คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Quarter 5
Quarter 5
เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วในยามเช้าเป็นเสียงไพเราะเหมาะกับท้องฟ้าที่แจ่มใสในเช้านี้เป็นอย่างมาก แต่สำหรับคนผมฟ้าที่ตื่นขึ้นมาได้สักพักแล้วด้วยสีหน้างัวเงียแสนอิดโรยอย่างไม่ปกปิด ขอบตาคล้ำใต้ดวงตากลมโตบอกได้ว่าเมื่อคืนเขาแทบนอนไม่หลับเลยด้วยซ้ำไป
จะว่าตื่นเต้นก็ได้นะ
คุโรโกะตบแก้มตัวเองสองสามทีให้ตัวเองตื่น ขาทั้งสองค่อยๆก้าวลงจากเตียงอย่างเชื่องช้า กระจกเงาบานใสสะท้อนหนุ่มน้อยที่หน้าตาดูโทรมไปนิดหน่อย เงาสะท้อนนั้นยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป
"เป็นไงเป็นกันเท็ตสึยะ!"
"คุโรโกะคุงงงงงงง" เสียงหวานใสของสาวน้อยผมชมพูดังขึ้นตั้งแต่หน้าประตูโรงเรียนจนทำให้คนที่เดินผ่านไปมาแถวนั้นถึงกับหันมามอง คุโรโกะยิ้มแห้งๆให้อีกฝ่าย มือเล็กชูถุงกระดาษที่ซื้อจากเมื่อวานให้ดู โมโมอิพยักหน้าเหมือนเข้าใจ มือเรียวรีบกวักไปยังห้องหนึ่งที่ดูส่วนตัว
"เอ่อ โมโมอิซังคือว่า...."
"ตายแล้วคุโรโกะคุง! ขอบตาดำหมดแล้วนะ แต่ไม่เป็นไรใช้เจ้านี่ปิดก็ได้ แล้วก็ แล้วก็....."
ตอนนี้คุโรโกะนั่งตัวเกร็งอยู่บนเก้าอี้ โดยมีสาวน้อยตรงข้ามละเลงใบหน้าให้เขาอยู่ ซึ่งคุโรโกะเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะใช้อะไรนักหนา...ต้องใช้แป้งตัวนี้ก่อน แล้วค่อยใช้แป้งตัวนี้ แล้วก็....
อธิบายไปก็คงไม่หมด...
"เอาล่ะเสร็จแล้ว! อ๊ายยย น่ารักกกก ><" มือเรียวของหญิงสาวจับแก้มตัวเองที่เริ่มขึ้นสีชมพู ออร่าความฟินลอยละล่องไปทั่วอากาศ คุโรโกะกระพริบตาปริบๆด้วยความไม่เข้าใจ จึงกำลังจะเดินไปหยิบกระจกส่องดูแต่ก็โดนห้ามสักก่อน
"ไม่ต้องดูหรอกจ้ะ ให้เด็กๆบอกเองดีกว่านะ :P" โมโมอิชูสองนิ้วให้กำลังใจ พร้อมตรวจทานทั้งเสื้อผ้า หน้า และผมของอีกฝ่าย "สมบูรณ์แบบ อ่ะ ไปห้องเลยจ้า~"
คุโรโกะพยักหน้าหงึกๆรับรู้ ค่อยๆหายใจเข้าสุดปอดแล้วระบายออกมา ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต หวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย
แอ๊ด~~
เสียงเจื้อยแจ้วของเหล่าเด็กๆดังขึ้นเป็นปกติ ต่างคนก็ต่างเล่นของเล่นตัวเอง
ซะเมื่อไร...
"นี่ของฉันเฟ้ย! ปล่อย!"
"อาโอมิเนจจินิสัยเสีย! ผมเจอก่อนนะ!" เด็กน้อยผิวแทนกับเด็กน้อยผมทองอีกคนกำลังยื้อแย่งหุ่นยนต์ตัวสีแดงโดยจับกันคนล่ะฝั่ง ทั้งที่ก็มีหุ่นยนตร์สีอื่นแท้ๆ แต่ทำไมต้องมาแย่งสีแดงกันด้วย...
