[Fic KNB] Love of sin 7 ความรักของเหล่าบาปทั้ง 7 [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #3 : การเกิดสิ่งที่ไม่อยากจะคาดฝัน

"มีอะไรจะพูดก็พูดมา"เมื่อทั้งหมดเข้ามาในบ้านแล้วก็เริ่มที่จะเปิดประเด็นขึ้นมา
"ผมขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมคุโรโกะ เท็ตสึยะ เป็นครูสอนพิเศษของคางามิคุงครับ"ความตกตะลึงเกิดขึ้นมาชั่วขณะเมื่อคุโรโกะพูดจบ เพราะทุกคน(ยกเว้นคางามิ)ไม่เคยรู้เลยว่าทั้งสองคนเรียนพิเศษด้วยกัน
"เดี๋ยวๆ ไทกะ ทำไมพวกฉันถึงไม่รู้เลยล่ะ!"
"ก็พวกนายรวมถึงโมโมอิชอบกลับบ้านช้าเป็นประจำ บางวันก็ไม่กลับ ฉันก็ต้องอยู่คนเดียว แถมวันที่พวกนายหยุดดันไปตรงกับวันที่ฉันมีเรียนพอดีแบบทุกครั้งด้วย ฉันก็ไม่มีคนมาช่วยเรื่องการบ้านฉันสักคน แล้วก็นะ ที่จริงคุโรโกะเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยฉันอยู่แล้วก็เลยมาให้ช่วยสอนการบ้านฉันน่ะ"เหมือนมีลูกศรมาแทงที่ใจของอีกหกคนเข้าแบบจัง เพราะมันเป็นอย่างที่คางามิพูดจริงๆ
"แถมตอนที่พวกนายกลับมาบ้าน คุโรโกะก็ออกไปตั้งนานแล้ว ไม่แปลกหรอกที่พวกนายจะไม่รู้จักน่ะ"
"...."จุดรับประทานเรียบร้อย
"ทำไมนายไม่เคยบอกฉันเลยล่ะเท็ตสึ ว่านายรู้จักกับคางามิ"อาโอมิเนะพูดออกมาเสียงนิ่งๆแต่กลับมองค้อนไปที่คุโรโกะ
"ก็คุณไม่ถามผมนี่ครับ"มองกลับไปที่อีกคน จนคางามิรู้สึกว่ามีประกายไฟมาอยู่ระหว่างกลางทั้งสองคน
"จะจ้องอะไรกันนักหนา ว่าแต่ ทำไมต้องใส่ไอ้พวกนี้ด้วยล่ะ ตอนนี้พวกนายอยู่ในบ้านพวกนายแล้วนะ"พูดไปพรางชี้ไปที่ทั้งหมดที่ใส่ไอ้โม่งกับผ้าปิดปากอย่างเดียวไม่ยอมถอด
"ไม่ต้องสนหรอกครับ คางามิคุง"พูดบ่ายเบี่ยงไป แต่ไม่ได้ทำให้อีกคนหายสงสัยแม้แต่น้อย
"ทำไมพวกไดจังถึงไม่ยอมถอดล่ะ"คราวนี้เป็นโมโมอิที่เป็นคนถาม
"เรื่องของฉันน่า...แล้วเธอจะขยับมาใกล้ๆฉันเพื่อ!?"โมโมอิขยับมานั่งใกล้ๆอาโอมิเนะจนตัวติดกัน โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่ามีสองสายตาจ้องมาที่พวกตน
"ก็ฉันอยากรู้นี่น่า เราอยู่'ด้วยกัน'มานานแล้วนะ ไดจัง"ความหมายที่โมโมอิและอาโอมิเนะเข้าใจคือ เราทำงานด้วยกันมานานแล้วนะ แถมยังเป็นคู่หูในการทำงานด้วย แต่พวกคางามิและพวกคุโรโกะกลับคิดเป็นอีกแบบแทน
"ถึงอย่างนั้นก็เถอะ"
"โมโมอิ/คุณโมโมอิครับ"เสียงของสองเสียงดังขึ้นทำให้เจ้าของชื่อต้องหันไปมอง
"อะไรหรอคางามิน? เท็ตสึคุง?"หันไปมองเจ้าของเสียงด้วยความมึนงงว่าเรียกตนทำไม?
