ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Ushikubo Sakura
-b g-bow
ณ บ้านตระกูล สึจิ
"นี่!เมงุมิ ขอโทษนะ พอดีฉันต้องออกไปซื้อของกับจุน เพราะฉะนั้นฝากเมงุมิเฝ้าบ้านด้วยนะ"เสียงเจ้าของบ้านหรือริวกำลังพูดขอโทษกับเด็กสาวผมสีน้ำตาลครีมคนหนึ่ง
"ผมก็ต้องขอโทษเมงุมิจังด้วยนะ ผมต้องตามพี่ริวไปถือของ(ตามไปกันพวกสิงสาราสัตว์ที่จะมายุ่งกับพี่ริว)"เด็กหนุ่มนามจุนก็ขอโทษด้วยเช่นเดียวกัน(nano jang : ขอโทษนะ สิงสาราสัตว์ที่ว่าเนี่ย หมายถึงสัตว์หรือคน)
เด็กสาวนามเมกุมิจังพยักหน้าเล็กน้อยแล้วรีบเขียนข้อความในสมุดสเก็ตภาพและพลิกให้ทั้งสองคนดูข้อความข้างใน 'ไม่เป็นไร ไปซื้อของกันเถอะค่ะ ฉันจะเฝ้าบ้านให้เอง'
"อืม ขอบใจนะ"ริวพูดและยิ้มให้แล้วเดินนำหน้าออกไปจากห้อง
"ผมจะรีบกลับนะ เมงุมิจัง อยู่คนเดียวระวังตัวด้วยนะครับ"จุนพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงแล้วเดินออกจากห้องตามริวไป
เมื่อประตูห้องปิดลง
____________________________
แค่นี้ก่อนนะค่ะ
ฉันทำไอโฟนตกน้ำอะค่ะ
ขอโทษนะค่ะที่หยุดกลางคันแบบนี้
พอดีเมื่อกี้ไปเข้าห้องน้ำแล้วเผลอทำไอโฟนตกใส่อ่างล้างหน้าในอ่างก็มีน้ำเต็มไปหมดเลย
แต่ก็โชคดีที่ไม่เป็นไรมากแค่ไม่มีเสียงออกมาจากลำโพง
55โดนแม่ต่อว่ามาด้วยละค่ะ
___________________________________________
'เฮ้อ...ฉันต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วเหรอ'เมงุมิคิดอยู่ในใจอย่างเบื่อหน่าย บางครั้งเธอก็เคยคิดว่า 'บางที ถ้าเราพูดออกไปบ้างคนอื่นๆก็คงจะหันมาสนใจเรามากขึ้น'แต่เมื่อเธอคิดถึงตรงนั้นเธอก็ต้องหยุดความคิดพวกนั้นไปเลย ฉันยังต้องถนอมเสียงเพื่อที่จะร้องเพลงเพราะๆให้คนอื่นฟัง แต่ไหนแต่ไรแล้ว เสียงของฉันมันไม่ได้เรื่อง ไม่เหมือนพ่อกับแม่แล้วก็จุน พวกเขาทุกคนล้วนมีเสียงดีๆกันทั้งนั้น มีฉันแค่เพียงคนเดียวในครอบครัวที่มีเสียงแย่ๆแบบนี้ แล้วมันก็เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันโดนคนอื่นแกล้งอยู่บ่อยๆ ทุกๆครั้งที่ฉันนั่งรับประทานอาหารกับทุกๆคนในบ้าน ฉันจะมีความรู้สึกเหมือนกับว่า ตัวเองเป็นส่วนเกินที่ไม่มีใครต้องการ
