คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : AVES :: Intro
Intro
ร่างเล็กนั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่างห้องเรียน ทำเลริมหน้าต่างเป็นที่ที่ใครหลายคนไม่ค่อยอยากนั่ง เนื่องจากแสงแดดจากโลกภายนอกมักจะเข้าตาทำให้แสบตาอยู่ทุกครั้ง แต่หนุ่มน้อยคนนี้ดูจะไม่สนใจแสงแดดที่ส่องแสงอันร้อนระอุมาที่เขาสักเท่าไหร่ สายตาของเขายังคงจับจ้องทิวทัศน์นอกหน้าต่างออกไปอย่างเหม่อลอย
“แบคฮยอน”
“หืม”
เด็กหนุ่มตอบรับเสียงเรียกของเพื่อนสนิทโดยที่ยังทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างเฉกเช่นเดิม เพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างกายถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะลองเรียกร่างเล็กที่นั่งไม่สนเขาอีกครั้ง
“เตี้ย เลิกเรียนแล้วนะ”
คราวนี้แบคฮยอนละสายตาออกมาจากโลกนอกหน้าต่างหันมามองเพื่อนสนิทด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองไม่น้อย มือเรียวถูกนำมาเท้าคางพร้อมส่งสายตาไม่พอใจไปให้เพื่อนของตนที่พยายามเรียกร้องความสนใจตั้งแต่เมื่อกี้
“อะไร สูงกว่าแค่นี้ทำเป็นข่ม”
“แค่นี้อะไร ตั้งเกือบแปดเซนต์”
ร่างสูงเอื้อมมือมาขยี้หัวเจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้ยู่ปากไม่พอใจไปเป็นที่เรียบร้อย ลมถูกกักเก็บไว้ที่แก้มน้อยๆที่ตอนนี้ป่องออกมาเหมือนปลาทองในตู้โชว์ ไม่สิจะเหมือนปลาทองได้ยังไง ก็เพื่อนคนนี้เป็นหมาน้อยไม่ใช่ปลาทองนี่นา
“ตอนเด็กๆเซฮุนก็สูงเท่าฉันนี่นา ขี้โกง”
ปากบางพ่นลมออกมาอย่างน่ารักจนโอเซอุนทนไม่ไหวเผลอดีดเหม่งไปทีหนึ่ง เจ้าหมาน้อยส่งเสียงร้องงี้ดๆออกมาได้ใจความว่าเจ็บ พร้อมเงยหน้าขึ้นมาขู่ฟ่อๆส่งสายตามาว่า ฉันไม่ใช่หมาน้อยนะ ฉันคือหมาป่าต่างหาก ! หมาป่าอันตรายนะจะบอกให้ ระวังตัวไว้ดีๆเถอะโอเซฮุน
“เล่นเป็นเด็กไปได้ พรุ่งนี้ต้องส่งแลปแล้วนะ ทำเสร็จรึยัง ?”
ร่างเล็กหูกระดิกทันทีเมื่อได้ยินคำว่า ‘ส่งแลป’ เงยหน้าขึ้นมามองหน้าโอเซฮุนเพื่อนรักระดับชาติพลางยิ้มแห้งๆ มือถูกยกขึ้นไปเกาหัวทั้งๆที่สระผมทุกวัน ผมก็ไม่ได้มีรังแคหรอกนะ
“ยังอะ... ”
“เฮ้อ... เอ้า ส่งมาสิ”
“หือ ?”
