คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : # บทที่ 1 ทำไมต้องเป็นชั้น(?) #
บทที่1 ทำไมต้องเป็นชั้น(?) (BY กระติบข้าวน้อย ‘ ยิ้มกว้าง :')))
“ เฮ้อ!! อยากจะบ้าตายโว้ยยย ยยย !! “ นี่คือคนบ้า ! เย้ย ๆ ไม่ใช่ละๆ นี่คือชั้นเอง =_= ‘ มะนาว ‘ คนสวยไร้ซึ้งคนไม่มอง โฮะๆ !!! แน่ล่ะ ใครไม่มองก็บ้าละ เพราะชั้นมันคนมีประวัตินิ ! ใช่ นี่คือสาเหตุที่ทำให้ชั้นร้องเป็นคนบ้าอยู่มุมห้องเรียน ก็เรื่องที่ถูกหาว่าเป็นสาวเปรี้ยว ชอบใช้กำลังไง
“ เฮ้ย! ยัยมะนาวเน่า เสียงดังสวรรค์แตกเลยนะ ยัยกระเริ่ง -_- “ นี่คือเสียงของยัย ซันฉ่าย (ชื่อน่ารักเนอะ >_< -- กระติบข้าวน้อย) เพื่อนซี้สุดโหด 1 ในแก๊งส์ชั้นเอง
“ แหมๆ ซันฉ่ายก็แหกปากไปได้นะจ๊ะ เพื่อนเค้าตกใจหมดแล้วๆ “ ยัยนี่ก็เพื่อนซี้ 1 ในแก๊งส์ของชั้นเหมือนกัน ยัยนี่ชื่อ แอปเปิ้ล (คิดไม่ออกจริงๆ >_<’) ดูเธอพูดมีมารยาทแต่ซ่อนคำเจ็บจิ๊ดไว้ - -‘
“ ที่ชั้นมาร้องโวยวายอย่างงี้ก็เพราะ มีคนจะล้างแค้นชั้นอยู่น่ะสิ เธอจำยัยพวกรุ่นพี่หมีควายนั่นได้ใช่มั้ย ยัยนั่นน่ะ จะยกพวกมีรุมจัดการพวกเราที่พวกเราตีพวกเค้าน่ะ “ ชั้นพูดพลางทำหน้าจริงจัง
“ ยัยบ้า กลัวไรย่ะ พวกนั้นรุมตบเธอ พวกชั้นไปช่วย พวกนั้นมันเริ่มก่อนนิ ช่วยไม่ได้ คอยนี้ก็ส่งไปขึ้นเมณละกันเนอะแอปเปิ้ล^^ “ ยัยพวกนี้ช่างไม่มีความกลัวเสียจริง พวกว่า 20 คนจะมารุมตบเรา 3 คน โอ้ว แม่เจ้า ช่างทารุน (คาราเมล) กันเสียจริง T^T
“ นี่ซันฉ่ายถ้าเกิดส่งขึ้นเมณนะ เราตามไปส่งมันต่ออีกชาติหน้าดีมะ ^^ “ เห็นไหม !! ยัยนี่โหดกว่าที่รูปลักษณ์ภายนอกซะอีก TT’ ยังจะไปตามจองล้างจองผลาญเค้าถึงชาติหน้าเลยคิดเอา=_=’’
“ โอ๊ย ! พอเลยๆ พวกเธอนี่นา ชั้นจริงจังนะเนี่ย “ ชั้นพูดพลางทำหน้ามู่ยู่ใส่
“ แหม! จริงจังไปไหนย่ะ เธอไม่ต้องกลัว มีพวกเราอยู่ตั้ง 2 คนนะ “ ตั้งสองคน โอ๊ย เยอะแยะมากเลย คงสู้กลับเค้าแล้วส่งขึ้นเมณจริงๆแน่นอนเลย >_< โอ๊ย แค่สองคนต่างหากล่ะ =_=!
