่านพ้นมา เธอทำให้ฉันได้มีเวลาที่ดีและจากวันนี้ในใจฉันมี มีเธอเอาไว้ตลอดทุกที่ในวันที่ฉันไม่เหลือใครก็ยังมีเธอปลอบโยนหัวใจ.." ลักษณะท่าทางและหน้าตาที่จิ้มลิ้มของปารีทำให้นัทนั่งมองและยิ้มโดยไม่รู้ตัว นัทรู้สึกว่านี่เป็นภาพที่เค้าอยากเห็นและทำให้เค้ามีความสุขมากและปารีเป็นคนที่เข้าใจเค้าเสมอและทำให้เค้ามีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันแต่พวกเค้าก็คิดเสมอว่าเป็นเพื่อนกัน นัทรู้สึกว่าปารีเป็นผู้หญิงที่เค้าประทับใจถึงแม้ว่าปารีจะไม่ได้เรียบร้อยเป็นกุลสตรี แต่เธอเป็นคนที่สดใส พูดตรงๆ เข้าใจและเห็นใจผู้อื่นอยู่เสมอ ถึงเธอจะเป็นผู้หญิงห้าวๆชอบเล่นบาสเกตบอล(โดยจะบังคับให้นัทเป็นคูซ้อมให้เธอเสมอแต่เค้าก็ยินดีที่จะโดนเธอบังคับ) แต่เธอก็เป็นคนใจบุญและค่อนข้างอ่อนโยนแต่คนอื่นจะไม่ค่อยเห็น แต่นัทจะเห็นเพราะเวลาไปทำบุญปารีก็มักจะชวนนัทไปเป็นเพื่อนเสมอ  แต่เหตุการณ์วันนี้ก็ทำให้นัทต้องคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเค้ากันแน่ทำไมเค้าต้องมีความรู้สึกแปลกๆกับเพื่อนที่แทบจะพูดได้ว่าสนิทมากที่สุดซึ่งเป็นสิ่งที่ต้องหาคำตอบ