คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Quarter 4
Quarter 4
อิจฉา.....
อิจฉา!!
เสียงหนึ่งที่ดังกึกก้องในจิตใจดังขึ้นพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย เด็กชายผมสีทองตัวน้อยกัดผ้าห่มด้วยความอิจฉา มือเล็กก็ขยำผ้าห่มไปพลาง ซึ่งช่างแตกต่างกับเด็กน้อยผมสีเขียวที่แอบหนังสือไว้อ่านใต้ผ้าห่ม
ถามว่าอ่านอะไรน่ะหรอ?
'หนังสือมัดใจหญิงให้ได้ 100%' !
ใช่แล้วล่ะไม่เอาเวลาไปเสียเพราะนั่งอิจฉาอยู่หรอก เอาเวลามาอ่านหนังสือไว้ไปทำแต้มดีกว่า!
ส่วนเด็กน้อยผมม่วงนั้นกำลังจัดกองขนมที่อยู่ใต้ผ้าห่มไว้เป็นชุดๆ เพื่อเอาไว้ให้คุโรโกะตอนจะกลับบ้าน แล้วก็ว่าจะชวนอีกฝ่ายไปซื้อเครปด้วยกัน
ก็มีแต่เด็กบางคนนี่ล่ะที่ไม่สนคุณครูของตัวเองแม้แต่น้อย เด็กน้อยผิวเข้มเปิดหน้ากระดาษไปมา มีรูปผู้หญิงที่แต่งตัวล่อแหลมอยู่เต็มเล่มหนังสือ พร้อมหัวเราะคิกคักไปด้วยความชอบใจ
ถามว่าเอาหนังสือแบบนี้จากไหนมา.........ขโมยคุณพ่อมาไงล่ะ! เก่งไหม?
เหอะไอพวกไร้สาระ ทำตงทำแต้มอะไรกับครูแบบนั้น ไม่เห็นน่ารักเลยสักนิด อีกอย่างยังเป็นผู้ชายอีกด้วย!
อาโอมิเนะเบ้ปากน้อยๆด้วยความไม่ชอบใจ ว่าแล้วก็หันไปมองคนอื่นๆที่กำลังทำเรื่องไร้สาระบ้าๆกันอยู่
คนอย่างอาโอมิเนะไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก!
30 นาทีผ่านไป....
"เด็กๆตื่นได้แล้วนะครับ" หนุ่มน้อยตบมือแปะๆสองสามทีเพื่อเป็นสัญญาณให้ตื่น เด็กน้อยพร้อมใจตื่นกันอย่างพร้อมเพรียง และเก็บฟูกเตียงนอนของตัวเองทันที
ถามว่านอนกันไหม....ก็ไม่นะ....
เว้นอาคาชิไว้คนนึงแล้วกัน...
"อาคาชิคุง ตื่นได้แล้วนะครับ" คุโรโกะก้มลงไปสะกิดเด็กน้อยที่ยังคงนอนอยู่บนตักของตัวเอง "คนอื่นเขาตื่นกันหมดแล้วนะ"
"อืม......" เด็กน้อยผมสีแดงขยับเปลือกตาก่อนจะเปิดขึ้นช้าๆ มือเล็กขยี้ตาตัวเองให้สู้กับแสงบนหลอดไฟ "อยากนอนต่อถ้านอนบนตักเท็ตสึยะ..."
