ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Cry
ตั้งแต่รู้จักกันมา มันก็ผ่านมาเดือนกว่าๆแล้ว แล้ววันนี้เราจะออกไปเที่ยวสวนสนุกกัน
ตอนนี้เราทั้งคู่กำลังรอข้ามทางม้าลายอยู่อะนั่น ไฟเขียวแล้วฉันกับเขาอยู่คนท้ายๆเราเดินจับมือกันเหมือนคู่รักทั่วไป
แต่เรื่องที่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยคือ ฉันเคยฉากพวกนี้ในหนังอยู่หลายครั้ง แต่ไม่อยากเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นจริง
มีรถคันหนึ่งพุ่งมาหายฉันด้วยความเร็วสูง ที่บอกได้เลยว่า ฉันหลบไม่ทันแน่ๆ ฉันหลับตาแน่นเพราะความกลัว แต่ในระหว่างนั้นก็มีแรงอะไรบางอย่างกระชากตัวฉัน ให้ออกจากรัศมีที่จะโดนรถชน และเมื่อฉันลืมตาขึ้นมา
เขาคนนั้น คนที่ฉันรักก็นอนจมกองเลือดอยู่กับพื้นแล้ว ฉันตกใจมากจนแทบทำอะไรไม่ถูก คนรอบข้างก็พากันตกใจ รีบโทรเรียกรถพยาบาลให้เขากันใหญ่
แล้วตัวฉันล่ะ ตอนนี้ฉันกำลังช็อคจนแทบจะเปล่งเสียงไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันได้แต่พยุงร่างของเขาให้นอนบนตักฉันแล้วพยายามห้ามเลือดให้เขาอย่างสุดความสามารถ
หน้าแปลก...เมื่อฉันรู้สึกเสียใจและเศร้าโศกมากถึงขนาดนี้ แต่ฉันกลับไม่มีน้ำตาออกมาให้เขาเลยแม้แต่น้อย
และเมื่อรถพยาบาลมา พวกบุรุษพยาบาลก็มาหามเขาขึ้นเปลแล้วพาไปที่เตียงคนไข้ ฉันก็เข้าไปข้างในรถนั้นพร้อมกับเขาด้วย
ฉันจับมือของเขาขึ้นมาแนบกุมเอาไว้แน่น มือของเขาช่างเย็นเหลือเกิน คงเป็นเพราะเสียเลือดมากสินะ
"ไม่เป็นไรนะ คุณต้องไม่เป็นไรนะ"ในที่สุดเสียงของฉันก็กลับมาพูดได้แล้ว ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเสียงที่แผ่วเบาอย่างมากก็ตาม
เมื่อถึงโรงพยาบาล พวกคุณหมอกับคุณพยาบาลก็นำเขาเข้าไปในห้องไอ.ซี.ยูทันที โดยมีฉันนั่งรออยู่หน้าห้อง ด้วยความกังวลใจ
เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่วาในตอนนั้นฉันคิดแค่ว่า ไม่ว่าเวลามันจะผ่านไปนานเท่าไหร่ ฉันก็ต้องนั่งรอเขาอยู่ตรงนี้ ฉันต้องนั่งรอเพื่อที่เขาจะลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพูดแหย่ฉันเหมือนดังเดิม
ในที่สุดคุณหมอก็ออกมาจากห้อง ฉันจึงรีบเดินเข้าไปหาคุณหมอแล้วถามว่า
"คุณหมอค่ะ เขาเป็นอะไรมากไหมค่ะ"
"เขาปลอดภัยแล้วครับ แค่ต้องการเวลาพักอีกสักหน่อย"คุณหมอพูดพร้อมยิ้มให้ฉันแล้วเดินจากไป
ในเลาอันรวดเร็ว เขาถูกย้ายไปห้องธรรมดา เพื่อให้ฉันเข้าไปเยี่ยมเขาได้
ฉันมานั่งเฝ้าเขาเป็นเวลานานแสนนาน และตอนนี้มันก็เริ่มจะมืดแล้ว ในเวลาที่ฉันไม่เห็นเข้าฟื้นแบบนี้ มันช่างรู้สึกอยากร้องไห้เสียเหลือเกิน แต่ถึงกระนั้น ฉันกลับร้องไห้ไม่ได้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่
ฉันรู้สึกเหมือนว่าแขนเขาจะขยับนะ ฉันจึงจับมือของเขาขึ้นมาแนบแก้มของฉัน
ตอนนี้เราทั้งคู่กำลังรอข้ามทางม้าลายอยู่อะนั่น ไฟเขียวแล้วฉันกับเขาอยู่คนท้ายๆเราเดินจับมือกันเหมือนคู่รักทั่วไป