"เอ่อเด็กๆ...หุ่นยนต์ตัวอื่นก็มีนะ"
"แต่สีแดงเป็นสีของพระเอก....เห้ย!" ทั้งสองคนพูดเถียงกลับไปทางต้นเสียง แต่ก็ต้องทำตาโตด้วยความตะลึง
คุโรโกะเกาแก้มด้วยความอาย แก้มขาวค่อยๆขึ้นสีชมพู วิกผมสีฟ้ายาวที่เขาสวมใส่นั้นดูเข้าสีตาของร่างเล็กเป็นอย่างมาก ใบหน้าขาวอมชมพูแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา ชุดกระโปรงสีชมพูยาวคลุมถึงเข่าเผยให้เห็นเรียวขาเล็กที่ผู้ชายทั่วไปไม่ควรจะมี โดยมีผ้ากันเปื้อนสีผ้ารัดไว้ที่เอวเล็ก
"สะ....สวัสดีค่ะ"
"คุโร......อ่อก!!" คิเสะตัวน้อยไม่ทันได้พูดจบก็นอนหงายล้มลงไป มือเล็กยกนิ้วโป้งขึ้นมาพร้อมกับเลือดกำเดาไหลเป็นทางจนเลอะพื้นก่อนจะหลับอย่างสงบ...
ดีงามมากๆเลยล่ะฮะ T/////T
"คิเสะคุง!" คุโรโกะรีบเดินเข้าไปหาเด็กน้อยที่นอนสลบจมกำเดาของตัวเองโดยทันที มือเล็กประคองศีรษะให้เงยหน้าขึ้นเพื่อหยุดกำเดา โดยที่คิเสะตัวน้อยยังยิ้มพร้อมเลือดกำเดาไหลไม่ขาดสาย... ดวงตากลมโตมองเด็กน้อยด้วยแววตาตระหนก
นางฟ้ามาช่วยผมแล้วล่ะครับ...
"เรียวตะ....ตื่น!" เสียงดุๆจากข้างตัวทำให้คิเสะลุกขึ้นทันที เด็กน้อยผมเหลืองทำท่าจะเถียงอะไรบางอย่างแต่ก็ต้องทำปากพะงาบๆ เมื่ออาคาชิเซย์จูโร่ยิ้มให้...ยมทูตชัดๆ!
คิเสะอาจจะถึงฆาตเร็วๆนี้....
"ว่าแต่สาวน้อย...ชื่ออะไรหรอครับ" อาคาชิตัวน้อยหันไปยิ้มกับคุโรโกะ(ที่เนียนแต่งเป็นหญิง)
"โถ่อาคาชิจจิ! คนนี้ก็คุโรโก------"
"เดี๋ยวผมพาคิเสะไปห้องพยาบาลก่อนนะครับ" มิโดริมะตัวน้อยขยับแว่นให้เข้าที่ก่อนจะรีบลากคอเสื้อเจ้าหมาโกลเด้นออกไปท่ามกลางเสียงโวยวาย
แผนเกือบพังแล้ว..
[Akashi Talk]
นี่เป็นครั้งแรกใช่ไหมที่พวกคุณมาดูที่มุมมองของผม? อ่า ก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะก็แค่จะมาเล่าแผนให้ฟังเฉยๆ หึหึ
ผมตั้งใจจะให้เจ้าไดกิมันกลืนน้ำลายตัวเอง โดยตั้งใจจะให้เท็ตสึยะแต่งหญิงในวันนี้ แต่ไม่คิดเลยว่าเท็ตสึยะจะเป็นไปตามแผนทั้งที่ผมไม่เคยบอกเขา อืม มันก็ดีนะ แต่รู้สึกแผนนี้มันทำร้ายหัวใจของผมมากพอสมควร...
เท็ตสึยะน่ารักมาก...เขาไม่ควรเกิดมาเป็นผู้ชาย
ตอนที่เท็ตสึยะเข้ามาในห้องเรียนน่ะ ผมอยากเดินเข้าไปหาแทบตายแต่ก็ต้องเก๊กฟอร์มจัดเข้าไว้เพื่อไม่ให้เสียแผน มันช่างทรมาณเสียจริง..
อะแฮ่ม...เข้าเรื่อง เพราะผมรู้ว่าเจ้าไดกิมันโง่....รู้สึกจะแรงงั้นเปลี่ยนเป็น...คนซื่อละกัน ใช่คงไม่รู้หรอกว่าสาวน้อยหน้าตาน่ารักคนนี้คือเท็ตสึยะ และผมมั่นใจว่าน่ารักแบบนี้ไดกิชอบแน่ ขนาดผมยังชอบเลย....เอ่อ ข้ามอันนี้ไปเถอะ
พอต่อจากนั้นเย็นนี้ก็จะเฉลยว่า 'นี่แหละผู้ชาย! เท็ตสึยะที่เกลียดนักหนาไงล่ะ!' เอาให้ไดกิมันจุกจนพูดไม่ออกเลยล่ะ ฮ่าๆๆๆ! แค่คิดก็สะใจแล้ว
..............
