คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 -- ความทรงจำที่หายไป 100%
บทที่ 1
วามทรำที่หายไป
“สะ สวัสี่ะอาธรรม์”
พรรษมนยมือไหว้แ้เ้อ่อนส่ยิ้มให้
แม้ะเป็นยิ้มแหยมา็ามที
เาพยัหน้าเบาๆ
่อนะหันไปุยับพรน่อ ทำเอานยิ้มเ้อหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“ัารทุอย่าแล้วใ่มั้ยพร”
“เสร็แล้วล่ะ ยัไ้ออบุอีรั้นะที่่วย”
“ไม่เป็นไร ันยินี
พรเอ็่วยันไว้มาเหมือนัน”
“ไว้ันะิ่อหานะ”
ธรรมาทิย์พยัหน้าเบาๆ
่อนะหันมามอพรรษมนที่ยืน้าที่เิม
แล้วึเอ่ย้วยน้ำเสียราบเรียบทว่าเ็มไป้วยอำนา
“ไปันไ้แล้ว
้อัารอีหลายอย่าะมืะ่อน”
“ไ้่ะ ไ้”
พรรษมนอบรับ้วยวามรวเร็ว
่อนล่าวลาผู้เป็นอา
“พรรษไป่อนนะะอาพร
ถ้าพ่อิ่อมาแล้วอาพรรีบบอพรรษเลยนะะ”
“้ะ อาสัา”
พรนพูเสียแผ่ว
พรรษมนยิ้มให้ผู้เป็นอาอย่ามีวามหวั
่อนะรับรู้ไ้ว่ามีสายาับ้อึหันเหสายาไปทาเา และเป็นไปัา
นัยน์ามุ้อมอเธอ้วยวามหมายบาประารที่แปลไม่ออ
แ่ระนั้นเธอ็ไม่ล้าหาพอที่ะมอวาเาเป็นเวลานาน ึหลบาล
“อโทษ่ะ”
ธรรมาทิย์ย่นิ้วเล็น้อย
่อนะละสายาาหิสาวัวเล็รหน้า แล้วเินนำออาห้อพัพิเศษประำัวเธอ
แ่แล้วู่ๆ เา็หยุะัทันวันนนเินามหลัแทบะนเ้าให้
เราะห์ีที่หยุฝีเท้าไ้ทัน
่อนเยหน้าึ้นมอเ้าอแผ่นหลัว้าที่หันมาทาเธอในเวลา่อมา
“มีอะไรเหรอะ”
“เอาผ้ามาลุมหัวะสิ”
“ผ้า? อ๋อ ไม่้อลุม็ไ้่ะ เพิ่ะเ้า แไม่ไ้ร้อนมา”
“ถ้าเป็นเพราะแ
ผมไม่บอใหุ้ลุมหัวหรอ”
น้ำเสียิุเล็น้อยแ่ทำเอาใแป้วไปหลายุมเลยทีเียว
่อนเอ่ยบอเาเสียอ่อย
“อโทษ่ะ”
ธรรมาทิย์ย่นิ้วอีรั้
ทว่ารั้นี้หิสาวรหน้าไม่ทันสัเ่อนเพราะรีบวิ่แ้นเ้าไปในห้อพัพิเศษเพื่อหยิบผ้าลุมไหล่ที่เธอไม่ไ้หยิบิมา
้วยิว่ามันไม่ไ้ำเป็นอะไร นโนุเ้านไ้
พรนมีทีท่าุนเล็น้อยเมื่อพรรษมนลับเ้ามาในห้ออีรั้้วยท่าทาเร่รีบ
่อนเ้าใในเวลา่อมาเมื่อเห็นเธอหยิบผ้าลุมไหล่ออไป
“ลืมอะไรอีมั้ยพรรษ”
“ไม่น่าะลืมแล้ว่ะ
พรรษำอะไรไม่ไ้ เลยไม่รู้ว่ามีอะไรที่ำเป็นบ้า”
“มีอะไราเหลือ็บอธรรม์เาล่ะ
ไม่้อเรใ”
“่ะอาพร”
พรรษมนหันมอผู้เป็นอาอย่าอาลัยอาวร์
หลัานี้เธอะ้อไปอยู่ับเาอีนานแ่ไหนันนะ แ่เพียแ่เรื่อผ้าลุมไหล่ยัหวานลืนน้ำลายลออึให่เลยทีเียว
“เสร็แล้ว่ะ”
เาหันมออีรั้็พบว่าเธอัารลุมผ้าไว้บนศีรษะเรียบร้อยแล้วึพยัหน้า แ่ไม่วายำับเสียเ้ม
“ลุมหน้าไว้อย่าให้ใรเห็นล่ะ”
“เี่ยวับ เอ่อ...”