“ พอเหอะๆ นี่มันเลยเวลาทักเที่ยงนานละนะ มัวแต่ทะเลาะกัน ไม่ได้กินข้าวกันพอดี “ เสียงยัยแอปเปิ้ลดังขึ้น พร้อมทำหน้าหิวข้าว(ยังไงอ่ะ – กระติบข้าวน้อย) (ไม่รู๊! [เสียงสูงเพื่อ- -?] – มะนาว) ว่าแล้วยัยซันฉ่ายก็ลากชั้นวิ่งจู๊ด ไปโรงอาหาร
ณ โรงอาหารโรงเรียนแซนเรนเนอร์
ที่โรงอาหารปรากฏว่าคนเยอะกว่าที่คิด บรรลัย มาช้ายังเยอะอีกง่ะTT? อ๊ะ โอ๋ เค้าไม่ได้มากินข้าวกันนี่ เห็นไปยืนออกันอยู่ที่โต๊ะกินข้าวโต๊ะนึง เอ๊ะ! มีผู้หญิงคนนึงแว้บออก ชั้นเลยเห็นว่าเค้าคือใคร มะ..เมล่อน>___________< อ๊าย สุดหล่อของชั้นนี่นา ! เฮ้ยๆ เมล่อนลุกออกจากโต๊ะ แล้วเดินมาทางนี้แล้ว=[]=!! เดินมาหาชั้นงั้นหรอนี่(หลงตัวเองเว่อร์ – กระติบข้าวน้อย) เอ๊ะ! เฮ้ย เดินผ่านชั้นไปแล้ว+_=* ชั้นหันหลังกลับไปดู ปรากฏว่าเมล่อนไปหยุดอยู่ที่แอปเปิ้ล =[]= เย้ย !!
“ สาวน้อย ช่างงดงามอะไรเช่นนี้ ถ้าไม่รังเกลียดมานั่งกินข้าวกลับพวกเราไหมครับ “ ว่าแล้วทำเอาผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะอาหารกับเมล่อนทำตาอาฆาต ดีนะไม่มาหาเรา > <’ เมล่อนพูดพลางจับมือแอปเปิ้ลไปด้วย เฮ้ยๆ หวงนะเฟ้ย! เกินไปแล้วนะ -*- ใครมันเขียนบทให้เมล่อนชั้นบังอาจถึงเนื้อถึงตัวยัยแอปเปิ้ลชั้นเนี่ย จับฆ่าซะ (ว้าย! หนูไม่เกี่ยว>_< -- กระติบข้าวน้อย)
“ รังเกลียดค่ะ “ ตึง!! 5555555 ชั้นแอบขำในใจน้อยๆ แน่ล่ะ ยัยนี่เกลียดผู้ชายเจ้าชู้ ถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้ที่สุด ยัยนี่ก็พลางเอามือออกจากมือของเมล่อน บรรยากาศรอบข้างเราถึงกลับเงียบเชียว เพราะทุกคนหันมามองพวกเราเป็นสายตาเดียว
“ นี่! หล่อนเมล่อนน้อยของชั้นอุตสาชวน บังอาจปฏิเสธเชียวเหรอ น่าจับตบซะให้เข็ด!! “ ยัยผู้หญิงหน้าตาสวยหันมาพูดพลางทำตาน่ากลัวใส่ นี่สินะ สวยสยอง! ยัยนี่ชั้นเคยได้ยินนะ รันนิว หลานสาวของอาจารณ์ใหญ่ -.-
“ อย่าทะเลาะกันสิทั้งสองคน ขอโทษด้วยนะสาวน้อยผู้น่ารัก เอาใหม่ละกันนะ เธอชื่ออะไรเหรอ? “ เสียงของเมล่อนดังขึ้นแทรกเสียงของยัยรันนิว ยัยรันนิวก็ทำหน้าตายิ้มแย้ม หืม! ถ้าไม่ติดว่าเป็นหลานอาจารณ์ใหญ่นะ ชั้นจะกระชากใส้หล่อนมาทำตำบักหุ่งซะเลย กินได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ใส้เน่า - -!!
“ เอิ่ม.. - - ชื่อ แอปเปิ้ลน่ะ “ เอ้า ! ไอ่เพื่อนไหงถึงบอกไปด้านๆงั้นเลยล่ะ มันต้องเล่นตัว >_< เหอๆ ชั้นหันไปดูยัยซันฉ่ายยัยนั่นทำหน้าคล้ายจะกินตับใครได้แล้วล่ะ เอ๊ะ เอ๊ะ ลืมไปเลยยัยนี่หิวข้าวมากๆ เฮ้ย! แย่แล้ว มีหวังโรงอาหารกระจายกลายเป็นซากแหงๆ
“ เอ่อ.. คือว่า.. “ ชั้นพูดออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ แน่ล่ะ ทั้งเมล่อนที่ชั้นแอบปลื้มอยู่ตรงนี้ ยัยรันนิวที่สวยสยองแอบไปกระซวกใส้ใครต่อใครมาแล้วอยู่ตรงหน้าด้วย พูดผิดนิดเดียวมีเฮแน่งานนี้ พอชั้นพูดออกไปเมล่อนหันมานิดๆ พลางยิ้มให้
“ มีอะไรรึเปล่า? แล้วเธอมาอยู่นี่ตอนใหนเนี่ย^^? “ เฮ้ย!! ไอ่เจ้าเมล่อนบูด! อยากบอกออกไปจริงๆว่า อยู่ก่อน “ รังเกลียดค่ะ “ นานแล้วล่ะ !!
