[Fic S.A] Singing & Bad Guy

ลำดับตอนที่ #5 : เล่นเกม

ในงาน ( ฝั่ง เมงุมิ )

'เอาไงดีล่ะเรา เดินหลงมาจนได้'เมงุมิคิดอย่างกระวนกระวาย เมื่อวานเธอก็เพิ่งแอบออกจากบ้านเดินหลงไปเจอกับคนที่เธอไม่คิดว่าเจอ วันนี้ก็ยังจะซุ่มซ่ามเดินหลงกับพวกพี่ริวอีก
    เมงุมิคิดหนักอย่างวิตกจนลืมดูทาง เธอก็เลยเดินชนกับเสาต้นหนึ่งเข้าให้

ปัก!!!

    เมงุมิเอามือทั้งสองข้างกุมหน้าผากเอาไว้ ปิดรอยแดงๆที่กลางหน้าผากของตน (nano jang : ไม่ใช่ว่าที่กุมหัวนี่เพราะเจ็บเหรอค่ะ)
      ในตอนนั้นเอง ก็มีคนโผล่หน้าออกมาจากหลังเสา คาดว่าเขาคงยืนพิงเสามาตั้งนานแล้วและคงจะเห็นเหตุการณ์เมื่อกี้ด้วย

"คุณเป็นอะไรรึป่าว"เสียงของคนที่โผล่หน้ามาดังขึ้น
'ฉันไม่เป็นไรค่ะ'เมงุมิหยิบสมุดสเก็ตภาพขึ้นมาแล้วยิ้มแห้งๆให้ แต่ เมื่อเธอเบิกตาขึ้นมามอง เธอก็ต้องหุบยิ้มลงทันที ก็ในเมื่อคนที่ถามเธอก็คือคนที่เธอพ้นน้ำกาแฟใส่หน้าของเขาเมื่อวานนี้นี่เอง

     เมงุมิรีบลุกขึ้นแล้วแล้วรีบวิ่งหนีไปโดยเร็ว เธอไม่รู้หรอกว่าเขายังจำเรื่องเมื่อวานได้อยู่รึป่าว แต่ลางสังหรณ์ของเธอบอกว่า เขายังต้องจำได้อย่างแน่นอน
     เมงุมิพยายามวิ่งไปข้างหน้าสุดแรงเกิด แต่ ผลที่ได้คือ ตัวเองไม่ได้ขยับไปข้างหน้าเลยซักนิด นั่นเพราะยาฮิโระจับข้อมือของเธอเอาไว้อยู่นั่นเอง
"ไม่ทราบว่าจะไปไหนเหรอครับ"ยาฮิโระพูดเสียง ใช่แล้วเขายังไม่ลืมเรื่องเมื่อวานเหมือนกับที่เมงุมิยังไม่ลืมนั่นแหละ
'เข้าห้องน้ำค่ะ'เมงุมิเหงื่อแตกพลักๆ ในตอนนี้เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไง เพราะเมื่อวาน เธอแค่ขอโทษแล้วเธอก็หนีเขามา
"ห้องน้ำ ก็ไปทางนั้นไม่ใช่เหรอ"ยาฮิโระชี้ไปทางด้านหลังของตนแล้วมันก็ดันมีห้องน้ำอยู่ตรงนั้นจริงๆเสียด้วย
'...'เงียบ
             เธอไม่กล้าพูดอะไรไปมากกว่านี้เพราะเธอรู้ว่าต่อให้เธอพูดอะไรออกไปเขาก็คงดักทางของเธอได้หมด สู้เธออยู่เฉยๆไม่พูดอะไรออกไปดีกว่า ไม่แน่ทำแบบนี้เขาอาจจะยอมปล่อยเธอไปเองก็ได้

"คงยังจำเรื่องเมื่อวานได้อยู่สินะ คุณนี่กล้ามากเลยนะที่ทำแบบนั้นกับผมแล้วก็ชิ่งหนีไป"
"ทำแบบเนี้ย ผมไม่ยอมหรอกนะ"
'.........'

"แต่ว่า ถ้าคุณยอมเล่นเกมกับผม"
"ผมจะยอมยกโทษให้ก็ได้"

'เกมเหรอ?'