ายล่ะหว่า
เธอลืมไปนะถามเาว่าเี่ยว้อับที่รอบรัวเธอล้มละลายหรือเปล่า
เพียแ่ลืมิไปว่าบาทีธรรมาทิย์อาไม่รู้เรื่อนี้
หารู้แล้วเาอาะไม่่วยรับผิอบีวิเธอ็เป็นไ้
“เี่ยวับอะไร”
“เปล่า่ะอาธรรม์”
พรรษมนป
เธอเยหน้าึ้นมอเา็พบสายามมอราวับ้นหาำอบาเธอ นเธอ้อเอ่ยย้ำอีรอบ
“เปล่าริๆ
่ะ”
ธรรมาทิย์ร้านะรอำอบาเธอเพราะะเสียเวลามาึ้นไปอี
ึละสายาาเธอ่อนะมุ่หน้าเินไปทา้านหลัโรพยาบาลโยพรรษมนาม้อยๆ
อย่าโล่ใที่เาไม่ไ้าั้นมา
พรรษมนไม่อยาเื่อว่าารัารเอสาระมามายนานี้
ทั้ารเปลี่ยนื่ออเธอาพรรษมนเป็น ‘พราวะวัน’ ามที่พรนไ้สั่ไว้
พรรษมนไ้ายไปแล้วเหลือเพียพราวะวัน ภรรยาอธรรมาทิย์เท่านั้น
ยัรวมถึารทะเบียนสมรสับายที่เป็นผู้ัารเอสารทุอย่าให้ับเธอนนี้
ประหลาใไม่น้อยที่เามีเอสารเี่ยวับัวเธอทุอย่า
ารัารเปลี่ยนื่อและทะเบียนสมรสึเป็นไปอย่าราบรื่นราวับเป็นเรื่อธรรมา
ทั้ที่ารทะเบียนสมรสมันวรมีอะไรที่ลึึ้มาว่าารรปาาลบนระาษ่อหน้านายทะเบียนสิ
แ่ารที่ธรรมาทิย์ทำมัน้วยทีท่าเรียบเยทำให้เธอ้อเออออไปามเา้วย
“หิวไหม”
ธรรมาทิย์ถามหลัาเินออาที่ว่าารอำเภอเมื่อทุอย่าเสร็สิ้น
เาทำทุอย่าเป็นเรื่อธรรมาไ้นานี้เียวเหรอ
เธอไ้แ่ประหลาใแ่ไม่ไ้พูอะไรออมานอาอบรับสิ่ที่เาพู
“ไม่หิว่ะ”
ที่ริเธอหิวนิหน่อย
แ่ไม่อยาิน้าวเลยอบเาไปเ่นนั้น
“แน่ในะ”
มันือำู่หรือไม่
พรรษมนไม่แน่ใ นระทั่เยหน้าึ้นสบเ้าับนัยน์ามปลาบอเา
“ที่ริแล้วหิวนิหน่อย่ะอาธรรม์
แ่พรรษรู้สึไม่อยาิน”
เธออบามร
อิไม่ไ้ว่าาเธอฝาหรือเปล่าที่เห็นวามุอเามีแววบันอยู่ในนั้น
ทั้ที่ใบหน้ายัรึมเ่นเิม
“่อนอื่นเลยนะ”
ธรรมาทิย์เอ่ยหลัาเียบไปสัพั
ทำเอาพรรษมนลุ้นนใเ้นึั
“อย่าแทนัวเอว่าพรรษ”
“อ๋อ”
พรรษมนเอ่ยอย่าโล่ใ
่อนเอ่ย่อ
