Fic Lucifer Family รักนี้ให้เธอคนเดียว

ข้อมูลเบื้องต้น

href="file:///C:\DOCUME~1\Administrator\Local%20Settings\Temp\msohtml1\01\clip_filelist.xml" />

href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CAdministrator%5CLocal%20Settings%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml" />

      พ่อมดที่โกหกได้ยิ้มหน้าตายอย่าดาเมี่ยน คงไม่มีวันไหนที่ยั่วโมโหคามิลไม่ได้และคนที่โดนยั้วโมโหเองก็ดันบ้าจี้ไปตามดาเมี่ยนอีก นั้นคงทำให้ดาเมี่ยนได้ใจยั่วโมโหคามิลยิ่งขึ้นไปอีก  แต่ถึงคามิลจะบ้าก็คงบ้ารักดาเมี่ยนด้วยละมั่ง ก็เพราะเขาเห็นดาเมี่ยนน่ารักไปทุกถ่วงท่าเลยนะสิ แต่ว่าดาเมี่ยนเป็นผู้ชายนะ เขาก็เป็นผู้ชาย แล้วจะรักกันยังไรล่ะ!!

เนื้อเรื่อง

      พ่อมดที่โกหกได้ยิ้มหน้าตายอย่าดาเมี่ยน คงไม่มีวันไหนที่ยั่วโมโหคามิลไม่ได้และคนที่โดนยั้วโมโหเองก็ดันบ้าจี้ไปตามดาเมี่ยนอีก นั้นคงทำให้ดาเมี่ยนได้ใจยั่วโมโหคามิลยิ่งขึ้นไปอีก  แต่ถึงคามิลจะบ้าก็คงบ้ารักดาเมี่ยนด้วยละมั่ง ก็เพราะเขาเห็นดาเมี่ยนน่ารักไปทุกถ่วงท่าเลยนะสิ แต่ว่าดาเมี่ยนเป็นผู้ชายนะ เขาก็เป็นผู้ชาย แล้วจะรักกันยังไรล่ะ!!!

คามิล Say:

    วันนี้ทั้งวันดาเมี่ยนกวนประสาทผมตลอดเลย แต่ผมตั้งใจไว้แล้วว่าวันนี้ผมจะดูแลอเลนและทำให้เขายอมรับผมในฐานะพี่ชายให้ได้ ผมเลยไม่ได้ใส่ใจกับดาเมี่ยนซะเท่าไร เขาเลยทำท่าทางเหมือนจะโกรธผม แต่ว่า...เวลาเขาโกรธเนี่ย..ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ  เอ๊ะ! นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย ผมคิดว่าดาเมี่ยน..น่ารัก..งั้นหรอ หรือว่าผม..จะแอบชอบดาเมี่ยนเข้าแล้ว เฮ้ย! แต่ว่าเราทั้งคู่เป็นผู้ชายนะ จะชอบกันได้ไง!

    ตอนเย็นของวันนี้ทุกคนในหอพักกำลังจัดงานวันขึ้นปีใหม่ของโลกเอิรธ์อยู่ และผมก็กำลังช่วยอเลนแต่งห้องอยู่ แต่ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องนี้ซักไร ก็เลยโดนอเลนไล่ไปช่วยดาเมี่ยนทำอาหารอยู่ในครัวโน่น ผมไม่อยากให้อเลนโมโหก็เลยจำใจเดินไปในครัว เห็นดาเมี่ยนกำลังง่วนทำอาหารอยู่
ผมเลยถามเขาไปว่า”นายกำลังทำอะไรอยู่”
แต่ดูเขาจะยังโกรธผมอยู่ เขาพูดตะคอกใส่ผมเหมือนไม่อยากจะคุยกับผมว่า
”ก็กำลังทำกับข้าวอยู่ไง”แต่ผมมันเป็นพวกไม่รู้ใจคนอื่นจึงพูดกลับไปว่า
”แล้วทำไมต้องตะคอกด้วยเล่า ฉันแค่ถามนายธรรมดาๆเองนะ”
"แล้วนายไม่เห็นหรือไงว่าฉันกำลังทำกับข้าวอยู่”เขาพูดกับผมแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไร แล้วทำไมเขาต้องมาตะคอกใส่ผมด้วยผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ผมพยายามที่จะทำให้เขากลับมาคุยกับผมแต่เขาก็พยายามที่จะไม่สนใจผมเช่นกันผมจึงจับข้อมือเขาแล้วถามว่า
”นายกำลังโกรธอะไรอยู่”
”ฉันไม่ได้โกรธอะไรสักหน่อย ถ้านายจะมากวนฉันล่ะก็นายออกไปนั่งคุมอเลนทำงานหรือไม่ก็เอาเชือกผูกข้อมือติดกันไปเลยก็ได้นะ”

