มะรุมมะตุ้มรุมรักสาวสุดเอ๋อ

ลำดับตอนที่ #2 : ยัยขี้เซา

2

                ตื่นได้แล้ว ตื่นได้แล้ว เสียงนาฬิกาปลุกฤทัยให้ตื่น ฤทัยบิดตัวไปมาแล้วหลับต่อ จนเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ฤทัยรับด้วยท่าทางงัวเงีย

\"ฮัลโหล ฤทัยพูดคะ\" ฤทัยหลับตาพูด

\"คุณฤทัย คุณทำอะไรอยู่เรานัดกัน 6โมงไม่ใช่เหรอ\" เสียงชานนท์ตวาดแว้ดเข้ามาในโทรศัพท์

\"หัวหน้า\" ฤทัยสปริงตัวลุกขึ้น คว้านาฬิกามาดูมันกำลังบอกเวลาว่า 6 โมง 15 นาทีแล้ว

\"ขอโทษค่ะ หัวหน้าฤทัยใกล้ถึงแล้วคะ\" ฤทัยรีบว่างโทรศัพท์เข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวโดยเร็ว ดีนะที่ว่ากระเป๋าจัดเสร็จตั้งแต่เมื่อคืน ไม่งั้นคงวุ่นวายแต่เช้าน่าดู



                ตึ่ก ตึ่ก ฤทัยวิ่งมาถึงหน้าบริษัทพร้อมกระเป๋าใบเครือๆ  \"ขอโทษคะ ขอโทษจริงๆ นะคะ\" ฤทัยกล่าวคำขอโทษกับทุกคน ไม่มีใครพูดหรือบ่นอะไรเพราะต่างได้ยินกิตติศัพท์ความเป๋อของฤทัยมาบ้างแล้ว แต่ทางบริษัทก็ต้องพึ่งฤทัยอยู่ดี เพราะเธอทำงานดี หน้าตาสวย ลูกค้ามักจะชอบเธอ ทั้งนั้น ทุกคนจึงต้องทำใจ

\"คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ถึงให้ทุกคนเขารอ\"ชานนท์ถามขึ้นเมื่อรถออก เขานั่งข้างๆ เธอเบาะหลังสุด

\"ฤทัยขอโทษคะ\" ฤทัย เธอพูดได้เพียงเท่านี้ ก็เธอผิดจริงๆ นั้นแหละ

\"เราจะไปจังหวัดไหนเหรอคะหัวหน้า\"

\"นี่ คุณไม่รู้เหรอฤทัย\"

\"ค่ะ ก็หัวหน้ายังไม่บอกฤทัยเลยนี่คะ\"

\"ตาย ผมคิดผิดคิดถูกนี่ ที่ให้คุณมาด้วย\" ชานนท์เริ่มไม่แน่ใจตัวเองว่าเค้าตัดสินใจถูกหรือไม่

\"เราจะไปพัทยากัน 3 วัน ตะเวนไปที่ต่างๆ ที่เราไปจัดบูธไว้ เดี๋ยวถึงที่พักผมจะเอาเอกสารให้คุณอ่านว่าคุณต้องทำอะไรบ้าง\" ชานนท์ส่ายหน้าเอือมฤทัย ไม่ค่อยได้ดั่งใจเขาเลย



              ชานนท์นั่งหลับในรถ เมื่อคืนเขาเตรียมเอกสารทั้งคืนจึงพักผ่อนไม่พอ เขาหลับไปได้สักพัก เขาก็รู้สึกหนักที่ไหล่ข้างซ้าย เขาจึงลืมตาดูจึงเห็นว่าฤทัยกำลังหลับพิงเขาอยู่ \"ตื่นสาย แล้วยัวมีน่ามาหลับบนรถอีก แม่คู้ณ หลับง่ายดายเหลือเกิน  แต่ทำไมต้องเป็นไหล่เขาด้วยแหล่ะ เมื่อยจะตายอยู่แล้ว\" ชานนท์บ่นกับตัวเองในใจ มองดูคนในรถ ทุกคนก็หลับเอาแรงกันหมด ดีแล้วไม่งั้นถ้าใครเห็นต้องหาว่าเขามีอะไรกับฤทัยเป็นแน่ ดูเจ้าหล่อนสินอนพิงเขาหน้าตาเฉย ชานนท์พยายามดันหัวเธอแต่ไม่เป็นผล เธอก็กลับมาพิงเขาเหมือนเดิม