"ลุกเลยครับ" คุโรโกะแก้มป่องก่อนจะดีดหน้าผากอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้ อาคาชิหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นอย่างโดยดี "ไม่เห็นต้องเขิน"
"คุโรโกะคุงงงงงงงงงงงงง" เสียงหวานดังขึ้นจากหน้าประตูที่ถูกเปิดออกอย่างเร็วจนดังเสียง 'ปัง' ทำให้คนที่อยู่ในห้องตกใจอย่างช่วยไม่ได้ "เอ่อขอโทษนะที่ทำให้ตกใจ"
"มีอะไรหรือเปล่าครับโมโมอิซัง?" ดวงตากลมโตมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย
"ไม่ได้ยินเสียงตามสายที่ผู้อำนวยการเรียกไปประชุมหรอ งั้นก็รีบไปเถอะ!" มือของหญิงสาวจับมือของคุโรโกะ ไม่สิ ต้องเรียกว่าดึงไปแล้วรีบพาเดินไปยังห้องประชุม สายตาของเด็กน้อยจับจ้องไปที่เหตุการณ์นั้นด้วยความงงงวย
"ว่าจะชวนคุโรโกจจิคุยสักหน่อย~ งื้อ....ไปซะแล้ว" เด็กน้อยคิเสะยื่นนิ้วเล็กจิ้มกับนิ้วของตัวเองไปมา
"เดี๋ยวก็มาน่า" มิโดริมะขยับแว่นของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง สายตาจับจ้องไปที่ตัวหนังสือในหนังสือเล่มเดิม
"ใช่ ใช่~ เดี๋ยวคุโรจินก็มา....งั่ม...." มุราซากิบาระพูดเสียงยานตามแบบฉบับของตัวเด็กน้อย มือที่ว่างนั่นก็หยิบขนมเข้าปากพร้อมเคี้ยวอย่างมีความสุข
ส่วนเด็กน้อยผมแดงกำลังใช้ความคิดกับตัวเอง เหมือนกำลังจะคิดอะไรบางอย่างที่มัน...
อ่า........อาโอมิเนะบอกว่าคุโรโกะไม่น่ารักใช่ไหมล่ะ เพราะว่าเป็นผู้ชาย?
หึหึ อยากให้หมอนั่นกลืนน้ำลายตัวเองดูจังน้า....
"หึหึหึหึหึ"
"เอ่อมิโดริมัจจิ อาคาชิจจิเขาเป็นอะไร ผมเริ่มกลัวแล้วนะ T^T" คิเสะตัวน้อยเริ่มเดินหนีออกจากอาคาชิ มาหลบหลังมิโดริมะแทน
"คิดแผนอะไรดีๆอยู่มั้ง" สายตาที่อยู่ภายใต้กรอบแว่นดูจะไม่สนรอบข้างเลยสักนิด ยังคงจับจ้องไปที่ตัวหนังสือดังเดิม "ฉันกำลังใช้สมาธิในการอ่านหนังสือเล่มนี้อยู่ ไปนั่งเงียบๆตรงนู้นเลยคิเสะ"
"นี่ไล่ผมงั้นหรอ T[]T"
"อืม บาย"
"ฮึก......มุราซากิบารัจจิ ผม....."
"งั่มๆ......" เด็กน้อยผมม่วงนิ้วชี้ไปที่มุมหนึ่งของห้องเชิงประมาณว่า 'ไปตรงนู้น'
คำตอบอันแสนไร้เยื่อใยของเด็กน้อยผมเขียวและไม่สนโลกอย่างเด็กน้อยผมม่วง ทำให้หมาน้อยอย่างคิเสะทำหน้าหงอย แล้วเดินไปนั่งน้ำตาตกในอยู่ริมห้อง
ใช่ซรี่!!! T[]T
ส่วนอาโอมิเนะนั้นก็นั่งทำหน้าเบื่อโลก ไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวอยู่ตรงบริเวณมุมห้อง โดยที่ไม่รู้ตัวว่าโดนเข้าไปอยู่ในแผนอันแสนดีเลิศของอาคาชิเซย์จูโร่อยู่...