"คุณเป็นผู้หญิงนะครับ เพราะฉะนั้นก็ควรทำด้วยให้สมกับเป็นผู้หญิงนะครับ"คุโรโกะเอ่ยขึ้นมา
"แล้วก็ที่นี่ไม่ใช่บ้าน ทำตัวให้เรียบร้อยหน่อยสิ"คางามิเอ่ยต่อด้วยท่าทีไม่พอใจแบบที่โมโมอินั้นกลัว
"เฮ้ๆ เท็ตสึ อย่ามามองฉันอย่างนั้นสิ"
"มันเรื่องของผมครับ"
"แล้วเมื่อไหรพวกคุณจะเอาพวกนั้นออกสักที่ล่ะครับ"ฟุริฮาตะพูดแทรกขึ้นมา
"นั่นดิ ฉันไม่อยากคุยกับไอ้พวกที่ปิดบังหน้าตาตัวเองแบบนี้นะเว้ย"ไฮซากิพูดต่อพรางมองไปที่นิจิมูระที่เอาแต่จ้องตนอยู่
"เฮ้อ เบื่อแล้วๆ น่ารำคาญจังเลยนะพวกนายเนี่ยะ"อาโอมิเนะพูดขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆคางามิและล้มตัวนอนลงอย่างไม่แค่สายตาใคร
"เฮ้ย! นี่แก! ลุกออกไปเลยนะเฟ้ย!!"พูดไปแบบนั้นแต่กลับไม่ยอมพักอีกฝ่ายไป
"น่าๆคางามิจัง เมื่อก่อนเราก็ทำกันออกบ่อย"
"เมื่อก่อนบ้าอะไรของแก ฉันไม่เคยรู้จักกับแกนะเว้ย!!"พูดเถียงอีกฝ่ายไปจนคนที่นอนที่อยู่ที่ตักกระเด้งตัวขึ้นมาแล้วจ้องไปที่ดวงตาของคางามิ
"นายจำไม่ได้จริงๆหรอ ทั้งเสียง แล้วใบหน้าของฉันน่ะ ไทกะ"เสียงของอาโอมิเนะอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะค่อยๆถอดสิ่งที่ปิดบังใบหน้าของตนออกแล้วให้คางามิมองมาที่ตนอย่างเดียว
"นาย..!!!"สิ่งที่คางามิเห็นอยู่ตอนนี้คือ ใบหูที่ยาวออกมาเป็นเรียวสวยตัดกับผิวสีโทนคล้ำที่มีต่างหูสีไพรินวาว และริมฝีปากที่เพยออกมาให้เห็นเขี้ยวฟันที่แหลมคมต่างจากคนทั่วไป แล้วผมที่ไพรินที่เหมือนกับสีของดวงตาของคนข้างหน้าที่เป็นเหมือนท้องฟ้ายามคำคืนที่เงียบสงบ มันทำให้หลงใหลและน่ามองมากในสายตาของแต่ล่ะคน
"อาโอมิเนะ..นาย..."
"คือว่านะ คางามิ....."
"เท่ห์สุดยอดเลยอ่ะ ทั้งหู ทั้งเขี้ยว เหมือนที่คุโรโกะเคยเล่าเมื่อตอนบ่ายเลย สุดยอดอ่ะ"มือสวยแตะไปที่ใบหูเรียวของอาโอมิเนะอย่างเบามือก่อนจะค่อยๆเลื่อนไปจับที่เขี่ยวแหลมที่ยื่นออกมา
"คุโรโกะๆ นายก็คล้ายๆแบบนี้ใช่มั้ย ฉันขอดูหน่อยนะๆๆ"คางามิเลื่อนสายตาจากอาโอมิเนะไปหาคุโรโกะที่นั่งอยู่ข้างๆตนอย่างอ้อนๆ
"คางามิคุงครับ ...!!"จะบอกอีกคนว่าไม่ให้ แต่ดันไปมองที่ใบหน้าของอีกฝ่ายแบบจังๆ
"เชิญเลยครับ"พูดออกมาอย่างรวดเร็วก่อนจะถอดสิ่งที่ปิดบังอยู่ออกและให้อีกฝ่ายจับอย่างว่าง่าย
"ของนายก็เท่ห์เหมือนกันนะ แต่ของอาโอมิเนะ เท่ห์กว่า"
"ตรงไหนหรอ/ครับ?"ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกัน
"ก็ดวงตากับสีผมของหมอนั่นน่ะ ฉันชอบที่สุดเลยล่ะ"เผยยิ้มออกมาอย่างเต็มที่(และสว่างจ้าา)จนทุกคนต้องหันมามองแค่คางามิคนเดียว
"(แองเจิ้ลชัดๆ)"นี่คือเสียงที่อีกหลายคนคิดขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
        แชะๆๆๆ
"?"เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นมาเรื่อยๆ จนคางามิต้องหันไปมองว่าใครเป็นคนทำ และสิ่งที่เห็นคือ..
