[Kurono no Basket] Disappear [Aka x Kuro]

ข้อมูลเบื้องต้น

‘ Disappear ’

Short fiction – AkaKuro

By Seiko  [Dek-d ; NanohaSeiko]

เนื้อเรื่อง

          เสียงลูกบาสกระทบพื้นดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ เสียงเฮส่งเสียงเชียร์กระหน่ำ เมื่อตอนนี้เวลาใกล้จะหมดเวลาในควอเทอร์ที่ 4 แล้ว

“พวกเราต้องชนะ!” เสียงผู้เป็นกัปตัน ผู้นำแห่งทีมเซย์ริน เรียกขวัญกำลังใจแก่ลูกทีม

"โอ้!" เสียงสมาชิกของลูกทีมรวมทั้งคากามิและคุโรโกะ ต่างก็ตอบรับด้วยเสียงแข็งขัน

นี่เป็นศึกสุดท้ายแล้ว....

ศึกชี้ชะตา...

[หลังจากหมดเวลาการแข่งเป็นที่เรียบร้อย]

ผลการแข่งขันคือ เซย์ริน ชนะ ราคุซัน โดยแต้มที่ห่างกันเพียงแต้มเดียวเท่านั้น นับว่าฉิวเฉียดมาก แต่นั่นก็คือชัยชนะระดับประเทศครั้งแรกของพวกเขา

"ยินดีด้วยนะเท็ตสึยะ" เสียงนุ่มของหนุ่มผมสีแดงเพลิงคลี่ยิ้มบางเบา ก่อนจะยื่นมือออกไป

"ขอบคุณนะครับอาคาชิคุง..." หนุ่มน้อยผมสีฟ้าพูดตอบรับก่อนจะยื่นมือไปจับ

"ตอนนี้ผมทำตามสัญญาตอนนั้นได้แล้วนะครับ..."

อาคาชิพยักหน้ารับรู้ อ่า.......นั่นสินะ สัญญาที่จะทำให้พวกรุ่นปาฎิหารย์กลับมาสนุกกับการเล่นบาสอีกครั้ง...

"ฉันควรจะขอบคุณนายมากกว่านะ" หนุ่มผมแดงพูดไปตามความจริง

"ฮะฮะ........นั่นสินะครับ.....ในเมื่อมันสำเร็จแล้ว.....ก็จะ....."

กริ้งงงงงงงงงงงงงงงง กริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงง

เสียงโทรศัพท์ดังโหวกเหวกโวยวายพร้อมกับตัวเครื่องที่สั่นไปมาราวกับว่าจะเรียกคนที่นอนอยู่บนเตียงให้ลุกจากนิทราสักที เจ้าของเตียงยื่นมือเรียวค้นหาโทรศัพท์เจ้าปัญหาก่อนจะตัดสายไปแบบไม่สนใจอะไร

ใครมันกล้ารบกวนเวลาของเขา!! จะนอนต่อก็นอนไม่หลับแล้ว!

เปลือกตาลืมตาขึ้นเผยให้เห็นดวงตาสีแดงอำพันคู่สวยที่ดูเหมือนกำลังหงุดหงิดกับการที่ต้องตื่นมาตอนนี้

เจ้าของเตียงค่อยๆใช้สายตามองไปที่นาฬิกา ก่อนจะพบว่าเป็นเวลา 10 นาฬิกาแล้ว สายแล้วสินะ......

สาย!!

เจ้าของร่างลุกพรวดขึ้นมา อะไรกันปกติตัวเขาไม่เคยตื่นสายขนาดนี้ และนี่เขา......

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูทำให้ 'อาคาชิ เซย์จูโร่' ที่นอนอยู่บนเตียงเลิกสงสัย ก่อนเจ้าตัวจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

"เชิญ"

"เอ่อ คือ...." เสียงหวานของสาวคนรับใช้ แก้มของเธอแดงจนเหมือนลูกมะเขือเทศ เมื่อยามคนที่อยู่บนเตียงจ้องมอง

"มีอะไร?" หนุ่มผมแดงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจเท่าไรนัก จะพูดก็พูดสิ อึกอักแบบนี้มันน่ารำคาญ!

"เพื่อนๆของคุณชายรอที่หน้า......."

"อาคาชิจจิ!!" เมดสาวพูดยังไม่ทันจบคำ ก็มีเสียงใสร่าเริงแทรกขึ้นมา สรรพนามเรียกชื่อเขาแบบนี้ก็มีคนเดียวน่ะนะ.....

