คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Quarter 3
"ฉันชื่อ......นิจิมูระ ชูโซ ยินดีที่รู้จักนะ คุโรโกะคุง" ร่างสูงผมสีดำขลับฉีกยิ้มกว้าง มือใหญ่ของเจ้าตัวขยี้ผมฟ้าอ่อนของหนุ่มน้อยด้วยความเอ็นดู
"หยุดเถอะครับ..." คุโรโกะพองแก้มด้วยความไม่พอใจ มือเล็กรีบจัดผมที่เป็นรังนกของตัวเองให้เข้าที่ "ว่าแต่จะบอกผมได้ยังครับว่า ทำไมเด็กๆถึงไม่ยอมคุยกับห้องอื่นเลย?"
"ใจร้อนจังสาวน้อยคนนี้~"
สะ.......สาวน้อย?!
"ใครสาวน้อยกัน ดูยังไงผมก็เป็นผู้ชายครับ!" คุโรโกะพูดด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่ ก่อนจะยืดอกเต็มที่
"จะบอกก็ได้คือ....."
"ผอ. คะ มานี่เลย!!!"
นิจิมูระที่กำลังจะอ้าปากพูดก็โดนขัดด้วยสาวน้อยผมสีชมพูซะก่อน มือของเธอลากคอเสื้อหนุ่มร่างสูงไป
"เป็นถึง ผอ. แต่หนีการประชุมเนี่ยนะ มันใช่เรื่องไหมคะ?!" โมโมอิตะโกนดังลั่นจนเด็กๆทุกคนที่กำลังพูดคุยอยู่เงียบลง สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่สองคน "อย่าพูดดังนักสิ โอ้ย----เจ็บนะโมโมอิ!!" นิจิมูระลูบมือตัวเองปอยๆด้วยความเจ็บแสบที่โดนจากหญิงสาว
"ถ้าอยากรู้ก็มาหาที่ห้อง ผอ. ของฉันสิ คุโรโกะคุง~ โอ๊ย!! พอได้แล้วโมโมอิฉันเจ็บ" เสียงของนิจิมูระดังไม่ขาดสายจนเงียบไป คุโรโกะกระพริบตาปริบๆกับเหตุการ์ณที่ฉับไวตรงหน้าเขาเมื่อกี้
คนๆนั้นคือ ผู้อำนวยการของโรงเรียนนี้?
"เป็น ผอ. ที่ทำตัวไม่สมกับเป็นผู้ใหญ่เลย" เสียงเล็กๆที่ดังจากข้างตัวของคุโรโกะ ดวงตากลมโตหันมองไปตามเสียงก็พบกับอาคาชิตัวน้อยที่ไม่รู้มายืนตั้งแต่ตอนไหน
"ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะครับ หือ?" คุโรโกะพูดด้วยรอยยิ้มน้อยๆ สองขาย่อลงไปให้เท่ากับความสูงของเด็กข้างตัว มือบางหยิกแก้มอาคาชิตัวน้อยด้วยความหมั่นไส้
"เหตุผลว่าทำไมพวกผมถึงไม่ยอมพูดคุยกับเด็กคนอื่น ถ้าเท็ตสึยะอยากรู้ ผมก็จะบอกหลังกินข้าวเสร็จ" สีหน้าของอาคาชิตัวน้อยขึ้นสีแดงจาง มือเล็กปัดมือของคุโรโกะออก สองเท้าน้อยรีบก้าวไปนั่งกินข้ามตามเดิม
คุโรโกะแอบขำน้อยๆกับท่าทีของเด็กน้อยผมแดง ดวงตากลมโตหาพื้นที่นั่งเพื่อที่จะอ่านหนังสือเล่มโปรดเพื่อฆ่าเวลารอให้เหล่าเด็กๆกินข้าวเสร็จ
"คุยอะไรกับคุโรโกจจิเหรอฮะ?" คิเสะตัวน้อยเงยหน้าขึ้นจากจานข้าว แก้มตุ่ยๆที่กำลังเคี้ยวข้าวอยู่นั่นช่างเป็นภาพที่ตลกเสียจริง "กินให้เสร็จก่อนเถอะเรียวตะ"