"เท็ตสึยะ คุณคาซามัตสึ ทาคาโอะ ไฮซากิ ฟุริฮาตะ ทำอะไรของพวกนายเนี่ยะ"มองไปตามคนที่ตนเรียกชื่อทั้งหลายที่กำลังรัวชัตเตอร์ออยู่อย่างสงสัย
"ไม่มีอะไรหรอกคางามิ"ไฮซากิพูด
"พวกฉันแค่ถ่ายรูปเฉยๆน่ะ ไม่มีอะไรหรอก"คาซามัตสึพูดต่อ
"นิดๆหน่อยๆน่า มิจัง"ทาคาโอพูดแถมยังเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกคางามิอีก
"ไทกะๆ หันมายิ้มตรงนี้หน่อยเร็ว"ฮิมูโระก็ดูเหมือนคนติดเด็กไปเรียบร้อย
"คางามิ ยิ้มเยอะๆเลยนะ"ฟุริฮาตะก็ตามฮิมูโระไปอีกคน
"หยุดได้แล้วน่า"คางามิห้าม
"ไม่!!!"ทั้งห้าตอบกันมาอย่างพร้อมเพียงและกระหน่ำรัวชัตเตอร์ต่อ
"เฮ้ คางามิ"
"อะไหรอ อาโอมิ--อุ๊บ!"เสียงเรียกของอาโอมิเนะเรียกความสนใจจากคางามิเป็นอย่างดี และเมื่อคางามิหันไปก็ดึงร่างของคนผมแดงและประกบริมฝีปากนุ่มของคางามิทันที
"เฮ้ย!!!"ทั้งหมดอุทานขึ้นมาพร้อมกันเมื่อจู่ๆาโอมิเนะดึงคางามิมานั่งที่ตักก่อนจะจูบกับคางามิทันที
".อือ...อือ"เสียงครางในลำคอของคางามิดังขึ้นมาเบาๆแบบที่ได้ยินกันแค่สองคนจนอาโอมิเนะที่เพียงแค่จะจูบอย่างเดียว แต่ตอนนี้มือเริ่มอยู่ไม่สุขแล้ว
"อือ..."ลิ้นร้อนเริ่มแทรกเข้ามาในโพลงปากของคนผมแดงและเริ่มควานหาความหวานจากคนตรงหน้าให้ได้มากที่สุด และคนตรงหน้ากลับไม่รู้สึกรังเกียจกับการกระทำของคนผมสีน้ำเงินแม้แต่น้อย
"อือๆๆ"ทุบเข้าไปที่อกของอีกคนเพื่อบอกว่าหายใจไม่ออกแล้ว
"....หวานเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ ไทกะ"ถอนริมฝีปากจากอีกคนอย่างน่าเสียดายแต่ก็ไม่วายมายอกอีกคน
"แฮกๆ อะ...ไอ้บ้าไดกิ.."พยายามสูบอากาศเข้าไปในปอดให้ได้มาที่สุดพรางมองค้อนใส่อีกคน
"...!?"มองหน้าอีกฝ่ายอย่าสงสัยว่ารู้ชื่อของตนได้ไงก็ในเมื่อ ตอนที่เจอกันล่าสุดบอกแค่ว่าชื่อ อาโอมิเนะ อย่างเดียวนี่หว่า...