"โฮ้ย อาคาชิตื่นสายเหมือนกันนี่หว่า!" หนุ่มผิวสีแทนเป็นเอกลักษณ์เดินตามมาติดๆ

"ไม่สมกับเป็นนายเลยนะ...." สีทุ้มของหนุ่มผมเขียว ยกมือเลื่อนแว่นขึ้น

"อาคาชินน มีขนมไหม?" เสียงทุ้มยานของชายหนุ่มร่างใหญ่ดังตามมา

"พวกนายมาทำอะไรที่นี่......" หนุ่มผมแดงขมวดคิ้วยุ่ง สายตามองไปที่เมดสาวประมาณว่า 'ออกไปได้แล้ว' แล้วเธอก็ทำตามแต่โดยดี

"ก็............ที่โรงเรียนเทย์โคน่ะ ชมรมบาสเขานัดศิษย์เก่าน่ะสิ!" คิเสะเริ่มเข้าเรื่องที่มาในวันนี้ด้วยเสียงร่าเริง

"แล้วพวกนายก็เลยจะไป...?"

"ใช่! พวกเราไปกันทั้งหมดนั่นล่ะ" คิเสะฉีกยิ้มร่า

"แล้วเท็ตสึยะ?" อาคาชิใช้สายตามองไปรอบๆ ถึงแม้ว่าเขาจะจืดจางก็ตาม แต่ก็ต้องเห็นบ้างล่ะน่า.....

"หือ ใครเท็ตสึยะอ่ะ?" คิเสะกระพริบตาปริบๆ

เหมือนหน้าอกของคนข้างซ้ายของคนผมแดงกระตุกวูบไปหนึ่งครั้ง อะไรกันล้อกันเล่นหรอ ฮะๆ.....

"คุโรโกะ เท็ตสึยะไง ฉันไม่ชอบเล่นแบบนี้นะ"

"ฉันไม่รู้จักจริงๆ อาโอมิเนจจิ รู้จักไหมฮะ"

ว่าไงนะ.......

"ใครอ่ะ?  ฉันไม่รู้จัก สวยรึเปล่า" อาโอมิเนะพูดติดเสียงตลก ก่อนจะหัวเราะอย่างขำๆ

อะไรกัน.....

"ใครงั้นหรออาคาชิ?"

ล้อกันเล่นใช่ไหม....

"ชื่อนั้นมันกินได้ไหม?"

"นี่พวกนายจำไม่ได้จริงๆหรอ ผู้เล่นคนที่หกตอนพวกเราอยู่เทย์โค และ คนที่เอาชนะพวกนายและฉันทั้งหมดนี่ไงล่ะ"

"มันมีสักทีไหนล่ะ แล้วคนที่ชนะพวกเราก็คือพวกเซย์ริน ไม่มีชื่อนี้อยู่ในทีมนะ ตื่นได้แล้วอาคาชิ" อาโอมิเนะเกาหัวตัวเองเบาๆ สงสัยเพื่อนของเขาจะยังไม่ตื่นมั้งนะ....

"พวกนายเล่นอะไรกัน ฉันไม่ชอบนะ" ไม่.....ไม่มีทาง.....

"อาคาชินนั่นแหละเล่นอะไร คนที่ชื่อ คุโรโกะ เท็ตสึยะ พวกเราไม่รู้จักหรอก..." มุราซากิบาระโยนขนมเข้าปากแล้วเคี้ยวเบาๆ

"ตามนั้นล่ะ....นายไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว" มิโดริมะพูดเชิงแกมบังคับ

"และอีกอย่างพวกเรารุ่นปาฎิหารย์มีกันแค่ '5' คนเท่านั้น..."

อาคาชิกัดปากตัวเองจนเจ็บไปหมด อะไรกัน.......ความรู้สึกนี้มัน.........เจ็บ...บอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนมีอะไรรัดใจของเขา.....

มันเจ็บปวด.....

[โรงเรียนเทย์โค]

ระหว่างทางนั้นชายหนุ่มผมแดงไม่ได้สนทนาอะไรกับใครเลย นอกจากตัวเขาเอง มีแค่คำถามเดียวที่วนไปมาในหัวของเขา

เท็ตสึยะไปไหน?

5 นาทีก่อนหน้านี้.....