\"ฤทัยตื่น ฤทัยตื่นเถอะ\" ชานนท์เขย่าปลุกฤทัย เพราะมันถึงโรงแรมที่พักแล้ว และทุกคนก็กำลังทยอยลงจากรถด้วย

\"กรี๊ด\" ฤทัยร้องสุดเสียงเธอตกใจที่ลืมตาขึ้นมาแล้วเจอหน้าของชานนท์อยู่ใกล้หน้าของเธอมาก เธอคงลืมไปว่าเธอกำลังมาทำงานต่างจังหวัดและนั่งรถข้างชานนท์นั่นเอง



\"บ้าเหรอ คุณฤทัย คุณร้องทำไม\" ชานนท์ถามฤทัยเสียงดัง เขาเองก็ตกใจเหมือนกันที่อยู่ดีๆ เธอก็กรี๊ดขึ้นมา

\"ฤทัย ขอโทษคะ ฤทัยตกใจเล็กน้อย\" ฤทัยหน้าซีด นี่เธอทำผิดอีกแล้วใช่ไหม

\"เล็กน้อยงั้นเหรอ คุณดูสิทุกคนมองกันใหญ่ ป่านนี้เขาคงหาว่าผมทำอะไรคุณแน่ๆ \" ชานนท์หัวเสีย

\"ฤทัย ขอโทษจริง ๆคะ\"

\"ผมว่าคุณรีบลงไปเถอะ แล้วเก็บคำขอโทษของคุณเอาไว้เถอะ\" ฤทัยรีบทำตามเพราะกลังโดนว่าอีกแต่จังหวะที่เธอจะก้าวลงจากรถเธอเกิดสะดุดขอบยางประตูรถเข้า จนหน้าเกือบคะมำลงกับพื้น ดีว่าชานนท์คว้าเองเธอได้ทัน ไม่งั้นหน้าคงทิ่มลงไปแล้ว

\"ระวังเป็นมั้นคุณ โตมาได้ไงว่ะ มีแต่เรื่อง\" ชานนท์หัวเสีย เขาไม่เข้าใจว่าเธอมีชีวิตรอดมาได้ไงซุ่มซ่ามได้ทุกวัน เจ็บตัวตลอด

\"ขอบคุณคะ\" ฤทัยกล่าวเพียงสั้นๆ ตอนนี้เธออายมาก ทำไมเธอต้องเป้นคนแบบนี้ด้วย



               ฤทัยเดินตามชานนท์ไปที่ล็อบบี้ของโรงแรม คุณศักดิ์ดากำลังไปเอากุญแจห้องให้แต่แล้วก็เกิดความผิดพลาดขึ้นเมื่อห้องที่จองไว้ไม่ได้ตามทีกำหนดจึงทำให้ ชานนท์ต้องนอนห้องเดียวกับฤทัย

\"คุณทำธุระส่วนตัวเถอะ ผมจะลงไปเดินเล่นสักหน่อย\" ชานนท์บอกกับฤทัย ที่กำลังยืนทำหน้าซีดอยู่ ก็เธอไม่เคยนอนรวมห้องกับผู้ชายมาก่อน ถึงจะแฟนอย่างดีก็แค่จับมือ แล้วคราวนี้ต้องนอนห้องเดียวกันแถมเป็นหัวหน้าสุดเฮี้ยบอีกตั้งหาก จะให้เธอทำหน้าดีใจเหรอไง