'จะเอายังไงดีนะเรา อยากออกไปข้างนอกจังเลย...'เมงุมิคิดอย่างเศร้าใจ เพราะเธอไม่เคยออกไปข้างนอกคนเดียว ปกติเวลาออกไปข้างนอกจะมีริวกับจุนไปไหนมาไหนด้วยเสมอ แต่ครั้งนี้...'แอบออกไปแปปเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง'เมื่อเธอคิดได้ดังนั้นเธอจึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อเชิร์ตสีม่วงเข้มเนคไทสีขาว กระโปรงยาวเลยเข่ามานิดนึงสีขาว รองเท้าบูทสีม่วงและที่คาดผมสีขาว พร้อมกระเป๋าหิ้วใส่สมุดสเก็ตภาพอีกหนึ่งใบ เมื่อเธอเปลี่ยนเสร็จเธอก็เดินออกจากประตูบ้านในทันที
ณ กลางเมือง
'เอายังไงดีนะเรา ไม่น่าออกมาเลย ไม่อยากเชื่อเลยแค่ห้านาทีเอง เราเดินหลงมาถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้อะ'เมงุมิคิดในใจอย่างกระวนกระวาย ระหว่างที่เมงุมิกำลังคิดอยู่นั้นก็ได้มีชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ๆเธอ และหนึ่งในกลุ่มนั้นก็พูดขึ้นว่า
"ไงจ๊ะ คุณหนูที่ไหนกันละเนี่ย มาเดินโต๋เต๋ในที่แบบนี้มันไม่ดีนะหนู ทางที่ดีไปกับพวกพี่ดีกว่านะจ๊ะ" เมื่ออคนหนึ่งพูดจบอีกคนหนึ่งก็เดินเข้ามาจับแขนของเมกุมิ แต่ ในตอนนั้นเองก็มีฝ่าเท้าจากที่ไหนก็ไม่รู้มากระแทกเข้าหน้าของเจ้าคนชั่วนั่นเต็มๆและมีเสียงของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นว่า
"หึ ที่แบบนี้เนี่ยนะอันตราย ที่อันตรายนะมันพวกสวะกระจอกอย่างพวกแกไม่ใช่รึไงกัน"เด็กสาวคนนั้นพูดอย่างรำคราญใจ
"เฮ้ย!!!พวกแกรีบไปจัดการมันดิวะ แค่เด็กผู้หญิงคนเดียว ปอดแหกรึไง"ไอบ้าตัวหนึ่งในกลุ่มตะโกนออกมา เมื่อได้ยินดังนั้นพวกที่เหลือในกลุ่มเลยกรูกันเข้าไปหาเด็กสาวคนนั้น
"อยากปอดแหกใช่มั้ย ได้!!!เดี๋ยวฉันจัดให้"เธอพูดและเริ่มเตะต่อย+ทำร้ายคนพวกนั้นอย่างไม่ปราณี(nano jang : สภาพแบบนี้ปอดคงแหกจริงๆแล้วละ เตรียมเข้าโรงพยาบาลได้เลยค่ะ)
"เธอเป็นไรรึป่าว ไม่บาดเจ็บใช่ไหมจ๊ะ"เด็สาวหันมาถามเธอแล้วยิ้มให้ เมงุมิจึงรีบหยิบสมุดออกมาเขียนแล้วพลิกให้เธอดู
'ค่ะ'เมงุมิพลิกไปหน้าถัดไป'ขอบคุณค่ะ'
"เอะ!...อะไรกันเธอพูดไม่ได้เหรอ"เด็กสาวถามเมงุมิ พร้อมทำสีหน้าเศร้าปนสงสาร
เมื่อได้ยินดังนั้นเมงุมิจึงรีบเขียนข้อความในสมุดสเก็ตรูปแล้วพลิกให้เธอดูว่า'ป่าวค่ะ'เมงุมิพลิกหน้าต่อไป'ฉันแค่มีปัญหาเรื่องเสียงนิดหน่อยค่ะ'
"เหรอ...น่าสงสารจังเลยพูดไม่ได้สินะ ฉันชื่อ อุชิกุโบะ ซากุระ นะจ๊ะ แล้วเธอล่ะ"ซากุระถามพร้อมยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริง(nano jang : เมื่อกี้ยังทำหน้าเศร้าอยู่เลยนี่นา) เมงุมิเขียนข้อความใส่สมุดแล้วพลิกให้ซากุระดู
'ฉันชื่อ ยามาโมโตะ เมงุมิค่ะ'เมงุมิพลิกหน้าต่อไป'ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ'
