คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Quarter 6
Quarter
6
หลังจากเวลาผ่านไปสักระยะ รถคันหรูของนิจิมูระก็จอดลงที่ประตูรั้วหน้าคฤหาสน์
ซึ่งไม่ต้องถามก็รู้ว่าเป็นบ้านของเจ้าเด็กน้อยหัวแดงแน่ๆ
ลูกเจ้าของบ้านทำหน้าไม่สบอารมณ์เล็กน้อย เนื่องจากเขาต้องถึงบ้านเป็นคนแรก
ก็เขาอยากอยู่กับเท็ตสึยะของเขาให้นานที่สุดอ่ะ...
เด็กๆหัวหลากสีที่อยู่บนรถพากันทยอยลงมาส่งอาคาชิตัวน้อยที่หน้าบ้านกันทุกคน
โดยมีสายตาเขม็งและอิจฉา จ้องไปที่ไอเด็กแว่นที่ทำหน้าภาคภูมิใจอยู่
ถามว่าภูมิใจอะไรอยู่น่ะหรอ?
ก็นอกจากจะได้นั่งตักแล้วเด็กแว่นยังถูกอุ้มด้วยน่ะเซ่!!
"ฮื้ออออ คุโรโกจจิ อุ้มเค้าบ้างสิ"
เด็กผมเหลืองย่ำเท้าตัวเองไปมา พลางชูมือให้อีกคนอุ้ม
"ไม่ไหวหรอกครับ อุ้ม 2 คนเนี่ย" คุโรโกะพูดเสียงแห้ง ทำไมเขาถึงเริ่มเจ็บคอนิดๆแล้วนะ?
"เห้ยแว่น ลงมาเลย ตาพวกฉันแล้ว" เจ้าเด็กตัวดำเขย่งขึ้นมาแกล้งมิโดริมะด้วยการดึงเสื้อไปมา
เด็กน้อยผมม่วงเห็นอย่างนั้นก็ตาวาวเดินเข้าไปร่วมสมทบด้วย
เอาเข้าไป เฮ้อ...
อาคาชิตัวน้อยส่ายหน้าไปมา เขาก็อยากให้คุโรโกะอุ้มบ้าง
แต่มันก็จริงอย่างที่คนผมฟ้าพูด ตัวเล็กๆบางๆแบบนั้นจะอุ้มพวกเขาสองคนไหวได้อย่างไร
"เจ้าพวกเด็กแสบขึ้นรถได้แล้ว ฉันยังต้องไปส่งพวกนายแล้วยังมีธุระต่ออีกนะ
ขึ้นมาเร็วๆเข้า" เสียงของนิจิมูระดังขึ้นจากในตัวรถ
เด็กๆที่กำลังแกล้งมิโดริมะก็หยุดอย่างช่วยไม่ได้ ในตอนนี้ที่นั่งในรถเพียงพอแล้วทำให้เด็กๆนั่งกันได้โดยไม่ต้องมีใครแย่งตักคุโรโกะอีก
"งั้นไปละนะ อาคาชิคุง" ร่างเล็กก้มลงไปให้เสมอกับอีกคนแล้วยิ้มบางๆให้เด็กน้อยอาคาชิ
เด็กผมแดงก็ไม่ลืมที่จะยิ้มกลับไปเช่นกัน แต่เมื่อคุโรโกะกำลังจะขึ้นรถนั้น
ร่างเล็กโงนเงนไปมาทำท่าเกือบจะล้ม แต่โชคดีที่พ่อบ้านที่ออกมารับอาคาชิน้อยเข้าคฤหาสน์รับไว้ทัน
"เท็ตสึยะ!" อาคาชิพูดอย่างร้อนรนแล้ววิ่งเข้าไปดู
เด็กๆที่ขึ้นรถไปก่อนแล้วรีบลงมาคุณครูของพวกเขาทันที จู่ๆมือเล็กของเด็กน้อยผมม่วงก็แปะลงบนหน้าผากของคนผมฟ้า
"เหมือนจะมีไข้..." เสียงของมุราซากิบาระยานคางตามแบบฉบับของเจ้าตัว
แต่สายตากลับดูเคร่งเครียด "ให้พาเข้าไปนอนในบ้านอาคาจินก่อน"
หลังจากพ่อบ้านพาคุโรโกะขึ้นไปนอนบนห้องรับแขกแล้ว
นิจิมูระรู้สึกเป็นห่วงคุโรโกะแต่ก็ต้องกลับไปก่อน เพราะเป็นธุระที่สำคัญมาก
ทำให้เหลือแต่เหล่าเด็กน้อยที่ยืนหน้าเครียดอยู่หน้าห้องรับแขกที่ร่างเล็กนอนอยู่
"ฉันคิดว่าวันนี้พวกนายนอนบ้านฉันเถอะ" เด็กน้อยอาคาชิพูดพลางเปิดประตูแง้มมองคนข้างใน
ก็เห็นอีกคนกระสับกระส่ายด้วยความร้อนของไข้
"เห็นด้วยๆ พวกเรามาดูแลคุโรโกจจิกันเถอะฮะ"
"อย่างนายจะช่วยอะไรได้ห้ะ คิเสะ"
"มากกว่านายละกันอาโอมิเมะจิ"
"จะเอาหรอ!!"