     เขาคำพูดเย็นชาของเขาทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบๆที่หัวใจขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับมันสักเท่าไร ที่ผมกำลังใส่ใจอยู่คือใบหน้าหวานๆของคนตรงหน้าที่ดวงตาสีเขียวของเขากำลังมีน้ำตาเอ่อไหลลงมา แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจเขาอยู่ดีว่าเขาร้องไห้เพราะอะไร ผมจึงตัดสินใจค่อยๆเอ่ยปากถามเขาว่า
”นาย...ร้องไห้ทำไมน่ะ ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรนายสักคำเลยนะ ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่านายกำลังโกรธอะไรฉันอยู่”
”อึก..นาย..นายชอบอเลนหรอ อึก”
เขาพูดพร้อมปาดน้ำตาที่แก้มออก ผมมองใบหน้าของเขาแล้วผมรู้สกเศร้าขึ้นมาในทันที ความรู้สึกที่เจ็บแปลบๆที่หัวใจมันออกอาการมากขึ้นจนรู้สึกเจ็บ ทำให้ผมพูดอะไรไม่ออกไปสักพักแต่ผมก็ตั้งสติแล้วตอบเขาไปว่า
”ฉ..ฉันจะไปชอบอเลนได้ยังไง  เขาเป็นน้องชายของฉันน่ะ และก็.....”
”แล้วก็อะไร”
ดาเมี่ยนมองผมด้วยแววตาที่สนใจกับคำพูดของผมอย่างมาก ดวงตาสีเขียวที่ชื้นด้วยน้ำตาทำให้ขอบตาเป็นสีชมพู จมูกแดงๆที่เกิดจากการร้องไห้ และแววตาที่กำลังมองผมอย่างสนใจนั้น...ทำให้เขา...น่ารักมากเลยที่

       ตอนนี้ผมรู้เลยว่าหน้าของผมคงแดงเพราะใบหน้าหวานๆของดาเมี่ยนแล้วละมั่ง
”แล้วก็...คนที่ฉันชอบน่ะ คือนายตั้งหากดาเมี่ยน!”
ดาเมี่ยนถึงกับงงไปเลยล่ะกับสิ่งที่ผมพูดไปเมื่อกี้นี้แต่ผมก็ยิงคำถามต่อไปว่า
”นายชอบฉันหรอ ถึงไดร้องไห้กับเรื่องแบบนี้”
”ฉ...ฉัน ฉันชอบนาย”
เขาตอบคำถามผมแต่ผมคิดว่าเขาน่ารักมากเลยที่เดียว เพราะอะไรหรอเพราะเขาน่าแดงจนถึงหูเลยล่ะ แต่เขาจะรู้หรือป่าวนะว่าผมกำลังอดใจไม่ไว้แล้ว
”ดาเมี่ยน”
ผมเรียกเขาให้เขาเงยหน้าขึ้นมาหาผมแล้วผมก็ก้มหน้าลงไปหาเขา ตอนนี้หน้าของเขากับหน้าของผมอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ผมค่อยก้มลงไปจูบเขาเบาๆ ผมไม่รู้ว่าผมจูบเขาไปนานเท่าไรผมรู้แต่ว่ามันคงนาน่าดูเชี่ยวล่ะ มันเหมือนกับฝันไปเลยผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผมจะมีโอกาสนี้กับเขาด้วยหรือผม..ดีใจสุดๆไปเลย กว่าผมจะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เกลเรียกชื่อผมให้ผมหยุดได้แล้ว ผมไม่รู้หรอกนะว่าพวกเขาเห็นกันไปไหนต่อไหนแล้ว แต่ผมสังเกตเห็นได้เลยว่าชิอันกำลังมองผมกับดาเมี่ยนตาค้างอยู่ ผมว่ามันคงไม่ค่อยดีสำหรับเด็กสักเท่าไรหรอกมั่ง ผมไม่สนหรอกว่าคนอื่นจะคิดอย่างไงรู้แต่ว่าผมรักดาเมี่ยนเขาเต็มเป้าซะแล้ว