อาคาชิตัวน้อยกล่าวตักเตือนเพื่อนของตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจน้อยๆ
"ฉันกำลังจะบอกความลับของพวกเราน่ะ" อาคาชิพูดด้วยสีหน้าจริงจัง เหล่าสมาชิกในห้องต่างหยุดการกินอาหารของตัวเองเมื่อได้ยินคำพูดนั้น
"เขาเป็นคนนอกจะบอกทำไม?" อาโอมิเนะตัวน้อยทำหน้าสีหน้าเบื่อหน่าย มือเล็กๆเขี่ยช้อนส้อมในจานไปมา
"แต่ฉันคิดว่ามันก็ไม่เสียหายอะไรนะ อีกอย่างเขาอาจจะช่วยพวกเราได้ก็ได้" มิโดริมะตัวน้อยขยับแว่นของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง
"อื้อ อืออ~" มุราซากิบาระที่มีข้าวอยู่เต็มปากพยักหน้าเห็นด้วยกับคนข้างตัว
"เอาเป็นว่าพวกนายยอมรับนะ? แล้วอัตสึชิ ทำไมไม่กินผัก?" อาคาชิรีบเปลี่ยนเรื่องจนคนอื่นๆตามไม่ทัน แต่ทุกคนก็พอจะเข้าใจว่าไม่อยากให้คนอื่นได้ยินนั่นเอง ส่วนเจ้าอาโอมิเนะน้อยก็ทำสีหน้าไม่พอใจแบบเปิดเผย
แต่ใครจะสนกัน?
"ไม่เอา ไม่กิน ไม่อร่อย" มุราซากิบาระตัวน้อยทำหน้ามู่ทู่ด้วยความไม่ชอบใจ ผักถูกเขี่ยไว้ข้างจานโดยช้อนส้อมของเด็กน้อยผมม่วง
"แต่มันมีประโยชน์นะ อีกอย่างอย่ากินของเหลือ" สายตาคมของเด็กน้อยอาคาชิจ้องมองอีกฝ่ายเหมือนสั่งด้วยสายตาว่า 'กินเข้าไป'
"ไม่กินอ่ะ!!" เด็กน้อยเริ่มขึ้นเสียงด้วยความไม่พอใจ นั่นทำให้อาคาชิตัวน้อยขมวดคิ้วทันที "ฉันบอกให้นายกินเข้าไป"
"ไม่!!"
"อัตสึชิ!!" อาคาชิตัวน้อยเริ่มขึ้นเสียงบ้าง ทำไมคนตรงหน้าถึงเป็นคนแบบนี้นะ!
เด็กน้อยผมม่วงสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ น้ำตาสีใสเริ่มคลอในดวงตา ก่อนจะเริ่มหยดไหลลงมา "ฮือออออออออออ"
"..............!" อาคาชิยืนแข็งทื่อทำตัวไม่ถูก อะไรกันอัตสึชิไม่คนที่ร้องเพียงแค่ขึ้นเสียงใส่นะ?
"คนเก่งร้องไห้ทำไมครับ อ่ะโอ๋ๆ...." เสียงหวานดังขึ้นจากข้างหลังของมุราซากิบาระ คุโรโกะลูบหัวเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู
"อุ้มผมหน่อยครับ....นะ" เสียงยานปนเสียงสะอื้นร้องขอถึงหนุ่มน้อย คุโรโกะก็พยักหน้าด้วยความเต็มใจ มือทั้งสองข้างยกเด็กชายตัวน้อยขึ้นไปอุ้ม ก่อนจะตบก้นเบาๆสองสามที "ไม่ร้องนะครับ มุราซากิบาระคุง"
"ก็อาคาจินแกล้งผมอ่ะ...." มุราซากิบาระตัวน้อยนิ้วชี้ไปที่อาคาชิยืนตาโตด้วยความ งงงวย "ห้ะ......."