"สวัสดี......" เสียงทุ้มของหนุ่มผมแดงกรอกเสียงไปตามสาย

"เอ่อ........อาคาชินายเอาเบอร์ฉันมาจากไหนเนี่ย....." ปลายสายอีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงเกร็งๆ

"ไม่จำเป็นต้องรู้....ขอเข้าเรื่องเลยละกัน นายรู้จักคุโรโกะ เท็ตสึยะไหม ไทกะ?"

"หา.....ใครล่ะนั่น? ฉันไม่รู้จักหรอก...."

แม้แต่คนที่สนิทก็......

"นึกดีๆสิ เขาอยู่ทีมเดียวกับนายนะ คนที่ทำให้ฉันแพ้นายในวันแข่งนั่นไงล่ะ"

"อะไรนะ........คนชื่อนั้นไม่ได้อยู่ทีมฉันหรอก........โฮ้ยยย! กัปตัน มีคนชื่อ คุโรโกะ เท็ตสึยะไหมครับ!!" เสียงตะโกนของคากามิถามผู้เป็นกัปตัน บ่งบอกได้ว่าอยู่ที่โรงเรียนอย่างแน่นอน

"บากะงามิ!! ไอ้งั่ง คนในทีมเดียวกัน ยังรู้จักไม่หมดอีกเรอะ!! เออ......ว่าแต่....ใครคือคุโรโกะ อะไรนั่นน่ะ.....อิสึกินายรู้จักป่าว" เสียงผู้เป็นกัปตันตะโกนกลับมา

นั่นสิ ใครคือ คุโรโกะ เท็ตสึยะ....?

"เออ ไม่รู้จักอ่ะ" คากามิตอบตามสายไปหลังจากผู้เป็นกัปตันถามครบหมดแล้วผลที่ได้คือ ไม่มีใครรู้จักสักคน

"อ่า.......บากะงามิจริงๆด้วย....."

"ว่าไงนะ!!!....เดี๋ยว-----" ปลายสายไม่ทันได้พูดจบ อาคาชิก็รีบกดปุ่มสีแดงตัดสายไป

กลับมาที่ปัจจุบัน

ร่างสูงของหนุ่มผมแดงแหงนมองโรงเรียนสมัยมอต้นที่เขาเคยอยู่.....อ่า ช่างน่าคิดถึงจังนะ

"น่าคิดถึงจังนะครับ คิดอย่างงั้นไหม...."

เสียงทุ้มหวานของชายหนุ่มผมสีฟ้าอ่อนที่ปลิวไสวไปตามสายลม ก้าวเดินมายืนข้างๆหนุ่มผมแดง รอยยิ้มบางเบาผุดขึ้นมา

"เท็ตสึยะ!!" อาคาชิเบิกตากว้าง มือเรียวรีบกำลังจะจับไหล่ของคนตรงหน้า หวังว่าจะจับตัวมาถามว่าหายไปไหนมา

แต่กลับกลายเป็นว่า...........

คว้าอากาศซะอย่างงั้น.....

"อาคาชิจจิ ทำอะไรน่ะฮะ รีบไปได้แล้ว" คิเสะพูดด้วยเสียงอารมณ์ดีก่อนจะเดินเข้าไปในรั้วโรงเรียนพร้อมกับคนอื่นๆ

"..................."

เสียงรองเท้าดังเอี๊ยดอ๊าดไปทั่วสนามบาสที่ถูกดูแลมาอย่างดี มันไม่ค่อยจะแตกต่างจากในอดีตสักเท่าไรนะ...

"เอ้า! ทุกคนหยุดซ้อมก่อน" เสียงที่ดูมีอำนาจดังจากมุมสนามแห่งหนึ่ง ก่อนมีการตบแปะๆหนึ่งที

เสียงเจื้อยแจ้วของเหล่าสมาชิกทีมบาสดังขึ้น ก็เพราะกลุ่มคนตรงหน้าของพวกเขาเป็นถึงรุ่นปาฎิหารย์เชียวนะ!!

"ฉันคิดว่าพวกนายคงรู้จักพวกเขาเหล่านี้แล้วนะ" ผู้ที่ดูเหมือนโค้ชกอดอกแน่นก่อนยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ

ทุกคนในเหล่าปาฎิหารย์เริ่มไปทักทายสมาชิกในทีมบาสอย่างสนุกสนาน เว้นแต่ก็อาคาชิ เซย์จูโร่น่ะนะ......