แต่เรื่องที่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยคือ ฉันเคยฉากพวกนี้ในหนังอยู่หลายครั้ง แต่ไม่อยากเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นจริง
มีรถคันหนึ่งพุ่งมาหายฉันด้วยความเร็วสูง ที่บอกได้เลยว่า ฉันหลบไม่ทันแน่ๆ ฉันหลับตาแน่นเพราะความกลัว แต่ในระหว่างนั้นก็มีแรงอะไรบางอย่างกระชากตัวฉัน ให้ออกจากรัศมีที่จะโดนรถชน และเมื่อฉันลืมตาขึ้นมา
เขาคนนั้น คนที่ฉันรักก็นอนจมกองเลือดอยู่กับพื้นแล้ว ฉันตกใจมากจนแทบทำอะไรไม่ถูก คนรอบข้างก็พากันตกใจ รีบโทรเรียกรถพยาบาลให้เขากันใหญ่
แล้วตัวฉันล่ะ ตอนนี้ฉันกำลังช็อคจนแทบจะเปล่งเสียงไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันได้แต่พยุงร่างของเขาให้นอนบนตักฉันแล้วพยายามห้ามเลือดให้เขาอย่างสุดความสามารถ
หน้าแปลก...เมื่อฉันรู้สึกเสียใจและเศร้าโศกมากถึงขนาดนี้ แต่ฉันกลับไม่มีน้ำตาออกมาให้เขาเลยแม้แต่น้อย
และเมื่อรถพยาบาลมา พวกบุรุษพยาบาลก็มาหามเขาขึ้นเปลแล้วพาไปที่เตียงคนไข้ ฉันก็เข้าไปข้างในรถนั้นพร้อมกับเขาด้วย
ฉันจับมือของเขาขึ้นมาแนบกุมเอาไว้แน่น มือของเขาช่างเย็นเหลือเกิน คงเป็นเพราะเสียเลือดมากสินะ
"ไม่เป็นไรนะ คุณต้องไม่เป็นไรนะ"ในที่สุดเสียงของฉันก็กลับมาพูดได้แล้ว ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเสียงที่แผ่วเบาอย่างมากก็ตาม
เมื่อถึงโรงพยาบาล พวกคุณหมอกับคุณพยาบาลก็นำเขาเข้าไปในห้องไอ.ซี.ยูทันที โดยมีฉันนั่งรออยู่หน้าห้อง ด้วยความกังวลใจ
เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่วาในตอนนั้นฉันคิดแค่ว่า ไม่ว่าเวลามันจะผ่านไปนานเท่าไหร่ ฉันก็ต้องนั่งรอเขาอยู่ตรงนี้ ฉันต้องนั่งรอเพื่อที่เขาจะลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพูดแหย่ฉันเหมือนดังเดิม
ในที่สุดคุณหมอก็ออกมาจากห้อง ฉันจึงรีบเดินเข้าไปหาคุณหมอแล้วถามว่า
"คุณหมอค่ะ เขาเป็นอะไรมากไหมค่ะ"
"เขาปลอดภัยแล้วครับ แค่ต้องการเวลาพักอีกสักหน่อย"คุณหมอพูดพร้อมยิ้มให้ฉันแล้วเดินจากไป
ในเลาอันรวดเร็ว เขาถูกย้ายไปห้องธรรมดา เพื่อให้ฉันเข้าไปเยี่ยมเขาได้
ฉันมานั่งเฝ้าเขาเป็นเวลานานแสนนาน และตอนนี้มันก็เริ่มจะมืดแล้ว ในเวลาที่ฉันไม่เห็นเข้าฟื้นแบบนี้ มันช่างรู้สึกอยากร้องไห้เสียเหลือเกิน แต่ถึงกระนั้น ฉันกลับร้องไห้ไม่ได้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่
ฉันรู้สึกเหมือนว่าแขนเขาจะขยับนะ ฉันจึงจับมือของเขาขึ้นมาแนบแก้มของฉัน
และเมื่อ...เขาเริ่มลืมตาขึ้นมา ถึงแม้ว่ามันจะแค่เล็กน้อยก็เถอะ แต่เพียงแค่นั้นมันก็ทำให้ฉันดีใจจน...น้ำตาที่ว่ายังไงก็ไม่ยอมไหล มันก็ได้ไหลออกมาแล้ว
"ดีใจจังเลย...ที่คุณตื่นแล้ว..."
________________________
MA
Y
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น