“ เอ่อ.. =_=’ นานแล้วล่ะจ๊ะ คือแอปเปิ้ล ไปกันได้แล้วมั้ง อย่าหาว่าอย่างโน่นนี่เลยนะ ก่อนที่นี่จะกลายเป็นซาก…! “ ชั้นพูดเสร็จยัยรันนิวทำหน้าตาไม่พอใจ ส่วนเมล่อนก็ยิ้มแย้มให้ คนอะไรยิ้มได้ตลอด=.,= จะละลายแล้วนะเฟ้ย ! แอปเปิ้ลทำหน้างง แล้วหันไปดูซันฉ่าย แล้วทำหน้าตกใจ พลางเดินมาจับมือชั้นกับซันฉ่าย
“ เอ่อ จริงนะ ไปดีกว่า ^^’ ลาก่อนนะจ๊ะ เมล่อน หวังว่าเราจะ(ไม่)ได้เจอกันอีกนะจ๊ะ “ พูดเสร็จยัยนั่นก็เดินดุ่ยๆ ไปร้านอย่างว่องไว อ๊าย ลาก่อนเมล่อนนนนนนนน นนนน > <!!
ณ โต๊ะไม้หินอ่อน
“ หือ! เมื่อกี๊นี้น่ะ ไกล้ละๆ - -^ “ ยัยซันฉ่ายพูดเสร็จพลางตักข้าวเข้าปากอย่างว่องไว เฮ้ย! คนรึหมูฟะ!
“ ขอโทษนะ เพราะเจ้าพวกนั้นน่ะล่ะ ^^* “ ยัยนี่แอบโหดนะจ๊ะ ในมือยัยนี่ถือไม้ที่เอามาทำเบื๊อกอะไรนี่ล่ะ แล้วก็หัก แอร๊ยยย ยย ! เพื่อนชั้น โหดเว่อ
“ กินข้าวเสร็จจะไปรุมกระถืบให้ดูสิ ง้ำๆ “ ยัยนี่พูดขณะกินข้าว ได้สามีแก่ สาธุ !!
“ อ๊าย ไม่ได้นะ อย่าทำเมล่อนของชั้นนะ >_<!! “ ชั้นพูดต่ออย่างไว หลังจากที่ยัยนั่นพูดเสร็จ
“ เออะ! เอ้าอั่นไอ่เอ็นอีไออีเอย ! (เหอะ ! เจ้านั่นไม่เห็นมีไรดีเลย !) “ ยัยนี่พูดตอนกินข้าวอยู่ เดี๋ยวๆ คำสาปแช่งชั้นเห็นผล -.-
“ เค้าทั้งหล่อทั้งเท่ ทั้งน่ารัก น่าทะลุทะนอม “ ชั้นพูดพลางเอามือจับแก้มไว้
“ แต่เจ้าชู้ ชอบถึงเนื้อถึงตัว ให้ความหวังผู้หญิงไปวันๆ ทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้จริงจังอะไรเลยเนี่ยนะ นิสัยดี!? “ ยัยแอปเปิ้ลพูดพลางหักไม้อีก เอ้ย หยดหยอง
“ แต่แหม ชั้นชอบของชั้นนี่นา เธอจะมาเข้าใจความรู้สึกของสาวน้อยบอบบางรูปร่างหน้าตาน่ารักยังงี๊ได้ไงล่ะ “ พูดออกไปแล้วรู้สึกเลี่ยนปากแหะ - -‘ยัยแอปเปิ้ลถึงกับทำท่าจะอ้วก
“ เหอะ! ชั้นเตือนแล้วนะ โดนหักอกขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ!! “ ยัยแอปเปิ้ลพูดพลางหม่ำๆข้าวต่อ ชิ! แทนที่จะให้กำลังใจกัน= 3 = มาเป็นไม้กันหมาซะงั้น
“ ย๊า!! อย่างชั้นไม่มีทางโดนหักอกง่ายๆหรอก ชั้นสิต้องหักอกเค้า >) “ พูดออกไปแบบนั้น แต่ในใจเนี่ยสิ กังวนจะบ้า TOT
“ เหอะ! ให้มันจริงเถอะ!! “ เสียงยัยซันฉ่ายดังขึ้น = 3 = ยัยพวกนี้อะไรนักหนานะ