"อะไรของนายล่ะ"
"ฮะๆๆ เปล่าๆ ฉันแค่ดีใจอะไรนิดหน่อยน่ะ"
"ฮึ!"แล้วบรรยากาศของทั้งสองคน(หรือหนึ่งคนหนึ่งตนหว่า)ก็เปลี่ยนเป็นสีชมพู โดยที่ไม่ได้สนรอบข้างแม้แต่น้อยว่าเป็นยังไง
        ครืด~!!!
"ไทกะ มานี่!!"เสียงของฮิมูโระดังขึ้นก่อนจะดึงตัวคางามิให้มาอยู่ข้างๆตน
"อะไรของนายเนี่ยะ ทัตสึยะ!"คางามิที่อยู่ๆก็โดนดึงตัวออกมา แถมในมือของฮิมูโระยังมีไม้หน้าสามอยู่ในมืออีก
"เงียบซะคางามิ พวกฉันจะ'ฆ่า'มัน ข้อหาที่มันจะแย่งคางามิไปจากพวกฉัน"ไฮซากิเดินขึ้นมาข้างๆฮิมูโระก่อนจะหยิบมีดพกของตนออกมาถือไว้
"น่าๆ ยังไงๆคางามิก็เป็นของพวกเราอยู่แล้วล่ะ"ทาคาโอะเดินขึ้นมาพรางยิ้มอย่างเป็นกันเองแต่สายตานั้นกลับไม่ยิ้มด้วยแถมในมือยังมีไม้เบสบอลจากไหนไม่รู้อยู่ในมืออีก
"ใจเย็นนะทุกคน อย่าลืมสิว่าพวกนี้เขาไม่ใช่'คน'น่ะ"ฟุริฮาตะพูดสมทบขึ้นมาอย่างใจเย็นแต่ในมือกับมีคัตเตอร์ที่โพล่ปลายมาให้เห็นอย่างชัดๆ แถมยังมองไปที่พวกคุโรโกะที่ถอดสิ่งที่ปิดบังหน้าตาของตนออกแล้ว
"นั่นสินะ"เสียงของคาซามัตสึดังขึ้นพร้อมเสียงหักนิ้วมือดังตามมา
"ฉันไม่อยากมีเรื่องกับพวกนายนะโดยเฉพาะนาย ไฮซากิ"นิจิมูระพูดอย่างใจเย็น เพราะไม่อยากทำร้าย'อดีต'คนรักของตน
"คาซามัตสึครับ พวกผมไม่ได้จะแย่งคางามิจจิไปนะ"คิเสะรีบเดินเข้ามาหาคาซามัตสึทันทีแต่กลับโดนอีกฝ่ายมองค้อนใส่อย่างอาฆาต
"พวกฉันไม่อยากที่จะทำร้ายนายนะ มุโระจิน"มุราซากิบาระพูดซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย
"ไทกะเป็นแสงสว่างของพวกฉัน ฉันไม่มีทางให้พวกแกมายุ่งเด็ดขาด!!"ทางฝั่งฮิมูโระดูเหมือนจะไม่ได้ฟังทางมุราซากิบาระสักนิด เพราะคนที่เขารักและสำคัญที่สุดคือ คางามิ ไทกะ เพียงคนเดียว
"โมโมอิ เธอจะอยู่ฝังใคร ระหว่างพวกมัน กับพวกฉัน"ไฮซากิพูดขึ้น
"เดี๋ยวสิ พวกนาย! ทำไมต้องเลือกด้วยล่ะ ก็ในเมื่อ..."
