มะรุมมะตุ้มรุมรักสาวสุดเอ๋อ

ลำดับตอนที่ #1 : วันแสนเศร้า

              “กระจกวิเศษ บอกข้าเถอะ ใครงามเลิศในปฐพี” ฤทัย สาวหน้ารูปไข่ ตากลมผิวขาวเนียน ผมยาวสลวยปรายหยิกอ่อนๆ รูปร่างได้ส่วนเว้าส่วนโค้ง เธอกำลังพูดกับตัวเองในกระจก ก่อนที่จะไปทำงานเธอมักส่องกระจกและพูดอย่างนี้เสมอเพื่อเรียกความมั่นใจ

“โอเค สวยแล้วไปได้”เธอบอกกับตัวเองในกระจกก่อนจะเดินออกจากห้องในคอนโดหรูกลางใจเมือง

    

             ว๊าย ! เสียงร้องของฤทัยดังขึ้นท่ามกลางถนนใหญ่ เธอต้องใช้ทางนี้เพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้าไปทำงานทุกเช้า และเป็นเช้าอีกหนึ่งวันที่เธอตกท่อ เท้าขาว ๆ พร้อมรองเท้าคู่สวยจุ่มลงในท่อระบายน้ำอีกเช่นเคย ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 8 เห็นจะได้ที่เธอตกลงไป

“เป็นไงบ้างหนู ตกอีกแล้วเหรอ ไปล้างเท้าก่อนลุกเร็ว” ป้าอ้วนเจ้าของร้านนามว่า สบาย ช่วยพยุงฤทัยให้ยืนและไล่ไปล้างเท้า ป้าอ้วนรู้จักฤทัยมาได้ 1 ปีเต็มๆ เจอกันครั้งแรกก็ตอนที่ฤทัยตกท่อหน้าร้านเธอนั้นแหล่ะ คนแถวนี้เค้าชิดซะแล้วกับความซุ่มซ่ามของสาวสวยที่มีบุคลิกไม่เหมือนหน้าตาอย่างฤทัย

“ขอบคุณคะป้า หนูไปก่อนนะคะสายแล้ว” ฤทัยวิ่งออกจากร้าน

“ช้าๆ ลูก เดี๋ยวหกล้ม” ป้าอ้วนตะโกนไล่หลัง ป้าอ้วนเอ็นดูฤทัยมากแกไม่มีลูกหลานที่ไหนแกถูกชะตากับฤทัย ฤทัยเป็นคนคุยสนุกติดตลก ชอบทำอะไรเป๋อ ๆบ้างครั้งถ้าเด็กลูกจ้างไม่มาทำงานก็ได้ฤทัยนี่แหล่ะมาชวนงานที่ร้าน แต่ต้องเสี่ยงกับจานแตกบ้างเล็กน้อย



    next stationเพลินจิต รถไฟฟ้าประกาศว่าถึงสถานีเพลินจิต ฤทัยทำงานบริษัทเครื่องสำอางมีชื่อ เธออยู่ฝ่ายประชาสัมพันธ์และติดต่อลูกค้า ฤทัยถึงบริษัทด้วยเวลาเฉียดฉิว แต่พอเธอเปิดประตูเข้าไปในแผนก ทุกคนในห้องก็พากันหัวเราะ เพราะหน้าผากเธอปูดแดงขึ้นมา

“อีกแล้วเหรอฤทัย ทำไมต้องวิ่งด้วย ชนประตูกระจกอีกล่ะสิเรา” พี่จันทร์ เลขาประจำแผนกและเป็นรุ่นพี่ทักขึ้น

“ก็มันสายนี่คะ ไม่รู้วันซวยอะไร เมื่อเช้าตกท่อ ถึงบริษัทก็มาชนกระจกอีก” ฤทัยบ่น พี่จันทร์หัวเราะเสียงดัง

“เดี๋ยวพี่จะลงไปบอกแม่บ้านให้ ว่าไม่ต้องเช็ดกระจกให้ใสนักดีมั้ย” พี่จันทร์แซวฤทัย

“โธ่ พี่จันทร์ ก้อเลิกแซวฤทัยสักที ฤทัยอายเค้านะคะ”

“โอเคจ๊ะ แต่พี่ว่ามันเป็นวันซวยของฤทัยจริงๆ นั้นแหล่ะ หัวหน้ามาแล้วนะและก็เรียกให้ฤทัยเข้าไปหาด้วยเมื่อมาถึง”