ณ ห้องเรียน มัธยมปีที่ 2/3
“ นี่ๆ มะนาวจ๋า ^^ คือว่าอาจารณ์จันทร์จิราสั่งให้ไปเอาสมุดของห้องเรามาน่ะ สั่งว่าให้มะนาวไปเอาน่ะ “ อยู่ๆ จ๊ะจ๋าก็เดินมาบอกโศกอนาตกรรมชั้นซะงั้นTOT
“ ง่ะ ! ไหงถึงเป็นชั้นล่ะ O_o “ ชั้นพูดออกไปอย่างสงสัย เอ๊ะ!? รึว่าอ.จันทร์จิราลงโทษที่วันก่อนชั้นเดินหนีแกก่อนที่แกจะใช้ T^T นั่นชั้นไม่ได้ยินน้า TOT
“ เอ่อ .. ไม่รู้สิ เห็นอาจารณ์ว่างั้นนะ บอกว่าต้องเป็นมะนาวด้วย อ๋อ! ห้องม.2/2 เรียนอยู่ด้วยนะ เมล่อนที่เธอปลื้มน่ะ อิอิ ชั้นเห็นเพื่อนบอกว่า จะไปเรียนก่อนเวลาเพราะอาจารณ์จะสอบน่ะ สงสัยต้องเข้าเรียนแล้วล่ะมั้ง อิอิ ขอให้ได้เจอนะ >< “ พอจ๊ะจ๋าบอกสาเหตุที่อาจารณ์ใช้ชั้นเสร็จก็ทำท่าจะเดินหนีแต่หันหน้ากลับมาบอกข่าวดี(รึร้ายดี- -‘) กับชั้น
“ อ๊ะ! > ) จริงดิ!! เริ่มรักอาจารณ์ก็วันนี้ล่ะ >< “ รึอาจารณ์รู้ว่าชั้นชอบเมล่อน [ถ้าถามว่าจ๊ะจ๋าไม่ปลื้มเมล่อนเหรอ บอกว่าไม่! ยัยนี่มีแฟนอยู่แล้วชื่อ อาร์ตตี้ รักมากด้วย><]
“ ที่ห้องของอาจารณ์สินะ โอเคเลยๆ ชั้นจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ >P “ ชั้นพูดเสร็จก็รีบวิ่งจู๊ดออกจากห้องไปห้องอาจารณ์ทันที
“ ขออนุณาตค่า ^O^ “ ชั้นทำหน้าตาร่าเริง สดใส เบิกบาน เข้าไปในห้อง แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น = [ ] =!! อยู่ๆกระป๋องแป้งก็หล่นลงมาบนหัวชั้น อ้าก! ใครทำฟระ กร๊าชชชช!! (พ่นไฟ) และแล้ว ชั้นที่ทำหน้าตาสดใส ก็หายไป กลายเป็นหน้าตาเหมือนคนฆ่าหมู ที่กำลังจะเชือดหมูเต็มทน และแล้วชั้นก็หันไปมองคนในห้องที่กำลังหัวเราะ โอ๊ยๆ ปล่อยซะหมดเม็กเลยนะ เจ้าพวกบ้า!!! =_= เห็นสาวน้อยน่ารักโดนรังแกงี๊ได้ยังไง = =* และแล้ว ชั้นก็ไปเจอเมล่อน ที่กำลังนั่งอ่านหนังสือในห้องแอร๊ย หล่อเว่อร์>< และเมล่อนก็เงยหน้าขึ้นมา คล้ายกลั้นหัวเราะไว้ ฮึย ปล่อยเลยย่ะ เชิญๆ =_=’
“ นี่ๆ ยัยเซ่อซ่า ดูกระจกนี่ซะสิ “ ยัยผู้หญิงหน้าตางั้นๆแหละ ยื่นกระจกมาให้ชั้น เซ่อซ่างั้นเหรอ ใครมันทำกันฟระ =_=!! อย่ามาห้องชั้นนะ จะหนักกว่านี้อีก เอาอึมาดักเลย>O< ว่าแล้วชั้นก็ยื่มหน้าเข้าไปส่องกับกระจก O_o!!!