"การที่เธออยู่ฝังพวกมัน เธอก็จะไม่เห็นแสงสว่างอีก"คาซามัตซึพูด
"….คางามิน...แสงสว่าง...คางามิน อย่าไปจากฉันนะ! ฉันไม่อยากอยู่ในความมืดแบบนั้น!"โมโมอิที่ยืนอยู่ฝังคุโรโกะ จู่ๆก็รีบเดินเข้ามาสวมกอดทีคางามิทันที
"เท็ตสึคุงกับไดจัง...จะแย่งคางามินไปจากฉันใช่มั้ย!!!!"เสียงของเธอเริ่มดังขึ้นอย่างเกี้ยวกาจ ก่อนจะหยิบเครื่องช๊อดไฟฟ้าขึ้นมาจากกระเป๋าของตน
"ใจเย็นก่อนโมโมอิ พวกฉันไม่ได้จะแย่งคางามิไปจากพวกนายนะ"มิโดริม่าพูดขึ้นหลังจากดูเหตุการณ์มานาน
"อย่างที่ชินทาโร่พูด พวกนายควรจะใจเย็นๆก่อน"อาคาชิพูดสมทบมิโดริม่าเพื่อหวังว่าทุกจะที่ตามที่ตนบอก
"พวกฉันมีความจำเป็นต้องฟังที่พวกนายพูดด้วยหรอ"ทาคาโอะและฟุริฮาตะพูดออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"อึก!?"การพูดและการกระทำของอาคาชิและมิโดริม่าหายไปจากสมองทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่ทั้งสองพูด

"นั่นสินะ พวกฉันมันไม่ได้สำคัญอะไรอยู่แล้วนี่น่า"อาคาชิพูดออกมาเหมือนคนที่สติหลุดออกไปแล้วก่อนที่เข่าทั้งสองข้างจะทรุดลงไปกับพื้น

"วันนี้คงเป็นดวงไม่ดีเฉยๆนั่นแหละ ไม่มีอะไรๆ.... "มิโดริม่าพึมพำออกมาเบาๆก่อนที่จะมีอาการคล้ายๆอาคาชิ
"อาคาชิ!! มิโดริม่า!!"คางามิที่เห็นว่าทั้งสองที่ตนพูดถึงแปลกไปก็ฝ่าวงจากพวกไฮซากิออก ก่อนจะมาดูอาการของทั้งสอง
"อย่าไปยุ่งกับพวกนั้นนะ ไทกะ!!"ฮิมูโระร้องห้ามเมื่อเห็นว่าคางามิไปอยู่ทางฝังพวกอาคาชิ
"หุบปาก"เสียงเรียบนิ่งดังมาจากคางามิในแบบที่พวกอาโอมิเนะไม่เคยรู้ แต่พวกฮิมูโระนั้นรู้ว่า ร่างตรงหน้าตนนั้นโกรธแล้ว
"ฉันเกลียดการใช้อาวุธ กำลังและสภาพจิตใจของคนในการต่อสู้โดยไร้เหตุผล"
"คางามิ คือพวกฉันไม่ได้จะ..."คาซามัตซึรีบพูดขึ้นมาแต่ก็โดนคางามิมองด้วยหางตา
"พวกนายทั้งหมด---"กำลังจะพูดต่อแต่ดันมีเสียงๆนึงดังขึ้นมา
      Rrrrrr
"ฮัลโหล"เสียงโทรศัพท์ของคางามิดังขึ้นมาซึ่งมันเป็นเหมือนระฆังที่ช่วยต่อชีวิตของพวกทาคาโอะได้เป็นอย่างดี
["คางามิ!! ช่วยฉันด้วย! ฮิวงะจะ--!! เดี๋ยวๆๆ!! ฮิวงะ นั่นโคมไฟนะ!!"]
"รุ่นพี่!! เป็นอะไรไปครับ! แล้วทำไม--!"
["ก็ฮิวงะน่ะสิ มารู้ว่าฉันแอบนัดกับริโกะน่ะสิ!!...อ้อ นายยอมรับแล้วใช่มั้ยว่านายไปหาริโกะน่ะห่ะ!!!! เพล้ง!!"]เสียงของคนสองคนกำลังทะเลาะกันและเสียงข้าวของแตกกระจายดังขึ้นมาเลื่อยๆจนคางามิรู้ได้ทันทีเลยว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
"ใจเย็นก่อนนะครับ แล้วได้ไปขอให้ใครช่วยมั้ยครับ"
["ขอไปแล้วล่ะ โดยฉะเพราะฮานามิยะน่ะ โดนอิมาโยชิทำไอ้นั่นอยู่น่ะ...นี่นายยังจะไปยุ่งเรื่องของแฟนเก่าตัวเองอีกหรอ!!! ตายซะเถอะ!!!...เดี๋ยวๆ!!!"]