"พวกนายหยุด!" คิเสะเกือบจะต่อยหน้าเด็กน้อยผมเขียวที่เข้ามาขวางเขาแล้วแต่ดีที่ยังยั้งไว้ทัน
"พวกนายทะเลาะกันแบบนี้ คุโรโกะเซนเซย์ก็ไม่หายไข้หรอกนะ
นาโนดาโยะ"
ทั้งสองคนจ้องตากันเขม็ง
แต่พอนึกถึงคำพูดของคนผมเขียวก็เริ่มมีที่ท่าอ่อนลง...แต่ดูท่าแล้วคงยังไม่หายโกรธกันแน่ๆ
"อาคาจิน~~..." มุราซากิบาระตัวน้อยเดินเข้ามาคนผมแดง
"ให้พ่อบ้านมาเช็ดตัวให้คุโรจินก่อนเถอะน้า~"
อาคาชิฟังอย่างนั้นก็แทบจะตีหัวตัวเอง ทำไมเขาถึงไม่รีบนึกให้เร็วกว่านี้นะ
เพราะถ้าไม่รีบเช็ดตัวคงได้ไข้ขึ้นสูงกว่านี้อีกแน่ๆ
เหล่าเด็กน้อยยืนอยู่ห่างๆข้างเตียง
เพื่อให้คนรับใช้มาเช็ดตัวให้คุโรโกะอย่างสะดวก
ผิวใต้ร่มผ้าของร่างเล็กที่เคยแอบดูตอนอยู่โรงเรียน (เดี๋ยวนะเด็กๆ...) ที่เคยยังขาว
แต่ตอนนี้กำลังแดงแจ๋ด้วยพิษไข้
ตอนนี้เหล่าเด็กน้อยหัวสีกำลังยืนสุมหัวกันอยู่ว่าจะทำอย่างไรกันดีเพื่อให้คุโรโกะหายไวๆ
เว้นแต่เด็กน้อยผมม่วงที่ยืนมองคุโรโกะตาแป๋วโดยที่เพื่อนๆไม่รู้ว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่
"เห้ยๆ นี่ไม่ใช่เวลามาแอบมองนะ" อาโอมิเนะเดินเข้ามาจิ้มไหล่คนผมม่วง
เจ้าตัวอยากจะบอกเหลือเกินว่าเขาไม่ได้แอบมอง แต่มองอยู่ตรงๆต่างหาก
แต่ตอนนี้เขาไม่ได้คิดเรื่องแบบนั้นอยู่ มุราซากิบาระหันมาขมวดคิ้วเล็กน้อย
เขาจ้องหน้าอาโอมิเนะ ก่อนจะเลยไปมองอาคาชิที่ยืนอยู่ด้านหลัง
"อาคาจิน...ยืมครัวหน่อยได้ม้า?"
"หืม...เอาสิ ว่าแต่จะทำอะไรล่ะ?"