“ เฮ้ย!! ๆ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ =[ ]=!! เฮ้ย ๆๆๆๆๆๆๆๆ เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย TTTTOTTTT “ อย่าถามว่าใครร้อง สาวน้อยน่ารักที่บนหน้าเต็มไปด้วยแป้งคนนี้เอง อยากบอกว่า อายมาก แป้งมันอยู่บนผมกับบนหน้าและเสื้อผ้าของชั้น โบว์ชั้นเต็มไปด้วยแป้ง และกระโปรงที่เต็มไปด้วยแป้ง ตอนนี้ชั้นแทบจะอยากร้องรั่นกลางโรงเรียน เพราะสภาพชั้นในตอนนี้โหดร้ายมาก คล้ายผีจูวอน ที่กำลังจ้องคลานไปใหนซักอย่าง แถมยังอยู่ต่อหน้าเมล่อนที่ชั้นแอบปลาบปลื้มอยู่อีกตั้งหาก แง้ ว่าแล้วชั้นก็ก้มหน้าก้มตาทำท่าจะร้องไห้ให้พวกนั้นรับผิดชอบซะ >O< แผน ชั้นนี่ สุดยอดเลย คิดได้ไงเนี่ย (ใช่! เธอคิดได้ยังไง ยัยมะนาว - -‘ – กระติบข้าวน้อย) ว่าแล้วก็เตรียมตัว!! ว่ะ ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
“ นี่พวกนาย หัวเราะอยู่ได้ ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย สาวน้อยจะร้องไห้แล้วนะ ! “ ว่าแล้วชั้นก็เงยหน้าขึ้นไปดู นั่น นั่น นั่นมัน… มะ .. เมล่อนนี่นา > O < แผนผิดไปหน่อย แต่ก็ออกมาดีเกินคาด ฮิฮิ ><’’
“ ชิ พวกเราไม่ชอบพวกม.2/3 นี่นา พอรู้ว่าคนจากห้องม.2/3 จะมา เลยหาวิธีแกล้งก็เท่านั้นนี่นา นายจะเข้าข้างทำไม ก็รู้นี่นา ว่าห้องพวกนี้เคยทำให้ห้องพวกเราเสียชื่อเสียง แถมครองตำแหน่งหลายๆด้านไปแล้ว แถมขึ้นใหญ่กว่าพวกเราไปแล้ว ทั้งๆที่ พวกเราฉลาดกว่าแท้ๆ ห้องเจ้าพวกนี้ ขี้โกงเองนี่! “ ว่าแล้วชั้นก็จี๊ด บังอาจมาว่าห้องของชั้นเหรอ ห้องชั้นไปทำอะไรตอนใหนมิทราบ จำได้ว่าเคยช่วยห้องเจ้าห้องนี้ไว้ตั้งหลายครั้ง !!ทำกลับชั้น ชั้นยังไม่โกรธ นี่มาด่าว่าถึงห้องเลยเหรอ - -* ไม่ทนแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !
“ อะไรของพวกนายน่ะ! ถึงได้มาโกรธมาเกลียดห้องพวกชั้นถึงขนาดนี้ แถมยังเคยช่วยพวกนายไว้ตอนงานกีฬาสี ตอนที่ห้องพวกนายโดนรุ่นพี่บอกให้ล้มมวย ทำดีแล้ว ช่วยก็แล้ว ยังมาว่าพวกเราอย่างงี้อีก มันคงน่าช่วยเนอะ ต่อจากนี้ก็ไม่มีใครอยากช่วยห้องพวกนายหรอก!! “ ชั้นพูดเสียงดัง ทำให้ทั้งห้องหันมามองชั้นเป็นสายตาเดียว(เอ่อ มองตั้งแต่แป้งหล่อละล่ะ) เฮ้ย ชั้นคิดถูกคิดผิดเนี่ย นี่มันกลางฝูงเสือเลยละ ไอ่เราก็คนเดียว =_=’ เอิ่ม เอิ่ม อยากกินตับ ตับ ตับ ตับตับๆๆๆๆๆ (ร้องเพลงให้คลายเครียด แง้ เครียดกว่าเก่าอีกTOT)
“ ตอนงานกีฬาสี ห้องพวกเธอน่ะล่ะ จะให้ล้มมวย ! คิดว่าพวกเราเก่ง เลยอยากให้ล้มมวย เพราะคิดว่าสู้ไม่ไหวล่ะสิ เหอะ พวกกระจอก ทำเป็นจะมาช่วย แล้วก็มาบอกว่าจะให้ล้มมวย เหอะ ไอ่พวกโสมม ตุ้ย! “ ว่าแล้ว ชั้นก็เขม่งใส่เจ้าพวกเรา ผู้หญิงในห้องนี้หลายๆคนต่างลุกขึ้น แล้วเดินมาเดินพวกเราที่กำลังทะเลาะกันหน้าประตู