"ฮานานามิยะกับคุณอิมาโยชิ...??"คางามิพูดออกมาเบาๆแต่ดันไปเข้าหูของคาซามัตซึแบบเต็มๆ
"อิมาโยชิ..."คาซามัตซึพึมพำออกมาเบาๆแต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของคิเสะแม้แต่น้อย
"รุ่นพี่ครับ งัน...วิธีเดิมครับ"คางามิพูดออกมาอย่างอายๆ จนอาโอมิเนะที่มองอยู่ไม่ห่างรู้สึกหมั่นไส้จนอยากจะฆ่าคนที่คางามิคุยด้วยอยู่
["นายมั่นใจแล้วหรอ ไทกะ...นี่คิโยชิ!! จะไปไหนน่ะ!!"]
"ครับ เทปไป"คางามิพูดออกไปอย่างอ่อนโยนต่างจากตอนแรก โดยที่ทุกคนไม่รู้เลยว่าทั้งสองคนที่คุยกันในโทรศัพท์นั้นมีแผนอยู่
["นี่ไทกะ นายรู้มั้ยว่าในใจฉันตอนนี้คือใครน่ะ"]เสียงของคิโยชิดังออกมาจากโทรศัพท์แบบที่ทุกคนได้ยินและฝั่งฮิวงะได้ยิน
"เอ๋ ใครหรอครับ...หรือว่าจะเป็นผม ใช่มั้ยครับ เราทำอะไรด้วยกันมาตั้งหลายครั้งแล้วนี่ครับ"คางามิพูดออกมาอย่างใจเย็นพร้อมกับคำพูดที่ชวนให้คนอื่นเข้าใจผิดยิ่งทำให้อาโอมิเนะอารมณ์เสียเข้าไปอีก
["อือ~ นั่นสินะ ทั้งเสียงของนาย ทั้งใบหน้าของนาย ทำให้ฉันนึกถึงมันเลยน้า~"]เสียงยอกล้อของอีกฝ่ายเรียกใบหน้าแดงๆของคางามิขึ้นมาได้ง่ายๆ
"แม้อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ ผมเขินนะครับ"พูดไปพรางเกาแก้มแก้เขิน
["จะเขินทำไมล่ะ ก็ในเมื่อ--นี่ฮิวงะ ทำอะไรน่ะ!...คางามิฟังฉันนะ"]เสียงของฮิวงะดังแทรกขึ้นมา
"อะไรหรอครับ?"พูดออกไปแบบซื่อๆแต่ใบหน้านั้นกลับยิ้มอย่างเป็นสุข
["เทปไปเป็นของฉัน แล้วฉันก็จะไม่ยอมยกเทปไปให้นายด้วย จบ--ตู๊ดๆ"]เมื่ออีกฝ่ายพูดจบก็ตัดสายทิ้งไป โดยที่ไม่รู้เลยว่าโดนอัดเสียงทุกอย่างไว้แล้ว
"เรียบร้อย"พูดออกมาอย่างพอใจ โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีอีกหลายสายตาจ้องมาที่ตน
"...มองฉันทำไม หน้าฉันมีอะไรติดหรอ"พูดไปพรางเอียงคออย่างน่ารักจนเกือบทำให้พวกฮิมูโระหยิบกล้องขึ้นมาแต่ก็ตอนเก็บมันเอาไว้ในใจเพื่อจะได้ไม่ต้องคุดเรื่องก่อนหน้านี้ขึ้นมา
"คางามิ"
"มีอะไรหรออาโอมิ---เฮ้!นี่นายทำอะไรของนายเนี่ยะ!! ปล่อยฉันลงนะ!!"จะหันไปถามอีกฝ่ายแต่กลับถูกอีกคนจบอุ้มพาดบ่าและเดินขึ้นไปตรงส่วนชั้นบนของบ้าน
"นี่พวกนาย!!"ฮิมูโระที่เห็นว่าคางามิโดนพาออกไปแต่ก็โดนมุราซากิบาระบังเอาไว้
"อะไรของนายห่ะ ไอ้สูง"
"ฉันชื่อมุราซากิบาระ อัตสึชิต่างหากล่ะ มุโระจิน"
"นายจะชื่ออะไรมันก็เรื่องของนาย หลบ!"
