"ไอ้บ้ามิเนะ! ปล่อยฉันลงนะ!!"ร่างของคางามิที่ถูกอุ้มอยู่ดิ้นไปมาพรางทุบตีคนที่กำลังอุ้มตนอยู่นั้นอย่างไม่ออมแรงแต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด
"อ่ะ ปล่อยก็ได้"โยนร่างที่อยู่บนบ่าของตนลงบนเตียงใหญ่พรางบีบนวดบ่าของตน
"นายนี่ตัวหนักชะมัด กินอะไรเข้าไปบ้างเนี่ยะ เมื่อก่อนไม่เห็นหนักขนาดนี้เลยนี่"
"แล้วแกจะมาแบกฉันเพื่อ!? แล้วฉันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วโว้ย!"โวยวายใส่อีกคนอย่างเดือดๆก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็เดินไปทางประตูแต่ก็โดนอีกฝ่ายบังเอาไว้
"แกจะไปไหนของแก คืนนี้แกต้องนอนที่นี่กับ ฉัน"
"ไม่ ฉันจะไปนอนกับคุโรโกะ"พูดใส่อีกคนไปก่นจะหลบไปอีกทางเพื่อออกไปจากห้อง
แต่ดันถูกอีกคนรั้งเอาไห้ก่อนที่จะผลักให้ตนอยู่ติดกับกำแพงห้อง
"อึก! เป็นอะไรของแกว่ะ!"
"ฉันบอกว่าแกต้องนอนกับ'ฉัน'ไม่ใช่ไปนอนกับ'เท็ตสึ'หรือว่าต้องให้ทำแกลุกไม่ขึ้นก่อนถึงจะรู้ว่าแกควรนอนที่ไหน
ห่ะ!!"อาโอมิเนะพูดออกมาพรางบีบข้อมือที่จับคางามิไว้ให้แน่นกว่าเดิมจนเกิดเป็นรอยแดง(อ้ากกก~ นางฟ้าตัวน้อยๆ(?)ของฉันนนน~~/ไรเตอร์)
"ไอ้บ้ามิเนะ! ฉันเจ็บ!"
"หึ แค่นี้แกเรียกว่าเจ็บอย่างนั้นหรอ?"เมื่อพูดจบก็เพิ่มแรงบีบที่มือเข้าไปอีก
"มันเจ็บ--อุ๊บ! อือๆ!!"กำลังจะว่าอีกฝ่ายต่อแต่ก็โดนอีกคนทาบริมฝีปากเข้ามาอย่างรวดเร็วก่อนที่ลิ้นร้อนของคนผมสีน้ำเงินนั้นจะแทรกเข้ามาอย่างดุดันพรางควานหาความหวานจากคนผมสีเพลิงตรงหน้าให้ได้มากที่สุด
"อือๆๆ!!"พยายามต่อต้านอีกคนให้ได้มากที่สุดแต่จู่ๆก็ดันมีเรื่องๆหนึ่งที่ตนลืมไปแล้วผุดขึ้นมา
.
.
.
"แก! อยู่นิ่งๆดิว่ะ"เสียงของชายฉกรรจ์ดังขึ้นมาในห้องสีเหลี่ยมเล็กๆที่ลับสายตาคน
"ปล่อยฉันนะเว้ย!! ใครก็ได้! ช่วยด้วย!!
อุ๊ก!!!"หมัดของชายฉกรรจ์ตรงเข้ามาที่ท้องของคางามิย่างแรงจนคางามิต้องกุมท้องพรางคดตัวงอแต่ก็ต้งถูกจับให้อ้าออกมา
"ฮะๆๆ ว้าวๆ ผิวแกนี่มันสวยจริงๆเสียดายที่เป็นผู้ชาย แต่แค่นี่มันไม่ทำให้ความอยากฉันหมดลงหรอกเว้ย!!!"มือสากคอยๆลากไปตามร่างกายของคางามิก่อนที่จะกระชากเสื้อของคางามิอย่างรวดเร็วจนไม่เหลือชิ้นดีก่อนที่ลิ้นสากจะค่อยๆลากไปตามร่างกายของคางามิ
"อะ..อึก หยุดนะ..!"