"หึหึหึ ไดกิ นายได้กลืนน้ำลายตัวเองแน่นอน หึหึ....." อาคาชินั่งยิ้มอยู่คนเดียว พร้อมหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง สมองก็เริ่มประมวลผลแผนเป็นสเต็ปๆไป
ณ ห้องประชุม
"วันนี้การประชุมไม่มีอะไรมาก แค่มาชี้แจงการเข้าค่ายในอาทิตย์ต่อไป งั้นขอเลิกเลยละกัน จบการประชุม!" ผู้อำนวยการนิจิมูระปิดแฟ้มรายงานข้อมูล ก่อนจะลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย สายตาก็เข้าไปสะดุดกับหนุ่มน้อยผมฟ้าที่กำลังรีบเก็บของอยู่ โดยที่มีสาวน้อยยืนคุยอะไรสักอย่าง
"คุยด้วยได้หรือเปล่าสาวๆ?" เดินเข้าไปพร้อมยิ้มหล่อหนึ่งที
"ก็คุยเรื่องทั่วไปครับ......แล้วผมเป็นผู้ชาย" คุโรโกะมองนิจิมูระด้วยสายตาที่ไม่ชอบใจ ดูยังไงตัวเขาก็ผู้ชายแท้ ไม่เห็นจะเป็นผู้หญิงตรงไหน.... "พูดอีกรอบผมโกรธครับ"
"ไม่พูดก็ได้" นิจิมูระหัวเราะแห้งๆ "ทำไมทั้งสองคนทำหน้าเครียดอย่างนั้นล่ะ?"
"ก็ไดจังสิคะ.......ดูท่าทางเขาจะไม่ชอบคุโรโกะคุงสักเท่าไร" โมโมอิพูดแล้วอยากจะเข้าไปตบก้นเด็กน้อยให้เข็ดหลาบ ฮึ่ย!
"หือ.....เพราะอะไรหรอ" ผู้อำนวยการอย่างนิจิมูระก็ต้องฟังสักหน่อยว่าทำไมเด็กคนนี้ไม่ชอบใจอะไรในครูใหม่
"เพราะผมเป็นผู้ชายครับ....เขาเลยไม่ค่อยชอบ" คุโรโกะถอนหายใจน้อยๆ อีกฝ่ายเขาไม่ชอบจนอยากพาเขาออกจากโรงเรียนเลยนะ ทั้งที่มาวันแรกแท้ๆ... "ผมควรทำยังไงดี"
"อืม.........." ตามจริงแค่เด็กคนเดียวไม่เห็นต้องมานั่งคิดมากก็ได้ แต่ถ้าอีกฝ่ายมาโรงเรียนด้วยหน้าที่ดูไม่ค่อยดีทุกวันละก็....คงไม่ดีแน่ "เอางี้ล่ะเป็นไง"
ทั้งสามคนก้มลงไปซุบซิบอะไรบางอย่าง โมโมอิหัวเราะชอบใจเพราะเป็นแผนที่เธอชอบมากและเธอยังได้ช่วยคุโรโกะอีก ส่วนหนุ่มน้อยนั้นทำหน้าเหวอกับแผนนั้นที่ทำไมตัวเขาต้องลงทุนขนาดนั้นเชียวหรือ....แผนอะไรกันเนี่ย....
"เอาเป็นว่าเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้" นิจิมูระยิ่นนิ้วโป้งเชิงว่า 'ต้องออกมาดีแน่ๆ' "โมโมอิก็ช่วยด้วย นายออกมาดีแน่นอน ฉันรับประกันเลย"
"ขอให้เป็นอย่างนั้นนะครับ..."
คุโรโกะเดินกลับห้องด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก ไม่ใช่ว่าแผนนั้นมันไม่ดี แต่แผนนั้นมันจะสำเร็จหรือเปล่าเนี่ยสิ....
หนุ่มน้อยเปิดประตูห้องเรียน สายตาสอดส่องไปรอบห้องก็พบว่าเด็กน้อยแต่ล่ะคนอารมณ์ไม่เหมือนกันสักคน และยังคงทำกิจกรรมแตกต่างกันออกไปอีก
"คุโรโกจจิจจจจ ฮึก" เสียงแว่วของหมาน้อยดังมาจากมุมห้องหนึ่ง เท้าน้อยๆรีบวิ่งเข้ามาคุโรโกะ แล้วกอดขาของอีกฝ่ายทันที "ฮืออออออ"
"คิเสะคุงเป็นอะไรหรอครับ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ" คุโรโกะก้มตัวลงไปให้อยู่ในความสูงเดียวกัน มือเรียวลูบผมสีเหลืองของอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู "ใครทำคิเสะคุงร้องไห้ครับ?"