เขาสนุกไม่ออกหรอก.......

เพื่อน.........ไม่สิ........คนสำคัญหายไปทั้งคน......

เขาไม่ได้คิดว่าเท็ตสึยะเป็นเพื่อน.......แต่เท็ตสึยะเป็นคนที่เขารักมากต่างหาก....

เขาไม่เคยพูดความรู้สึกนี้ออกไป.........เพราะความเห็นที่แตกต่างกัน.....

เขาตั้งใจว่าจะพูดหลังจบการแข่งไม่ว่าเขาจะชนะหรือจะแพ้ก็ตาม แต่นี่อะไร....

คุโรโกะ เท็ตสึยะ หายไปไหน?

พอรู้ตัวอีกทีหนุ่มผมแดงก็มายืนที่หน้าล็อกเกอร์เสียแล้ว....

กลิ่นของเมื่อวันวานยังคงหลงเหลืออยู่....ถึงแม้เพียงน้อยนิดก็ทำให้คิดถึงได้...

โค้ชบอกว่าล็อกเกอร์ของพวกรุ่นปาฎิหารย์ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่มีการให้คนอื่นใช้แม้แต่น้อย

อาคาชิเลื่อนสายตาไปมองล็อกเกอร์ของคุโรโกะที่ตอนนี้มีคนใช้อยู่...

"เอ่อ....มีอะไรหรือเปล่าครับ?" หนุ่มน้อยผมน้ำตาลไหม้หันมาถาม เมื่อรู้สึกว่าโดนใครที่ไหนไม่รู้จับจ้องมานานแล้ว

"นายใช้ล็อกเกอร์นี้หรอ?"

"ครับ เพิ่งใช้วันนี้เอง" หนุ่มน้อยพยักหน้าหงึกหงัก

"แล้วก่อนหน้านี้ใครใช้อยู่ล่ะ?"

"เห็นโค้ชบอกว่า ล็อกเกอร์ไม่เคยมีคนใช้ ถูกปิดตายมานานแล้วนะครับ" หนุ่มน้อยพูดไปตามความเป็นจริง

"แล้วทำไมถึงให้มาใช้ล่ะ?" อาคาชิยังคงคำถามใส่คนตรงหน้า

"อันนี้ผมก็ไม่รู้ครับ" หนุ่มน้อยส่ายไปมา ก่อนจะโค้งหัวลาออกจากห้องไป

หนุ่มผมสีแดงทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย ตอนนี้เขาไม่คิดจะอยู่ที่โรงเรียนแล้ว ที่ที่เขาจะไปนั่นต้องทำให้เขารู้อะไรเพิ่มขึ้นมาแน่ๆ....

[บ้านคุโรโกะ]

"อ้าวว่าไง อาคาชิคุง" หลังจากใช้เวลาสักพักในการเดินทางมา มือเรียวกดกริ่งตามความเคยชินที่มาบ่อยๆ ก่อนจะพบหน้าคุณแม่ใจดียืนยิ้มแฉ่งอยู่

"สวัสดีครับ......ผมมาหา......"

"มาหาน้องมิโรโกะจังสินะ เข้ามาสิๆ" คุณแม่พูดด้วยสีหน้าระรื่นก่อนจะดึงมือคนตรงหน้าเข้าบ้านอย่างถือวิสาสะ

"เอ่อ คือ ผม........."

"อยู่บนห้องจ้า ขึ้นไปเลยนะ เดี๋ยวจะยกน้ำส้มไปให้" คุณแม่พูดเสร็จสรรพก็เข้าครัวไป ปล่อยให้หนุ่มผมแดงยืนอยู่งงๆกลางบ้าน

ใครคือมิโรโกะอีกล่ะเนี่ย....? เขาไปรู้จักตอนไหน?

บ้านนี้มีลูกสาวด้วยหรอ?

แต่สงสัยไปก็เท่านั้น....

สองเท้าขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้าน อาคาชิชายตามองไปยังห้องของคุโรโกะ ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนจะกลายเป็นห้องนอนคนที่ชื่อ มิโรโกะอะไรนั่นไปแล้ว...

อาคาชิเคาะประตูห้องอย่างถือวิสาสะ มือเรียวบิดประตูเข้าห้องไปช้าๆ

"พี่อาคาชิ คิดถึงจังเลยค่ะ!!" เจ้าของเสียงใสเจื้อยแจ้วกระโดดกอดเข้าที่หนุ่มผมแดง

อาคาชิรีบผลักคนตรงหน้าออก พอมองดูดีๆแล้วอย่างกับน้องสาวเท็ตสึยะอย่างงั้นแหละ....