"หึๆ หุบปาก!! ฮะๆๆๆ!!!"
"ไม่..ไม่!! หยุดนะ!! ออกไป!!!!"
.
.
.
"อย่านะ!! ออกไป!! ออกไป!!!!"ร่างของคางามิดีดดิ้นขึ้นมาอย่างแรงต่างจากตอนแรกจนอาโอมิเนะที่กำลังลงโทษหรือแกล้ง(?)คางามิอยู่นั้นต้องคอยจับคางามิไว้
"เฮ้! คางามิ! เป็นอะไรไป!"อาโอมิเนะรีบถามอาการขึ้นมาเมื่อเห็นว่าคางามิเริ่มแปลกไป
"อย่าทำอะไรฉันเลยนะ! ขอร้อง! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!"
"คางามิ!!!"
"ออกไปนะ!! ออกไป!!!"
"ตั้งสติหน่อยสิไทกะ!!!"เสียงตะโกนของอาโอมิเนะดังขึ้นจนสามารถเรียกสติของคางามิมาได้
"อาโอ..มิเนะ.."
"ใจเย็นๆหน่อย ตั้งสติ ไม่มีใครทำอะไรแกแล้ว เข้าใจมั้ย? ตอนนี้มีแค่ฉันกับแกเท่านั้น เพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัวอะไรแล้วเข้าใจมั้ย?"อาโอมิเนะเข้าสวมกอดคางามิไหวแน่นพรางพูดปลอบโยนเพื่อให้คางามิใจเย็นลง
"อาโอมิเนะ...ฉันกลัว..ไม่อยากเจอแบบนั้นแล้ว.."เสียงสะอื้นของคางามิดังขึ้นตามด้วยน้ำสีใสที่ไหลออกมาจากดวงตาสีเพลิง
"โอเคๆ ไม่ทำแล้วๆ ฉันจะทำก็ต่อเมื่อนายพร้อมนะ
เพราะฉะนั้นหลับตาแล้วนอนลงซะ ลืมเรื่องที่เลวร้ายของนายไป
แล้วฉันจะเป็นคนดูแลนายเอง"สรรพนามที่ใช้เรียกเปลี่ยนไป
ตามด้วยเสียงของนาฬิกาที่ดังขึ้นมาเพื่อบอกว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนได้มาถึงแล้วแต่ก็ไม่ได้เรียกความสนใจของทั้งสองแม้แต่น้อย
"..."เสียงของคางามิเงียบไปเพื่อบอกว่าตนนั้นได้หลับลงสู่ห้วงนิทราไปแล้ว
เมื่ออาโอมิเนะเห็นอย่างนั้นจึงอุ้มอีกคนที่ตัวไม่ได้ต่างจากตนลงไปนอนบนเตียงก่อนจะจัดท่าทางให้อีกคนนั้นนอนหลับให้สบาย
"อดีตของนาย ความทรงจำที่เลวร้ายของนาย คนที่เอาความตกต่ำมาให้นาย
ฉันจะลบและจัดการมันให้หมด"เสียงของอาโอมิเนะกล่าวออกมาด้วยความหนักแน่นตามด้วยเส้นผมที่ยาวลงมาจนถึงสะโพก
ดวงตาที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเข้มและเล็บที่นวลที่เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินอย่างเห็นได้ชัดปรากฏขึ้นมาหลังจากที่นาฬิกาเลยเที่ยงคืนไป
"นายเป็นของฉัน เราจะไม่แยกจากกันอีกแล้ว ฉันรักนายนะไทกะ"มือเรียวเอื้อมไปแตะหน้าผากของร่างที่นอนอยู่อย่างเบามือก่อนที่จะมีวงเวทย์สีน้ำเงินปรากฏขึ้นมาแล้วก็ดับไป
"อือ.."
