หัวใจในวันวาน(มีebook)

ลำดับตอนที่ #25 : หวังเล็ก ๆ(5)

เข้าสู่วันที่สองของการเข้าค่ายลูกเสือ วันนี้มีการเข้าฐานต่างๆ ซึ่งคณะกรรมการนักเรียนได้อยู่ฐานนันทนาการ นนท์เป็นตัวหลักในการทำกิจกรรมต่างๆ ต้นทำหน้าที่ตีกลอง ส่วนที่เหลือคือผู้ช่วยในการทำกิจกรรม ทุกคนสนุกสนานเฮฮากัน แม้จะสนุกแค่ไหนฉันก็ยังรอหมู่บูรินหมูบินไม่กินผัก หมู่ลูกเสือที่น้องเหนืออยู่กลุ่มด้วย แม้จะขัดใจในชื่อหมู่ที่น้องๆ ตั้งอยู่มากก็ตาม ผ่านไปห้าหมู่ หมู่ลูกเสือที่เฝ้ารอก็มาถึง

น้องเหนือเดินนำหน้ามาก่อนเพราะเป็นหัวหน้าหมู่ พอมาถึงลูกเสือทุกคนยืนหน้ากระดานเรียงหนึ่ง

“บูรินหมูบินไม่กินผัก จัดแถว!” เสียงหัวหน้าหมู่สั่งจัดแถว ลูกเสือในหมู่ยกข้อศอกซ้ายเท้าสะเอวเพื่อให้เพื่อนที่อยู่ถัดไปเข้ามาชิด เป็นการจัดแถวตามที่ได้เรียนมาตั้งแต่เมื่อวาน เมื่อน้องเหนือชำเลืองดูว่าแถวเป็นระเบียบแล้วจึงสั่งนิ่ง ลูกเสือทุกคนเอามือลง น้องเหนือซึ่งเป็นหัวหน้าหมู่ทำวันทยหัตถ์แล้วก้าวออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าวเพื่อรายงาน

“หมู่บูรินหมูบินไม่กินผักพร้อมรับการฝึกแล้วครับ” 

เกลียด เกลียดชื่อหมู่ รุ่นพี่ทุกคนแทบจะอดขำกันไม่ได้ ส่วนฉันนั้นได้แต่ยิ้มๆ ถึงชื่อหมู่จะติ๊งต๊องขนาดไหน แต่พอเป็นน้องเหนือพูดฉันกลับรู้สึกว่ามันน่ารัก

น้องเหนือก้าวถอยหลังไปยืนหน้าแถวแล้วสั่งทุกคนตามระเบียบพัก นนท์ที่กลั้นขำอยู่หัวเราะออกมาแบบทนไม่ไหว

“ใครเป็นคนตั้งชื่อกลุ่มเนี่ย ฮ่าๆ” นนท์ขำจนน้ำตาเล็ด

“บอลครับ” น้องเหนือตอบยิ้มๆ

“โอ๊ย พวกเราก็ยอมใช้ชื่อนี้กันเนาะ” 

“พอดีทุกคนชอบดูบูรินหมูบินอวกาศ แล้วก็ไม่ชอบกินผักเหมือนกันครับ” บอลตอบขึงขังราวกับทหาร

“โอเคๆ พวกพี่ไม่ขำแล้ว” นนท์กลั้นขำ “ฐานนี้ไม่มีอะไรมาก พวกพี่จะพาผ่อนคลายจากฐานอื่นๆ ไม่เครียดแน่นอน” เดินมาหยิบช้อนกับลูกปิงปอง

“เราจะมีเกมให้เล่น โดยให้ส่งลูกปิงปองด้วยช้อน ถ้าทำหล่นต้องเริ่มใหม่ตั้งแต่คนแรก ทีมไหนส่งได้ช้าสุด แพ้! และจะโดนทำโทษด้วยการเต้นมาราธอน เต้นจนกว่าเพื่อนจะพอใจแล้วพี่ๆ จะแต่งหน้าให้เป็นรางวัลด้วย น้องๆ เข้าใจกติกาแล้วใช่มั้ย” 

“ครับ!” ทุกคนตอบขึงขัง

“แต่อาจจะไม่เห็นภาพว่าส่งยังไง หัวหน้าหมู่ออกมายืนข้างหน้าซิ” น้องเหนือก้าวมายืนข้างหน้า “พี่สาวเดือนสาม เอ๊ย รองประธานนักเรียนออกมาสาธิตให้น้องๆ ดูด้วย” 

“หา!” ฉันถึงกับหน้าเหวอ ไม่เตี๊ยมกันเลยสักนิด หันไปพูดแบบไม่มีเสียงกับนนท์ [ไม่เอา!] แต่ได้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับมาพร้อมคำว่า [มานี่!]

เมื่อทุกคนมองมาเป็นตาเดียวรวมถึงน้องเหนือด้วย ฉันจึงต้องเดินไปยืนข้างๆ น้องเหนืออย่างเลี่ยงไม่ได้