"ไม่มีครับ แต่พวกนั้นเขาเมินผมอ่ะ แง้งงงงง (T^T ) ( TOT)" คิเสะส่ายหน้าไปมา น้ำตาก็เริ่มไหลเมื่อมีคนมาโอ๋ "ฮือออออออ"
"โอ๋ๆ เงียบนะครับ" คุโรโกะตบก้นอีกฝ่ายเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่หยุดร้อง คุโรโกะเลยจัดการอุ้มอีกฝ่ายขึ้นมา "เงียบนะครับคนเก่ง เดี๋ยวผมให้รางวัลนะ"
คุโรโกะระบายยิ้มออกมาน้อยๆ เพื่อให้อีกฝ่ายหยุดร้อง คุโรโกะก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เวลาตัวเขาปลอบคนอื่นหรือเพื่อนที่กำลังร้องไห้ ถ้าตัวเขายิ้ม อีกฝ่ายจะหยุดเองโดยทันที
ซึ่งดูเหมือนกับคิเสะก็ใช้ได้ผล
"หยุดร้องแล้วนะครับ คนเก่ง" คุโรโกะยิ้มน้อยๆ ก่อนจะวางคิเสะลงไปบนพื้นตามเดิม
ส่วนเด็กน้อยคิเสะน่ะหรอ......แก้มแดงเป็นมะเขือเทศไปถึงไหนแล้ว!
โอ๊ยยยยยย คุโรโกจจิน่ารักกกกกก ><
แล้วคนอื่นน่ะหรอ......
ยืนแผ่รังสีพร้อมจ้องสายตาอาฆาตไปยัง คิเสะเรียวตะ!!
คิเสะเองก็รู้ตัวดีว่าโดนจ้องอยู่.....แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่นา ไม่สนใจเขาและคุโรโกะที่เพิ่งเดินเข้ามาเอง คิคิ ว่าแล้วก็ขออีกหน่อยเถอะ....
"คุโรโกจจิฮะ ผมขออะไรหน่อยได้ไหม?" สายตาของเด็กน้อยเป็นประกายวิงวับไปรอบๆตัว สองเท้าน้อยรีบเดินมาเกาะขาอีกฝ่ายทันที "หอมแก้มผมหน่อยสิ นะ รางวัลสำหรับคนเก่งไง~~ *O*"
"หือ....ได้ครับ" คุโรโกะพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะก้มตัวลงไป จมูกของหนุ่มน้อยฝังลงไปบนแก้มนิ่มของคิเสะ หมาน้อยยิ้มกว้างด้วยความความสุขจนแก้มแทบปริ "ขอบคุณฮะ รักคุโรโกจจิที่สุด ><"
"คิเสะ....... / คิเสะจิน...... / เรียวตะ!!!"
เด็กน้อยทั้งสามคนจ้องเขม็งไปยังหมาน้อยที่ยืนยิ้มอย่างมีความสุข มันช่างดูน่าหมั่นไส้เสียจริง!
ไม่ได้ต้องทำแต้ม!
"คุโรโกะ / คุโรจิน / เท็ตสึยะ คือว่า........."
ตึ่งตึงตึ้ง~~
เสียงออดโรงเรียนบ่งบอกถึงเวลาเลิกเรียน เด็กน้อยทั้งสามกัดฟันอย่างน่าเจ็บใจ ก่อนจะเดินไปเก็บของใส่กระเป๋าด้วยความไม่พอใจ 'เอาไว้พรุ่งนี้ละกัน!'
เว้นคิเสะไว้คนนึงละกัน......ยิ้มไม่หุบแล้ว....
