คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หญิงสาวผู้เย็นชา
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?ที่คนซึ่งมีชีวิตอยู่ได้ด้วยปาฎิหารย์ซึ่งอาจจบลงได้ทุกวินาทีอย่างฉันเริ่มมองเห็นคุณค่าของคำว่า "ลมหายใจ"
ในวันหนึ่งที่แสงแดดยามบ่ายร้อนแรงแผดเผาทุ่งทิวลิปแดงสดขณะที่กระแสลมพักกระหน่ำจนดอกทิวลิปทั้งทุ่งพลิ้วไหวตามแรงลมเหมือนกำลังเริงระบำ ฉันนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ใบแดงสลับเหลืองของมันปลิวหลุดทุกครั้งที่ลมพัดมา ฉันนั่งเหม่อมองมันซึ่งเหมือนกับชีวิตฉันที่พร้อมปลิวจากไปตามสายลม อาจเพราะความไม่แน่นอนของชีวิตฉันจึงไม่คิดรักผูกพันกับใครเก็บตัวเงียบๆอยู่กับภาพวาดและสีน้ำมัน เพื่อไม่ให้การจากไปของฉันทำร้ายจิตใจใคร....
เมื่อ5ปีที่แล้วเพราะโรคประหลาดทำให้ฉันป่วยหนักหลายครั้งต่อหลายครั้งฉันที่เคยมีชีวิตสดใสอยู่ท่ามกลางเพื่อนฝูงมากมายจึงกลายเป็นแค่อดีต..ฉันกับแม่ย้ายกันมาอยู่ที่บ้านเก่าของแม่ในชนบทเพื่อให้อากาศดีๆและธรรมชาติอันงดงามช่วยยืดชีวิตให้ฉันแม้อีกเพียงเสี้ยววินาที แม่ทิ้งงานประจำในตัวเมืองมาดูแลฉันแล้วเปลี่ยนมายึดอาชีพครูสอนศิลปะในโรงเรียนมัธยมใกล้ๆบ้านแทน พ่อที่อยู่ในเมืองเพียงลำพังจึงได้โอกาสควงสาวไม่ซ้ำหน้า จนโชคชะตาเล่นตลกให้สาวคนล่าสุดของพ่อเป็นเพื่อนสมัยเด็กของแม่ สุดท้ายความแตกครอบครัวฉันจึงเหลือเพียงฉันกับแม่แค่2คน ฉันซึ่งไม่มีความหวังในวันพรุ่งนี้ ฉันซึ่งอาจจะหลับไปในวันนี้แล้วไม่ตื่นมาอีกเลย
"ซินเซียร์มานั่งทำอะไรจ๊ะ เอ๊ะหรือว่ากำลังหลบลอร่าอยู่" เสียงหญิงวัยกลางคนที่คุ้นเคยพูดหยิกแกมหยอกก่อนจะนั่งลงข้างๆ ฉันหันไปยิ้มให้เธอ เธอลูบผมสไลด์ยาวเลยบ่าเล็กน้อยสีดำสนิทของฉันอย่างรักใคร่
"อยู่คนเดียวแบบนี้ทุกวันไม่เหงาแย่เหรอคนดี ลอร่าเขาอยากเป็นเพื่อนกับลูกนะซินเซียร์...เอาล่ะเดี๋ยวแม่เข้าบ้านก่อนนะลูกก็อย่าเข้าบ้านดึกนักนะจ๊ะ" แม่พูดแล้วลุกเดินตัดทุ่งทิวลิปไปที่บ้านสีขาวของเราสองคนแม่ลูก
"คุณน้าคะเห็นซินเซียร์บ้างไหมค่ะ?" เสียงแหลมเล็กดังจากหลังต้นไม้ที่ฉันนั่งอยู่แม่จึงหยุดเดินแล้วชี้มาที่ฉันก่อนจะเข้าบ้านไป สาวร่างเล็กผู้มีผมสีน้ำตาลอ่อนหยิกเป็นลอนงดงามเมื่อแสงอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินสาดส่องยิ้มร่าให้ฉัน
"ฉันนั่งด้วยคนนะ"เธอพูดก่อนจะนั่งลงข้างๆ
"ฉันเข้าบ้านก่อนล่ะ"ฉันพูดพร้อมกับลุกขึ้น
"เดี๋ยวก่อนซิซินเซียร์"ลอร่าพูดพร้อมกับคว้าข้อมือฉันเอาไว้
"ฉันแค่อยากคุย อยากเล่นกับซินเซียร์เหมือนเดิมก็เท่านั้นทำไมต้องหลบฉันอยู่ตลอดเวลาด้วย เราสนิทกันเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ" ลอร่าพูดด้วยสีหน้าอ้อนวอน
"ขอโทษนะแต่ฉันอยากอยู่คนเดียว" ฉันพูดพร้อมกับแกะมือเล็กๆของเธอออก ฉันไม่ได้เกลียดเธอหรอกนะเพียงแต่ฉันในตอนนี้ไม่พร้อมเปิดใจรับใครเว้นแต่...เธอคนนั้นเพียงคนเดียว
ฉันเดินเข้ามาในห้องมองภาพที่ยังวาดไม่เสร็จบนขาตั้งภาพทุ่งทิวลิปสีแดงสด ภายใต้แสงจันทร์สีนวล ท่ามกลางหมู่ดาวระยิบยับเต็มท้องฟ้าที่นั้นที่ที่ฉันได้พบกับเธอนางฟ้าของฉัน
"ซินเซียร์...ผู้หญิงในภาพนั้นไม่มีตัวตนเป็นฉันแทนไม่ได้เหรอฉันรักเธอนะซินเซียร์ ฉันรู้ว่าเราเป็นผู้หญิงทั้งคู่แต่ว่า..ฉันรักเธอซินเซียร์รักมาตลอดได้โปรดคบกับฉันเถอะ"ลอร่าพูดขณะกอดฉันจากด้านหลังใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาของเธอทำให้เสื้อส่วนที่สัมผัสหน้าเธอเปียกชื้น
"ลอร่า..ขอโทษนะแต่ฉัน...รักเธอไม่ได้" ฉันหันไม่มองใบหน้าที่แสนคุ้นเคยของลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก
"ทำไมล่ะซินเซียร์ ทำไมเป็นฉันไม่ได้ตื่นจากความฝันลืมเธอซะทีเธอคนนั้นมีชีวิตได้แต่ในความฝันของเธอฉันคนนี้ต่างหากที่มีชีวิตและรักเธอจากใจ"ลอร่าพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
"ฉันขอโทษจริงๆแต่ว่า...ฉันคนเดิมที่เธอตามหาไม่มีอีกแล้วกลับไปเถอะฉันอยากอยู่คนเดียว" เธอวิ่งสะบัดหน้าจากไปฉันเดินขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างอ่อนล้ามองออกไปทางหน้าต่างดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้วมีดวงจันทร์ขึ้นมาแทนที่ แสงดาวและทุ่งทิวลิปแสนงดงามมาปรากฏแก่สายตาฉันอีกครั้ง
"ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากลืมแต่ฉันลืมนางฟ้าในความฝันคนนั้นไม่ได้จริงๆ....เพราะสักวันฉันเชื่อว่าเราจะต้องได้เจอกัน..นางฟ้าของฉันอีกไม่นานหรอกฉันรู้ดี"
ความคิดเห็น