คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความเจ็บปวดของทั้ง 2 ฝ่าย
Chapter 2
~ ชิกกะบูม ฉ่า ฉ่า ชิกกะบูม ชิกกะบูม ชิกกะบูม ฉ่า ฉ่า~
" ฮัลโหล.......ฮะพี่.....ครับ.....ผมกำลังจะกลับแล้วฮะ.....ครับ......บายฮะ " จุนซูสลัดความคิดเรื่องของลีวานออกไป และเดินกลับบ้านเพราะฮยอนจุงโทรมาตาม จุนซูเดินไปเรื่อยๆ แล้วก็......
" โอ๊ย!!! ใครอ่ะเขวี้ยงมาได้ไม่ดูคนเล๊ย เจ็บชะมัด " จุนซูหันซ้ายหันขวามองหน้าแลหลังก็ไม่พบใคร
" อ้าว โดนนายหรอเนี่ย ขอโทษทีนะสาวน้อย " ชายหนุ่มผิวขาว ปากแดงนิดๆดูเป็นธรรมชาติผมสีดำ ดวงตาเรียวสวย ตัวสูงทีเดียวแต่ก็คงต่างกับจุนซูไม่เท่าไหร่เค้าก็หน้าตาดีอยู่หรอกนะแต่เสียดายว่า นายเควี้ยงมันมาใส่ฉันทามมายห๊า!!!!!!!
" เอ๊ะ!!! เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ ใครสาวน้อยไม่ทราบ ไอ้น้ำอัดลม!!!! หนอยบังอาจเรียกฉันว่าสาวน้อย ฉันไม่ใช่สาวน้อยนะอายุก็ 17 แล้วด้วยวันนี้แหละ เอ้ย!!! ไม่ใช่!!! ฉันเป็นผู้ชายนะไม่ใช่ผู้หญิง นายนี่มันตาถั่วจริงๆ "
" อ่าวเฮ้ย!!!! นายนี่มันปากเสียจริงๆ ฉันไม่ใช่ไอ้น้ำอัดลมไรนั่นด้วย พูดมากจริง เสียดายเนอะนายไม่ใช่ผู้หญิงถ้าใช่นะนายเสร็จฉันแน่ หน้าตาก็ดีแต่ไม่น่าปากเสียเลย " หนอยไอบ้านายด่าฉันมากไปแล้วนะไอ้น้ำอัดลม โห!!! แต่นายก็หล่อไม่เบานะเนี่ย
~ ชิกกะบูม ฉ่า ฉ่า ชิกกะบูม ชิกกะบูม ชิกกะบูม ฉ่า ฉ่า~
" ครับพี่......กำลังกลับฮะรออีกแป๊ปนึงนะ......บายครับ ฝากไว้ก่อนเถอะนายไอ้น้ำอัดลมคราวหน้าถ้าฉันเจอนายอีกนายได้ตายแบบศพไม่สวยแน่ๆ ขอโทษซักคำก็ยังไม่มี " จุนซูรีบวิ่งกลับบ้านพลางอารมณ์เสียไปด้วย นี่มันวันเกิดฉันนะเนี่ยทำไมถึงซวยอย่างงี้!!!!!!!!!
" แล้วอีกไม่นานเราได้เจอกันแน่ๆ คิมจุนซู ต่อไปนี้ฉันจะทำให้นายมีความสุขเอง นายจะต้องไม่เศร้าเหมือนเมื่อก่อน นายจะมีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะแน่ๆ ฉันสัญญา " เค้าพูดด้วยอารมณ์ที่เศร้าหมองแต่ก็แฝงไปด้วยความสุขเล็กๆ ที่วันนี้เค้าสามารถทำให้คนที่แอบรักมานานตลอดเวลา 5 ปีได้ลืมความทุกข์ไปชั่วขณะ
บ้าน
" แกร๊ก...... กลับมาแล้วฮะพี่ฮยอนจุง " 'เอ๋!!! ไม่มีคนอยู่บ้านหรอเนี่ย แล้วพี่จะให้เรารีบกลับมาทำไมกันนะ ไอพี่บ้า '
" HAPPY BRITHDAY!!!!!! คิมจุนซู!!!!! " ฮยอนจุงเดินนำหน้ามาพร้อมกับถือเค้กรสช็อคโกแลตที่จุนซูชอบกิน พร้อมด้วยร้องเพลง HAPPY BRITHDAY ให้จุนซู
" ขอบคุณครับพี่ ผมรักพี่จัง พี่แจจุง พี่ยูชอนด้วยนะฮะ ชางมิน ขอบใจนะที่จำวันเกิดฉันได้ "
จุนซูพูดไปก็น้ำตาคลอ พลางกอดพี่ชายแน่น 'ไม่มีจริงๆ ไม่มีเลยจริงๆ ไม่มีใครสามารถทำให้ผมมีความสุขได้นอกจากพี่ฮยอนจุงและลีวานเลย'