"ก็ถ้าเช็ดตัวแล้วก็ควรจะกินยา...แต่ก่อนจะกินยามันต้องกินข้าว~~"
"จริงด้วยสิ..." มิโดริมะพูดขึ้นเสียงเบา
ตอนนี้เหล่าเด็กๆยืนอยู่ในห้องครัวท่ามกลางสิ่งของที่สูงกว่าเขาหลายเซนติเมตรเลยทีเดียว
มุราซากิบาระแอบนึกฉุน ถ้าเขาทำอาหารตอนร่างผู้ใหญ่ก็คงจะดีกว่าตอนนี้
"ฉันจะทำโจ๊กให้คุโรจินกินเอง...พวกนายแค่ช่วยฉันหยิบของก็พอ
โอเค้~~?"
ทุกคนต่างพยักหน้าทันที เพราะแต่ล่ะคนไม่เคยทำอาหารเลย
และยิ่งโดยเฉพาะอาโอมิเนะและมิโดริมะเนี่ย...อย่าอยู่ใกล้ครัวเชียว
มุราซากิบาระปีนขึ้นบนเก้าอี้ด้วยความยากลำบาก เจ้าตัวหน้ายุ่งเมื่อยืนบนเก้าอี้
ว่าแล้วก็คิดถึงส่วนสูงของตัวเองจังเลย เฮ้อ...
แต่เพื่อคุโรจิน เขาทำได้!
หลังจากผ่านเวลาไปสักพัก
"ใกล้เสร็จยังฮะ" เด็กน้อยคิเสะพยายามจะเขย่งขึ้นมาดู
แต่มองเห็นสูงสุดก็แค่เปลวไฟที่จุดใต้หม้อโจ๊ก...คิเสะเสียใจ
T^T
"ใกล้แล้วๆ งืมๆ" เด็กน้อยผมม่วงตักขึ้นมาเล็กน้อยแล้วยกขึ้นชิมก่อนจะพยักหน้าให้ตัวเอง
"อาคาจินหยิบถ้วยให้หน่อยสิ~"
"ครับๆ นายน้อย" อาคาชิพูดติดตลกเพราะเหมือนอีกฝ่ายทำตัวเหมือนเจ้าของบ้านมากกว่าเขาเสียอีก
"อ่ะนี่ครับท่าน"
"ทำไมพูดแล้วขนลุกแปลกๆวะ บรื๋อ..." อาโอมิเนะลูบแขนตัวเอง
"เดี๋ยวนายได้ขนลุกจริงๆแน่...." อาคาชิตวัดสายตามามองอีกคน
แต่อาโอมิเนะไม่ได้กลัวสายตานั้น เขากลัวมีดที่อาคาชิตัวน้อยถือมันอยู่ต่างหาก...
เด็กน้อยผมแดงหัวเราะในลำคอก่อนจะวางมีดไว้ตรงที่ล้างจาน
มิโดริมะรีบเดินเข้าไปรับถ้วยโจ๊กจากคนบนเก้าอี้ก่อนจะนำมาตั้งไว้ในถาด
คิเสะที่เดินออกไปนอกห้องครัวก็กลับมาพร้อมกับยาแก้ไข้และแก้วน้ำดื่ม
เหล่าเด็กน้อยหัวสีช่วยกันถือถาดแล้วเดินเข้ามาในห้อง
คุโรโกะหลังจากที่ถูกเช็ดตัวเสร็จแล้วก็ดูเหมือนอาการจะดีขึ้นเล็กน้อย
อาคาชิตัวน้อยเดินเข้าไปหาก่อนจะปีนขึ้นเตียง
มือเล็กของคนผมแดงแตะลงข้างแก้มของคุโรโกะแผ่วเบาก่อนจะเรียกให้ตื่น
[Kuroko's
part]
ปวดหัวชะมัด...
นี่คือความรู้สึกหลังจากผมได้ยินเสียงทุ้มๆดังขึ้นข้างหูของผม ผมกำลังพยายามลืมตาขึ้นมามองว่าเสียงนั้นเป็นของใครเพราะผมไม่คุ้นเลยสักนิด
"เท็ตสึยะ เท็ตสึยะ...ตื่นก่อน" ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมามองข้างเตียง น้ำตาของผมคลอขึ้นมาเนื่องจากปวดหัวจนผมอยากจะร้องไห้
ภาพรอบตัวของผมยังไม่จับโฟกัสและยังคงเบลออยู่เพราะน้ำตาของผมเอง
ผมพยายามเพ่งมองคนข้างตัว ผมสีแดง...ต้องเป็นอาคาชิคุงแน่ๆ
แต่ทำไมตัวของเขาถึงโตขึ้นล่ะ?
