[Fic S.A] Singing & Bad Guy

ลำดับตอนที่ #7 : Let me be with You

ณ บ้าน สึจิ

"เมงุมิเมื่อวานไม่เป็นไรใช่ไหม"เสียงจากริวดังขึ้นท่ามกลางโต๊ะอาหารของมือเช้านี้
'ไม่เป็นไรค่ะหนูแค่เดินหลงนิดหน่อยเอง'เมงุมิเขียนบอกคนที่เป็นเหมือนพี่ชายอย่างไม่อยากให้เขาเป็นกังวล
"แต่เมื่อวานนะตกใจมากเลย จู่ๆเมงุมิจังก็หายตัวไปเล่นเอาวุ่นกันไปหมด แต่พอกลับไปที่ห้องเรือนกระจกก็เจอเมงุมิจังนอนหลับอยู่บนโซฟาเฉยเลย"จุนผู้เป็นน้องชายพูดขึ้นพร้อมดื่มชา
"อืม นั่นสินะ"
"ว่าแต่เมงุมิ นั่นอะไรเหรอ"ริวถามแล้วชี้ไปทางกล่องที่อยู่ใกล้ๆกับ เมงุมิ
'ข้าวกล่องค่ะ'เธอเขียนบอกทั้งสองคน
"ข้าวกล่องเหรอ"ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน
'ค่ะ ฉันจะออกไปขางนอกกับเพี่อน'
'ขอโทษนะค่ะ พี่ริว จุน'
"ไม่เห็นต้องขอโทษเลยนี่"ริวพูดพร้อมยิ้ม
"นั่นสิครับ นานๆทีเมงุมิจังจะออกไปข้างนอกกับเพื่อนนี่นะ"จุนพูดต่อพร้อมยิ้ม
'ขอบคุณค่ะ'เมงุมิก้มหัวขอบคุณพร้อมจัดของใส่กระเป๋าใบเล็ก
"แล้ว...เพื่อนนี่ใครเหรอ"จู่ๆริวก็ถามขึ้น
"นั่นสิๆ ผมก็อยากรู้นะ"จุนเองก็เริ่มผสมโรงด้วย

'เอ่อ...ขอโทษนะ บอกไม่ได้หรอก'เมงุมิทำท่าขอโทษแล้วเดินออกไปจากบ้าน

ณ ร้านน้ำปั่น Mr.Smoothy

������� ในร้านน้ำปั่นนี้ เมงุมิกำลังนั่งดูดน้ำอย่างสบายใจ เธอไม่ค่อยได้รับอนุญาตให้ออกมาข้างนอกคนเดียวแบบนี้มากเท่าไหร่
"นี่ รอนานรึป่าว"ในที่สุดเจ้าคนที่ปล่อยให้เธอมานั่งตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงก็มาจนได้
�������� เมงุมิรีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วเปิดสมุดสเก็ตให้ร่างสูงดูว่า
'ไม่เลย'
"งั้นเราจะไปไหนกันก่อนล่ะ"เขาถามพลางนั่งลงที่เก้าอี้ตรงกันข้ามกับเธอ
'เดินดูของไปเรื่อยๆ'
"ผมไม่อยากเหนื่อย อีกอย่าง เดินเมื่อยขาจะตาย"
'ไปสวนสนุก'แล้วคุณอยากไปไหนล่ะ
"ทุกครั้งที่ไป ก็ไม่เห็นมันจะสนุกตรงไหนี่"
'ไปดูหนังกัน'
"ของแบบนั้น ไว้ดูที่บ้านก็ได้นี่"
'ไปพิพิธภันต์'
''มันน่าเบื่อ"
'แล้วคุณอยากไปไหนล่ะ'
"นั่นสินะ"
"จะที่ไหนก็ได้"
'แต่เมื้อกี้คุณเพิ่งปฎิเสธคำชวนของฉันทั้งหมดเองนะ'เสียงบ่นในใจของเมงุมิ
"เออ จริงสิเมื่อวานตอนดูทีวี เขาบอกว่ามีโรงละครเปิดใหม่ที่น่าสนใจอยู่ด้วยนะ"จู่ๆ ยาฮิโระก็พูดขึ้น
'คุณอยากไปเหรอ?'เมงุมิถาม
"แล้วคุณล่ะ"ยาฮิโระถามกลับ
'อยากสิ'
"คุณแน่ใจนะ"
'?'
"ป่าว ไม่มีอะไรหรอกไปกันเถอะ"ยาฮิโระพูดแล้วฉวยโอกาศจูงมือเมงุมิเดินออกจากร้านน้ำปั่นไป
เวลาผ่านไปเป็นตอนบ่าย นอกโรงละครDeloLine