"ไม่หลบ"
"ก็บอกให้หลบไง!!"
"มุโระจินทำตัวไม่น่ารักเลย แบบนี้ต้องลงโทษนะ"
"ลงโทษอะไรของนาย ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ!"
"ลงโทษโดยการต้องนอนกับฉันไง~ ปะ ไปกัน"พูดจบก็ดึงตัวของฮิมูโระไป โดยที่เจ้าตัวก็ขัดขืนอย่างสุดๆ แต่ก็ไม่สามารถหลุดออกมาจากมือปลาหมึกนี้ได้
"นี่พวกแก! คิดจะทำอะไรพวกฉันห่ะ!"ไฮซากิเริ่มโต้แย้งขึ้นมาแต่ก็โดนนิจิมูระปิดปากก่อนจะแบกขึ้นบ่าและหายไปอีกคน
"เท็ตสึคุงจะเอาพวกเขาไปไหนน่ะ เอาพวกเขาคืนมานะ"โมโมอิเริ่มพูดขึ้นมาโดยที่มือยังไม่ว่างเครื่องช๊อดไฟฟ้าแม้แต่น้อย
"คุณโมโมอิครับ ใจเย็นๆก่อนนะครับ พวกผมไม่ทำอะไรหรอกครับ เพราะงันไปพักผ่อนก่อนเถอะนะครับ"คุโรโกะพูดออกมาอย่างใจเย็นก่อนจะผายมือเพื่อเป็นการนำทางในโมโมอิ
"เท็ตสึคุง...ก็ได้ สัญญานะ ว่าจะไม่ทำอะไรพวกคางามิน"
"ครับ"และทั้งสองก็เดินหายลับไป
"เออ คือว่า...คาซามัตสึจะ.."คิเสะพูดออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆเพราะรู้สึกว่าอีกคนจะไม่ชอบหน้าตนด้วย
"เงียบแล้วเดินนำไป ฉันอยากนอน แล้วก็บอกมาด้วยว่าห้องของไอ้คนผมสีน้ำเงินนั่นมันอยู่ห้องไหนด้วย"พูดพรางกอดอกอย่างถือตัวแต่นั่นกลับเป็นสิ่งที่ทำให้หัวใจของคิเสะพองโตขึ้นมาได้อย่างง่ายๆ
"ครับ!!"แล้วก็เดินนำคาซามัตซึไป
"นี่ ฉันคิดไปเองหรือเปล่าว่าคนผมเหลืองมันมีหูกับกางงอกออกมาน่ะB1"
"ฉันว่าฉันก็เห็นนะB2"(เดี๋ยวๆ ผิดเรื่องๆ)
"นี่ พวกนายทั้งสองน่ะ"มิโดริม่าเอ่ยขึ้นมาอย่างกล้าๆกลัวๆ
"ว่า×2"
"นี่มันก็ดึกแล้ว พวกนายไม่ง่วงหรอ"อาคาชิถามต่อ
"อ่า~ นั่นสิน้า~ พาพวกฉันไปหน่อยก็แล้วกัน แล้วก็นะ..."การพูดของทาคาโอะหยุดลงจนมิโดริม่าเริ่มรู้สึกกลัว
"บอกห้องของคนผมสีน้ำเงินให้ฉันด้วยนะ"ฟุริฮาตะพูดพรางยิ้มอย่างอ่อนโยนและเป็นกันเอง
"งันเชิญทางนี้"อาคาชิพูดพรางข่มใจตัวเองไม่ให้หลุดเหมือนตอนที่เจอฟุริฮาตะในตอนแรก
"ขออนุญาตนะคร้าบ~"ทาคาโอะพูดอย่างกวนๆก่อนจะเดินไปตามทางที่อาคาชิและมิโดริม่านำไปพร้อมๆกับฟุริฮาตะ

¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?¿?

ดีจ้า ไรมาต่อแล้ว

ขอโทษที่มาอัพช้าน้า พอดีติดเรียน และตัน - -

อย่าลืมติดตามและคอมเมนท์เป็นกำลังใจกันด้วยน้าาาาาาา