หรือว่าเขากลับมาเป็นผู้ใหญ่เหมือนเดิมแล้ว!
มืออุ่นของอีกฝ่ายยื่นมาสัมผัสบริเวณดวงตาของผมแล้วปาดน้ำตาของผมออก
ทำให้ผมเห็นภาพที่ชัดขึ้น...อาคาชิตัวน้อย
สงสัยเสียงทุ้มๆกับกับภาพเมื่อกี้ สงสัยผมคงจะหูฝาดและตาฝาดไปเองแน่ๆ...
ผมคงจะเพ้อเพราะพิษไข้
"เท็ตสึยะ...โอเคไหม?" เมื่อเห็นผมเงียบไป
อาคาชิคุงก็เรียกผมอีกครั้ง ผมพยักหน้าแทนคำตอบก่อนจะไอออกมา เจ็บคอชะมัด
"ขะ ขอน้ำหน่อยครับ" นี่เสียงของผมแหบแห้งน่ากลัวได้ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
"นี่ฮะ" คิเสะคุงที่ยืนคนล่ะฝั่งกับอาคาชิคุงยื่นแก้วน้ำมาให้ผม
ผมยิ้มขอบคุณแทนคำพูดก่อนจะยกดื่ม ดีขึ้นมาหน่อย...
"คุโรโกะเซนเซย์ ทานโจ๊กก่อนนะ แล้วค่อยกินยา" เด็กผมเขียวข้างๆอาคาชิคุงพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
แย่จัง...ผมทำให้พวกเขาห่วงซะแล้ว
"ขอบคุณนะครับที่ดูแลผม" ผมส่งยิ้มไปให้
อาโอมิเนะปีนขึ้นมาวางโต๊ะไม้เล็กๆให้ผมก่อนจะตั้งโจ๊กให้ผม "ทานเสร็จก็กินยา แล้วนอนพักเยอะๆนะเท็ตสึ"
ผมพยักหน้าให้เพราะผมไม่ค่อยพูดอยากพูดเท่าไหร่
ผมคนโจ๊กเล็กน้อยพร้อมกับยกขึ้นมาเป่า เหล่าเด็กๆทำหน้าสีหน้าลุ้นจนตัวโก่งโดยเฉพาะมุราซากิบาระคุง
ซึ่งถึงแม้เขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่เด็กคนนี้คงจะเป็นคนทำโจ๊กให้ผมกิน
ผมทานเข้าไปทีละนิดพอให้โล่งคอ และผมก็พบว่า...ถ้าผมทานยังตอนร่างกายปกติผมคิดว่ามันคงจะอร่อยมากแน่ๆ
ผมทานไปอมยิ้มไปแทนคำตอบว่ารสชาติเป็นอย่างไร
เด็กๆทำหน้าดีใจก่อนจะนั่งเฝ้าข้างเตียงของผม
นี่ผมอยู่ในจุดที่ต้องให้ผู้ใหญ่ในร่างเด็กมาดูแลแล้วหรอครับเนี่ย...
ผมคิดขำในใจพลางทานไปเรื่อยๆจนอิ่ม
ผมทานยาและน้ำให้เรียบร้อยก่อนจะวางกลับลงบนถาด
เหล่าเด็กๆพากันช่วยยกถาดไปเก็บและก่อนจะออกไป
พวกเขาบอกว่าจะมานอนห้องเดียวกับผม (ห้องนอนแขกมีหลายเตียงน่ะครับ)
ผมพยักหน้ารับก่อนจะปล่อยตัวให้ย่อยสักพักก่อนล้มตัวลงบนเตียง
ผมหลับไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงเล็กๆคุยกันตรงกลางห้อง
เหมือนจะทะเลาะกันว่าใครจะอาบน้ำก่อน
ซึ่งที่ได้ยินคร่าวๆส่วนใหญ่อยากจะเฝ้าผมกันนั่นแหละ ถึงได้เลือกว่าใครอาบน้ำก่อนหลัง
แล้วเสียงเล็กๆนั้นก็เบาไป ผมได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำ
ผมคิดว่าคงจะตกลงกันได้แล้วนั่นล่ะ
ไฟตรงหัวเตียงของแต่ล่ะคนค่อยๆดับไปทีล่ะดวงจนดับลงทั้งหมด
พร้อมกับผมที่เริ่มจะเคลิ้มหลับเพราะฤทธิ์ยา ในระหว่างนั้นผมได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำและปิดอย่างแผ่วเบา
ก่อนจะมีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้เตียงของผม
กลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่ ทำให้ผมลืมตาขึ้นมามองอย่างสะลึมสะลือว่าเป็นใคร
เขาก้มตัวลงมาก่อนจะมีอะไรเย็นๆนิ่มๆสัมผัสบนหน้าผากของผม
"ฉันทำให้เท็ตสึยะตื่นหรอ..." เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหูของผม
"ขอโทษนะ"
ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ ดวงตาของผมที่เริ่มจะชินกับความมืดหรี่ตามองอีกคน "อาคาชิคุงหรอครับ
ทำไมถึง..."