    ก่อนที่จะเคาะประตู ฤทัยยืนตั้งสติก่อนอยู่หน้าห้องพร้อมสูดลมหายใจลึก ๆ เรียกความกล้า ก๊อก ก๊อก “ขออนุญาตคะ” ฤทัยเปิดประตูเข้าไปในห้อง ชานนท์ หัวหน้าแผนกของเธอ ผู้ที่มีความเนี๊ยบตลอด 24 ชั่วโมง และเป็นที่คลั่งไคล้ของสาวๆทั้งในและนอกบริษัท ชานนท์มีรูปร่างสูงเพรียว ผิวสองสี มีดวงตาที่ดุคม และหล่อมาก ม๊าก

“คุณฤทัย คุณจะเอาไงกับผม” ชานนท์โยนเอกสารบนโต๊ะ “คุณผิดครั้งที่ร้อยแล้วมั้ง คุณจะแกล้งผมรึไง” ชานนท์ตวาดฤทัยเสียงดัง

“ขอโทษคะ หัวหน้า ฤทัยจะทำให้ใหม่” ฤทัยรีบหยิบเอกสารตรงหน้าแล้วรีบกลับเดินออกจากห้องชานนท์โดยเร็ว

“ใจเย็นนะฤทัย ค่อยๆ ทำดูให้ละเอียด แล้วค่อยไปส่ง” พี่จันทร์ปลอบฤทัย ที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“ทำไมต้องเป็นฤทัยทุกทีเลย โดนอยู่คนเดียว เฮ้อ เบื่อจัง”

“คุณฤทัย ผมต้องการวันนี้นะ” เสียงชานนท์ ลอดออกมาจากอินเตอร์คอมสายในบริษัทที่ดังบนโต๊ะฤทัย



    ทุกคนในแผนกพากันสงสารและเห็นใจฤทัย เธอมักจะโดนใช้งานมากที่สุดและทุกครั้งก็โดนดุมากที่สุดเช่นเดียวกัน อาจจะเพราะเธอเป็นเด็กฝากล่ะมั้ง ชานนท์ถึงไม่ชอบเธอ เขาเลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่รับฤทัยเข้าแผนก เพราะคุณลุงของฤทัยรู้จักกับเจ้าของบริษัทมันเป็นคำสั่งจากเบื้องบนเขาขัดไม่ได้

“หัวหน้าค่ะ หัวหน้า” ฤทัยเรียกชานนท์ ที่กำลังนั่งพิงเก้าอี้พักสายตาอยู่ที่โต๊ะทำงาน

“อ้อ เสร็จแล้วเหรอ” ฤทัยยื่นเอกสารให้ชานนท์

“ผมขอกาแฟสักถ้วยนะ”  คงเป็นเรื่องเดียวล่ะมั้งที่ฤทัยไม่โดนดุ คือการชงกาแฟ ชานนท์ชอบกาแฟที่ฤทัยชงให้ ฤทัยเคยให้แม่บ้านชงแทน พอชานนท์ดื่มเท่านั้นแหล่ะ เขาเขวี้ยงแก้วกาแฟแตกกระจายและโวยวายใส่แม่บ้านยกใหญ่

“ผมให้คุณฤทัยชง ทำไมถึงเป็นคุณ ต่อไปนี้หน้าที่ชงกาแฟให้ผมให้คุณฤทัยชงเท่านั้นเข้าใจไหม”  ชานนท์ตวาดแม่บ้านจนหล่อนแทบลาออก ร้องห่มร้องไห้ร้อนถึงฤทัยต้องมาปลอบใจและขอโทษแทนชานนท์และขอร้องไม่ให้ลาออก



“ป้าอย่าคิดมากนะค่ะ ไม่ดีเหรอป้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อย เงินเดือนก็เท่าเดิมอยู่ต่อเถอะนะจ๊ะป้า”  ฤทัยพยายามหวาดล้อมป้าแม่บ้าน

“ก็ได้คะ คุณฤทัย งั้นหน้าที่ชงกาแฟคุณฤทัยรับไปล่ะกัน ป้าไม่เอาด้วยแล้วเข็ด คนอะไรโมโหร้ายเป็นบ้า”  ป้าแม่บ้านว่าชานนท์