หมาน้อยเอียงคอทำหน้าฉงนไปชั่วครู่แล้วจึงถึงบางอ้อ ปากเล็กๆช่างเจรจานั่นก็ฉีกยิ้มออกมาจนปากจะฉีก ดวงตาหยีเล็กแบบเด็กๆเวลาได้ของที่ถูกใจ มือเล็กลงไปควานหาของในกระเป๋านักเรียนของตนเองชั่วครู่ก็เจอสิ่งที่ต้องการ สมุดเล่มสีเหลืองประทับตราของโรงเรียนถูกส่งไปให้เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆ
“แต้งกิ้วนะ ฮี่ๆ เซฮุนใจดีที่สุดเลย”
“ก็พูดแบบนี้ทุกที หัดทำเองซะบ้างนะ เดี่ยวสักวันฉันไม่อยู่แล้วนายจะง่อยกินทำอะไรไม่เป็น แล้วฉันจะไปช่วยอะไรนายได้”
“ช่วยทำการบ้านให้ฉันไง รักนายที่สุดเลย วี้ฮู”
คนตัวเล็กกว่าเอื้อมมือไปหยิกแก้มเซฮุนซ้ายขวาไปมาก่อนที่จะกวาดของบนโต๊ะที่มีเพียงแค่ชีทวิชาสุดท้ายและปากกาดินสอลงในกระเป๋านักเรียนใบโต ที่จริงๆมีของอยู่ในนั้นแค่กระจึ๋งเดียว
“วันนี้ฉันติดงานที่ชมรม ไปส่งที่บ้านไม่ได้นะ”
“อ่าฮะ”
“ห้ามแวะที่ไหนนะ เดี๋ยวก็หลงทางอีกหรอก”
“เออน่า ฉันอายุสิบแปดแล้วนะ หลงทางอะไรไม่เค๊ยไม่เคย”
“แง๊ !!!! ที่นี่มันที่ไหนอะ ไม่เห็นเคยมาทางนี้เลย ก็จำทางไม่ผิดนี่นา ฮืออออออ”
ปากบางบ่นงุบงิบๆอยู่คนเดียวท่ามกลางทัศนีย์ภาพที่ไม่คุ้นเคย เขาเพียงแค่เห็นใบปลิวโฆษณาร้านเค้กร้านใหม่กะจะลองไปดู ก็ไปตามทางที่แผนที่ในใบปลิวบอกแล้วนะ ทำไมมันดันไม่ถึงสักที แถมตอนนี้เขาเหมือนจะ...หลงทางเสียแล้วสิ
ครั้นจะโทรหาโอเซฮุนก็ใช่เรื่อง ก็เขาบอกอยู่ว่าติดธุระที่ชมรม คงจะไม่ว่างมารับโทรศัพท์ของเขาหรอก ที่สำคัญคือ
ลั่นวาจาไปแล้วนี่นาว่าจะไม่หลงทาง โทรไปก็เสียฟอร์มตายสิ โถ่
หาทางกลับบ้านแค่นี้เค้ากลับเองได้หรอก ไม่ต้องพึ่งหมอนั่นซะหน่อย ชอบพูดอยู่นั่นแหละว่าถ้าไม่มีเขาแล้วจะทำยังไงๆๆ จะทำยังไงเล่าก็อยู่ต่อไปสิ อายุ 18 แล้วนะไม่ใช่เด็ก 3 ขวบที่ต้องมีผู้ปกครองมารับดูแลไปรับไปส่ง ทำตัวเหมือนแม่เข้าไปทุกวัน
มือเล็กกำสายกระเป๋านักเรียนไว้แน่น ปากยู่ลงเล็กน้อยด้วยความขัดใจ อะไรกันน่ะ เรื่องหาทางกลับบ้านแค่นี้เค้าทำได้อยู่แล้ว ต้องทำได้สิโถ่
เนื่องจากกำลังใช้สมาธิกำลังจดจ่ออยู่ที่การหาทางกลับบ้าน จึงทำให้แบคฮยอนไม่ทันสังเกตเงาทะมึนที่กำลังตามหลังของเขามาช้าๆ...
บรรยากาศรอบตัวดูจะเย็นขึ้น ปกติช่วงนี้ก็เป็นฤดูหนาวอยู่แล้ว จะอากาศเย็นก็คงไม่แปลก แต่ทำไมมันเย็นยะเยือกขนาดนี้กันนะ ?
‘เจอตัวแล้ว’
เฮือก !!!!
เสียงกระซิบที่ลอยมาตามสายลมทำให้แบคฮยอนสะดุ้งสุดตัว เมื่อสังเกตดูดีๆแล้ว รอบตัวของเขาไม่มีใครอยู่เลย จริงๆแล้วก่อนหน้านี้เขาก็เดินอยู่คนเดียว แต่ตอนนี้มันเงียบจริงๆ เงียบมาก
เงียบจนผิดปกติ...
“ใครอ่ะ”
เสียงที่ถูกเปล่งออกจากลำคอที่แห้งผากทำให้ร่างเล็กรู้สึกเจ็บคอนิดหน่อย แบคฮยอนพยายามมองหาคนที่พูดประโยคเมื่อสักครู่ไปรอบๆ แต่กลับไม่เห็นเงาใครทั้งสิ้น แถมอากาศก็ดูจะเย็นชืดแปลกๆ สภาพแวดล้อมรอบตัวเหมือนถูกแช่ไว้ด้วยน้ำแข็ง
พลันรู้สึกถึงบางสิ่งที่หางตาขวา ร่างบางค่อยๆหันหน้าไปทางที่สัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งกำลังขยับ สองตาเบิกกว้างด้วยความฉงนเมื่อได้เห็นสิ่งที่กำลังตกลงมาชัดๆ มันเป็นของชิ้นเดียวที่ดูเหมือนจะเป็นของธรรมดาในฤดูหนาวแบบนี้ เพียงแต่ มันออกจะดูประหลาดไปสักหน่อยตรงที่มันตกลงมาเพียงชิ้นเดียวนี่แหละ
เกล็ดหิมะสีดำ...