“หนูรู้สึไม่อยาิน่ะอาธรรม์”
ธรรมาทิย์ะัเล็น้อยับสรรพนามใหม่อเธอ
รู้สึเหมือนัวเอเป็นป๋าที่มีภรรยาเป็นอีหนูยัไ็ไม่รู้
อายุอานาม็ให้เสีย้วย
เ้าัวมวิ้วมุ่นอย่าิไม่ว่าวรให้เธอแทนัวเอว่ายัไี
ทำเอาหิสาวรหน้าใหายแวบ ลัวว่าพูอะไรไม่ถูใเาหรือเปล่า
“เอ่อ อโทษ่ะอาธรรม์
แ่พรรษไม่ทราบว่าะแทนัวเอว่าอะไร”
“อโทษทำไม
วันนี้อโทษสามรั้แล้ว”
น้ำเสียเาอ่อนว่าเิมหลายเท่านเธอใื้นึ้นบ้า
โทนเสียนี้อเาน่าฟัเป็นไหนๆ เสียายที่ไม่่อยหลุออาปานรึมับ้าเลย
“พรรษลัวว่าอาธรรม์ะโรธ”
“โรธทำไม
ไม่ไ้ทำอะไรผิ”
นั่นสิ...พรรษมนิไ้เ่นนั้น็ลี่ยิ้มว้าให้ับเา
เป็นยิ้มที่ไม่เร็อย่าที่ผ่านมา ่อนเอ่ย่อ
“ริ้วย”
“แ่ะแทนว่าหนูริใ่ไหม”
“็อาธรรม์บอว่าอย่าแทนัวเอว่าพรรษ”
“ผมหมายถึุเปลี่ยนื่อแล้ว
อนนีุ้ไม่ใ่พรรษนเิม แุ่ือพราว พราวะวัน”
“อ๋อ”
พรรษมนพยัหน้าหึหัอย่าเ้าใ
่อนเอ่ย่อ
“ั้นพรรษ
เอ๊ย หนูแทนัวเแบบนี้ีแล้ว่ะ ถ้าแทนว่าพราวอีนานว่าะิน”
ธรรมาทิย์ย่นิ้วรุ่นิ่อนพยัหน้ายอมรับ
แม้ะรู้สึแปลอบล แ่็ยัีว่าเธอหลุลืมว่าัวเอื่ออะไร
เอาที่เธอินปาะีว่า
“อีอย่า
ุแทนัวผมว่าอาธรรม์ ไม่ีนั เพราะผมเป็นสามีอุ”
พรรษมนรู้สึประหลา
เาสามารถเรียัวเอว่าเป็นสามีอเธอไ้อย่าเ็มปาโยไม่ะิะวใอะไร
เา่าเป็นนเ่ะริ แ่ะว่าไปสรรพนามว่า ‘อาธรรม์’
ไม่เหมาะับนเป็นสามีริอย่าเาว่า
แ่ารเรียแทนัวสามีวรแทนว่าอะไรถึะเหมาะ
“เรียุธรรม์
ไ้ไหมะ”
“ผมิว่าห่าเหินไปหน่อย
แ่ถ้าุินแบบนี้ ็ยัีว่าเรียผมว่าอา”
เาว่าพร้อมลี่ยิ้มเล็น้อย
เป็นรอยยิ้มแรที่เธอเห็นบนใบหน้ารึมอเา ทำเอาเธอยิ้มว้าามไป้วย
ถ้าไม่เรียอย่านี้เธอเอ็นึไม่ออว่าะเรียเาว่าอะไรี
‘ที่รั’ ั้นเหรอ
ั๊ี้อบล
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น