คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Quarter 2 : เผด็จการกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว (?)
Quarter 2 : เผด็จการกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว (?)
[Tetsuya]
"อรุณเบิกฟ้า นกกาโบยบิน ออกหากินร่าเริง แจ่มใส เราเบิกบาน รีบมา เร็วไว ยิ้มรับวันใหม่ ยิ้มให้แก่กัน" เหล่าเด็กๆในห้องร้องเพลงและปรบมือกันอย่างสนุกสนาน คุโรโกะแค่นั่งมองก็มีความสุขแล้ว
ร่างเล็กมองสำรวจรอบๆห้องอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง
'ทำความสะอาดสักหน่อยดีกว่า'
ผมเดินไปเก็บของเล่นที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้น ก่อนจะเก็บไว้ที่ๆของมัน แต่แค่ของเล่นยังไม่หมด ยังมีพวกกระดาษที่ขยำจนยู้ยี้ และสีเทียนที่หักอยู่เกลื่อนเต็มไปหมด
'สกปรกกว่าที่คิดแฮะ'
คุโรโกะเดินไปหยิบถุงสีดำที่อยู่หลังห้องก่อนจะเริ่มเก็บขยะทีล่ะชิ้น
เหล่าเด็กๆจ้องมองคนที่กำลังทำความสะอาดอยู่ตาแป๋ว ก่อนจะมีเด็กๆบางคนเดินเข้าไปหา
"คุโรจิน~ ช่วยไหม / คุโรโกจจิ ช่วยไหมฮะ! / ช่วยไหมครับ" มุราซากิบาระ คิเสะ และมิโดริมะ พูดขึ้นโดยพร้อมกัน
"เด็กๆเล่นกันเถอะครับ" ร่างเล็กพูดยิ้มๆกับน้ำใจของเหล่าเด็กๆ
"ไม่เป็นไรครับ พวกเราเต็มใจช่วยเซนเซย์" มิโดริมะยิ้มด้วยสีหน้าที่แดงเล็กน้อย
ก็จะไม่ให้เขินได้ยังไงกันล่ะ......เซนเซย์ยิ้มแล้วน่ารักมากเลยล่ะนะ.....
"ช่าย ช่าย~~" เด็กชายผมสีม่วงพูดเสริม
"ไม่เหมือนเจ้าสองคนนั้นหรอก -3-" เด็กน้อยผมสีเหลืองพูดต่อ ก่อนจะชี้โบ้ยไปที่อาคาชิและอาโอมิเนะ
เด็กน้อยผมสีแดงที่ถูกกล่าวหันขวับไปมองคิเสะ ก่อนจะเหยียดยิ้มให้
"ว่าไงนะคิเสะ....." อาคาชิตัวน้อยพูดก็เดินเข้ามาหา
"ปะ....ป๊าววว" คิเสะยิ้มแห้งๆ ก่อนจะรีบเดินไปหลบหลังคุโรโกะ
อาคาชิเลื่อนสายตามองคนที่ตัวสูงกว่า ก่อนจะแสยะยิ้ม
"จะให้ผมเรียกคุณว่าอะไรดีล่ะครับ?" อาคาชิตัวน้อยกอดอกมอง
"ส่วนตัวผมแล้ว เด็กๆจะเรียกผมว่ายังไงก็ได้ครับ ผมไม่ค่อยใส่ใจเท่าไร" คุโรโกะก้มมองเด็กน้อยที่ยืนกอดอก
เด็กน้อยผมสีแดงพยักหน้ารับ ก่อนยื่นมือดึงถุงสีดำออกจากมือของผม
"เดี๋ยวผมช่วยนะครับ" เด็กน้อยพูดเสร็จก่อนจะเริ่มเก็บของ
"หายากแฮะ......" มิโดริมะพูดด้วยน้ำเสียงที่กึ่งตกใจเล็กน้อย
"นั่นสิ นั่นสิ~" มุราซากิบาระเสริม
"วันนี้ฝนตกแน่เลย! คิกๆ" คิเสะหัวเราะ ยิ้มจนตาหยี
"เงียบไปเลยพวกนาย!" อาคาชิชักสีหน้าไม่พอใจจนหน้าแดงแจ๋
ผมมองเด็กน้อยทะเลาะกัน ก่อนเขาจะหัวเราะเล็กๆกับความไร้เดียงสาและซุกซนของพวกเขา
'จะว่าไปอาคาชิคุงก็เป็นเด็กดีเหมือนกันนี่นา'
"ถ้าทำความสะอาดเสร็จ เท็ตสึยะจะต้องคืนกรรไกรให้ผมด้วยนะ!" เด็กน้อยผมแดงไม่วายหันมาพูดก่อนจะทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
ผมขอถอนคำพูดเมื่อกี้ครับ.....