“ฤทัยเที่ยงแล้วนะ ไปทานข้าวกันเถอะ”  พี่จันทร์ชวนฤทัย

               ทั้งสองไปทานข้าวกันที่ที่ชาวออฟฟิศเรียกกันว่าตลาดออฟฟิศ เพราะตั้งระแวดที่มีออฟฟิศ บริษัทอยู่กันเยอะ พนักงานแถวนี้ก็มาหาอะไรทานกันที่นี้ทั้งนั้น และก็ไม่ได้ขายอาหารอย่างเดียว ทุกวันจะมีแผงเสื่อผ้า เครื่องประดับและอย่างอื่นๆ มาขายสลับสับเปลี่ยนกันทุกวัน

“ฤทัย ฤทัย” พี่จันทร์สะกิดเรียกฤทัย

“อะไรเหรอ พี่”

“นี่ พี่ว่าผู้ชายคนนั้นกำลังมองฤทัยอยู่นะ”

“คนไหนเหรอ” ฤทัยหันซ้ายหันขวา

“คนที่ใส่เสื้อสีฟ้า ผูกเนคไทสีเทา ค่อยๆ หันนะเดี๋ยวเขารู้ตัว” ฤทัยทำตามที่พี่จันทร์

“โอ๊ย ไม่เอานะพี่จันทร์” ฤทัยเห็นแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ

“ทำไม หล่อดีนะ นั่นเขายิ้มให้ด้วย” ฤทัยหันไปมองอีกที

“ก็เพราะหล่อนะสิ ขี้เกียจคุมเดี๋ยวก็มีสาว ๆ มาคอยแย่งต้องมานั่งเสียสุขภาพจิต ไม่เอาหรอก” ฤทัยปฏิเสธ แต่ถ้าจะสายไป บุรุษผู้นั้นกำลังเดินตรงมาหาเธอ

“สวัสดีครับ ผม ธนา ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ”

“เชิญคะ เชิญ” พี่จันทร์รีบเชิญให้ธนานั่ง เขาเลือกนั่งเก้าอี้ใกล้ๆ ฤทัย “ขอบคุณครับ”

“ไม่เป็นไรคะ ฉันชื่อจันทร์ ส่วนคนที่นั่งข้างคุณชื่อฤทัย”

“พวกคุณทำอยู่บริษัทไหนเหรอครับ”

“พวกเราทำบริษัท บิวตี้เฟซคะ แล้วคุณล่ะคะ” พี่จันทร์ย้อนถาม

“ผมอยู่ คูลช้อป ครับ บริษัทผมอยู่ตึกข้างๆ ตึกคุณ”

“อื้อ ตึกข้างเรา ถึงว่าหน้าคุ้นๆ จริงไหมฤทัย” พี่จันทร์หาแนวร่วม

“ไม่รู้สิคะ ฤทัยไม่ได้สังเกต” ฤทัยตอบตรงๆ ก็เธอไม่เคยสังเกตจริงๆ

“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเราเดินกลับพร้อมกันมั้ยครับ”

“ไปสิคะ ไปเถอะฤทัยเดี๋ยวเข้างานสาย”  พี่จันทร์รีบชวนฤทัยให้เดินไปพร้อมกับธนา ฤทัยมีท่าทางเฉย ๆ เธอไม่อยากยุ่งกับความรักอีกแล้ว เมื่อก่อนเธอเคยมีแฟน แต่ละคนมักจะขอเลิกกับเธอด้วยเหตุผลที่ว่าเธอดีเกินไป ซุ่มซ่ามจนรับไม่ได้บ้างล่ะ ฤทัยจึงเริ่มเข็ดผู้ชายไปโดยปริยาย

“ฮั่นแน่ พี่จันทร์ เดี๋ยวนี้ริให้หนุ่มมาส่งถึงออฟฟิศเลยนะ” เด็กเซลล์แมนในบริษัทแซวขึ้น

“บ้าเหรอ ไอ้เม่น ของฤทัยตั้งหาก”

“จริงเหรอพี่ ไม่เอานะฤทัย เม่นไม่ยอมนะ” เม่นทำท่าโยกเย้เป็นเด็กใส่ฤทัย

“เม่นก้อ ฤทัยไม่สนใจใครทั้งนั้นแหล่ะ ตีฉิ่งกับพี่จันทร์ดีกว่าเยอะเลย” ฤทัยพูดนิ่ง ๆ แล้วเดินจากไปทำเอาเม่นกับพี่จันทร์ยืนทำหน้าเหว่อไปตามกัน

“คุณฤทัย เชิญที่ห้องผมหน่อย” เสียงชานนท์เรียกผ่านอินเตอร์คอม

“หัวหน้ามีอะไรเหรอค่ะ”