"งั้นเมงุมิจัง ไหนๆเราก็เป็นเพื่อนกันแล้วเราไปดื่มชาด้วยกันนะจ๊ะ ฉันรู้จักร้านน้ำชาอร่อยๆแถวนี้ด้วยนะ"ซากุระพูดอย่างมีความสุขที่เธอได้เพื่อนใหม่ ไม่สิค่ะ ต้องบอกว่าฉันมีความสุขมากๆเลยต่างหากที่ได้เจอกับเมงุมิจัง ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันแต่มันรู้สึกถูกชะตายังไงก็ไม่รู้สิ แล้วฉันก็ไม่เคยรู้สึกถูกชตากับฬครขนาดนี้มาก่อนด้วย
ณ ร้านน้ำชาAmbrosia Tea
"คือว่าฉันนัดเพื่อนคนหนึ่งเอาไว้ที่ร้านนี้นะจ๊ะ คือประมาณว่าเพื่อนสนิทที่โรงเรียนนะจ๊ะ"ซากุระพูดอย่างมีความสุขมาตลอดทาง ตลอดทางที่เดินมาเธอเล่าเรื่องต่างๆให้เมงุมิฟังเยอะมากไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่โรงเรียน เรื่องของที่บ้านหรือเรื่องที่เธอเพิ่งทำมาตอนเช้าอะไรทำนองนั้น โดยที่เมงุมิได้แต่พยักหนารับคำเพราะคิดว่าถ้าเขียนอะไรแทรกเข้าไปซากุระก็คงเปลี่ยนเรื่องพูดไปตั้งนานแล้ว
ซากุระพาเมงุมิเดินไปที่ดต๊ะตัวในสุดของร้านที่โต๊ะนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งจิบชาอยู่
"ไงยาฮิโระ วันนี้ฉันพาเพื่อนใหม่มาด้วยนะ โอะ!เกือบลืม โทษทีที่มาช้าจร้า"
____________________
สั้นไปหน่อยขอโทษนะค่ะ
ณ บ้านตระกูล สึจิ
"นี่!เมงุมิ ขอโทษนะ พอดีฉันต้องออกไปซื้อของกับจุน เพราะฉะนั้นฝากเมงุมิเฝ้าบ้านด้วยนะ"เสียงเจ้าของบ้านหรือริวกำลังพูดขอโทษกับเด็กสาวผมสีน้ำตาลครีมคนหนึ่ง
"ผมก็ต้องขอโทษเมงุมิจังด้วยนะ ผมต้องตามพี่ริวไปถือของ(ตามไปกันพวกสิงสาราสัตว์ที่จะมายุ่งกับพี่ริว)"เด็กหนุ่มนามจุนก็ขอโทษด้วยเช่นเดียวกัน(nano jang : ขอโทษนะ สิงสาราสัตว์ที่ว่าเนี่ย หมายถึงสัตว์หรือคน)
เด็กสาวนามเมกุมิจังพยักหน้าเล็กน้อยแล้วรีบเขียนข้อความในสมุดสเก็ตภาพและพลิกให้ทั้งสองคนดูข้อความข้างใน 'ไม่เป็นไร ไปซื้อของกันเถอะค่ะ ฉันจะเฝ้าบ้านให้เอง'
"อืม ขอบใจนะ"ริวพูดและยิ้มให้แล้วเดินนำหน้าออกไปจากห้อง
"ผมจะรีบกลับนะ เมงุมิจัง อยู่คนเดียวระวังตัวด้วยนะครับ"จุนพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงแล้วเดินออกจากห้องตามริวไป
เมื่อประตูห้องปิดลง
____________________________
แค่นี้ก่อนนะค่ะ
ฉันทำไอโฟนตกน้ำอะค่ะ
ขอโทษนะค่ะที่หยุดกลางคันแบบนี้
พอดีเมื่อกี้ไปเข้าห้องน้ำแล้วเผลอทำไอโฟนตกใส่อ่างล้างหน้าในอ่างก็มีน้ำเต็มไปหมดเลย
แต่ก็โชคดีที่ไม่เป็นไรมากแค่ไม่มีเสียงออกมาจากลำโพง
55โดนแม่ต่อว่ามาด้วยละค่ะ