\"คะหัวหน้า\" เธอเพียงรับคำสั้นๆ



               โอ๊ย เขาอยากจะบ้าตาย ต้องนอนห้องเดียวกับเธอถึง 3 วัน ลำพังแค่อยู่กับเธอ สิบนาทีก็แทบบ้าอยุ่แล้ว แล้วนี่เขาจะทำยังไงล่ะ ชานนท์เดินใช้ความคิดที่ชายหาด งานครั้งนี้จะรอไหมเนี่ย ไม่รู้คิดผิดคิดถูก ชานนท์เดินใช้ความคิดจนพระอาทิตย์ตกดิน วันนี้ยังไม่ใช้วันเริ่มงานของแผนกเขา แต่คุณศักดิ์ดาและลูกน้องต้องไปเตรียมตัวจัดบูธกันก่อน ที่ห้างดังในตัวเมืองพัทยา งานของเขาจึงเริ่มพรุ่งนี้เป็นวันแรก ภาวนาให้สำเร็จไปลุล่วงด้วยเถอะ ชานนท์เดินกลับเข้าโรงแรมเขาเห็นว่าเย็นมากแล้วทุกคนคงกลับกันมาหมดแล้ว แต่ก็ผิดคลาดเพราะยังไม่มีใครกลับมาเลยสักคน ทำให้เขาต้องขึ้นห้องจนได้ ตอนแรกเขาตั้งใจให้ดึกอีกสักหน่อยค่อยขึ้น แต่คงไม่ได้แล้วเพราะเขาเหนียวเนื้อเหนียวตัวอยากอาบน้ำเหลือเกิน



               ชานนท์ไขกุญแจเข้าห้อง เขาเห็นฤทัยนอนหลับบนโซฟา เธอคงไม่กล้านอนบนเตียงเป็นแน่ว่าแล้วชานนท์ค่อยๆ ไปอาบน้ำกะว่าอาบน้ำเสร็จค่อยมาปลุกเธอแล้วกัน

\"ฤทัย ตื่นเถอะ ฤทัยคุณจะนอนกินบ้านกินเมืองรึไง\" ชานนท์ปลุกฤทัย แต่ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นร้อนให้ชานนท์ต้องอุ้มเธอไปนอนบนเตียง ส่วนตัวเขานอนที่โซฟาแทนเธอ และเขาก็หวังว่าพรุ่งนี้เช้าเธอคงไม่ตื่นมาร้องกรี๊ดอีกนะ



               เฮ้อ ชานนท์ถอนหายใจ เขานอนไม่หลับ ชานนท์ลุกขึ้นนั่ง เขามองไปที่เตียงนอนนึกหมั่นไส้ คนนอนหลับสบาย รู้งี้ให้เธอนอนบนโซฟาก็ดีอยู่หรอก ไม่น่าทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเลย ชานนท์นึกในใจ เขาจะนอนหลับลงได้ยังไงในเมื่อตัวเขายาวกว่าโซฟา เขาเมื่อยเนื้อตัวไปหมดว่าแล้วชานนท์ ลุกขึ้นไปรับลมที่ระเบียงดีกว่า



               ฤทัย รู้สึกตัวเธออยากเข้าห้องน้ำ เธอลุกเข้าห้องน้ำโดยไม่มองอะไรและไม่ได้สังเกตว่าตัวเองมานอนอยู่บนเตียงได้ยังไง จังหวะที่ฤทัยออกมาจากห้องน้ำ เธอเห็นเงาคนที่ระเบียง ฤทัยตกใจนึกว่าผี เธอจึงร้องกรี๊ดสุดเสียงและสลบไป

“เฮ้ย ! ฤทัยคุณเป็นอะไร” ชานนท์ตกใจเสียงร้องของฤทัย เขารีบเข้ามาดูเธอในห้องเขาพบเธอนอนสลบอยู่หน้าห้องน้ำ ร้อนชานนท์ต้องปฐมพยาบาลเอง ฤทัยเริ่มรู้สึกตัวแล้ว เธอก็ผวากอดชานนท์ร้องไห้สะอื้นใหญ่

“คุณชานนท์ ฤทัยเจอผีคะ ฤทัยกลัว” ชานนท์ไม่กล้าบอกกับฤทัยว่าเงาที่เธอเห็นคือเขาเอง

“ไม่มีอะไรหรอกฤทัย คุณอาจตาฟาดก็ได้”

“แต่ฤทัย เห็นจริงๆ นะคะ” เธอยังยืนยันคำเดิม

“พรุ่งนี้เรามีงานนะฤทัย คุณนอนเถอะเชื่อผม”

“หัวหน้าคะ” ฤทัยดึงมือชานนท์ที่กำลังลุกขึ้น” เอ่อ หัวหน้านอนบนเตียงด้วยกันก็ได้ ฤทัยสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรหัวหน้า แต่ตอนนี้ฤทัยกลัว ฤทัยต้องการเพื่อน” ฤทัยมองชานนท์ด้วยสายตาอ้อนวอน ชานนท์เองก็คิดว่าดีเหมือนกันเขาจะได้ไม่ต้องทนนอนบนโซฟา