ลืมเมื่อกี้ไปเถอะ
[End Akashi Talk]
"เอ่อคือว่า..." คุโรโกะกระพริบตาปริบๆพลางจ้องเด็กน้อยที่ส่งสายตามาทางเขาด้วยเช่นกันโดยที่ไม่รู้ว่าแต่ล่ะคนคิดอะไรอยู่ "คือ...."
"เป็นครูมาใหม่หรอ?" อาโอมิเนะที่ยืนเงียบอยู่นานเงยหน้ามองคุโรโกะ ดวงตาคมสีน้ำเงินคู่นั้นที่จ้องมองอดไม่ได้ที่คุโรโกะจะแอบเขินอยู่เล็กน้อย "ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเห็นครูน่ารักแบบนี้มาก่อนเลย ^^"
"อะ...เอ๊ะ" ตัวคุโรโกะตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าหน้าตาของตัวเองตอนนี้เป็นยังไง ก็ได้แต่ทำตัวไม่ถูกส่งยิ้มแห้งๆไปก็เท่านั้น
ส่วนอาคาชิก็ยิ้มกริ่มด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะอยู่ตรงมุมห้อง หึหึ
"จีบได้ไหมครับ" เด็กน้อยผิวแทนพูดยิ้มๆก่อนจะเกาแก้มแก้ความเก้อเขิน
"........."
ฉับๆ
"อาคาจินใจเย็นๆนะ..."
เสียงของกรรไกรเล่มจิ๋วดังขึ้นในความเงียบจนมุราซากิบาระต้องเข้ามาห้ามคนผมแดงไม่ให้ปากรรไกรออกไป "เดี๋ยวแผนก็พังหมดนะอาคาจิน"
"พยายาม...อยู่"
"แก่แดดจังนะคะเราเนี่ย" คุโรโกะพยายามพูดให้เป็นเสียงผู้หญิงที่สุดและยิ้มให้เป็นธรรมชาติที่สุด ซึ่งมันก็ดูทะแม่งแปลกๆสำหรับตัวเขาน่ะนะ... "เอาไว้โตมากกว่านี้แล้วค่อยว่ากันนะคะ"
"คุณครูพูดแล้วนะ" ตอนนี้อาโอมิเนะชักจะเริ่มทำสีหน้าไม่ถูกจะยิ้มดี หรือควรจะทำสีหน้าแบบไหนดี ซึ่งมันเป็นครั้งแรกเลยนะที่ตัวเขารู้สึกแบบนี้
"ออกไปเล่นข้างนอกกันไหมเด็กๆ?" คุโรโกะย่อตัวลงไปให้เท่ากับความสูงของเด็กน้อย มองดูกิจกรรมในกระดาษเขาก็ว่าแบบนั้นมา
ตอนนี้ในห้องก็มีอยู่กันเพียงแค่สามคนเท่านั้น ทุกคนก็ต่างพยักหน้าพร้อมใจกันออกไปข้างนอก
ลานสนามเด็กเล่นของโรงเรียนอนุบาลนี้เป็นพื้นหญ้าสีเขียวกว้างๆ มีทั้งสไลเดอร์ อุโมงค์คุณเพนกวิน ม้าโยก กระบะทรายขนาดกลางๆ ชิงช้าทั้งแบบใหญ่และเล็ก ซึ่งก็ดูปกติทั่วไปไม่ต่างจากโรงเรียนอื่นสักเท่าไร
ร่างเล็กเดินไปนั่งชิงช้าก่อนจะค่อยๆไกวเบาๆ เสียงโยกเยกดังเล็กน้อย สายลมพัดเอื่อยๆ ทำให้ผมสีฟ้ายาวที่สวมใส่อยู่คล้อยไปตามกระแสลม ซึ่งสำหรับเด็กน้อยสามคนที่แอบจ้องมองมาทางนี้อยู่นั้นก็คงรู้สึกแบบเดียวกัน...
น่ารัก!!
คุโรโกะรู้สึกเหมือนมีใครจ้องมองมาจึงมองหันกลับไป เด็กน้อยรีบลุกลี้ลุกลนรีบเล่นเครื่องเล่นของตัวเองให้เหมาะสมกับเด็ก ทั้งที่พวกเขาก็ไม่ใช่เด็กจริงๆอ่านะ
ตึ่งตึง~~
เสียงข้อความดังจากสมาร์ทโฟนเครื่องแพงของอาคาชิ เด็กน้อยหันซ้ายขวาว่าไม่มีคนเห็น จึงรีบนำออกมาดู
Shintarou Luckyitems - ฉันคิดว่ากว่าจะได้กลับห้องคงเลิกเรียนแน่ๆ
Seijuro TofuTofu - ทำไม?