___________________________________________
'เฮ้อ...ฉันต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วเหรอ'เมงุมิคิดอยู่ในใจอย่างเบื่อหน่าย บางครั้งเธอก็เคยคิดว่า 'บางที ถ้าเราพูดออกไปบ้างคนอื่นๆก็คงจะหันมาสนใจเรามากขึ้น'แต่เมื่อเธอคิดถึงตรงนั้นเธอก็ต้องหยุดความคิดพวกนั้นไปเลย ฉันยังต้องถนอมเสียงเพื่อที่จะร้องเพลงเพราะๆให้คนอื่นฟัง แต่ไหนแต่ไรแล้ว เสียงของฉันมันไม่ได้เรื่อง ไม่เหมือนพ่อกับแม่แล้วก็จุน พวกเขาทุกคนล้วนมีเสียงดีๆกันทั้งนั้น มีฉันแค่เพียงคนเดียวในครอบครัวที่มีเสียงแย่ๆแบบนี้ แล้วมันก็เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันโดนคนอื่นแกล้งอยู่บ่อยๆ ทุกๆครั้งที่ฉันนั่งรับประทานอาหารกับทุกๆคนในบ้าน ฉันจะมีความรู้สึกเหมือนกับว่า ตัวเองเป็นส่วนเกินที่ไม่มีใครต้องการ
'จะเอายังไงดีนะเรา อยากออกไปข้างนอกจังเลย...'เมงุมิคิดอย่างเศร้าใจ เพราะเธอไม่เคยออกไปข้างนอกคนเดียว ปกติเวลาออกไปข้างนอกจะมีริวกับจุนไปไหนมาไหนด้วยเสมอ แต่ครั้งนี้...'แอบออกไปแปปเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง'เมื่อเธอคิดได้ดังนั้นเธอจึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อเชิร์ตสีม่วงเข้มเนคไทสีขาว กระโปรงยาวเลยเข่ามานิดนึงสีขาว รองเท้าบูทสีม่วงและที่คาดผมสีขาว พร้อมกระเป๋าหิ้วใส่สมุดสเก็ตภาพอีกหนึ่งใบ เมื่อเธอเปลี่ยนเสร็จเธอก็เดินออกจากประตูบ้านในทันที
ณ กลางเมือง
'เอายังไงดีนะเรา ไม่น่าออกมาเลย ไม่อยากเชื่อเลยแค่ห้านาทีเอง เราเดินหลงมาถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้อะ'เมงุมิคิดในใจอย่างกระวนกระวาย ระหว่างที่เมงุมิกำลังคิดอยู่นั้นก็ได้มีชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ๆเธอ และหนึ่งในกลุ่มนั้นก็พูดขึ้นว่า
"ไงจ๊ะ คุณหนูที่ไหนกันละเนี่ย มาเดินโต๋เต๋ในที่แบบนี้มันไม่ดีนะหนู ทางที่ดีไปกับพวกพี่ดีกว่านะจ๊ะ" เมื่ออคนหนึ่งพูดจบอีกคนหนึ่งก็เดินเข้ามาจับแขนของเมกุมิ แต่ ในตอนนั้นเองก็มีฝ่าเท้าจากที่ไหนก็ไม่รู้มากระแทกเข้าหน้าของเจ้าคนชั่วนั่นเต็มๆและมีเสียงของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นว่า
"หึ ที่แบบนี้เนี่ยนะอันตราย ที่อันตรายนะมันพวกสวะกระจอกอย่างพวกแกไม่ใช่รึไงกัน"เด็กสาวคนนั้นพูดอย่างรำคราญใจ
"เฮ้ย!!!พวกแกรีบไปจัดการมันดิวะ แค่เด็กผู้หญิงคนเดียว ปอดแหกรึไง"ไอบ้าตัวหนึ่งในกลุ่มตะโกนออกมา เมื่อได้ยินดังนั้นพวกที่เหลือในกลุ่มเลยกรูกันเข้าไปหาเด็กสาวคนนั้น
