คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : เหงา คิดถึง รอ(1)
กิจกรรมช่วงกลางคืนอย่างกิจกรรมรอบกองไฟเป็นอะไรที่สนุกและขาดไม่ได้สำหรับค่ายลูกเสือ น้องเหนือไม่ได้แสดงอะไร แต่แปลกไม่ว่าน้องจะนั่งในมุมมืดหรือเดินไปไหนท่ามกลางผู้คนมากมาย ฉันก็ยังมองเห็นเขา กิจกรรมดำเนินไปจนกระทั่งเสร็จสิ้นพิธี จึงจบด้วยการเปิดเพลงให้เด็กได้เต้นแร้งเต้นกา แต่ก็มีการจำกัดเวลา
ร่างสูงที่อยู่ในสายตาฉันตลอดตอนนี้กำลังเดินเลี่ยงออกมาจากผู้คน เมื่อมองตามแล้วเห็นน้องเดินออกไปในทางที่ไม่ใช่ไปห้องน้ำ ฉันจึงเดินตามไป ปล่อยให้เพื่อนๆ สนุกกัน เมื่อเดินตามมาเรื่อยๆ จึงเห็นร่างสูงนั่งอยู่บนขอนไม้ข้างเต็นท์ที่พักเอาตัวพิงกับต้นไม้
“น้องเหนือเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมมานั่งคนเดียวมืดๆ” เดินไปนั่งข้างๆ “ไม่สบายหรือเปล่า”
น้องเหนือหันมายิ้มให้น้อยๆ “เปล่าครับ ผมแค่ไม่ค่อยชอบเต้น” ฉันพยักหน้าเข้าใจ ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง
“ชอบดูดาวเหรอ” เมื่อเห็นว่าน้องนั่งมองท้องฟ้านิ่งจึงถามออกไป ไม่รู้จะชวนคุยอะไรได้มากกว่านี้
“ไม่ได้ชอบขนาดนั้นหรอกครับ แค่กำลังมองหาดาวเหนือ อยู่ตรงโน้นไงครับ” ว่าพลางชี้นิ้วไปบนท้องฟ้า ฉันจึงมองตาม
“เก่งจัง พี่ยังดูไม่รู้เลยว่าดวงไหน”
“แม่สอนดูตอนมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ ครับ ตอนอยู่กรุงเทพฯ มองไม่เห็นดาวแบบนี้” ร่างสูงที่นั่งข้างๆ กันตอนนี้กำลังมองไปที่ท้องฟ้าเหมือนมีอะไรหนักอึ้งให้ขบคิด
“จริงๆ แล้วผมชื่อดาวเหนือ แม่บอกว่าผมคือแสงสว่างที่นำทางชีวิตให้แม่ ในวันที่ชีวิตแม่มืดมนเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืน ไม่รู้จะเดินไปทางไหน แต่แม่ก็มีดาวเหนือที่คอยนำทางให้แม่เดิน ผมจึงตั้งใจเรียน วันข้างหน้าแม่จะได้สบาย” ฉันหันไปมองเขาที่กำลังมองท้องฟ้าอยู่ อย่างนี้นี่เองน้องเหนือถึงขยันอ่านหนังสือ ชีวิตที่มีกันสองแม่ลูกคงทำให้น้องเหนือรักแม่มาก
ฉันเหม่อมองไปบนท้องฟ้าแล้วเผลอพูดในสิ่งที่สมองกำลังคิด “อยากมีดาวเหนือเป็นของตัวเองจัง” โดยไม่รู้ว่าร่างสูงที่นั่งข้างๆ กำลังหันกลับมามอง
“พี่มีนชอบผมจริงๆ เหรอครับ” น้องเหนือมองจ้องอยู่ก่อนแล้ว เมื่อฉันหันกลับมาสบตาใบหน้าจึงเห่อร้อนด้วยความอาย สายตาคมนั้นมองฉันตาแทบไม่กะพริบ คล้ายกำลังค้นหาบางอย่างจากดวงตาฉันและกำลังรอคำตอบ น้องเหนือเป็นคนที่พูดน้อยแต่พูดตรง
“ชอบสิ ชอบมากด้วย ไม่งั้นพี่จะดึงดันจีบน้องเหนือทั้งที่โดนปฏิเสธเหรอ” ตัดสินใจพูดออกไปอย่างที่ใจคิด เสียงหรีดหริ่งเรไรดังระงมอยู่รอบๆ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากคนร่างสูง เรายังมองสบตากันอยู่อย่างนั้น
“ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ!” เสียงครูสมใจพร้อมแสงไฟฉายที่สาดส่องมาทำเอาฉันสะดุ้ง แม้จะเป็นข้างหลังเต็นท์อีกฟากก็ตาม น้องเหนือดึงข้อมือฉันไปหลบอยู่ข้างหลังเขา ซึ่งมีต้นไม้อยู่ข้างๆ บังไว้ได้อีกทาง เหมือนเป็นการกระทำที่เป็นไปโดยอัตโนมัติของเขา
ความคิดเห็น