ส่วนอาโอมิเนะนั้นเดินออกจากห้องไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่มีใครรู้.... แต่ใครจะสนหมอนั่น
"คุโรจิน ไปกินเครปกันไหม~~" มุราซากิบาระเดินเข้ามาหา มือน้อยดึงเสื้อคุโรโกะน้อยๆ
"วันนี้ผมไปซื้อของกับโมโมอิซังครับ ไว้วันหลังนะ ขอโทษด้วยนะครับ" คุโรโกะยิ้มแห้งๆ มือเรียวลูบผมม่วงนิ่มด้วยความรู้สึกผิด "ขอโทษจริงๆครับ"
"ไม่เป็นไร~~ งั้นคุโรจินต้องกินขนมห่อนี้ทั้งหมดด้วยนะเป็นการไถ่โทษ" เด็กน้อยหยิบถุงขนมออกมาจากกระเป๋าใบใหญ่ของตัวเอง ก่อนจะยื่นถุงนั้นให้อีกฝ่าย
หนุ่มน้อยพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนหยิงถุงขนมขึ้นมาไว้ที่ตัวเอง "ครับ กินหมดแน่นอน"
"อ่า....บ๊ายบายนะคุโรจิน~" มุราซากิบาระโบกมือหยอยๆ แล้วเดินออกจากห้องไป
"บ๊ายบายนะฮะ คุโรโกจจิ พรุ่งนี้เจอกันฮะ....." คิเสะตัวน้อยโบกมือไปมา สองเท้าน้อยเดินออกจากห้อง บนใบหน้าของเจ้าตัวนั้นก็ยังคงยิ้มไม่หุบ.....
"พรุ่งนี้มาเร็วๆนะครับคุโรโกะเซนเซย์ นาโนดาโยะ" แล้วก็ตามหลังไปด้วยมิโดริมะที่แอบหมั่นไส้คนข้างหน้า หลังจากพ้นสายตาของคุโรโกะแล้วจึงทำการถีบที่ขาอีกฝ่าย จนคิเสะล้มกลิ้งลงไปบนพื้นโดยที่เจ้าตัวก็ยังคงยิ้มอยู่ดี!!
ท่าทางจะไปไม่กลับ.....
มิโดริมะถอนหายใจ ก่อนจะรีบใส่รองเท้าเดินกลับบ้านไป
'ไม่ได้ๆเดี๋ยวติดเชื้อหมอนี่'
"พรุ่งนี้ผมไปรับที่บ้านดีไหม?"
"เอ่ออาคาชิคุง....ผมว่าผมมาเองดีกว่า" หนุ่มน้อยยิ้มแห้งๆให้เด็กน้อยผมแดง ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่ใช่เด็กก็เหอะ แต่ไม่เห็นต้องทำแบบนี้ก็ได้ "นะครับ"
"งั้นก็ได้.....พรุ่งนี้รีบๆมาล่ะ" เด็กน้อยนั่งลงตรงหน้าห้องเพื่อใส่รองเท้า "อย่าทำให้ผมคิดถึง"
เด็กน้อยยิ้มมุมปากเล็กๆ ก่อนจะเดินออกไป
ส่วนคุโรโกะก็.....ก้มหน้ามองพื้นเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขาทำหน้าแบบไหนอยู่...
เด็กคนนี้มันร้ายมากครับ!
คุโรโกะสะบัดหน้าสองสามทีให้ความร้อนบนหน้าออกไป มือเรียวตบแปะๆที่แก้มตัวเองสองสามครั้ง ก่อนจะทำการปิดไฟ ล็อคประตูห้อง แล้วออกไปตามนัดของหญิงสาว
"คุโรโกะคุงงงง ทางนี้ๆ!~" หญิงสาวผมชมพูโบกมือไปมาหน้าห้างสรรพสินค้าชื่อดังใจกลางญี่ปุ่น แสงไฟในยามเย็นที่ใกล้ค่ำทำให้ส่วนนี้เป็นภาพที่น่าดูอีกแบบหนึ่ง
"ขอโทษที่ให้คอยนะครับ" คุโรโกะก้มหัวให้เล็กน้อยเป็นเชิงขอโทษ โมโมอิส่ายมือเชิงว่า 'ไม่เป็นไร' ก่อนจะยิ้มตอบ "รีบซื้อของกันเถอะจ้ะ ฉันจะได้แนะนำด้วย"
3 ชั่วโมงผ่านไป...