เขาไปแกล้งตอนไหน?!
"ทีหลังอาคาชิคุง อย่าแกล้งกันนะครับ" คุโรโกะหันมาเตือนอาคาชิตัวน้อยที่เริ่มไม่พอใจ มุราซากิบาระต้องการอะไรกันแน่?
"เดี๋ยวผมพาไปส่งที่ห้องนะครับ" คุโรโกะหันไปบอกเด็กน้อยที่อุ้มอยู่ สองเท้าก้าวกลับไปที่ห้องเรียนตามเดิม มุราซากิบาระหันหน้ามาเหมือนเยาะเย้ย ก่อนจะแลบลิ้นใส่ "แบร่!!"
อัตสึชิ!!
"อ่า....สงสัยจะเป็นการประกาศศึกตามแบบฉบับของมุราซากิบาระล่ะมั้ง" มิโดริมะพูดเหมือนไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะเดินออกไปเก็บจานของตัวเอง "ประกาศศึก???" อาคาชิขมวดคิ้วด้วยความงงมากกว่าเดิม
"ทำแต้มกับคุโรโกจจิไงฮะ~" คิเสะยิ้มร่าด้วยความตื่นเต้น สองเท้าน้อยเดินไปเก็บจานตามมิโดริมะ
"เจ้าพวกนี้เล่นอะไรกันไม่รู้ ผู้หญิงก็ไม่ใช่..." อาโอมิเนะพูดด้วยน้ำเสียงเอือมๆ ก่อนจะเดินไปเก็บจานตามหลังสองคนนั้นไป
ไหนเขาไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะ?
แต่หลังจากฟังมาก็พอใจความหมายนั่นอยู่ว่าไอการทำแต้มนี่คืออะไร...
"หึ น่าสนุกนี่"
หลังพักเที่ยง
เป็นเวลาที่เด็กน้อยทั้งหลายต้องเข้านอนกันอย่างพร้อมเพรียงทุกห้อง ดวงตากลมโตอ่านบนกระดาษกิจกรรมที่แปะอยู่หน้าห้อง ซึ่งมีเวลานอนประมาณ 1 ชั่วโมง
"เด็กๆจัดที่นอนกันได้แล้วนะครับ" คุโรโกะปรบมือแปะๆสามครั้ง ซึ่งเหล่าเด็กน้อยก็ทำตามโดยดี เพราะแต่ล่ะคนก็เริ่มที่จะง่วงแล้วสิ....
แต่ยกเว้นไว้บางคนละกัน
หลังจากผ่านไปสักพักเด็กๆก็จัดที่นอนกันเสร็จ แต่ล่ะคนก็ล้มตัวลงนอนด้วยความง่วง
ก็นะหนังท้องตึง หนังตาก็หย่อน
คุโรโกะยกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินไปปิดไฟ สองเท้าเดินไปนั่งข้างๆที่เหล่าเด็กน้อยนอนอยู่ "แอบงีบบ้างดีกว่าแฮะ"
"พี่เลี้ยงเด็กนี่นอนได้ด้วยหรอครับ?"
คุโรโกะสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ก่อนจะหันไปมองเสียงจากเด็กน้อยที่นอนข้างตัว "ตกใจหมดครับ อาคาชิคุง"
"จะนอนพวกผมก็ไม่ว่าหรอกครับ" อาคาชิตัวน้อยด้วยรอยยิ้มเล็กๆ มือน้อยตบแปะๆที่ข้างฟูกของเขา "มานอนตรงนี่สิ"
"เอ่อ เดี๋ยวอาคาชินอนไม่สบา---"
"ไม่เป็นไรครับ อีกอย่างผมหนาว ผมอยากให้เท็ตสึยะเซนเซย์กอด" อาคาชิตัวน้อยมองด้วยสายตาที่ออดอ้อน คุโรโกะยิ้มแห้งๆให้ ก่อนจะลงไปนอนแต่โดยดี
มือบางของคุโรโกะสอดไปใต้แขนของเด็กน้อยเบาๆก่อนจะตบก้นเบาๆ
"นอนนะครับ"
อาคาชิแอบหัวเราะในใจ เพราะตัวเขารู้ดีว่าเพื่อนของเขายังนอนไม่หลับกัน และตอนนี้คงมองอาคาชิด้วยความอิจฉาเป็นแน่ที่ได้อยู่ใกล้ชิดขนาดนี้
ก็อาคาชิเซย์จูโร่คนนี้เข้าร่วมศึกด้วยทั้งทีนี่นา! :)
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบได้สักพักแล้ว เสียงหายใจเบาๆของคุโรโกะจ่อหน้าอาคาชิเพียงไม่กี่คืบ ใช่แล้วล่ะอาคาชิตัวน้อยยังนอนไม่หลับ
ถ้าเกิดเขาบอกความลับนั่นไป เท็ตสึยะจะทำสีหน้าแบบไหนนะ?
แต่ตัวเขาเองก็ตัดสินใจแล้ว.........ว่าจะบอกกับคนๆนี้....
นิ้วเล็กเขี่ยไปมาบนแก้มขาวของคุโรโกะ "อื้อ...."
เปลือกตาได้ถูกเปิดออกเผยเห็นดวงตาสีฟ้าสดใสจ้องมองไปที่ตัวเขา "มีอะไรหรอครับ?"
"ผมจะบอกว่าทำไมพวกผมถึงไม่ยอมคุยกับเด็กห้องอื่นๆ" อาคาชิตัวน้อยลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้าจริงจัง คุโรโกะเองก็ลุกขึ้นนั่งตามขึ้นมาด้วยเช่นกันก่อนจะรอคำพูดจากเด็กน้อยข้างๆ
อาคาชิสูดลมหายใจเฮือกใหญ่แล้วปล่อยออกมา "คือตามจริงพวกผม.....ไม่ใช่เด็กอนุบาลหรอกนะ"
"ครับ..........ห้ะ?!" คุโรโกะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ก่อนจะมองตั้งแต่หัวจรดเท้า มองยังไงนี่ก็เด็ก! "ล้อเล่นใช่ไหมครับ"
"ป่าว เรื่องจริง เผลอๆพวกผมจะอายุมากกว่าเท็ตสึยะด้วยซ้ำไป"
"..........!!" แค่เรื่องที่พวกเขาไม่ใช่เด็กตัวเขาก็อึ้งแล้ว แต่นี่อายุมากกว่าเขาอีกหรอ?! แต่นั่นมันก็ไม่ค่อยน่าแปลกใจนะ ดูจากการพูดของแต่ล่ะคนก็น่าจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ......... "แล้วทำไมถึงตัวหดแค่นี้ล่ะครับ?"
"เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน พวกผมตื่นเช้ากันมาก็ตัวขนาดนี้แล้ว ไม่รู้ทำไมกัน" อาคาชิถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย "ซึ่งพวกเราไม่กลับเป็นแบบเดิมสักที ทำให้พวกเราไปเรียนไม่ได้"
".........."