“ เฮ้ย! มะนาวอาจารณ์มาแล้วนะเว้ย ไปนานซะจริง “ เสียงซันฉ่ายดังขึ้น แน่นอนว่ายัยแอปเปิ้ลก็มา แต่ว่ายัยนั่นอยู่ข้างหลังซันฉ่ายสงสัยรังเกียดเมล่อนแหงๆ - -‘
“ เหอะๆ ห้องม.2/3 มาอีกละ เสนียดจะติดไหมเนี่ย เฮ้ยๆ ออกไปดิ๊ !! “ เจ้าสุนัขพันธ์ปั๊กพูดขึ้น (ไม่รู้จะเรียกมันยังไง ไม่รู้ชื่อ เอาเหอะ=_=’)
“ อ้าวเฮ้ย! กล้าพูดอย่างงี๊เลยเหรอฟระ เดี๋ยวๆ แม่ต่อยล่วงลงชักโครกเลยนิ “ ยัยซันฉ่ายพูดขึ้น พลางทำหน้าหงิดหงุด
“ แกน่ะล่ะ อยากตายรึไง เป็นผู้หญิงก็ช่วยสงบปากสงบคำหน่อย! “ ยัยซันฉ่ายพลางกำหมัดขึ้นทำท่าจะต่อย แต่มีแอปเปิ้ลห้ามไว้
“ นี่!!!!!!!!!!!!! พอซักที พวกนาย กลับไปเรียนได้แล้ว ชั้นให้อาจารณ์กำลังเดินขึ้นมาเมื่อกี๊น่ะ ถ้าไม่อยากถูกลงโทษทั้งห้องก็ช่วยกลับๆไปนั่งที่เดิมด้วย! “ เสียงเมล่อนดังขึ้นหลั่นห้องทำเอาพวกเราที่กำลังทะเลาะกันตกใจ เจ้าหมาพันธ์ปั๊กก็ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ แล้วเดินกลับไปนั่งที่พร้อมกลับทุกคนในห้อง พวกเราสามคนกำลังอึ้งๆกันอยู่
“ ขอโทษแทนห้องพวกชั้นด้วยนะ จริงสิ ! มะนาวสินะ วันนี้หลังเลิกเรียนมาหาชั้นที่ห้องม.2/2หน่อยนะ ชั้นมีอะไรจะคุยด้วย ^^
“ เสียงเมล่อนสุดหล่อชั้นพูดขึ้น-.,- นัดชั้นมาทำจ้ำจี้อะไรรึเปล่าเนี่ย =[]=!? เมล่อนเดินกลับไปที่โต๊ะ ทิ้งชั้นที่กำลังอึ้งยาวไว้ ยัยแอปเปิ้ลเดินไปหยิบกองสมุดกลับห้อง ยัยซันฉ่าย ลากชั้นกลับห้องเรียน ชั้นไม่ได้ฝันไป มะ..เมล่อน นัดชั้นไปหลังเลิกเรียน >,.<!! อยากจะกรี้ดให้โลกแตก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดดด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !! (ในใจนะค่ะ=.=’)
ณ เวลาเลิกเรียน
ในที่สุดเวลาที่ชั้นรอคอยก็มาถึง >.< เลิกเรียนแล้ว ว้าก! ชั้นรีบเก็บของในกระเป๋า แล้วยัยซันฉ่ายก็ต้องไปชมรมฟุตบอลวันนี้เนื่องจากประชุมเกี่ยวกับอุปกรณ์ในชมรม ยัยแอปเปิ้ลรีบกลับไปเคียร์รายงานที่ลืมทำ(ครั้งแรกของยัยนี่ที่ลืม) ชั้นก็เลยดี๊ด๊าไปห้องม.2/2 ชั้นรอให้พวกสุนัขพันธ์ปั๊กพวกนั้นออกไปให้หมดก่อน แต่ว่าชั้นเข้าไปไม่ได้ง่ายๆเลยรู้สึกว่า ยัยพวกขี้เบ๊วจะรุมตอมเมล่อนอยู่ (อ้าก เมล่อนชั้นไม่ใช่ขรี้TT’) และแล้ว 10 นาทีต่อมา ยัยพวกนั้นยอมออกไปโดยดี ชั้นเลยลืมแจ้นไปหาเมล่อน>)
“ มะ..เมล่อนจ๊ะ คือว่ามีอะไรรึเปล่าเอ่ย? “ชั้นพูดกับเมล่อน ที่กำลังนั่งอ่านหนังสือสังคมเล่มหนาเตอะอยู่=.,=’
“ อ้าว ชั้นนึกว่าเธอจะไม่มาซะแล้ว รออยู่ตั้งนานแหนะ^^ “ อ๊าย ใจจะขาดแล้วหน่อ น่ารักน่ากินอะไรเช่นนี้>.,<
“ แหมๆ พวกผู้หญิงพวกนั้นอยู่ในห้องนี้ ชั้นเลยไม่กล้าเข้ามานี่นา >_< “ ชั้นพูดกับเมล่อนที่เอาแค่ยิ้มทั้งวันทั้งคืน ยิ้มอยู่นั่นล่ะ ถ้าชั้นละลาย นายรับผิดชอบ!!