"ชู่....นอนเถอะนะเท็ตสึยะ ไว้คุยกัน" คนผมแดงทิ้งตัวลงนอนข้างๆผมแล้วสอดตัวเข้ามาใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
มือหนาของอีกฝ่ายดึงผ้าห่มจนถึงคอของผม
ก่อนจะมีสัมผัสๆเย็นแตะลงบนหน้าผากของผมอีกครั้ง "นอนสิ
หรือจะให้ฉันกล่อมล่ะ หืม?"
เสียงทุ้มข้างหูผมหยอกล้อเล็กน้อยจนอดไม่ได้ตีลงบนหน้าอกอีกฝ่าย...แต่ดูเหมือนแรงของผมจะหายไปเพราะไข้แน่ๆ
อาคาชิคุงหัวเราะเล็กน้อย มือหนากอดที่เอวของผมหลวมๆ
ก่อนจะเอ่ยคำที่ดูปกติทั่วไป...แต่กลับทำให้ผมใจเต้นได้
[End
Kuroko's part]
[Akashi's
part]
ย้อนกลับมาระหว่างที่อาคาชิตัวน้อยกำลังอาบน้ำ...
ผมแทบอยากจะเอากรรไกรแทงรายคน เพราะอะไรน่ะหรอ?
เพราะผมได้เป็นคนอาบน้ำคนสุดท้ายน่ะสิ ด้วยเหตุผลบ้าๆว่า 'เจ้าของบ้านต้องให้แขกอาบก่อนสิเฟ้ย'
มันใช่เรื่องไหม!!
ผมส่ายหัวด้วยความเหนื่อยใจขณะที่สระผมของตัวเอง
ผมก้มหัวตัวเองพร้อมกับหลับตาปล่อยให้สายน้ำจากฝักบัวชะล้างแชมพูบนหัวของผม
หลังจากคิดว่าสะอาดแล้วผมก็ลืมตาขึ้นมามองกระจกที่ติดอยู่กับอ่างล้างหน้าและนั่นทำให้ผมตะลึง
ทำไมหล่อจัง...
เห้ย! ไม่ใช่ครับ อย่าเพิ่งมองหน้าผมแบบนั้น (55555555555//ไรท์เตอร์)
ผมกลับมาเป็นผู้ใหญ่...
ร่างกายของผมกลับมากำยำอีกครั้ง มือและเท้า แล้วก็ตรงนั้น....อื้ม ใหญ่ขึ้นครับ
ตอนนี้ผมกลับมาในร่างผู้ใหญ่ที่กำลังเรียนมหาลัยในปัจจุบันแล้ว
โชคดีที่ในห้องน้ำมีชุดของผมยังเก็บไว้ในตู้เลยไม่ต้องเสียเวลาเดินไปหยิบข้างนอก
ผมหยิบขึ้นมาใส่ด้วยความคิดถึง เพราะนี่ก็เกือบเดือนแล้วที่ผมอยู่ในร่างเด็ก
ผมเดินเปิดประตูออกไป ก็พบว่าเพื่อนของผมที่นอนอยู่ยังคงเป็นร่างเด็ก
นั่นหมายความว่า...ผมอาจจะกลับไปเป็นร่างเด็กอีกครั้งก็ได้
และผมยังคงนึกสงสัยจนถึงตอนนี้...ทำไมพวกผมถึงกลายเป็นเด็ก
แต่คิดไปก็คงหาคำตอบไม่ได้...