โลกใบนี้มีเกล็ดหิมะขนาดใหญ่แบบนี้ด้วยหรอ ?
ที่สำคัญ
ทำไมมันเป็นสีดำ ...?
ฉับพลันร่างกายเริ่มรู้สึกได้ถึงความไม่ปกติของสถานการณ์ในตอนนี้ อะไรบางอย่างในหัวสั่งให้แบคฮยอนถอยหลังมาหนึ่งก้าวจากจุดที่กำลังยืนอยู่ ร่างบางทำตามที่สัญชาตญาณบอกอย่างไม่รู้ตัว
ฉึก !!!!
“เห้ย !!!!”
จุดที่แบคฮยอนเคยยืนอยู่ตอนนี้มีน้ำแข็งแหลมแท่งเขื่องกำลังปักไว้อย่างน่าหวาดเสียว แท่งน้ำแข็งเอียงเล็กน้อยราวกับว่าถูกขว้างมา น้ำแข็งสีดำสนิทมันวาวเป็นเข็มทิศชี้ไปสู่ผู้ขว้างได้เป็นอย่างดี
“บยอนแบคฮยอน ฉันมารับนาย”
ร่างสูงโปร่งสวมใส่ด้วยเสื้อผ้าสีดำสนิทอำพรางตัวไว้ในตรอกมืดได้เป็นอย่างดีเผยตัวออกมา แววตาสีดำสนิทจ้องมองแบคฮยอนด้วยความเย็นชา แววตาสีดำที่เหมือนหลุมดำ พร้อมจะดูดเขาเข้าไปในนั้นได้ทุกเมื่อ
“รับใคร ? รับอะไรของนาย อย่ามาขี้ตู่นะ ฉันจะกลับบ้าน”
เสียงของร่างเล็กสั่นเล็กน้อยเมื่อได้สบตากับผู้ชายสีดำสนิทที่อยู่ตรงหน้า แววตาเย็นชาที่เหมือนหลุมดำนั่น...เขาไม่ชอบเลย
แบคฮยอนก้าวขาเพื่อที่จะออกไปจากบทสนทนาที่น่าอึดอัดสำหรับเขา แต่สำหรับอีกฝ่าย... เปล่าเลย เขารู้สึกเหมือนกำลังอยู่มดตัวเล็กๆกำลังกลิ้งอยู่บนฝ่ามือของเขาเท่านั้นเอง
ก็แค่เหยื่อ...ของผู้ล่าอย่างเขาเท่านั้น
ร่างบางออกวิ่งเมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนั้นละสายตาไปจากตัวเอง เค้าจะโดนจับไปเรียกค่าไถ่หรอ ไม่เอานะ เค้าเพิ่งอายุ 18 ปี ยังไม่อยากถูกตัดแขนตัดขา ! ไม่เอานะฮืออออออออ
มือเล็กเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์จากในกระเป๋ากางเกงแสลคสีดำที่เป็นเครื่องแบบของโรงเรียน นิ้วมือรัวลงบนหน้าจอของสมาร์ทโฟนเครื่องโปรดอย่างชำนาญ พร้องกดปุ่มสีเขียวเมื่อพิมพ์เสร็จ
รับสายหน่อยเถอะ...
เคร้ง !!!
เสียงฟันดาบดังขึ้นอย่างต่อเนื่องในห้องชมรมฟันดาบอันเลื่องชื่อของโรงเรียน เนื่องจากทำชื่อเสียงให้โรงเรียนได้มากมาย กวาดรางวัลมาได้หลายถ้วยและโล่อีกมากมายที่วางประดับอยู่ในห้องฝึกอันใหญ่โตแห่งนี้
ชิ้ง !!