"คนที่ทำให้แกเจ็บปวดฉันจะไปจัดการมันเอง แกไม่ต้องทนกับฝันร้ายพวกนั้นอีกแล้ว..."ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเผยให้เห็นเขี้ยวฟันสีขาวและที่กลางหลังก็ปรากฏให้เห็นปีกสีนิลปนสีน้ำทะเลในยามคำคืนที่เผยออกมาให้เห็น
"มันต้อง'ตาย' "
.
.
.
.
.
.
(ก่อนเที่ยงคืนของทางฝั่งมุราซากิบาระกับฮิมูโระ)
"...."
"...."
"...."
"....นายจะเงียบแล้วก็มองหน้าฉันไปถึงไหนห่ะ!"เสียงของฮิมูโระดังขึ้นทำลายความเงียบหลังจากที่ทั้งสองได้เข้ามาในห้องของมุราซากิบาระแล้ว
"ก็มุโระจินไม่พูดเองนิ"มุราซากิบาระพูดออกมาอย่างหน่ายๆพรางหยิบถุงขนมจากตู้ที่อยู่ข้างๆตนออกมาแกะเพื่อที่จะกิน
แต่ก็โดนฮิมูโระแย่งออกไปซะก่อน
"ทำอะไรน่ะมุโระจิน"
"เลิกกินสักทีจะได้มั้ย"
"ทำไมฉันต้องทำตามล่ะ"มือใหญ่พยายามเอือมมือออกไปเพื่อที่จะหยิบขนมของตนคืนแต่ทางฮิมูโระก็ไม่ยอมคืนให้อยู่ดี
"เอาคืนมานะมุโระจิน"
"ไม่"
"มุโระจิน ฉันต้องกินก่อนเที่ยงคืนนะ"
"เรื่องของนายสิ"
"มุโระจิน..."เสียงเรียกของมุราซากิบาระขาดช่วงไปก่อนที่เสียงของนาฬิกาที่บอกเวลาเที่ยงคืนจะดังขึ้น
"เที่ยงคืนแล้---"สายตาของฮิมูโระเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นคนที่อยู่ข้างหน้าตนมีร่างกายที่แปลกไป
"เที่ยงคืนแล้วหรอ"เสียงของมุราซากิบาระเอ่ยออกมาอย่างเฉยชาพรางจับเส้นผมของตนที่ยาวถึงบ่าอยู่แล้วตอนนี้มันกลับยาวถึงสะโพก
เล็บสีนวลชมพูเปลี่ยนเป็นสีม่วงตามสีของเส้นผม ดวงตากสีม่วงเข้มขึ้นจนน่ากลัวแต่ก็น่าหลงใหลในเวลาเดียวกัน
"...."ขนมในมือของฮิมูโระร่วงลงไปกับพื้นโดยที่คนทำตกนั้นไม่ได้แม้แต่จะมองลงไปแต่กับมองชายข้างหน้าตนอย่างเดียว
"มุโระจิน? เป็นอะไรหรือ..เปล่า"แขนทั้งสองข้างของฮิมูโระเข้ามาสวมกอดมุราซากิบาระทันทีก่อนที่น้ำสีใส่จะเอ่อล้นออกมาจากดวงตาจนคนที่โดนกอดอยู่นั้นถึงกับทำอะไรไม่ถูก
"มุโระจินๆ ร้องไห้ทำไม"เสียงเรียกแบบเด็กๆของมุราซากิบาระดังขึ้นมาอย่างอ้อนๆใส่คนทีกำลังกอดตนอยู่
"อัตสึชิ.."
"!?"