Shintarou Luckyitems - ก็เจ้าคิเสะน่ะ ถ้าพากลับไปตอนนี้คงได้กระโจนใส่ครูคุโรโกะแน่ๆ
Seijuro TofuTofu - นายก็ล่ามไว้สิไม่เห็นยาก
Shintarou Luckyitems - คนนะไม่ใช่หมา...เอาเป็นว่าไว้เจอกัน
อาคาชิตัวน้อยหันไปมองอาโอมิเนะที่ยืนคุยกับเท็ตสึยะของเขาดูมีความสุขจนออกนอกหน้า อาคาชิก็ทำได้แค่ด่าในใจก็เท่านั้น
ครื้นๆ
ดูเหมือนว่าท้องฟ้าวันนี้ช่างไม่เต็มใจสักเท่าไรในการออกมาข้างนอก ก้อนเมฆสีเทาครึ้มลอยละล่องมาหยุดอยู่เหนือโรงเรียน ฝนเม็ดน้อยค่อยๆตกลงจากฟ้าทีละหยดสองหยด จนกระทั่งตกซ่าลงมาอย่างหนัก
ทุกคนต่างวิ่งเข้าไปหลบฝนข้างในตึกอย่างรวดเร็ว ทั้งมุราซากิบาระและตัวอาคาชิเองต่างก็ตัวเปียกกันไปเล็กน้อย
"อาคาจิน.. อาโอมิเนะจินล่ะ..."
".....!" เมื่อรู้ตัวอาคาชิก็รีบหันขวับมองข้างตัวทันที แต่ก็พบว่าไม่เห็นแม้แต่เงาทั้งอาโอมิเนะและคุโรโกะ ซึ่งมันทำให้ตัวเขาก็พอจะเดาได้อยู่บ้าง...
ไดกิ!!
"เปียกหมดเลยแฮะ" อาโอมิเนะทำหน้ายุ่งๆใส่ชุดนักเรียนของตัวเอง พอเสื้อผ้าเปียกชุดก็หนักด้วยและมันทำให้ขยับตัวลำบากขึ้นไปอีก
ตอนนี้ทั้งคุโรโกะและอาโอมิเนะอยู่ในอุโมงค์คุณเพนกวิน โชคดีหน่อยที่อุโมงค์นี้กว้างพอสมควรที่จะให้สองคนเข้าไปหลบฝนได้ "คุณครูคือว่า....."
ทุกคำพูดถูกกลืนลงไปในคออย่างช่วยไม่ได้ ถ้าเจ้าพวกนั้นตกอยู่ที่นั่งเดียวกับเขาแบบนี้ก็คงจะมีความรู้สึกเดียวกัน
น้ำหยดน้อยเกาะตามเส้นผมสีฟ้ายาวก่อนจะค่อยๆคล้อยลงมาตามเส้นผมลงสู่พื้นเบื้องล่าง เครื่องสำอางบางเบาที่เคยมีอยู่ก่อนหน้านี้ละลายหายไปกับหยดน้ำฝน นั่นทำให้ใบหน้าขาวอมชมพูของอีกฝ่ายไร้มลทินใดๆ ชุดกระโปรงสีชมพูยาวนั้นเมื่อโดนน้ำเข้าไปเยอะแบบไม่ได้ตั้งใจ ทำให้ดูแนบเนื้อมากยิ่งขึ้น แล้วมันก็เอ่อ...
อาโอมิเนะรีบหันขวับมองไปทางอื่นเพื่อซ่อนหน้าแดงของตัวเองไว้ ถึงแม้จะรู้ก็เถอะว่าสีผิวแบบนี้คงไม่มีคนเห็นหรอก =__=
"ไม่แต่งหน้าดูน่ารักกว่านะ เท็ตสึ..."
"รู้แล้วหรอครับ ฮ่ะๆ ไม่เนียนเลยแฮะ" คุโรโกะหัวเราะน้อยๆท่ามกลางเสียงฝนตก มือเล็กค่อยๆถอดวิกผมยาวออกก่อนเอามันตั้งไว้ข้างตัว
"ฉันไม่ได้โง่เหมือนที่อาคาชิว่าไว้สักหน่อย =_=" ฉันรู้นะเฟ้ยเจ้าอาคาชิ แสบนักนะ...
"แต่ก็นะ...มันทำให้ฉันรู้ว่า..."
"รู้อะไรหรอครับ?"