" เพื่อนน่ารักอย่างนายอ่ะ ฉันไม่ลืมหนอกหน่า ว่าแต่ขอกอดที่ได้ปะ " แล้วชางมินก็เดินไปกอดจุนซู เล่นเอาเค้าแทบตั้งตัวไม่ทัน
" ผลัวะ!!!! " " โอ๊ย!!!!!! นายตบหัวฉันทำไมวะชางมิน "
" ป่าว ฉันให้ของขวัญวันเกิดนายไง " " เออ ขอบใจ "
แล้วทั้งหมดก็นั่งสังสรรค์ฉลองวันเกิดให้แก่จุนซูอยู่ในบ้านหลังเล็กๆที่อบอุ่น ถึงแม้พ่อกับแม่จะจากไปแล้ว แต่ความอบอุ่นภายในครอบครับก็ไม่เคยขาด เพราะมีพี่ชายที่รักกันมากคอยดูแลมาตลอดเค้าถึงรักพี่ชายมากกว่าอะไรทั้งสิ้น
" ก๊อก!!! ก๊อก!!! ก๊อก!!! " ในระหว่างที่กำลังนั่งกินอาหารกันอยู่นั้นเสียงคนเคาะประตูก็ดังขึ้น
" ใครวะ มาตอนนี้เนี่ย ขัดความสุขจริงๆ ฮึ่มมมมมม " จุนซูพูดพลางถอนหายใจ และลุกขึ้นไปเปิดประตู และสิ่งที่ไม่คาดคิดของจุนซูก็เกิดขึ้น
" แกร๊ก…… สวัสดีครับ..... เฮ้ย!!!!!!นาย!!!!!!! ไอ้....ไอ้....ไอ้น้ำอัดลม นายตามฉันมาถึงบ้านเลยหรอ นายนี่มัน โอ๊ย!!! นายจะเอาไงกะฉันอีกเนี่ย " จุนซูพูดใส่ชายตรงหน้าเป็นชุดทำให้ฮยอนจุงเดินมาดูว่าจุนซูเป็นอะไร
" จุนซู!!! เกิดไรขึ้นเนี่ย แล้วเรามาด่าไอ้ยุนโฮเพื่อนพี่ทำไมเนี่ย รู้จักกันแล้วหรอยูชอน? " ฮยอนจุงพูดกับจุนซูเสร็จแล้วหันไปถามยุนโฮด้วยอาการงงสุดขีด < ท่านผู้อ่านโปรดนึกว่างงสุดขีดนะค่ะ > ทำให้อีก 3 คนที่เหลือในบ้านเดินออกมาดูด้วย
" ไอ้น้ำอัดลมนี่เป็นเพื่อนพี่หรอกหรอ นิสัยไม่น่าเป็นเพื่อนพี่ได้เลยนะฮะ พี่ออกจาหล่อแล้วก็เท่ห์ปากก็ไม่เสียไม่บูด เป็นเพื่อนกันได้ไงเนี่ย " เอ๊ะ!!! ไอ้น้ำอัดลมนี่ชื่อยุนโฮหรอชื่อก็ดีนะเนี่ย
" นิสัยฉันมันเป็นยังไงฮะยัยหน้าสวย เธอก็ไม่น่ามาเป็นน้องของฮยอนจุงได้เลย ต่างกันราวฟ้ากับดิน ไม่เหมือนกันซักนิด " ชายตรงหน้าจุนซูก็คือยุนโฮนั่นเองพูดขึ้น
" ฉันไม่ได้ชื่อยัยหน้าสวยนะ ฉันชื่อ คิมจุนซู กรุณาเรียกชื่อฉันด้วยไอ้น้ำอัดลม " 'ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะนายยุนโฮ ฉันเดือดเมื่อไหร่นายตายแน่ ฮึ'
" ฉันก็ชื่อจุงยุนโฮ ไม่ใช่ไอ้น้ำอัดลมอะไรนั่นเรียกให้ถูกด้วย อีกอย่างนิสัยของนายอย่างเงี้ยปรับปรุงได้แล้วไม่งั้นก็จะมีแต่คนทิ้งนายไปหมดไม่เหลือแม้แต่คนที่นายรัก " ยุนโฮเองก็เดือดเต็มที่แล้วถึงได้หลุดพูดไปในสิ่งที่เค้าไม่อยากพูดมากที่สุด จุนซูเองเมื่อได้ยินดังนั้นก็หยุดชะงักเพราะมันไปสะกิดแผลในใจของตัวเองเข้าอย่างจัง จู่ๆน้ำตามันก็พาลไหลออกมา
" นั่นสิ เพราะฉันมันเห็นแก่ตัว...ฮึก...เอาแต่ใจแบบนี้ไงหละเค้าถึงจากฉันไป...ฮึก...ขอบใจนายมากยุนโฮที่เตือนสติฉัน " จุนซูวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนพลางเอาหน้าซุกลงบนหมอนและเอาสร้อยข้อมือที่ลีวานซื้อให้มากำไว้แน่น และร้องไห้ไม่หยุด
" ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!! จุนซู!!!!! คิมจุนซู!!!!! เปิดประตูนะเปิดประตูให้พี่ " ฮยอนจุงตะโกนเรียกให้จุนซูเปิดประตูอยู่หน้าห้อง
" พี่ครับ! ปล่อยจุนซูไปซักพักเถอะนะเดี๋ยวเค้าก็ออกมาเองแหละ เชื่อผมเถอะนะ " ชางมินเข้ามาปลอบฮยอนจุงที่เอาแต่ยืนรอยู่หน้าห้อง
" แต่ว่า....อืม! ก็ได้ " แล้วทั้งคู่ก็พากันลงไปข้างล่าง ในเวลาเดียวกันทางฝั่งของยุนโฮก็วิ่งออกมาจากตัวบ้านโดยมี ยูชอน แจจุง วิ่งตามออกมาด้วย
" ยุนโฮ ฉันรู้นะว่านายอ่ะไม่ตั้งใจพูด นายอย่าเสียใจเลย ฉันสองคนเป็นห่วงนะ " แจจุงกับยูชอนช่วยกันปลอบยุนโฮ
" แต่ฉันเคยบอกนายสองคนแล้วนี่ ว่าฉันจะไม่ทำให้เค้าเสียใจอีก แต่ฉันก็ทำไม่ได้ นายรู้มั๊ยยูชอนว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนกับการที่เราเห็นคนที่เรารักต้องร้องไห้เพราะเราหรือว่าคนอื่นที่สำคัญคือฉันทำให้เค้าร้องไห้ ฉันมันแย่จริงๆ ฮือ...ฮือ... " ยุนโฮระบายอารมณ์ให้ยูชอนและแจจุงฟังพร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่เคยไหลมาตั้งแต่ตอนที่พ่อและแม่ของเค้าเสียไปในรอบ 10 ปี ตอนนั้นเค้ายังเพิ่งอายุ 8 ขวบ ถึงยังเด็กแต่เค้าก็จำได้ว่าเค้าร้องไห้ไปหลายวันทีเดียวแต่ก็ยังกลับมาร่าเริงได้อีก แต่ครั้งนี้เค้าคงร่าเริงอีกไม่ได้ถ้าจุนซูยังไม่หายโกรธเค้า
" เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำมาให้นายสองคนรออยู่นี่นะ " แจจุงพูดพร้อมกับเดินออกไป
" เอาหน่า ฉันว่านายอย่าคิดมากเลย ทำไมฉันจะไม่รู้หล่ะว่านายรู้สึกยังไงในเมื่อฉันก็เคยทำให้คนที่แอบรักต้องเสียน้ำตาเหมือนกัน " ยูชอนบอกกับยุนโฮอย่างนั้นซึ่งยุนโฮจำเหตุการณ์ครั้งนั้นได้ดีเพราะเค้าก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วยทุกคนรับรู้กันหมดแม้แต่ชางมินรุ่นน้องของเค้าซึ่งเป็นเพื่อนของจุนซู ยังรู้ดีเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนในกลุ่มของพวกเค้า จุนซูเองก็รู้ดีแต่เค้าไม่รู้จักยุนโฮเพราะเค้าไม่ให้ฮยอนจุงบอกว่าพวกเค้าทั้งหมดมีความสัมพันธ์กันอย่างไร
***** เป็นยังไงกันบ้างค่ะ สนุกกันมั๊ยเรื่องนี้เป็น Y นะค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงค่ะไม่ เรทมากไม่มีเลยก็ไม่ได้แต่อาจไม่ใช่เรทรุนแรงนะค่ะ อย่าคิดมาก เพราะว่ารินเองก็ไม่อยากทำให้ขวัญใจของรินทั้ง 6 คนเสียภาพพจน์ แต่ก็แต่งเพื่อความหนุกหนานค่ะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น