“โอเค คุณนอนเถอะ ผมเองก็สัญญาเช่นกัน” ชานนท์ล้มตัวนอนหมอนข้างๆ ฤทัย

“หัวหน้าคะ”ฤทัยเรียกชานนท์

“ว่าไง” ชานนท์เริ่มง่วง

“ฤทัย ขอจับมือได้ไหมคะ” เธอกลัวเขาหนีแล้วปล่อยเธอนอนคนเดียว

“อือม์” ชานนท์ ส่งมือข้างขวาให้เธอจับ แล้วทั้งสองก็หลับไปพร้อมกัน



               ชานนท์หลับไปได้สักพักใหญ่ เขาก็รู้จักขยับตัวไม่ได้ เอ๊ะ รึเขาจะโดนผีอำ ชานนท์คิดในใจ เขาท่องนะโม ในใจจนหมดไปหลายจบแล้ว ก็ไม่สามารถขยับได้สักที “เอาว่ะ ลองลืมตาดู เห็นก็เห็นสิ” ชานนท์ค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วเขาก็ตกใจ เพราะไม่ใช่ผีอำ แต่เป็นคนอำแถมเป็นผู้หญิงที่นอนข้างๆ ซะด้วย ฤทัยเธอกำลังนอนกอดชานนท์และศีรษะนอนบนอกของเขา “ถึงว่าทำไมรู้สึกหนัก” ชานนท์บน

“ฤทัย ฤทัย” ชานนท์เรียกฤทัย แต่ไม่ได้ผล เธอกับยิ่งกอดเขาแน่นกว่าเดิม

“โธ่ ผมไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะฤทัย” ชานนท์บ่นในใจ และปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นหมอนข้างให้ฤทัย



              แสงแดดอ่อนส่องเข้ามาในห้อง ฤทัยเริ่มรู้สึกตัว เธอนอนหลับได้ยาวนานและสนิท ฤทัยค่อยลืมตาขึ้นมารับแสงอรุณ

“อรุณสวัสดิ์” ชานนท์กล่าวทักทายเพียงสั้นๆ ฤทัยเห็นหน้าของชานนท์ที่อยู่ใกล้เธอมากเกือบจะชิดเลยกว่าได้ ฤทัยถึงกับสะดุ้งถอยหลังสุดตัว จนตกเตียงไปนอนแอ้งแม๊งข้างเตียงด้านที่เธอนอน

“เฮ้ย ! ฤทัยคุณเป็นไงบ้าง” ชานนท์ ถามด้วยความเป็นห่วงพร้อมลุกไปช่วยพยุงเธอ

“ฤทัย ขอโทษคะ”

“ไม่เป็นไร แต่คุณตัวหนักไม่ใช่เล่นนะ เล่นเอาผมเมื่อยแขนมาก”

“หัวหน้า” ฤทัยอายหน้าแดง ตอนนี้แก้มเธอเป็นสีชมพูขึ้นมาทันตาเห็น

“คุณโอเคนะ” ชานนท์ถามเกี่ยวกับการตกลงไปเมื่อกี้ ฤทัยเพียงพยักหน้า

“ถ้าคุณโอเค ก็ไปอาบน้ำเถอะ ผู้หญิงแต่งตัวช้ากว่าผู้ชาย” ฤทัยพยักหน้ารีบลุกเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ชานนท์ส่ายหน้ากับอาการลนของฤทัย

“โอ้ย อยากจะบ้า ทำไมฉันถึงเป๋อได้ขนาดนี้นะ” ฤทัยบ่นกับตัวเองในกระจกห้องน้ำ “น่าขายหน้าจริง ฤทัยเธอมันเอ๋อที่สุด” ฤทัยว่าตัวเองอีก

“ฤทัย คุณโอเคไหม” ชานนท์เขายืนไม่ห่างจากหน้าประตูห้องน้ำ เขาได้ยินเสียงฤทัยเหมือนพูดกับใคร จึงเอ่ยถาม

“อุ๊ย ! คะหัวหน้าฤทัยโอเค” ฤทัยรีบตอบกลับออกไป



              เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก่อนออกมาจากห้องน้ำเธอก็สำรวจความเรียบร้อยอีกที กลัวว่าจะหลงลืมอะไรอีก กลิ่นสบู่อ่อนๆ ของฤทัยทำให้ชานนท์ที่นั่งอ่านเอกสารที่โซฟาเงยหน้าขึ้นมอง