“ ฮ่าๆ ขอโทษทีนะ ที่ทำให้รอ คือว่าอย่างงี๊นะ… “ เมล่อนพูดพลางลุกจากโต๊ะ ไปปิดประตูห้องเรียน เฮ้ยๆ ไม่ดีละ รึว่าจะพาชั้นมาจ้ำจี้จริงๆนะ ม่ายน้าTOT
“ มะ.. เมล่อน>O< ทำอะไรน่ะ!? “ ชั้นพูดพลางยิ้มแหย่ๆ เย้ย TOT ทำไงดี เลิกเรียนแล้วด้วย พวกยัยเพื่อนซี้ก็ไม่อยู่ TT^TT
“ หืม- -; เธอคิดว่าชั้นจะทำอะไรล่ะ ก็ต้อง.. “ เมล่อนพลางเดินมาที่ชั้น
“ อ๊ายๆ อย่านะๆ TOT “ เมล่อนทำหน้าตาแปลกใจสุดๆ พลางก้มลงหยิบอะไรใต้โต๊ะ
“ นี่เธอ คิดว่าชั้นจะทำอะไรน่ะ = o =; ก็ต้องให้เธอช่วยอะไรหน่อยนะ “ ว่าแล้วเมล่อนก็โยนกระดาษนั่นมาที่ชั้น อ๊าย นึกว่าจะเล่นจ้ำจี้ซะอีด อดเลย = 3 = (เฮ้ยๆ - -;)
“ น่ะ นี่อะไรน่ะ แล้วทำไมต้องปิดประตูด้วยล่ะ =///=; “ ชั้นพูดพลางทำหน้าแดงๆ
“ นี่คือสิ่งที่จะให้เธอช่วย เธอให้รูปคนนั้นรึเปล่า ส่วนที่ชั้นปิดประตูเพราะมันเป็นความลับ แล้วก็ไม่อยากให้ใครเห็นเธอกับชั้นอยู่ในห้องสองคน มันไม่ดีน่ะ “ เฮ้ยๆ ยิ่งปิดประตูยิ่งเหมือนนะๆ ชั้นดูรูปที่อยู่ในใบกระดาษนั่น พลางร้อง อ๋อออออออออ !
“ อ๋อ! นี่มัน เอนิช เพื่อนที่ออกไปแล้วน่ะ “ ชั้นพูดพลางทำหน้าสงสัย
“ ใช่! พี่ของเจ้าหมอนี่ตอนนี้ อยู่ม. 4/5 ที่เกี่ยวข้องกับงานกีฬาสีปีก่อน ที่เจ้าพวกนั้นบอกว่า ห้องเธอให้ล้มมวยน่ะล่ะ จริงๆแล้วชั้นรู้มาว่า พวกรุ่นพี่3/5 ปีก่อน ตอนนี้คงแยกย้ายไปเรียนที่อื่นกันหมดแล้วล่ะ บังคับให้ห้องชั้นล้มมวยให้ห้องพวกเธอ แต่ห้องพวกเธอกลับไปช่วยไว้ เหตุการณ์เลยซับซ้อน แต่ที่ชั้นอยากจะบอกคือ ม.3/5 ปีก่อนต้องรู้เรื่องการหายไปของพี่ชั้นแน่ๆ เพราะตั้งแต่กีฬาสีวันนั้น พี่ชั้นก็ไม่กลับมาอีกเลย แต่ชั้นได้ข่าวมาว่า 3/5 ปีก่อนน่ะ รวมกันรุมทำร้ายพี่ชั้น ทำให้พี่ชั้นหมดสติ และหายตัวไป 3/5 ปีก่อน ต้องรู้แน่ๆ ว่าพี่ชั้นหายไปใหน แต่เราต้องพยายาม ตามหา3/5 คนที่จะรู้ที่อยู่ของพี่ชั้นให้ได้ เพราะฉะนั้น “ เมล่อนพูดยาวเยียด ชั้นที่นั่งตั้งใจฟังต่างเริ่มกลัวขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง
“ สะตุ๊ปบับ !! (สะต็อปบุ) นะ.. นายจะให้ชั้นไปหา3/5 ทุกคนเลยงั้นเหรอ = [ ] =! “ โอ้แม่เจ้า นี่มันซีรี่ย์เกาหลีเรื่อง หวานใจกับยัยกล้วยทอดรึเปล่านี้ ทำเอาชั้นตกใจหลายตะหลบแล้วนะ = =; งงๆกับเรื่องที่เมล่อนพูดอยู่นะ แต่เล่นให้ไปหา 3/5 ทุกคนอย่างงี้ มีทั้ง 30 กว่าคน นายจะบ้าไปรึเปล่าเนี่ย