ผมสีฟ้าอ่อนสดใสที่ถูกดูแลปล่อยให้ยาวเป็นอย่างดี แก้มสีชมพูระเรื่อแบบตามฉบับของคนสุขภาพดี แต่ก็.....

"ฉันไม่รู้จักเธอ...."

"อย่าเล่นอย่างงี้สิคะพี่ หนูมิโรโกะไง" เจ้าตัวทำแก้มพองอย่างงอนๆ

เหมือนเท็ตสึยะไม่มีผิด.....

"ฉันขอเข้าเรื่องเลยละกัน เธอรู้จักเท็ตสึยะไหม......?" อาคาชิใช้สายตาหรี่มองผู้หญิงร่างเล็กตรงหน้า

"..................." สาวน้อยที่ก่อนหน้านี้เริงร่ากลับดูเหมือนซึมเศร้า แววตาหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

"จำพี่เท็ตสึยะได้สินะคะ......" เธอพูดน้ำเสียงที่แผ่วเบา อาคาชิพยักหน้าเล็กน้อย

"หนูขอไม่พูดอะไรมาก แต่พี่เขาฝากจดหมายฉบับนี้ไว้ให้พี่...." มือเรียวของสาวน้อยหยิบจดหมายสีขาวสะอาดตาออกจากกางเกง ก่อนจะยื่นให้คนตรงหน้า

มือเรียวของหนุ่มผมแดงเปิดจดหมายขึ้นมาอ่าน สายตาของเขาจับจ้องไปที่ตัวอักษรตัวแรกจนถึงตัวสุดท้าย.....

10 ปีต่อมา....

เหตุการณ์และเนื้อหาในจดหมายนั้นทำให้อาคาชิยังคนตราตรึงจนถึงทุกวันนี้

ถึง อาคาชิ เซย์จูโร่

        ตอนที่คุณอ่านจดหมายฉบับนี้ ผมอาจจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว....ไม่สิบางทีคุณอาจจะจำผมไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าคุณจำได้ก็ช่วยทำตามคำขอของผมสักข้อได้ไหม....?

        ทุกๆปีที่พวกเราอยู่ด้วยกันทั้งผม อาคาชิคุง อาโอมิเนะคุง คิเสะคุง มิโดริมะคุง และมุราซากิบาระคุง เป็นช่วงเวลาที่สนุกมาก พวกเราผ่านอะไรมาหลายๆอย่างมากมาย จนถึงวันนั้นที่พวกเรามีความรู้สึกไม่ลงรอยกัน ที่แข่งบาสจะเอาแต่ชัยชนะ ไม่มีความสนุกของการเล่นบาสอยู่แล้ว จนแยกย้ายกันไปทีล่ะคนๆ......รวมทั้งอาคาชิคุงด้วย....จำได้ไหมครับที่ผมบอกคุณว่า 'จะทำให้ทุกคนกลับมาเล่นบาสอย่างสนุกสนานอีกครั้ง' ตอนนั้นผมคิดว่ายังไงผมก็ต้องทำให้ได้ ถึงแม้จะยากลำบากก็ตาม.....และผมก็ทำมันสำเร็จ.....ผมรู้สึกดีใจมากๆเลยล่ะครับ ที่ทำให้พวกคุณทั้งหมดกลับมาเป็นคนเดิม

        อ่า.....ตรงส่วนนี้คือความรู้สึกของผมแล้วนะครับ......ผมไม่คิดว่าจะบอกคุณซึ่งๆหน้าหรอก......เพราะผมและคุณก็เป็นเพื่อนกันมานานคิดแบบนี้กับเพื่อนตัวเองก็ดูค่อนข้างไม่ดีสักเท่าไรนะ แต่ผมก็อยากบอกคุณอยู่ดี 'ผมรักอาคาชิคุงครับ' รักมานานแล้ว......เพราะผมรู้ว่าตัวเองไม่ดีพอที่จะอยู่เคียงข้างคุณ ผมจึงคอยช่วยเหลืออยู่ข้างๆคุณก็เท่านั้น....แต่แค่นี้ก็ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขแล้วล่ะ

        ใกล้หมดเวลาของผมแล้วล่ะครับ......หวังว่าผมและคุณจะเจอกัน 'อีกครั้ง' นะครับ และเมื่อถึงตอนนั้นคุณช่วยทำให้ผม..........