“เสร็จแล้วเหรอ งั้นผมเข้าบ้าง” ชานนท์เดินสวนกับฤทัยเข้าห้องน้ำบ้าง ชานนท์อาบน้ำได้สักพัก เขาเหมือนนึกอะไรออกจึงแง้มประตูห้องน้ำเผยให้เห็นอกขาวๆ แต่ไม่เห็นท่อนล่างคุยกับฤทัย

“ฤทัย คุณอ่านเอกสารบนโต๊ะด้วยนะ เป็นงานที่เราต้องทำในวันนี้” ฤทัยหันไปตามเสียง สายตาของเธอปะทะกับอกขาวๆ เข้าพอดี ถึงกับทำให้หน้าเธอแดงเป็นลูกตำลึงเลยทีเดียว

“คะ หัวหน้า” เธอรีบลุกไปจากหน้ากระจกทันที “คนบ้า ทำอะไรไม่ระวังหน้าอายที่สุด” ฤทัยนึกค้อนในใจที่ชานนท์ทำให้เธอเห็นอกขาวๆ ของเขา

“อรุณสวัสดิ์ครับคุณชานนท์” ศักดิ์ดากล่าวทักทายชานนท์ เขารอทุกคนอยู่ที่ล๊อบบี้ ก่อนจะหันไปทักทายฤทัย “อรุณสวัสดิ์ครับคุณฤทัย”

“อรุณสวัสดิ์คะ เออ เราจะไปกันรึยังคะคุณศักดิ์ดา”

“ครับ ไปกันเลยทุกคนพร้อมหมดแล้ว” ศักดิ์ดาพาทุกคนมาห้างที่จัดแสดงสินค้า



               เมื่อถึงที่ ฤทัยขอตัวไปแต่งตัว เพื่อทำหน้าที่ช่วยพริตตี้ที่เตรียมมาพรีเซนย์สินค้า ฤทัยออกมาด้วยชุดแสคคล้องคอสีฟ้า ม้วยผมหลวมๆ มีดอกลีลาวดีติดที่ม้วยผม แต่งหน้าอ่อนๆ ให้ดูเป็นธรรมชาติให้เข้ากับการมาทะเล ชานนท์เห็นฤทัยถึงกับมองค้างเขาไม่เคยนึกเลยว่าฤทัยเป็นผู้หญิงที่สวยเหมือนกัน

“โอ้ย !” เสียงผู้ชายวัยกลางคนร้องขึ้น “คุณหักมือผมทำไม” ชายคนนั้นถามฤทัย

“แล้วคุณมาจับก้นฉันทำไม” ฤทัยทำเสียงดุใส่ ตอนนี้เธอกำลังโมโห เธอกำลังเชียร์สินค้าอยู่ดีๆ พอหันหลัง ผู้ชายคนนี้ก็จักก้นเธอ

“อะไรกันฤทัย” ชานนท์ที่อยู่ฉากด้านหลังบูธรีบออกมาดู

“คุณคนนี้ เขาจับก้นฤทัย”

“ผมเปล่านะ พนักงานคุณใส่ร้ายผม” ชายคนนี้แก้ตัวไม่ยอมรับ  ฤทัยโมโหเลยหักข้อมือ เขาอีกที

“แก่แล้วนะลุง ยังไม่หมดตัณหาอีกเหรอ” ฤทัยแว้ดใส่

“พอเถอะ ฤทัยคนมองกันใหญ่แล้ว”ชานนท์เกรงว่าจะกระทบกระเทือนการขายสินค้าเลยไม่อยากให้เป็นเรื่อง

“หัวหน้า นี่คุณเข้าข้างผู้ชายด้วยกันงั้นเหรอ” ฤทัยกำลังเข้าใจชานนท์ผิด

“ผมขอนะฤทัย”

“ก็ได้” ฤทัยโกรธจนตาแดงเกือบจะร้องไห้ เธอปล่อยมือชายตัณหากลับ แล้วกระทืบเท้าบนเท้าของชานนท์อย่างแรงก่อนจะสะบัดเดินหนีไปที่อื่นๆ