เด็กน้อยผิวเข้มหาวหวอดๆ เมื่อเพื่อนคนอื่นๆของตัวเองไปช่วยคุโรโกะกันหมด ทิ้งเขาให้อยู่คนเดียว ไม่สิ ต้องเรียกว่าเขาไม่ยอมไปเองมากกว่า
"น่าเบื่อชะมัด....." อาโอมิเนะทำหน้าเบื่อโลก ก่อนจะเดินไปหยิบหนังสืออะไรสักอย่างออกจากกระเป๋า
"ดีนะ วันนี้ขโมยของพ่อมาได้ คิก" เด็กน้อยถือหนังสือไปนั่งดูอยู่มุมห้อง เขาเปิดไปเรื่อยๆ ทั้งเล่มมีแต่รูปผู้หญิงที่ดูยั่วยวนอยู่เต็มไปหมด
"ทำไมไม่มีแบบนี้ มาเป็นเซนเซย์บ้างน้า" เด็กน้อยคิดในใจ ก่อนจะมองไปที่คุโรโกะที่กำลังยิ้มแย้มอยู่กับเพื่อนๆของเขา แล้วขมวดคิ้วยุ่ง
ไม่ได้การล่ะ......ต้องเอาคนๆนี้ออกไป!!
ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก เวลาผ่านไปสักพัก
"เสร็จแล้วเย้!" คิเสะตัวน้อยตะโกนออกมาด้วยความดีใจ
"นายทำน้อยกว่าคนอื่นเลยนะ นาโนดาโยะ" มิโดริมะเหลือบมองก่อนจะใช้มือขยับแว่น
"จริงด้วย~" เด็กน้อยพูดเสียงยานพร้อมกับพยักหน้าหงึกๆ
"ทำน้อยไม่พอยังอู้ด้วย" อาคาชิส่ายหน้าไปมาด้วยความเหนื่อยใจ
"ง่ะ....แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ช่วยละกันฮะ!!" คิเสะพูดเสียงดังให้เจ้าตัวที่อยู่มุมห้องได้ยิน แต่ดูเหมือนจะไม่สนใจเขาเท่าไร
"เด็กๆอยู่กันในห้องนะครับ เดี๋ยวผมเอาขยะไปทิ้ง" ผมที่ยืนเงียบอยู่นานพูดขึ้น ก่อนจะหยิบถุงสีดำเดินออกไปข้างนอก
"รีบๆกลับนะฮะ คุโรโกจจิ!" คิเสะยิ้มแฉ่ง ก่อนจะโดนคนข้างๆเหยียบเท้าเต็มแรง
"โอ้ยยย เจ็บนะฮะ อาคาชิจจิ" คิเสะทำหน้ามู่ด้วยความเจ็บ
"โทษที ไม่เห็น" อาคาชิเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะเดินไปนั่งรอหน้าห้อง
ว่าแต่ทำไมเขาต้องหมั่นไส้เจ้าคิเสะด้วย......