"มันหมายความว่ายังไง?!" เสียงดังหลุดออกมาจากหนุ่มผมแดง

จดหมายนี่มันอะไรกัน..........?!

สาวน้อยมองด้วยแววตาที่เศร้าหมอง แต่ริมฝีปากบางเบากับคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข นิ้วเรียวของเธอยกขึ้นมาจิ้มหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง

"พี่อยู่ตรงนี้ไงล่ะคะ"

"....................."

"และก็อยู่ตรงนี้ของคุณด้วยค่ะ" สาวน้อยยกมือเรียวไปจิ้มหน้าอกอาคาชิเบาๆ

"พี่ก็คือความรู้สึกของการอยากจะกลับไปเล่นบาสเกตบอลที่สนุกสนานอีกครั้งหนึ่ง....."

".........................."

"พี่เป็นความรู้สึกลึกๆของพวกพี่ๆทุกๆคนในการจะกลับมาเล่นบาสที่สนุกอีกครั้ง....."

"............................"

"ตอนนี้พี่ทำสำเร็จแล้วล่ะค่ะ ฉะนั้นตอนนี้พี่ก็เลยอยู่ที่ตรงนี้ของทุกคน..." สาวน้อยยิ้มบางเบา พร้อมจิ้มหน้าอกอีกฝ่ายเบาๆอีกครั้ง

คำพูดเมื่อ 10 ปีก่อนหวนคืนมาอีกครั้ง ร่างสูงที่ใส่เสื้อสูทหรูเก็บจดหมายของคนสำคัญที่ถูกรักษามาอย่างดีในกระเป๋าเสื้อ

"อาคาชิ รีบไปกันเถอะ" เสียงทุ้มของว่าที่หมออันดับหนึ่งในญี่ปุ่นเลื่อนแว่นขึ้นให้เข้าที่ ก่อนจะเดินนำทางไปในรั้วโรงเรียน

อ่า.....วันนี้ก็เป็นวันรวมศิษย์เก่าอีกแล้วสินะ.....

สองเท้าก้าวยาวมุ่งหน้าไปที่โรงยิมแสนคุ้นเคย เสียงเอี๊ยดอ๊าดในโรงยิมในยามเย็นยังคงมีอยู่ แต่ก็มีหลายๆคนเดินออกมาแล้วน่ะนะ....

หนุ่มผมสีแดงที่ถูกเซ็ทมาอย่างดีก้าวเข้าไปในโรงยิม สายตามองไปรอบๆ

เงียบ......?

ตึก............

ลูกบาสที่กลิ้งมาจากไหนสักแห่งโดนเท้าของอาคาชิเบาๆ เขาก้มลงไปเก็บ ก่อนค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าก็พบกับ...........

"ขอลูกบาสคืนด้วยครับ..." เสียงนุ่มหวานของคนผมสีฟ้าอ่อนอันแสนน่าคิดถึง ดวงตาสีฟ้าอความารีนที่ยังคงส่องประกายไม่เคยเปลี่ยน.....

คุณรู้ไหมว่าประโยคสุดท้ายในจดหมายมีเนื้อหาว่ายังไง?....

และเมื่อถึงตอนนั้นคุณช่วยทำให้ผมรักคุณอีกครั้งนะครับ....

"ในที่สุดก็เจอกันนะ..........เท็ตสึยะ....."

 
-------------------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีจ้านักอ่านที่น่ารักทุกท่านนนนน คิดถึงเราไหม? #ไม่ ขอโทษที่หายไปเลยค่ะ T^T ช่วงมอปลายเป็นอะไรที่เรียนหนักมากๆ งานก็มากตามเช่นกัน แทบหาเวลามาแต่งไม่ได้ อย่างมากก็ได้แค่ฟิคสั้นๆค่ะ ยังไงก็ขอให้สนุกกับฟิคสั้นเรื่องนี้นะคะ (ออกปวดตับนิดนึง....ถถถถถ) แล้วเจอกันฟิคอนุบาลเจี๊ยบน้อยค่ะ!

ขอฝากเพจนักเขียนด้วยนะคะ แวะมาคุยกับไรท์หรือทวงฟิคได้ค่ะ-----

Disappear....next Appear << อัพตอนต่อแล้วนะคะ :)