"เอาล่ะ! เข้าใจใช่ไหมคุโรโกะคุงว่าของพวกนี้ใช้ยังไง?" โมโมอิยัดของต่างๆนานาที่เป็นถุงใหญ่ใส่มือของหนุ่มน้อยพร้อมกำชับอย่างแข่งขัน "ถ้าไม่เข้าใจโทรหาฉันมาได้ทุกเมื่อนะ"
"เอ่อ.......ครับ...." คุโรโกะกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากพร้อมรับถุงจากอีกฝ่ายมา สายตาก็จับจ้องไปยังสิ่งของที่อยู่ในถุงนั่น "งั้นก็ลาตรงนี้นะครับ"
"จ้า! ถ้าเป็นเรื่องนั้นล่ะก็ไม่ต้องก็ได้ พรุ่งนี้มาเช้าๆเดี๋ยวฉันทำให้ไม่ต้องกังวลนะ บ๊ายบาย" โมโมอิยิ้มร่า สองมือโบกลาไปมา
คุโรโกะเดินมาถึงหน้าบ้านของตัวเอง มือเรียวหยิบกุญแจดอกเล็กออกมากระเป๋ากางเกง ก่อนจะทำการไขกุญแจเข้าไปในบ้าน
สองสามอาทิตย์นี้ไม่มีใครอยู่บ้าน เพราะทั้งพ่อและแม่ของคุโรโกะก็ออกไปทำธุระที่ต่างประเทศกันหมด ส่วนคุโรโกะนั้น มหาวิทยาลัยก็ปิดเทอม จะให้นั่งๆนอนๆอยู่บ้านเงียบๆคนเดียวก็แปลก.... เขาเลยไปเป็นพี่เลี้ยงเด็กไงล่ะ
เขาทำการถอดรองเท้าของตัวเอง แล้วหยิบเจ้าถุงใบใหญ่หลายถุงเดินเข้าห้องรับแขก มือเล็กเปิดไฟเพื่อให้แสงสว่างแก่ตัวห้อง ก่อนจะเริ่มทำการรื้อค้นของที่อยู่ในถุงนั้น "ตัดสินใจไปแล้วนะเท็ตสึยะ ต้องทำมันให้สำเร็จ!"
บ้านอาโอมิเนะ
"ครูคนใหม่เป็นไงบ้างลูก?"
"ก็งั้นๆ"
"สวยไหม?"
"ก็บอกว่าเป็นผู้ชายไงแม่!" เด็กน้อยเบ้ปากด้วยความไม่ชอบใจ ก่อนฮึดฮัดเดินตึงตังเข้าไปห้องรับแขก
"คุณพ่อไปไหนครับ?" เด็กน้อยว่าเดินสำรวจไปทั่วบ้านแล้วนะ ไม่มีวี่แววของพ่อตัวเองเลยสักนิด
"ไปทำธุระจ้ะ พรุ่งนี้เที่ยงๆเดี๋ยวก็กลับ"
เชอะ.....เซงไม่มีพรรคพวก ไปนอนดีกว่า....
บ้านมุราซากิบาระ
"อัตสึชิคุง~ นอนได้แล้วลูก อย่ามัวแต่กินขนม" คุณแม่เดินเข้ามาสะกิดเด็กน้อยที่นั่งกินขนมบนโซฟาห้องรับแขก ขนาดที่ว่าตาหลับแล้วแต่มือก็ยังคงล้วงขนมใส่ปากต่อไป.... "พรุ่งนี้ค่อยกินต่อน้า ไปแปรงฟันแล้วนอนนะลูก"
"อื้อ อื้ออ...." มุราซากิบาระพยักหน้าหงึกหงักตามคำสั่งของคุณแม่ เด็กน้อยทิ้งถุงขนมไว้ในถังขยะ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ
เด็กน้อยเขย่งหยิบแปรงสีฟันที่อยู่ข้างบนสุด ก่อนจะบีบยาสีฟันใส่ แล้วเอาเข้าปาก
บ้านมิโดริมะ
"ชินทาโร่ นี่ดึกแล้วนะลูก ไว้อ่านพรุ่งนี้ต่อนะครับ" คุณพ่อท่าทางใจดีเข้ามายีผมของเด็กน้อยที่มุ่งมั่นในการอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง ซึ่งคุณพ่อก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นหนังสืออะไร