“โอ๊ย ! ฤทัยเดี๋ยวก่อน” ชานนท์รู้ว่าฤทัยโกรธมาก เขาไม่อยากเชื่อเลยผู้หญิงที่อ่อนหวานและขี้แย คนเมื่อคืนหายไปไหนเหลือเพียงแม่สาวจอมดุให้เขาในวันนี้

“ฤทัยฟังผมก่อน” ชานนท์วิ่งตามมาฉุดมือฤทัยไว้

“หัวหน้า จะว่าฤทัยอีกใช่ไหมคะ เอาสิคะฤทัยทำอะไรก็ผิดอยู่แล้ว เอาเลย” ฤทัยพูดไปน้ำตาไหลไป ชานนท์จูงมือฤทัยให้ไปหาที่สงบคุยกัน เขาพาเธอหลบผู้คนมาที่ชายทะเล ทั้งสองเลือกนั่งบนโขดหิน

“ฤทัย คุณเข้าใจผมผิด”ชานนท์พยายามอธิบาย

“ผิดเหรอ ฤทัยเข้าใจคะว่าลูกค้าคือพระเจ้า ไม่ว่าอะไรลูกค้าต้องถูกเสมอ แม้กระทั่งเขาลวนลามฤทัย”

“ไม่ใช่ ผมเพียงอยากให้คุณกับเขาตกลงกันดี ๆ”

“คนอย่างนั้น ควรดีด้วยเหรอคะ เขาน่ะขยะสังคมชัดๆ”

“ฤทัยฟังผมนะ” ชานนท์จับมือฤทัยไว้ “ครั้งนี้ ผมขอโทษ ผมเพียงไม่อยากให้ใครๆมองเราไม่ดี มันจะกระทบกับการขายสินค้าของเรา” ฤทัย ยังโมโหค้างอยู่ จึงเหมือนไม่อยากรับฟังอะไร

“ฤทัย ถ้าคุณไม่อยู่ในหน้าที่ และเจออย่างนั้นผมคงชกหน้าหมอไปแล้ว ผมขอล่ะใจเย็นๆ” ชานนท์ พยายามปลอบใจให้ฤทัยหายโกรธ เสียงโทรศัพท์ของชานนท์ดังขึ้น ชานนท์รีบรับโทรศัพท์ แต่อีกมือก็ยังจับมือของฤทัยอยู่ เธอเองเริ่มรู้สึกตัวว่าถูกเขาจับมือเอาไว้ ฤทัยใจเย็นลงมากแล้ว เธอเป็นคนโกรธง่ายขายเร็ว แต่แค้นนาน

“อย่าให้เจออีกนะ ไอ้แก่มากตัณหา แม่จะจับตอนใส่ขวดโหลดองไว้ดูเล่นเลยคอยดู” ฤทัย แค้นอยู่ในใจ

“ครับ คุณศักดิ์ดา ทางผมโอเคครับ อีกสักพักผมจะกลับไป ฝากคุณศักดิ์ดาด้วยนะครับ ขอบคุณครับ” ชานนท์ฝากงานกับคุณศักดิ์ดา

“คุณโอเคไหม ฤทัย” ชานนท์หันไปถามฤทัยว่ายังเธอเย็นลงรึยัง

“ฉันรู้คะว่าควรแยกงานกับอารมณ์ กลับเถอะคะ” ฤทัยยังวางฟอร์มหน่อยๆ เธอคิดว่าถ้าเธอยังอยู่ในอารมณ์นิ่งอย่างนี้ ชานนท์คงไม่ดุเธออีกแน่ เอาเป็นว่าขอเล่นตัวหน่อยล่ะกัน



              ฤทัยกลับไปทำงานเหมือนเดิม เธอยังทำหน้าที่ได้ดี พูดจายิ้มแย้มร่าเริงกับลูกค้าได้เหมือนเดิม แต่พอเธอหันไปสบตากับชานนท์ที่ยืนดูเธอไม่ห่าง เธอทำเมินเขาไปทำเป็นไม่เห็นเขาซะ  ส่วนชานนท์เจอฤทัยทำท่าทางแบบนี้ก็รู้สึกขึ้นมา

“อะไรว่ะ อุตสาห์อ่อนให้แล้ว ยังมาทำเมินเราอีก ฮึ” ชานนท์ขอดในใจ