หัวใจในวันวาน(มีebook)

ลำดับตอนที่ #31 : เหงา คิดถึง รอ(5)

จนพิธีตรงนี้จบ ฉันก็ยังไม่มีโอกาสได้ให้ของขวัญน้องเหนือ กระทั่งทุกคนเริ่มแยกย้ายนั่นแหละ จึงมีโอกาสวิ่งไปเอาดอกไม้และของขวัญจากกระเป๋านักเรียน

เด็กหนุ่มร่างสูงที่มองเห็นอยู่ไกลๆ กำลังเดินกลับห้องเรียน ฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมด เดินเข้าไปจับมือน้องเหนือจากทางด้านหลัง เขาหันกลับมามองด้วยความแปลกใจ

“พี่มีน”

“อ้ะ พี่ให้” ยื่นดอกไม้พร้อมกล่องของขวัญเล็กๆ ไปให้ วางลงบนมืออีกข้างที่หอบดอกไม้อยู่ ส่วนมืออีกข้างถูกฉันเกาะกุมไว้ เพราะจับไม่ถนัดและฉันไม่ยอมปล่อยมือ จึงกลายเป็นว่าต้องใช้มืออีกข้างกอดดอกไม้และของขวัญไว้แนบอก ฉันมองและยิ้มอย่างพอใจ นั่นมันตรงกับตำแหน่งหัวใจของน้องเหนือพอดี

“พี่มีอะไรจะขอ”

“ครับ” สายตาที่มองมารอฟังอย่างตั้งใจ พอได้สบตากันใกล้ๆ อีกครั้ง ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของฉันเต้นรัวเร็ว ตื่นเต้นจนประหม่าไปหมด

ยิ่งตื่นเต้นก็ยิ่งบีบมือหนาแรงขึ้น น้องเหนือบีบมือตอบ เขาก็ตื่นเต้นเหมือนกันใช่ไหม ฉันไม่กล้าสบตาเขาเลยสักนิด

“พี่ก็จีบเหนือมาเป็นปีแล้ว”

“…”

“จะเป็นแฟนกันได้หรือยัง”

“…”

“เป็นแฟนกันนะ”

ฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีแล้วเงยหน้ามองสบตาเขา สายตาที่มองฉันอยู่ก่อนแล้วนั้นไหวระริก

“ไอ้มีน ครูสมใจเรียก!” เสียงต้น ประธานนักเรียนตะโกนมาแต่ไกล ฉันปล่อยมือจากน้องเหนืออัตโนมัติ

ปัดโธ่โว้ย!

“เออ เรียกทำไม” ตอบกลับเพื่อนไปอย่างเซ็งๆ

“ครูอยากให้สรุปค่าใช้จ่ายงานวันนี้ รวมทั้งค่าขายดอกกุหลาบด้วย เร็ว! ครูรออยู่” พอเพื่อนเร่ง ฉันก็หันมากำชับน้องเหนือ

“วันนี้กลับบ้านด้วยกันนะ ค่อยตอบพี่ตอนนั้นก็ได้” ไม่รอฟังคำตอบเพราะกลัวคำปฏิเสธ คำบอกเล่าแกมบังคับแบบนี้แหละดีแล้ว

ฉันวิ่งจากมาโดยไม่หันหลังกลับ อยู่ดีๆ ก็กลัวโดนปฏิเสธ อยู่ดีๆ ก็รู้สึกปอดแหก

“พี่…” แม้จะได้ยินเสียงเรียกของน้องเหนือ ฉันก็ทำเป็นไม่ได้ยิน ขอทำใจอีกนิดเถอะ

โดยที่ไม่รู้เลยว่านั่นคือเสียงที่ฉันจะได้ยินเป็นครั้งสุดท้าย…