"ผู้ชายก็ไม่ได้แย่สักทีเดียว จะยกเว้นนายไว้ละกันเท็ตสึ :) " อาโอมิเนะยิ้มยิงกว้างจนเห็นฟันขาว คุโรโกะยิ้มตอบพร้อมยกมือลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ "แก่แดดจังนะครับ"
ท้องฟ้าข้างนอกหลังจากตกมามากพอสมควรฝนก็เริ่มจะหยุดลง จนเริ่มตกแค่ปลอยๆ แสงแดดจ้าส่องพาดผ่านก้อนเมฆจนเกิดการสะท้อนเป็นสายรุ้งสวยงาม
"นี่...จำคำพูดนั้นตอนพูดในห้องได้ไหม"
"........."
จีบได้ไหมครับ?
"นั่นฉันพูดจริงนะ ^^" อาโอมิเนะค่อยๆเดินออกจากอุโมงค์แล้ววิ่งกลับเข้าไปในอาคารเรียน ทิ้งคุโรโกะที่นั่งอึ้งอยู่ไว้ในอุโมงค์ ร่างเล็กหัวเราะเล็กน้อยแล้วส่ายหน้าไปมา "ไม่ใช่แก่แดดธรรมดาแล้วนะครับเนี่ย..."
"ตายแล้ว! คุโรโกะคุงตัวเปียกหมดเลย ไหนดูสิ!" ไม่ทันที่คุโรโกะจะเดินกลับเข้าห้องเรียนก็เจอกับโมโมอิซะก่อน เธอหมุนรอบตัวเขาแล้วเอ็ดดุเขาเบาๆ
"อาโอมิเนะคุงรู้แล้วล่ะครับ"
"แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ"
"สำเร็จลุล่วง...ละมั้งครับ" คุโรโกะก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำมันสำเร็จหรือเปล่า แต่ดูจากคำพูดแสนแก่แดดนั่นแล้ว ก็น่าจะใช่
"งั้นคุโรโกะคุงไปเปลี่ยนชุดตรงนั้นนะ ประตูมันเตี้ยสักหน่อยเพราะเป็นห้องเปลี่ยนเสื้อของเด็กๆน่ะ อ่ะนี่ชุด"
ร่างเล็กพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะรับชุดจากอีกฝ่ายมา มันก็คือชุดที่เขาใส่มาตอนเช้าน่ะนะ ตัวคุโรโกะรีบเดินตรงไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะตอนนี้เขารู้สึกร้อนๆหนาวเหมือนจะไม่สบายยังไงไม่รู้
แอ๊ด~~
"นั่นคุโรโกจจินี่นา!! ฉันจะไปหา แอร่ก---"
"เงียบซะเรียวตะ" อาคาชิตัวน้อยรีบดึงคอเสื้อคิเสะที่กำลังจะกระโจนวิ่งไปหาร่างเล็กที่เพิ่งเดินหายไปในห้อง "วันนี้หลายเรื่องเหลือเกินนะ...วันหลังจะคิดบัญชีให้หมดเลย...นายก็ด้วยไดกิ! ไม่ต้องมาทำหน้าเย้ยฉันเลยนะ!"
อาโอมิเนะที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วหัวเราะน้อยๆเหมือนเย้ยคนผมแดง ไงล่ะแผนไม่สำเร็จล่ะสิ เพราะเขารู้ซะก่อนไงล่ะ!
"ชู่วววว ทุกคนเงียบๆ" มุราซากิบาระยืนอยู่หน้าห้องหนึ่งห้องที่คุโรโกะเพิ่งเดินหายไปเมื่อสักครู่ นั่นทำให้เหล่าเด็กน้อยหัวสีเงียบและหันไปมองโดยทันที
คุโรโกะที่กำลังถอดเสื้อผ้าอย่างทุลักทุเลนั้นไม่รู้เลยว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่ตัวเขาด้วยสายตา....เอ่อ...
ร่างเล็กค่อยๆแกะกระดุมทีละเม็ดบนชุดกระโปรงสีชมพู แล้วรูดซิบกระโปรงลงช้าๆเหมือนลองใจเด็กน้อยที่แอบมองอยู่นอกห้อง
ไม่สิ นี่ดูกันโจ้งแจ้งเลย...
ชุดกระโปรงค่อยๆเลื่อนไถลตามแรงโน้มถ่วงลงสู่พื้น นั่นทำให้เหล่าเด็กน้อยตาวาวกันโดยไม่ได้นัดหมาย แผ่นหลังขาวเนียนนั่น...เนียนกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก! แต่ที่เหล่าเด็กๆยังคงยืนดูอยู่นั้นไม่ได้จะมองแค่แผ่นหลังอย่างเดียว...