อาโอมิเนะที่นั่งอยู่มุมห้องอยู่นาน มองซ้ายขวาก็พบว่าคุโรโกะไม่อยู่ในห้องแล้ว ก่อนจะเรียกทุกคนให้มารวมกลุ่มคุยกัน
"เฮ้ พวกนาย ฉันมีเรื่องจะคุย" อาโอมิเนะส่งเสียงเรียกเพื่อนๆ ก่อนจะโบกมือหยอยๆ
"อะไรอ่า~" มุราซากิบาระเริ่มเปิดประเด็น
"ฉันว่าพวกเราควรเอาคุโรโกะออกไป" อาโอมิเนะพูด อาคาชิหันขวับทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนั้นออกมา
"ขอเหตุผลหน่อยสิ" ทุกคนที่ถูกเรียกพูดโดยพร้อมเพรียงกัน
"ไม่เอาน่าพวกนาย พวกเราเอาเซนเซย์ออกไปตั้งหลายคนแล้วนะ"
"มันก็จริง แต่ที่เอาออกไปแต่ล่ะคนนั้นมีเหตุผล" มิโดริมะอธิบาย คิเสะตัวน้อยพยักหน้าตาม
"เหตุผลอะไรล่ะ คนก่อนหน้านี้ก็ดีแล้วแท้ๆ สวย หน้าอกก็บึ้ม ยังพาเขาออกอีก!" อาโอมิเนะเถียงข้างๆคูๆ
"ก็เซนเซย์คนนั้นติดคิเสะแจเลยนี่ มันน่ารำคาญ เจ้าตัวยังรำคาญเลย" มิโดริมะพูดต่อ
"ใช่!!" เด็กน้อยผมสีเหลืองพูดเสริม
"................." เด็กน้อยผิวสีเข้มทำปากขมุบขมิบ เพราะไม่รู้จะเถียงยังไงต่อ
"เอาเป็นว่าฉันไม่ขอร่วมละกัน" มิโดริมะโบกมือ
"ไม่เหมือนกัน คุโรจินใจดีจะตายไป บอกว่าจะแบ่งขนมให้ด้วย~"
"ปฎิเสธเร็วๆเลย คุโรโกจจิ น่ารักออกนะฮะ" คิเสะยิ้มกว้างพร้อมตาเป็นประกาย
"จะอ้วกน่ะ คิเสะ" อาโอมิเนะทำปากยื่นก่อนจะหันมามองเด็กน้อยผมแดง
"ตอนที่คุยกับนาย นายบอกว่าไม่ชอบเขา จะร่วมไหม?"
"ไม่ล่ะ..........เขาดูน่าสนใจดี"
ทุกคนที่ได้ยินหันขวับมองไปที่อาคาชิ
"เดี๋ยวนะ หูผมไม่ดีรึเปล่า....." คิเสะพูดอึ้งๆ
"ไหน ทดสอบหน่อย" อาโอมิเนะดึงหูคิเสะ จนเจ้าตัวร้องด้วยความเจ็บ
"โอ้ยยยย เจ็บนะฮะ" เด็กน้อยกุมหูตัวเอง
"มีอะไรน่าแปลกงั้นเหรอ......" อาคาชิตัวน้อยตวัดสายตาไปหาคิเสะ
"ไม่มีฮะ....." คิเสะยิ้มแห้งๆ ก่อนจะเดินถอยหลังออกไป
มิโดริมะมองอาคาชิตัวน้อยเหมือนคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะส่ายหน้าไปมาเพื่อเอาความคิดในหัวตัวเองออกไป
'คงไม่ล่ะมั้ง....'
"เด็กๆครับ..........."
"........!!" เด็กๆที่จับล้อมวงคุยกันสะดุ้งโหยง ก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้าเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"มาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย คุโรจิน ตกใจหมด~" เด็กน้อยพูดเสียงยาน ก่อนจะใช้เท้าเล็กๆของตัวเอง เดินเข้าไปหา
"ยืนอยู่นานละครับ" คุโรโกะส่ายหน้าไปมา เขาจืดจางขนาดนั้นเชียว...
เด็กน้อยผิวเข้มรีบเดินหนีออกมาจากตรงนั้นทันที เพราะกลัวจะโดนจับได้
ผมมองอาโอมิเนะคุงที่รีบเดินออกไป เขาเกลียดผมมากถึงขนาดจะต้องเอาผมออกจากที่นี่เชียวหรอ......?
"คิดอะไรน่ะ เท็ตสึยะ" อาคาชิตัวน้อยเงยมองผมอย่างสงสัย
ผมส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นบางอย่างได้
"ปกติเด็กๆ กินข้าวเที่ยงกันกี่โมงหรอครับ?"
"สิบเอ็ดโมงครับ" มิโดริมะมองไปที่นาฬิกาที่ตั้งอยู่กลางห้อง
"ได้เวลาแล้ว ได้เวลาแล้ว!!" เด็กน้อยผมสีเหลืองชูแขนสูงไปมา
ผมเดินไปเปิดประตู ก่อนจะมองห้องอื่นๆ บางห้องก็เริ่มออกมากันแล้ว พี่เลี้ยงเด็กห้องต่างๆ ต่างจูงมือเหล่าเด็กน้อยให้ออกมาเป็นแถว
"ทุกคนตั้งแถวกันนะครับ"
และนี่คือช่วงเวลาที่ต่างคนก็ต่างเถียงกัน.....
เรื่องอะไรน่ะเหรอ?