“มีแน่ คุณศักดิ์ดาที่อยู่การตลาด เขาต้องการให้ทางเราตามเขาไปประชาสัมพันธ์สินค้ากับเขาตามต่างจังหวัด”

“คะ แล้วหัวหน้าจะให้ใครไปล่ะค่ะ”

“ก็คุณไง ถามได้ ไม่งั้นผมจะเรียกคุณมาคุยเหรอ”

“ฉันเหรอคะ” ฤทัยทำหน้าตกใจ

“อย่าถามมากเลย เอาเป็นว่าคุณนั้นแหล่ะ พรุ่งนี้ 6 โมงเช้า รถออกหน้าบริษัทไปประมาณ 3วัน คุณคงเตรียมตัวทันนะ”



    ตาบ้า ใครจะเตรียมตัวทัน ฉันน่ะผู้หญิงนะย่ะ ฤทัยนึกบ่นในใจ ชานนท์ถ้าจะประสาท คนมีเต็มแผนกแต่ดันให้หล่อนไป บ้า บ้าบ้า พี่จันทร์เห็นหน้าฤทัยบูดบึ้งเดินออกมาจากห้องชานนท์ก็แปลกใจ ว่าฤทัยคงโดนว่าอะไรมาอีกแน่เลย

“เป็นไรฤทัย โดนอะไรมาอีกล่ะ”

“พี่จันทร์ นี่พี่จันทร์เป็นเลขายังไงถึงไม่รู้ว่าฤทัยต้องไปต่างจังหวัดตั้ง 3 วัน” ฤทัยโวยใส่พี่จันทร์ที่ทำหน้าเอ๋ออยู่

“เฮ้ย ! จริงเหรอฤทัย ทำไมคุณชานนท์ไม่เห็นบอกพี่เลย”

“ก็นั่นนะสิ แถมเป็นพรุ่งนี้ด้วยนะ แล้วฤทัยจะเตรียมตัวทันมั้ยเนี่ย” ชานนท์เปิดประตูห้องออกมาขัดจังหวะจันทร์กับฤทัยที่กำลังคุยกัน

“คุณฤทัย วันนี้ผมให้คุณลาครึ่งวันไปเตรียมตัว แล้วพรุ่งนี้อย่าสายล่ะ”  ชานนท์บอกเสร็จแล้วเข้าห้องไป ทำเอาฤทัยอยากตามไปอัดให้ซะสอง สามตุ๊บ



    ฤทัยกลับมาถึงก็ตรงเข้าร้าน สบาย ก่อนเป็นอันดับแรก เธอมักจะแวะที่นี่ก่อนเสมอถึงจะกลับไปที่คอนโด เพราะเธอจะกลับเร็วหรือช้ายังไงก็ไม่มีใครรออยู่ดี พ่อแม่ของเธอตายหมด เธออาศัยอยู่กับคุณลุงแต่คุณลุงของเธอก็ไปทำงานที่เมืองนอกซะอีก เธอจึงต้องอยู่คนเดียว ก็พอได้รู้จักป้าอ้วนนี้แหล่ะชีวิตเธอจึงดูมีรสชาติมากขึ้น

“ว่าไงนะ อีตาหัวหน้าของหนูนี่ถ้าจะบ้า”  ป้าอ้วนด่าชานนท์ ฤทัยกลับมาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับการไปต่างจังหวัดพรุ่งนี้ให้ป้าอ้วนฟัง

“ฤทัยก็ว่ายังงั้นจ๊ะป้า ฤทัยงงไปหมดแล้ว ไม่รู้ต้องเริ่มทำยังไงก่อน ไม่เคยไปไหนไกลเสียด้วย”    ฤทัยบ่นเธอไม่ค่อยมีกิจกรรมไปต่างจังหวัด จึงไม่รู้ว่าเขาต้องเตรียมอะไรกันบ้าง

“โถ แม่คุณของป้า เดี๋ยวปิดร้านแล้วป้าจะไปช่วยหนูจัดนะจ๊ะ ตอนนี้ป้าว่าหนูกลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่า ออมแรงไว้ไปพรุ่งนี้ หึ ตาชานนท์ถ้าป้าเจอเมื่อไรจะอัดให้ มาทำหนูฤทัยของป้าได้” ป้าอ้วนเข้าข้างฤทัยสุดฤทธิ์ ฤทัยเองก็ว่านอนสอนง่าย เธอจึงกลับไปที่ห้องคอนโดของเธอ