ผมส่ายหัวกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปดูอาการของตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงสีฟ้าอ่อนเหมือนสีผมของเขา
ใบหน้าขาวยามหลับถึงแม้ว่าจะมีไข้ แต่ก็ไม่ได้บดบังความน่ารักของเจ้าตัวเลย
ยิ่งอยู่ใกล้ ผมรู้สึกเหมือนยิ่งถูกดึงดูด
ไม่ใช่แค่กับผมที่คิดคนเดียว ผมคิดว่าคนอื่นๆก็คงจะคิดเหมือนกัน
ผมก้มลงแตะหน้าผากเขาเบาๆ อีกฝ่ายขยับตัวเล็กน้อย
"ฉันทำให้เท็ตสึยะตื่นหรอ..." ผมพูดขึ้นข้างหูขาวที่ตอนนี้แดงเพราะพิษไข้
"ขอโทษนะ"
อีกคนเหมือนจะนิ่งไปสักพัก แล้วส่ายหัวไปมาก่อนจะเอ่ยเสียงแหบแห้ง "อาคาชิคุงหรอครับ
ทำไมถึง..."
ผมคิดว่าเขาคงสงสัยว่าทำไมผมอยู่ในร่างผู้ใหญ่
ซึ่งผมก็ไม่สามารถให้คำตอบเขาได้เหมือนกัน "ชู่....นอนเถอะนะเท็ตสึยะ ไว้คุยกัน"
ผมยิ้มให้เขาในความมืดก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆเท็ตสึยะ
ผมสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนหนา ก่อนจะจัดแจงผ้าห่มให้ร่างเล็กถึงคอ
ผมก้มลงไปจูบหน้าผากของเขาอีกครั้งก่อนจะผละออก ดวงตากลมสีฟ้าภายใต้ความมืดจ้องมาที่ผมตาแป๋ว
ทำให้ผมอดที่จะแอบยิ้มไม่ได้ "นอนสิ หรือจะให้ฉันกล่อมล่ะ หืม?"
ผมพูดหยอกเจ้าตัวเล็กน้อย ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเขิน...ล่ะมั้ง
มือเล็กทำร้ายผมทันที แต่แน่นอนว่าไม่สะเทือนผมด้วยแรงแค่นี้หรอกนะ
ผมหัวเราะ ก่อนจะโอบเอวอีกคนไว้ในอ้อมแขนไว้อย่างหลวมๆ
"ฝันดีครับ..ที่รักของผม"
เหมือนเจ้าตัวจะนิ่งและเงียบไป
อีกฝ่ายไม่ตอบแต่กลับเขยิบเข้ามาซุกอกของผม
และตอนนี้ผมก็อดที่จะยิ้มไม่ได้อีกครั้ง...
อาคาชิลูบผมนิ่มอย่างเบามือ
ก่อนที่ทั้งสองจะเข้าสู่ช่วงนิทราไปในพร้อมกัน...
[End
Akashi's part]
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฮันแน่---
ไหนมีใครยังรอเรื่องนี้บ้างไหมคะ รู้สึกผิดมากเลยอ่ะ เรื่องนี้ดองไว้ 2 ปีแล้วหรือเนี่ยยยยย555555555 ต้องขอโทษจริงๆด้วยนะคะ
ตอนนี้ก็ไม่ค่อยมีอะไรมากหรอกค่ะก็แค่...//ปัดมดในเรื่องออก
หวานนำหน้าเพื่อนจริงๆเชี้ยววววววววววว ไรท์เริ่มจะอิจฉาน้องครกละ55555555
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกยังไงก็เม้นให้บ้างนะคะ
เพราะคอมเม้นจากนักอ่านคือกำลังใจสำหรับไรท์ค่ะ :)
(ไรท์ว่าจะนำเรื่องในฟิคสั้นมาแต่งเรื่องยาวค่ะ : My dear,My vampire ซาดิสถึงใจแน่นอนอิๆ อย่าลืมติดตามกันน้า)
สำหรับเพจไว้พูดคุยและติดตามข่าวสาร : NanohaSeiko
ความคิดเห็น