"ผมต้องได้อยู่หัวแถว!! ได้จับมือคุโรโกจจิ!" คิเสะตัวน้อยเริ่มโวยวาย
"คิเสะจินไม่ต้องเลย ฉันต่างหากที่จะได้จับมือคุโรจิน" มุราซากิบาระปากยื่นด้วยความไม่พอใจ
"วันนี้ดวงของฉันต้องอยู่ข้างหน้าเสมอ ถึงจะโชคดี พวกนายไปอยู่ท้ายแถวกันเลย" มิโดริมะตัวน้อยก็เอากับเขาด้วย
"เป็นผู้หญิงค่อยว่ากัน" อาโอมิเนะกลอกตาไปมาด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะเดินไปอยู่ท้ายแถว
"ผมสิ / ฉันสิ / ฉัน นาโนดาโยะ" ต่างคนต่างเถียงกันอย่างไม่ยอมแพ้
"เงียบซะ ต้องฉันเท่านั้น" อาคาชิตัวน้อยเดินมากลางวง ก่อนจะกอดอก
"แต่............."
"แต่อะไรเรียวตะ......" อาคาชิตวัดสายตาดุมองไปที่คิเสะ
คิเสะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ก่อนจะเดินเตาะแตะไปยืนอยู่หน้าอาโอมิเนะ
"อาคาจิน ขี้หวงอ่ะ~ แบ่งหน่อยก็ไม่ได้" มุราซากิบาระพูดงอนๆ ก่อนจะเดินไปหน้าคิเสะ
มิโดริมะส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเดินไปหน้ามุราซากิบาระ
'จอมเผด็จการจริงๆ....'
อาคาชิตัวน้อยยิ้มยกเหมือนคนได้รับชัยชนะ ก่อนจะเดินไปข้างหน้าสุด
คุโรโกะมองการกระทำของเด็กๆ ก่อนจะหัวเราะน้อยๆออกมา น่ารักกันจริงๆ
ผมเดินจับมืออาคาชิคุงไปพร้อมกับเหล่าเด็กๆที่ต่อแถวยาวกันมา
เด็กๆแต่ล่ะห้องส่งเสียงกันเจื้อยแจ้ว พาต่างกันทักทายเพื่อนต่างห้องอย่างสนุกสนาน ผมหันไปมองเด็กๆข้างหลัง กลับพบว่าพวกเขาเงียบกว่าปกติและไม่ทักทายใครเลย...
"ไม่ทักทายเพื่อนๆกันหน่อยเหรอครับ?"
ทุกคนส่ายหน้าโดยพร้อมเพรียง....
โต๊ะทานอาหารของเหล่าเด็กๆจะเป็นโต๊ะยาว แต่ล่ะคนรีบเดินมานั่งที่ของตัวเอง ก่อนจะกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมพูดคุยไปกับเพื่อนๆร่วมห้องและต่างห้อง
ผมมองไปที่เหล่าเด็กๆของห้องผม ที่เว้นระยะห่างกับห้องอื่นๆพอสมควร กินข้าวและจับกลุ่มคุยกันอยู่แค่นั้น โดยที่ไม่ได้คุยกับคนอื่นเลย นอกจากคนในกลุ่ม
'ทำไมกันล่ะ......'
"สงสัยหรอ พี่เลี้ยงหน้าใหม่" ผู้ชายแปลกหน้าที่คุโรโกะไม่คุ้นหน้า เดินมากอดคอ ก่อนจะยิ้มแฉ่งให้
คุโรโกะพยักหน้ารับ ยังไงเขาก้ต้องรู้เรื่องทุกอย่างของเหล่าเด็กๆ
"ผม คุโรโกะ เท็ตสึยะ ครับ ฝากตัวด้วย..." ร่างเล็กก้มโค้งให้คนแปลกหน้า
"เอ้ยๆ ไม่ต้องก้มก็ได้" เขาชูมือไปข้างหน้าประมาณว่า 'ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้'
"ฉันชื่อ.............."
---------------------------------------------------------------
เย้!! พรุ่งนี้เปิดเทอม T^T ร้องไห้หนักมากกกก ไรท์อาจจะมาอัพตอนต่อไปช้าหน่อยนะคะ ส่วนบุคคลปริศนาคนนั้น ก็ทำให้สงสัยต่อไป ฮ่าๆ (?) *ว่าแต่เพลงเริ่มเรื่อง รู้สึกดักแก่5555*
ความคิดเห็น