“ อื้อ ใช่ ไม่ได้อย่างงั้นเหรอ Q^Q “ เมล่อนพูด พลางทำหน้าน่ารักน่าชัง น่ารักอ้ะ ><
“ ไม่ปฎิเสธ > ) “ เฮ้ย ปากๆ มันขยับไปเองล่ะ = [ ] =! แต่ก็เอาฟระ ! สงสารเมล่อนด้วยที่พี่ของเค้าเป็นยังงี๊
“ ขอบคุณนะ >< ชั้นมีอีกอย่างที่จะบอกล่ะ ! “ เมล่อนพูดขึ้น
“ ระหว่างที่กำลังสืบเรื่องนี้อยู่ เธอต้องมาเป็นแฟนกับชั้น ^^ “ เหอะ ! ก็ตกลงไปแล้วนี่นา ก็อิแค่เป็น แฟน .. ห๊า ! เป็นแฟน O[]O!!
“ ห๊า! ทำไมล่ะ ? “ ชั้นพูดขึ้น(ด้วยความดีใจอ่ะมั้ง)
“ ก็แหมๆ เธอก็เห็นนี่นา ว่าพวกห้องชั้นไม่ชอบ ห้องเธอแค่ใหน ถ้าเกิดเธอไปๆมาๆห้องชั้นบ่อยๆ เจ้าพวกนี้ หาวิธีแกล้งเธอบ่อยๆแหง แล้วเธออยากจะโดนรังแกเหรอ ><? “ เมล่อนพูดขึ้น นี่มันมัดมือชกรึเปล่าเนี่ย(?)
“ อ่ะ .. เอ่อ นายก็หาทางไม่ให้เจ้าพวกนั้น แกล้งชั้นได้สิ “ ชั้นพูดขึ้น(แต่ก็ดีใจนะ แฟนกับเมล่อน ><)
“ อ๊าๆ เธอคิดว่าชั้นจะช่วยเธอได้ตลอดเหรอ ไหนจะเรื่องผู้หญิงตามไปตบเธออีกนะ ถ้าไม่ใช่แฟน จะคิดว่าเสนอตัวมาหาชั้นบ่อยเกิน หน้าไม่อาย ยังงี๊ล่ะ >_< “ เมล่อนพูดขึ้น ทำเอาชั้นทำหน้าตกใจ อย่างเกือบเสียซะติ จริงด้วยสิ TT’
“ เอ่อ .. งะ … งั้นก็ได้ งั้นฝากตัวด้วยนะ มะ..เมล่อน =///= “ ชั้นพูดพลางทำหน้าเขินๆ แดงๆ >///< วี้ด ว้าย
“ ครับผม ^^ งั้นคุณแฟนสุดที่รักครับ ผมจะกลับแล้ว อย่าลืมคิดถึงผมนะครับ >< “ ว่าแล้วเมล่อนก็ เอาจมูกเนียนๆ หล่อๆ มาวางที่แก้มข้างขวาของชั้น ฮ่ะ .. เฮ้ยยยยย *O* เมล่อนหอมแก้มช้านนนนนนนนนนน อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ช็อคตาย O//[ ]//O!!
“ อ่ะ.. เอ่อ อื้อ รู้แล้วน่า =///= ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยนี่นา “ ชั้นรู้แล้วว่า ต้องคิดถึงนายทุกวัน เพราะปกติก็คิดถึงทุกวันอยู่แล้ว วู้ว ><
“ 5555 ก็ให้มันสมจริงไง เอาล่ะ บายนะ >3< มุ๊ฟๆ ฝันดีเดี๋ยวตามไปหลอก อิอิ “ ว่าแล้วเมล่อนก็เดินระริ้วออกไป ชั้นถึงกับทรุดตัว จับแก้มตัวเองเบาๆ นี่มัน นี่มัน ไม่ใช่ความฝันใช่มั้ย >//^//<!!!
ความคิดเห็น