"ใช่ มันเป็นเกมง่ายๆ แค่วันนี้ทั้งวันคุณอยู่กับผมและทำตามที่ผมสั่ง แค่นั้นผมก็ยกโทษให้คุณแล้ว"
'ทำไมฉันต้องทำตามที่คุณพูด'
"ก็นะ ถ้าคุณยังไม่อยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างบ้านยามาโมโตะกับบ้านสึจิต้องแตกแยกกันละก็ คุณก็ควรทำตามที่ผมบอกนะ"ยาฮิโระพูดพร้อมยิ้ม(ยิ้มสยอง) เรื่องพวกนี้แหละที่เขาชอบมากนัก การที่ได้เห็นคนที่รักกันมาแตกคอกันเนี่ย สำหรับเขามันเป็นละครที่ดูกี่ทีกี่ทีก็ไม่มีวันเบื่อเลย
     
'ก็ได้'
'ฉันยอมเล่นตามเกมของคุณ'
"ถ้างั้น คุณก็พูดสิ"
'พูดเรื่องอะไร'เมงุมิเขียนถาม
"ถาบอกแล้วจะยอมพูดเหรอ"ยาฮิโระถาม
.
.
.
.
"ถึงไม่อยาก..."
"ยังไง...คุณก็จะบังคับให้ฉันพูดอยู่ดีใช่ไหมล่ะ"เมงุมิตัดสินใจยอมพูดออกมา ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากก็ตาม
"งั้นเหรอ งั้นจะให้เธอพูดเรื่องอะไรให้ฉันฟังดีล่ะ"ยาฮิโระทำท่าครุ่นคิด
"งั้นเอาเป็นเรื่องที่ว่า ทำไมเธอถึงไม่ยอมพูดก็แล้วกัน"
         ตอนนี้ในหัวของเมงุมิเบลอไปหมด เธอไม่คิดว่าเขาจะถามเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องแบบนี้
"ว่าไงล่ะ"

"คอ"
"หือ"
"เพราะไม่อยากทำร้ายคอ เวลาอื่นที่ไม่ได้ร้องเพลงฉันก็จะเขียนใส่สมุดให้ทุกคนอ่าน ฉันรักการร้องเพลง"
"แต่....."
"มันยากเนอะ"เมงุมิพูดออกมาจากใจจริงทั้งหมดเธอรักการร้องเพลงมากแต่สำหรับคนที่มีเสียงอย่างเธอ มันเป็นเรื่องที่ยากมากเลย แต่ที่เธอกำลังคิดอยู่ตอนนี้ คือความแปลกใจ ว่าทำไมเธอถึงยอมพูดเรื่องพวกนี้ให้กับเขาฟังและทำไมเธอถึงรู้สึกดีที่ได้เล่าให้เขาฟังกันนะ ทั้งที่...เขาเป็นคนไม่ดีแท้ๆ

"เห้อ...พอแล้ว เธอไม่ต้องพูดแล้วละ"ยาฮิโระบอกอย่างเบื่อหน่ายแล้วเดินออกไปจากร้านน้ำชา
'นี่ฉันอูส่าห์ พูดแล้วนะ'ตอนนี้เธอก็เริ่มรู้สึกโมโหขึ้นมานิดๆแล้วเหมือนกัน

ในงาน

"ทำไมล่ะ ก็ฉันอยากพูดกับคุณนี่"เมงุมิพูดเถียงออกไป
"เหๆฉันบอกว่าอย่าพูด"
"ต่างหูสวยดีนะ"
"ไปซื้อที่้ร้านไหนมาเหรอ"
"นี่"
"สีล่ะ คุณชอบสีอะไรเหรอ"
"เงียบๆ"
"ปกติอยู่บ้านทำอะไรงั้นเหรอ"

"ฉันบอกให้เงียบ!!!!!"ยาฮิโระหันมาตะคอกใส่หน้าเมงุมิ ทำให้เธอเงียบไป

"คอน่ะ สำคัญมากไม่ใช่เหรอ"ยาฮิโระถาม
       นั่นทำให้เมงุมิเงียบไป เมื่อกี้เธอโมโหเธอก็เลยเผลอพูดมากเกินไปจนลืมเรื่องคอไปเลย
"ไปกันต่อได้แล้ว"เขาพูดแล้วเดินนำหน้าไป
__________________________________
จบแบบมึนๆไปอีกตอนนะค่ะ
ช่วยเม้นให้ด้วยนะค่ะ
โค๊ดสำเร็จ

m.tokiya