"อยากปอดแหกใช่มั้ย ได้!!!เดี๋ยวฉันจัดให้"เธอพูดและเริ่มเตะต่อย+ทำร้ายคนพวกนั้นอย่างไม่ปราณี(nano jang : สภาพแบบนี้ปอดคงแหกจริงๆแล้วละ เตรียมเข้าโรงพยาบาลได้เลยค่ะ)
"เธอเป็นไรรึป่าว ไม่บาดเจ็บใช่ไหมจ๊ะ"เด็สาวหันมาถามเธอแล้วยิ้มให้ เมงุมิจึงรีบหยิบสมุดออกมาเขียนแล้วพลิกให้เธอดู
'ค่ะ'เมงุมิพลิกไปหน้าถัดไป'ขอบคุณค่ะ'
"เอะ!...อะไรกันเธอพูดไม่ได้เหรอ"เด็กสาวถามเมงุมิ พร้อมทำสีหน้าเศร้าปนสงสาร
เมื่อได้ยินดังนั้นเมงุมิจึงรีบเขียนข้อความในสมุดสเก็ตรูปแล้วพลิกให้เธอดูว่า'ป่าวค่ะ'เมงุมิพลิกหน้าต่อไป'ฉันแค่มีปัญหาเรื่องเสียงนิดหน่อยค่ะ'
"เหรอ...น่าสงสารจังเลยพูดไม่ได้สินะ ฉันชื่อ อุชิกุโบะ ซากุระ นะจ๊ะ แล้วเธอล่ะ"ซากุระถามพร้อมยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริง(nano jang : เมื่อกี้ยังทำหน้าเศร้าอยู่เลยนี่นา) เมงุมิเขียนข้อความใส่สมุดแล้วพลิกให้ซากุระดู
'ฉันชื่อ ยามาโมโตะ เมงุมิค่ะ'เมงุมิพลิกหน้าต่อไป'ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ'
"งั้นเมงุมิจัง ไหนๆเราก็เป็นเพื่อนกันแล้วเราไปดื่มชาด้วยกันนะจ๊ะ ฉันรู้จักร้านน้ำชาอร่อยๆแถวนี้ด้วยนะ"ซากุระพูดอย่างมีความสุขที่เธอได้เพื่อนใหม่ ไม่สิค่ะ ต้องบอกว่าฉันมีความสุขมากๆเลยต่างหากที่ได้เจอกับเมงุมิจัง ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันแต่มันรู้สึกถูกชะตายังไงก็ไม่รู้สิ แล้วฉันก็ไม่เคยรู้สึกถูกชตากับฬครขนาดนี้มาก่อนด้วย
ณ ร้านน้ำชาAmbrosia Tea
"คือว่าฉันนัดเพื่อนคนหนึ่งเอาไว้ที่ร้านนี้นะจ๊ะ คือประมาณว่าเพื่อนสนิทที่โรงเรียนนะจ๊ะ"ซากุระพูดอย่างมีความสุขมาตลอดทาง ตลอดทางที่เดินมาเธอเล่าเรื่องต่างๆให้เมงุมิฟังเยอะมากไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่โรงเรียน เรื่องของที่บ้านหรือเรื่องที่เธอเพิ่งทำมาตอนเช้าอะไรทำนองนั้น โดยที่เมงุมิได้แต่พยักหนารับคำเพราะคิดว่าถ้าเขียนอะไรแทรกเข้าไปซากุระก็คงเปลี่ยนเรื่องพูดไปตั้งนานแล้ว
ซากุระพาเมงุมิเดินไปที่ดต๊ะตัวในสุดของร้านที่โต๊ะนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งจิบชาอยู่
"ไงยาฮิโระ วันนี้ฉันพาเพื่อนใหม่มาด้วยนะ โอะ!เกือบลืม โทษทีที่มาช้าจร้า"
____________________
สั้นไปหน่อยขอโทษนะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น