"เมื่อไรคุโรจินจะหันหน้ามาอ่า อยากดูแล้ว..." มุราซากิบาระตัวน้อยกระซิบกระซาบเบาๆซึ่งชั่งตรงใจกับทุกคนมาก
"แต่แผ่นหลังของคุโรโกจจิน่าลูบจังฮะ! อ่อยอู้อี้แอบๆ" คิเสะพูดไม่ทันจบก็โดนมือสีแทนมาปิดปากไว้ซะก่อน "จะตะโกนทำไมฟะ เดี๋ยวก็รู้หรอก!"
"ชินทาโร่...หยุดถ่ายได้แล้ว"
"ขอโทษที เพลินมือไปหน่อย (...)"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไร...ส่งมาให้ด้วยล่ะห้ามเกินสองทุ่ม"
มิโดริมะก็ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำพูดไหนมาสาธยายคนผมแดงคนนี้ดีนะ...
"คิๆ" โดยที่เหล่าเด็กน้อยไม่รู้เลยว่ามีสาวน้อยผมชมพูอย่างโมโมอิยืนอยู่ข้างหลังยืนแอบหัวเราะอยู่เงียบๆ ตอนนี้เด็กๆกำลังมองคุโรโกะคุงเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างใจจดใจจ่อมันช่างเป็นภาพที่น่ารักมาก!
ว่าแล้วก็ขอสักแชะ!
นั่นทำให้เหล่าเด็กน้อยรู้ตัวแล้วรีบหันขวับมาทันที ทุกคนทำหน้าตาเลิ่กลั่กเหมือนไปทำอะไรผิดมาก่อนจะรีบเดินหนีกลับห้องไปเป็นแถว
อ้อเมื่อกี้โมโมอิตั้งใจเปิดเสียงกล้องเองนะ!
"โมโมอิซังยิ้มอะไรอยู่หรอครับ?"
"เปลี่ยนเสร็จแล้วหรอ...ไม่มีอะไรหรอกจ้ะคิคิ อ้อวันนี้ให้พาเด็กๆกลับบ้านได้เลยนะ ปล่อยเร็วกว่ากำหนดนิดนึง"
"อ่าครับ.."
"เด็กๆครับวันนี้เลิกเรียนก่อนเวลานะ" คุโรโกะเปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง ที่เขาไม่อธิบายอะไรเกี่ยวกับการแต่งหญิงของเขาในวันนี้ ตัวคุโรโกะก็พอจะรู้แล้วน่ะนะ ว่าเด็กๆพวกนี้เขาคงรับรู้ แต่ผิดคาดที่อาโอมิเนะก็รับรู้ด้วยเช่นกัน
ร้ายจริงๆครับเด็กพวกนี้...
โดยที่คุโรโกะไม่รู้ว่าเด็กน้อยแต่ล่ะคนกำลังปกปิดสีหน้าที่เพิ่งไปแอบดูเมื่อกี้มาหมาดๆอย่างมิดชิดที่สุด
เนียนไว้ดีที่สุด!
"เวลานี้พ่อแม่ของพวกเราทุกคนยังไม่กลับจากที่ทำงานทีนะครับ" มิโดริมะตอบแทนเพื่อนๆของตัวเอง กว่าพ่อแม่จะมารับก็คงอีกสักพักนั่นแหละ แล้วถ้าเป็นแบบนี้ต้องกลับกันเองงั้นหรือ? "แต่อาคาชิเขามีคนมา------"
จึกๆ
มิโดริมะทำหน้าเอือมระอาทันที ตัวเขาไม่ต้องหันไปดูหรอกว่าสิ่งที่จิ้มเอวเขาอยู่ตอนนี้มันคืออะไร....ของมีคมขนาดจิ๋วสีแดงๆที่คุณผู้อ่านรู้จักกันดีนั่นแหละ
"นั่นล่ะครับ ไม่มีพ่อแม่ของแต่ล่ะคนว่างเลย =___=" มิโดริมะแอบมองอาคาชิที่ยืนยิ้มกริ่มอยู่คนเดียว นับวันเพื่อนของเขายิ่งร้ายขึ้นเรื่อยๆ
"แต่เมื่อวานผมเห็นมีคนที่บ้านมารับนี่ครับอาคาชิคุง?"
นั่นไงคุโรโกะเห็นจริงๆด้วย...
"อ้อ...คนมารับเขาท้องเสียน่ะครับ คุณพ่อก็ไปทำงานต่างจังหวัด แย่จังที่ไม่มีคนมารับ สงสัยต้องกลับคนเดียว..."