"อัตสึชิ...นายจริงๆด้วย ในที่สุดก็ได้เจอกันแล้ว
ไม่ใช่ในความฝันนั่นอีกแล้ว"พูดออกมาซ้ำไปมา
มือใหญ่ของมุราซากิบาระก็เอื้อมมาลูบคนที่ตัวเล็กกว่าตน
"อาๆ ไม่ใช่ฝันแล้วนะ" ถึงจะไม่รู้ก็เถอะว่าฝันอะไร
แต่ก็ถือว่าเป็นกำไรล่ะน้าา~~
"หาเจอ...สักที.."เสียงของฮิมูโระค่อยๆแผ่วลงก็จะเงียบลงไป
มุราซากิบาระเมื่อเห็นอย่างนั้นก็อุ้มร่างบางไปที่เตียงก็จะวางลงอย่างแผ่วเบา
"เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป ทัตสึยะ"วงเวทย์สีม่วงปรากฏขึ้นมาหลังจากมือใหญ่สับผัสไปที่หน้าผากของคนผมสีนิล
"อือ.."
"รักทัตสึยะนะ"
.
.
.
.
.
.
(ก่อนเที่ยงคืนทางฝั่งนิจิมูระกับไฮซากิ)
"ไอ้บ้า! ปล่อยฉันนะ!!"
"อย่าดิ้นมากสิ"
"ปล่อย!!! ฉันจะไปหาคางามิ!!"
"คำก็คางามิสิงคำก็คางามิ...นายจะพูดถึงคางามิอะไรนักหนาฮะ
ฉันหึงนะเฟ้ย!"เดินแบกคนผมเทามาเรื่อยๆจนมาถึงเตียงที่ห้องของตนก่อนจะโยนร่างบางลงบนเตียงอย่างไม่สนใจว่าจะร่างบางนั้นจะเจ็บหรือไม่
"อะไรของนาย! นึกจะแบกก็แบก นึกจะโยนก็โยน!! นายต้องการอะไรว่ะ!!!"
"เงียบ!!!"
"..!?"มือใหญ่ของนิจิมูระเข้ามาปิดที่ปากไฮซากิอย่างรวดเร็ว
"ถ้ายังไม่เงียบ ฉันปล่ำแกแน่"พูดออกไปแบบจริงจังแต่ในใจนั้นนึกอยากแกล้งคนตรงหน้าเท่านั้น
แต่ดูถ้าว่าอีกฝ่ายจะโดนกระตุ้นจุดบางอย่างเข้า
.
.
.
"ไงแก สุขสมกับการมัวเมาพวกนี้มั้ยล่ะ"เสียงชายแก่คนนึงดังขึ้นพร้อมกับกลิ่นของบุหรี่ที่ถูกพ้นออกมา
"อย่าเอามันมานะ..."เสียงของเด็กน้อยที่ดูแล้วอายุน่าจะไม่เกิน15ดังออกมาอย่างแผ่วเบา
"หึหึหึ เสียใจเพราะยังไงแกก็ต้องอยู่แบบนี้ไปจนตายล่ะว่ะ! เอานี้ยาแบบใหม่
ดูสิว่ามันจะไปยังไง"น้ำเสียงเย็นชาถูกเปร่งออกมาพร้อมกับเข็มชีดยาที่มีน้ำสีใสบรรจุอยู่ถูกหยิบขึ้นมาจากกล่องที่ชายแกนั้นถือมาด้วย
"ไหน ลองพูดว่า'ฉันอยากได้'ให้ฉันฟังชัดๆสิ
ไอ้เด็กติด--!!!"
.
.
.
"...ยา.."
"หืม?"
"เอายามา ฉันอยากได้! เอามันมา! เอามันมา!!"
"เฮ้ยๆ ฉันไม่มียาอะไรหรอกนะ"
"เอามา..เอามันมาให้ฉัน!!!!"เสียงของไฮซากิเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆและร่างกายก็เริ้มดิ้นไปมาจนผ้าปูที่นอนนั้นยับเยิน
"ใจเย็นๆไฮซากิ นายต้องไม่คิดถึงมันเข้าใจมั้ย"แขนแกร่งเข้าสวมกอดร่างบางอย่างรวดเร็วและแน่นเพื่อรั้งไม่ให้อีกฝ่ายดิ้นมากไปกว่านี้
"เอามันมา...ฉันอยากได้ยานั้น..."