ร่างสูงหักหลบดาบจากคู่ต่อสู้ได้อย่างเฉียดฉิว เขาย่อตัวแล้วตวัดปลายดาบออกไปเป็นวงกว้าง ปลายดาบเฉียดไปโดนหน้าอกของอีกฝ่ายได้เพียงเล็กน้อยเนื่องจากคู่ต่อสู้ไหวตัวได้ทัน แต่นั่นก็มากเพียงพอที่จะทำให้เขาชนะได้อย่างสวยงาม
แปะๆ
เสียงปรบมือดังขึ้นจากสมาชิกของชมรมที่คอยนั่งเชียร์และนับคะแนนอย่างใจจดใจจ่อสำหรับการฝึกซ้อมของตัวเก็งสองคนแห่งชมรมฟันดาบ
“ว้า ~ ฉันแพ้นายอีกแล้ว”
ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนเบาะฝึกซ้อมอย่างเหนื่อยล้าหลังจากทำการฝึกซ้อมอย่างหนักหน่วงติดกันหลายชั่วโมง ร่างสูงนั่งลงตามแล้วดื่มน้ำแก้กระหาย
“อย่างน้อยเมื่อกี้นายก็คะแนนนำฉันอยู่นะ เสียดายตอนสุดท้ายนายพุ่งเข้ามาแทงฉันผิดจังหวะไปหน่อย ไม่อย่างนั้นนายก็คงชนะไปแล้วล่ะ”
ร่างสูงพูดขึ้นแบบสบายๆพร้อมหยิบดาบคู่ใจของตัวเองกันมาเช็ดอย่างทะนุถนอมเนื่องจากเป็นของสำคัญในชีวิตเขา เป็นของคู่ชีวิตเลยก็ว่าได้
“ทำเป็นพูดถ่อมตัวนะครับคุณโอเซฮุน เมื่อกี้ต่อให้ผมเข้าหาคุณแบบถูกจังหวะ มือโปรแบบคุณก็ต้องหาวิธีมาพลิกเกมให้เหนือกว่าได้อยู่แล้ว”
ทั้งสองมองหน้ากันแล้วจึงระเบิดหัวเราะออกมา ความจริงแล้วฝีมือของทั้งสองไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลย เพียงแต่โอเซฮุนมีรูปร่างที่เพรียวกว่า ทำให้ความเร็วนั้นมากกว่าคิมมินซอกอยู่หลายเท่า การฟันดาบที่อาศัยความเร็วเป็นหลักจึงทำให้โอเซฮุนได้รับชัยชนะไปแบบสบายๆ ทั้งๆที่กระบวนท่าของทั้งสองแทบไม่แตกต่างกันเลยสักนิด
“พี่เซฮุนฮะ โทรศัพท์พี่มีคนโทรมาตั้งหลายสายเมื่อกี้ตอนพี่ดวลดาบอยู่ฮะ นี่ฮะ”
รุ่นน้องที่เซฮุนฝากเฝ้าของเอาไว้ตอนที่เค้ากำลังฝึกซ้อมยื่นของใช้ส่วนตัวของเขามาให้พร้อมโทรศัพท์สีขาวปลอดไรร้รอยขีดข่วน บ่งบอกถึงการดูแลรักษาของเจ้าของได้เป็นอย่างดี
‘ลูกหมา missed call(13)’
หืม...?
แบคฮยอนมีอะไร โทรมาทำไมตั้ง 13 สาย ?
หรือว่าจะหลงทางอีกแล้ว ?!
ในขณะที่กำลังจะลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียงแจ้งเตือนข้อความของมือถือก็ดังขึ้น
‘You have new voice message’
ระบบฝากข้อความ ?
มือเรียวเลื่อนปลดล็อกมือถืออย่างรวดเร็ว นิ้วมือกดรัวเร็วอย่างชำนาญ แล้วนำโทรศัพท์มาแนบหูอย่างเร่งรีบในขณะที่กำลังเปลี่ยนชุดไปด้วย
‘เซฮุนอ่า !!! ช่วยด้วย มีคนจะจับตัวฉันไป มาช่วยฉันด้วย !! ฉันอยู่ที่ทางไปร้านเค้ก... อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก !!!!’
“เชี่ย !!!”
ร่างสูงพุ่งออกไปทั้งๆที่ยังเปลี่ยนชุดไม่เสร็จ เปลี่ยนได้แค่เพียงกางเกงเท่านั้น เซฮุนวิ่งออกไปสุดกำลัง ในหัวมีเพียงแค่คำว่าแบคฮยอน เพื่อนรักของเขา เพื่อนรักเพียงคนเดียวของเขา...
พิกัดของร้านเค้กที่แบคฮยอนหมายถึงพุ่งเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว ร้านเค้กเปิดใหม่ที่แบคฮยอนบ่นๆว่าอยากไปแล้วเขาก็สัญญาไว้แล้วด้วยว่าจะพาไป รอหน่อยมันจะตายรึไง ฮะ !!!
ทำไมไม่เคยฟังเขาเลยวะ !!!
“นี่มัน.... อะไรวะ ?”
เศษซากอีกานอนตายเกลื่อนเต็มพื้นทางเดินสีเทาที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยเลือด ทางเดินที่เคยเรียบสวย ตอนนี้กลับขรุขระเต็มไปด้วยร่องรอยการต่อสู้ พื้นปูนบางสูนยุบเป็นรอยแตกราวกับมีอะไรหนักไปทับมัน บางส่วนก็เป็นรูโหว่ที่สำคัญกว่านั้น
กระเป๋านักเรียนของแบคฮยอน....
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!!!!”
ขี้เกียจล้วนๆ.... เยี่ยมเลย
ความคิดเห็น