เอาไปเลยครับอาคาชิ....รางวัลโกหกหน้าเนียนแห่งปี
ถ้าให้มิโดริมะเดาก็คงจะโทรไปบอกทางบ้านเรียบร้อยแล้วว่าไม่ต้องมารับแหงๆ แผนสูงตลอดกาล
"เดี๋ยวฉันไปส่งเอง~~" เสียงโหยหวนดังขึ้นหน้าห้องทำให้คนอื่นสะดุ้งโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วก็มีเสียงตุ้บตั้บประกอบฉากตามมาข้างหลัง "โอ้ยย เจ็บนะโมโมอิ ก็ฉันไม่อยากไปนี่!"
"นี่มันดินเนอร์ครั้งใหญ่เลยนะคะ! จะไม่ไปได้ยังไง ไม่งั้นท่านผู้นั้นต้องฆ่าคุณแน่ๆ!"
"แต่ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้นี่ แอร่ก----" คุณผู้อำนวยการล้มหน้าคะมำหน้าห้องท่ามกลางสีหน้าตื่นๆของคนในห้อง โดยมีอาคาชิทำหน้าละอาใจแบบไม่ปิดบัง
"เอ่อ...เป็นยังไงบ้างครับ" คุโรโกะเดินเข้าไปหาโดยรักษาระยะห่างพอสมควร ค่อยๆก้มตัวลงให้อยู่ในแนวเดียวกัน
"สบายมาก! ฉันล่ะเสียด้ายเสียดายจริงๆ ที่ไม่เห็นคุโรโกะคุงแต่งหญิงเนี่ย~"
"อย่าเห็นจะดีกว่าครับ =__="
"ฮ่าๆ ว่าแต่ให้ฉันไปส่งเด็กๆพวกนี้เองละกัน ฉันรู้จักบ้านเจ้าพวกนี้ทุกคนเลย" นิจิมูระยิ้มแฉ่งพร้อมชูสองนิ้วว่าให้ไว้วางใจได้เลย "คุโรโกะคุงจะมาด้วยก็ได้นะ"
"ก็ได้ครับ งั้นผมขอตัวไปเก็บของก่อนนะ"
"ผู้อำนวยการไปส่งเด็กๆได้ค่ะ แต่ต้องกลับมาทันเวลาเท่านี้นะคะ ห้ามหนี ห้ามเบี้ยว! สวัสดีค่ะ!!" โมโมอิหันหน้าขวับไปอีกทางด้วยสีหน้าแดงแห่งความโกรธ นิจิมูระเลยทำได้แค่หัวเราะแห้งๆเท่านั้น
"คุโรจินคงจะนั่งข้างหน้า เดี๋ยวฉันนั่งกับเขาเองนะ~"
"ใครว่าฉันต่างหากล่ะ! ฉันต้องได้นั่งกับเท็ตสึ"
"เอ๋~~~ ไม่ยอมอ่ะ ผมต่างหากที่ต้องได้นั่งกับคุโรโกจจิ!"
"พวกนายนี่มันไร้สาระซะจริง รู้ทั้งรู้ว่าฉันต้องได้นั่งอยู่แล้วนาโนดาโยะ"
"เงียบไปเลยพวกนาย...ฉันคือประกาศิต ฉันต้องได้นั่งกับเท็ตสึยะ!"
และคำพูดสารพัดจากเหล่าเด็กน้อยตีกันอย่างไม่รู้จบ...
จนกระทั้ง...
"เดี๋ยวผมนั่งหลังนะครับ"
ทุกคนก็ต่างรีบเปลี่ยนที่นั่งกันอย่างรวดเร็ว...
"ฉันคิดว่าแย่งกันแบบนี้วันนี้คงไม่ได้กลับหรอกนะพวกนาย" เด็กน้อยผิวแทนพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มหงุดหงิด
"งั้นโอน้อยออก!"
"ติ๊งต๊องน่ะคิเสะ =__="
"แต่ฉันว่ายุติธรรมดีออกนา~ ใช่ไหมอาคาจิน"
"จะอะไรก็ช่างเถอะ ยืนเถียงกันแบบนี้คงไม่ได้กลับ งั้น..."
"โอน้อยออก!!!!"
และแล้วผลสรุปก็คือ...