"โชโงะ บอกว่าให้ใจเย็นๆไง!!"เสียงตะโกนของนิจิมูนะดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงของนาฬิกาที่บอกเวลาว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว
"นาย...!?"สิ่งที่ปรากฏในสายตาของไฮซากิตอนนี้คือผมสีนิลที่สั้นละต้นคอนั้นได้ยาวลงมาจนถึงสะโพกและดวงตาสีเดียวกันที่คมเข้มขึ้นมาและเมื่อลองมองลงไปมือใหญ่ที่กำลังคอยคลายอ้อมกอดออกจนสังเกตได้เห็นว่าเล็บสีนวลชมพูนั้นเปลี่ยนเป็นสีดำนิลแตะมันกลับทำให้ดูน่าหลงใหลยิ่งกว่าเดิม
"เที่ยงคืนแล้วหรอเนี่ยะ"พูดออกมาเหมือนไม่ใส่ใจอะไรมากกับการที่ร่างกายของตนนั้นเปลี่ยนไป
"ทำไม..นาย..."
"นายคงจะแปลกใจสินะ ในเมื่อนาย..."
"สุดยอด!!"เสียงของไฮซากิเอ่ยขัดขึ้นมาจนนิจิมูระนั้นงงกับการกระทำของอีกคน
"ห่ะ?"
"เหมือนในหนังเลย ที่พอถึงเที่ยงคืนแล้วร่างกายจะเปลี่ยนน่ะ
ฉันชอบสุดๆเลยล่ะ"ยิ้มออกมาอย่างเฉิดฉายจนนิจิมูระอดน่าแดงไม่ได้
"ง่วงแล้วล่ะ มานี่หน่อย"ไฮซากิพูดขึ้นมาอย่างไม่สนใจอะไรมากเหมือนไม่เคยมีเรื่องก่อนหน้านี้ขึ้นแถมยังเรียกให้นิจิมูระให้มาใกล้ตนอีก
"มีอะไรอีกล่ะ ถ้าจะมาว่าฉันน่ะหยุดเลยนะ"
"เอามือมา"
"ห่ะ"
"ก็บอกว่าให้เอามือมาไง"เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมทำตามจึงเอื้อมหยิบเองก่อนจะกุมมันไว้อย่างแน่น
"ตอนก่อนจะนอนคางามิจะจับมือฉันไว้จนกว่าจะหลับ แต่คืนนี้เพื่อนนายเอาคางามิไป
เพราะฉะนั้นนายก็ต้องมาทำกน้าที่แทนคางามิ แต่นั้นแหละ"
"นี่ๆ โตๆกันแล้วนะ ทำอย่างกับว่าต้องให้คนที่รักที่สุดมาจับมือแล้วจะ..นอน..หลับน่ะ"เมื่อลองมองคนที่จับมือตนอยู่นั้นได้หลับสนิทลงไปอย่างรวดเร็ว
"!?" เรื่องจริงดิ
มองออกไปอย่างไม่เชื่อสายตาของตนว่าคนอย่างไฮซากินั้นจะเป็นแบบนี้
"ชั่งเถอะ..มันก็เหมือนเมื่อก่อน ที่เราเคยจับมือกันก่อนที่จะนอนกันทุกคืนนี่นะ..."มือใหญ่ค่อยๆลูบผมสีควนอย่างเบามือก่อนที่จะหยุดลง
"ฉันรักนายนะโชโงะ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ"วงเวทย์สีดำปรากฏขึ้นมาก่อนจะหายไป
"เอาล่ะ...ไปเอาเลือดหัวของไอ้คนที่มันทำให้โชโงะของฉันเป็นเด็กติดของแบบนั้นดีกว่า.."รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของนิจิมูระก่อนที่ปีกสีนิลจะปรากฏออกมา
"เดี๋ยวมานะ โชโงะ"แล้วก็ออกจากห้องโดยทางหน้าต่างไป
→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←→↓↑←
ความคิดเห็น