������� เมงุมิยืนอยู่ข้างๆยาฮิโระด้วยความมืดมน ไม่ใช่เพราะเธอที่ต้องรอคิวหรอกนะ แต่ที่เธอเป็นอย่างงี้ก็เพราะเธอได้เข้าไปดูแล้วต่างหาก โรงละครอะไรก็ไม่รู้มืดก็มืดน่ากลัวก็น่ากลัว ไม่อยากดูตั้งแต่วิแรกที่เหยียบเข้าไปแล้ว
"คุณเป็นไรรึป่าว"ยาฮิโระถามด้วยความเป็นห่วง ตอนแรกเขาก็คิดแค่จะแกล้งเธอเล่นเฉยๆแต่ไม่คิดว่าเธอจะเป็นมากขนาดนี้

'ไม่เป็นไรค่ะ'
"สีหน้าฟ้องขนาดนี้ ยังจะปากแข็งอีกเหรอ"ยาฮิโระถาม เพราะสีหน้าของเมงุมิตอนนี้แย่เสียยิ่งกว่าอะไรเสียอีก
'ฉันไม่เป็นไรจริงๆ'เมงุมิยังปากแข็งต่อ แต่ตอนนี้อาการของเธอก็ดีขึ้นแล้ว เธอจึงรีบปรับสีหน้าให้เป็นเหมือนปกติในทันที

"ขี้กลัวกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีก"ยาฮิโระพูดแล้วแอบขำนิดๆ นี่ขนาดแค่โรงละครแห่งความมืดยังกลัวเลย ถ้าเกิดว่าพาไปบ้านผีสิงห์ไม่ช็อกตายเลยรึไง
'คุณเคยคิดเรื่องของฉันด้วยเหรอ'คำถามนี้ของเมงุมิทำให้ยาฮิโระเงียบไป
���������� นั่นสิ ทำไมเราต้องคิดเรื่องของผู้หญิงคนนี้ด้วยนะ ไม่ได้มีความจำเป็นอะไรสักหน่อย
'ฉันถามอะไรผิดไปรึป่าว'เมงุมิถามขึ้น ไม่แน่เธออาจถามอะไรที่ไม่ควรถามออกไปก็ได้
"ป่าว ไปกันต่อเถอะ"ยาฮิโระพูดแล้วเดินนำหน้าเมงุมิไป
����������� นี่หรือว่า...เขาเบื่อที่จะอยู่กับเราเหรอ
"นี่ โทษนะมีโทรศัพท์จากที่บริษัทผมคงต้องกลับแล้วล่ะ"ยาฮิโระหันมาพูด
'จะกลับแล้วเหรอ'เมงุมิถามพร้อมทำหน้าผิดหวัง เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้ทำหน้าแบบนั้นออกไป
"คุณกลับเองได้ไหม"ยาฮิโระถาม
'อืม'
������� เมื่อยาฮิโระเห็นดังนั้นเขาจึงเดินหน้าไปเพื่อไปรอรถของที่บ้านมารับ โดยที่แอบเหลือบมองเมงุมิอยู่เป็นระยะๆและเขาก็พบว่าเมงุมิยังไม่ได้เดินออกไปจากจุดเดิมที่เขาเพิ่งเดินจากมา ยาฮิโระเผยสีหน้าลำบากใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้เพราะงานด่วนที่เข้ามานั้นมันต้องรีบจริงๆ แต่เขาก็ไม่อยากจะทิ้งเธอไว้คนเดียวเพราะเรื่องที่ซากุระเล่าให้เขาฟังตอนยู่ที่โรงเรียน

�������� ยาฮิโระตัดสินใจ วิ่งกลับไปทางเดิมที่เมงุมิยืนอยู่ แล้วจับแขนของเมงุมิแล้วพาวิ่งมาด้วยกัน
"คุณทำอะไรเหรอ"เนื่องจากไม่สามารถเขียนได้เมงุมิก็เลยพูดออกมา
"เดทวันนี้ยังไม่จบใช่ไหมล่ะ คุณบอกเองนี่ว่าเราจะไปด้วยกัน เพราะฉะนั้น วันนี้ทั้งวันคุณต้องอยู่กับผม"


_________________

โค๊ดสำเร็จ

m.tokiya