ถึงจะรู้สึกดีที่ลูกตัวเองชอบอ่านหนังสือ แต่นี่ก็ดึกมากแล้วมันจะทำให้ส่งถึงสุขภาพ
ยิ่งตอนนี้ลูกของตัวเองตัวหดเหลือแค่ไม่กี่ปีด้วย.... เพราะอะไรตัวเขาก็ไม่รู้
"ครับ ผมจะไปนอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์ครับคุณพ่อ"
บ้านคิเสะ
"แม่ เรียวตะเขาไม่รู้เป็นอะไรอ่ะ น่ากลัว -O-"
"ใช่ค่ะแม่ หนูเห็นเขายิ้มอย่างงี้ตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียนแล้ว ป่านนี้ยังไม่หุบเลยค่ะ =___= คุยกันก็ไม่รู้เรื่อง"
"คุโรโกจจิจจจ ^O^"
"เอ่อ....แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน พาน้องไปนอนเถอะ พรุ่งนี้อาจจะกลับมา เอิ่ม....ปกติ" คุณแม่ผมเหลืองเหงื่อตกเมื่อมองไปที่น้องชายคนสุดท้องที่ยิ้มร่า ไม่ยอมหุบอยู่อย่างนั้น กรามค้างรึป่าวนะ....
"คุโรโกจจิจจจจ >< ^O^" คิเสะที่โดนอุ้มโดยพี่สาวทั้งสอง แล้วพามาวางบนเตียงห่มผ้าให้เสร็จสรรพ ขนาดที่ว่าปิดไฟแล้ว แอบเอาไฟฉายมาเปิดส่องดู น้องชายของพวกเธอก็ยังคงยิ้มอยู่ดี!!
"น่ารักกกกกก ><"
ไม่เอาละจ้า...
บ้านอาคาชิ
"นายน้อยนอนได้แล้วนะคะ.....เอ่อ......นายน้อย...."
"พวกคุณไปนอนก่อนก็ได้ครับ อย่ารบกวนความคิดของผม" อาคาชินั่งด้วยท่าทางสบาย มือก็เล่นโชงิคนเดียวไปพลาง
ตอนนี้เขากำลังวางแผนอยู่ต่างหาก!!
"หึหึหึหึหึ"
'เอ่อนายน้อยเขาเป็นอะไรน่ะ ตั้งแต่กลับมาก็หัวเราะตลอด...' เมดสาวสองสามคนหันหลังยืนซุบซิบกันอย่างเบาที่สุด แต่ก็นะ
"ผมได้ยินนะครับ"
"ปะ.....ไปแล้วค่ะ!!" เมดสาวสะดุ้งสุดตัวก่อนจะรีบเดินออกไป
นายน้อยตัวหดเป็นเด็กอย่างงี้ก็ยังคงน่ากลัวอยู่ดี....
โดยที่ทั้งสองฝ่ายไม่รู้เลยว่า แผนของฝั่งคุโรโกะและของอาคาชินั้น
จะตรงกัน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่าา #จุดพลุ (?) รู้สึกเหมือนตัวเองจะไม่ค่อยมาอัพเรื่องนี้เลยอ่ะ ฮืออออ ไรท์ขอโทษค่ะ ;w; ตอนนี้ปิดเทอมแล้วค่ะ เลยมีเวลาแต่งเพียบ~ (แต่เดี๋ยวก็มีค่าย...) ตอนนี้ไรท์แอบสงสารคิเสะแปลกๆค่ะ 55555 แต่ไรท์ก็ขำเองเช่นกัน....
มาดูกันเนอะว่าตอนหน้าแผนของน้องและท่านที่ตรงกันจะเป็นแผนอะไร >w<
หลังจากไรท์อัพตอนนี้แล้ว ไรทจะพักทั้งเรื่องนี้และมิราจค่ะ เพราะไรท์จะไปอัพฟิคแวนการ์ดให้จบ แล้วจะมาอัพหนุ่มบาสตามปกติค่ะ
ด้วยรักและวนิลาเชคที่มีกรรไกรปัก <3
ความคิดเห็น