"ทำไมคนอย่างฉันต้องมาแพ้อะไรบ้าๆแบบนี้ด้วย..." อาคาชิบ่นอุบในขณะที่ตัวเองต้องนั่งชิดสุดขอบประตู
"แล้วทำไมฉันต้องมานั่งข้างนายด้วยล่ะเนี่ย - -" อาโอมิเนะก็บ่นไม่แพ้เช่นกัน ตัวเขานั่งข้างๆอาคาชิทั้งที่ก็ไม่ได้อยากนั่งด้วยเลยสักนิด! "แต่ก็ยังดีได้นั่งข้างเท็ตสึ"
ส่วนคนตรงกลางนั้นก็คือคุโรโกะยังนั่งงงๆกับเรื่องที่เด็กน้อยพูดกัน ก็อยากรู้จะรู้เหมือนกันนะว่าแอบไปตกลงอะไรกันมาก่อนหน้านี้
"นั่งข้างคุโรจินแหละ~" มุราซากิบาระยิ้มจนแก้มตุ่ยๆนั่นยื่นออกทำให้ดูน่าหยิกไม่น้อย
"ใจร้ายอ่า ผมนั่งตรงขอบประตูเลยหรอ TT" หมาโกลเด้นร้องเสียงหงิงๆโดยไม่มีใครสนใจแม้แต่น้อย ช่างน่าสงสาร...
ส่วนมิโดริมะน่ะ...เป็นคนที่น่าหมั่นไส้ที่สุดแล้วในวันนี้...
ได้นั่งตักอันแสนนุ่มนิ่มของคุโรโกะ!
"มองฉันทำไมนาโนดาโยะ อิจฉาล่ะสิ" มิโดริมะขยับแว่นให้เข้าที่โดยมีสายตาของเหล่าเพื่อนๆมองด้วยแววตาที่แสนจะน่าหมั่นไส้
ทุกคนก็ตอบได้แค่ในใจ...
เออ อิจฉา!!
"เด็กๆขึ้นรถกันหมดแล้วใช่ไหม~ งั้นกลับบ้านกันเถอะ" นิจิมูระที่นั่งรออยู่หน้ารถอยู่แล้วก็ทำการสตาทเครื่องแล้วขับรถออกไปสู่ถนนทางใหญ่
โดยที่คุโรโกะเริ่มรู้สึกมึนทีล่ะน้อย...โดยไม่รู้สาเหตุ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน (...) ลืมเรื่องนี้ไปกันหรือยังคะ TT ฮือออออ ไรท์ขอโทษค่ะ มัวแต่ไปอัพอีกเรื่องทำให้เรื่องนี้ร้างไปเลยอ่ะงอแงงงง ขอโทษจริงๆค่ะ
เข้าเรื่องค่ะ ตอนนี้ไรท์แต่งไปด้วยขำไปด้วยค่ะ ไม่รู้คนอ่านจะขำเหมือนไรท์ไหม (...) ถ้าไม่ขำก็ขออภัยค่ะ ไรท์หัวเราะเองคนเดียวก็ได้ค่ะ5555 รู้สึกว่าตอนนี้นายน้อยของเราหลุดคาแรคเตอร์เยอะไปเยอะพอสมควร ก็ต้องขออภัยด้วยค่ะ #กราบบบ
แจ้งข่าวนิดนึง ในเดือนนี้วันที่เท่าไรน้าา วันเกิดคนแถวนี้5555 ใช่ค่ะ วันเกิดคนนั้นแหละ คนที่เรารู้ๆกันอยู่ #โดนตบ ไรท์จะทำการแต่งตอนพิเศษให้ค่ะ แต่ไรท์จะเปิดเรื่องสั้นใหม่ไว้นะคะ พูดไม่ได้เต็มปากว่าเป็นตอนพิเศษ เพราะตอนนี้เนื้อเรื่องจะต่อกับเรื่องสั้นที่ไรท์เคยแต่งไว้ นั่นแหละค่ะใช่เลยคนอ่านคิดถูกค่ะ (มั่วเองเออเองเก่งจริงๆ...) ต่อกับเนื้อเรื่อง Disappear นั่นแหละค่ะ (แอบโฆษณานิดนึงถถถ) เพราะไรท์ก็อยากแต่งให้จบแฮปปี้กว่านี้ก็น่าจะดีค่ะ ส่วน Mirage ก็...อย่าเพิ่งมาทวงไรท์นะ เห็นใจไรท์หน่อยเตอะ TwT เรื่องนั้นเบื้องหลังมันเยอะจนไรท์ต้องทำมายแมพไว้เลยนะ
วันนี้มาลงเรื่องเกือบดึกเหมือนกันค่ะยังไงก็วันนี้ ฝันดีนะคะ <3
ปล.เพลง Answer ที่ท่านร้องกับน้องดีงามมากค่ะแฮ่กๆๆๆๆ คำตอบของหัวใจแหละ---
ความคิดเห็น