"ผมก็เลยขอให้คุณพ่อสร้างโรงเรียนนี้แก้เบื่อให้กับพวกผม แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยแก้ปัญหาสักเท่าไรนัก ฮ่ะๆ"
"งั้นที่พวกคุณไม่ยอมคุยกับเด็กคนอื่น ก็เพราะว่าไม่ใช่คนรุ่นเดียวกันสินะครับ"
"ตามนั้นแหละ" อาคาชิยักไหล่ตัวเอง ก่อนจะล้มตัวลงนอนตักของคุโรโกะ
"ไว้วันหลังผมจะเล่าเรื่องตัวของผมจริงๆให้ฟังละกัน ผมง่วงแล้ว" อาคาชิตัวน้อยรู้สึกสบายใจเมื่อได้บอกความลับนั่นไป ก่อนจะก้มลงไปซุกกับตักนุ่มๆนั่น
"อาคาชิคุงไม่กลัวผมไม่บอกความลับกับคนอื่นหรอกครับ?" ตากลมโตจ้องมองไปที่เด็กน้อยกำลังหนุนตักเขาอยู่ มือบางยกขึ้นลูบผมสีแดงน้อยๆ
"ไม่หรอก เท็ตสึยะไม่ใช่คนแบบนั้นแน่" อาคาชิตัวน้อยลืมตาขึ้นมาหนึ่งข้างก่อนจะลุกขึ้นมาจากตัก
"หืม...." คุโรโกะเอียงคอน้อยๆด้วยความสงสัย แต่ก็นะตัวเขาก็ไม่บอกคนอื่นจริงๆนั่นแหละ เพราะหมายความว่าเหล่าเด็กๆ......ไม่สิเหล่าคนพวกนี้ยอมรับในตัวเขาถึงได้บอกความลับนี้ออกมา
"ผมนอนดีกว่า" อาคาชิลงไปนอนบนตักนุ่มของอีกฝ่ายอีกครั้ง มือน้อยของเด็กผมแดงส่ายไปมาเหมือนเชิงว่า 'ก้มหน้าลงมาหน่อย'
จุ๊บ!
ปากเล็กๆของอาคาชิจุ้บลงที่แก้มใสของคุโรโกะ แก้มใสนั้นขึ้นสีแดงระเรื่อจนแดงเข้ม ถ้าอีกฝ่ายเป็นเด็กคุโรโกะคงไม่คิดมาก แต่นี่ไม่.......นี่มันผู้ใหญ่ในร่างของเด็ก!!
"เขินล่ะสิ"
"เงียบเลยครับ!" คุโรโกะพูดสีหน้างอนๆ ก่อนจะดีดหน้าผากเด็กน้อยด้วยความหมั่นไส้
"ยังไงอาคาชิคุงก็อยู่ในร่างของเด็ก ก็ควรทำตัวให้สมกับเป็นเด็กหน่อยนะครับ"
"ก็พยายามอยู่...." เสียงของเด็กน้อยที่อยู่บนตัวเริ่มแผ่วเบาลง นั่นทำให้คุโรโกะพอจะรู้ว่าเด็กตัวน้อยเริ่มจะง่วงเต็มทน
"อ่า.....นอนเถอะครับ ผมก็เริ่มจะง่วงแล้วเหมือนกัน"
อาคาชิตัวน้อยพยักหน้าตอบรับก่อนจะขยับขึ้นมาซุกหาความอบอุ่นของอีกฝ่าย
คุโรโกะยิ้มน้อยๆด้วยความเอ็นดู เขาไม่ค่อยจะตกใจหรอกที่เด็กเหล่านี่ไม่ใช่ เด็ก จริงๆ ตัวเขาเองก็พอจะรับได้อยู่
อ่า.........แต่มันก็ไม่แย่สักทีเดียวนักหรอกนะ :)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอโทษที่หายหน้าหายตาไปหลายเดือนค่ะ ;____; //กราบขอโทษ 360 องศา การบ้านไรท์เยอะมากจนไม่รู้จะอธิบายเป็นข้อความยังไง5555 ตอนนี้ก็เฉลยแล้วนะคะว่าบุคคลปริศนานั่นคือใคร~ และความลับของเหล่าเด็กๆด้วยค่ะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะคะ รักคนอ่าน :D
ปล. มาอัพซะดึกเลย5555
ปล2. คิดชื่อตอนไม่ออกค่ะ555555555 //หัวเราะทั้งน้ำตา
ความคิดเห็น