หัวใจในวันวาน(มีebook)

ลำดับตอนที่ #23 : หวังเล็ก ๆ(3)

จนกระทั่งช่วงเข้าค่ายลูกเสือ ทางโรงเรียนจัดกิจกรรมเข้าค่ายลูกเสือก่อนสอบปลายภาคไม่กี่สัปดาห์ กิจกรรมจัดขึ้นที่ค่ายลูกเสือที่ทางจังหวัดก่อตั้งขึ้น ซึ่งอยู่ห่างจากโรงเรียนประมาณหกสิบกิโลเมตร และแน่นอนว่าคณะกรรมการนักเรียนอย่างฉันต้องไปช่วยคุณครูดูแลน้องๆ

บีกับนนท์ดูจะตื่นเต้นกว่าใคร เพราะครูได้มอบหมายให้คณะกรรมการนักเรียนรับผิดชอบฐานนันทนาการ เป็นฐานที่ให้ความบันเทิงกับน้องๆ และต้องคิดเกมกันเอง เป็นการปล่อยให้เด็กๆ อย่างพวกเราได้รับผิดชอบงานที่มอบหมายโดยมีคุณครูให้คำปรึกษาอยู่ห่างๆ

ฉันเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน การได้ไปค่ายลูกเสือที่รู้ว่ามีน้องเหนือไปด้วย มันทำให้ช่วงที่อ่านหนังสือหนักๆ มีความสดชื่นสุขใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

และแล้ววันเข้าค่ายลูกเสือก็มาถึง การเดินทางจากโรงเรียนไปค่ายลูกเสือใช้รถสองแถวขนาดใหญ่ถึงห้าคัน โดยคณะกรรมการนักเรียนถูกแบ่งให้นั่งประจำรถ รถละสองคน พร้อมคุณครูอีกหนึ่งท่าน เพื่อดูแลน้องๆ

บรรยากาศช่วงเช้าดูคึกคัก ทุกคนดูตื่นเต้นที่จะได้ไปเข้าค่าย และแน่นอนว่าฉันต้องได้ไปรถคันเดียวกับน้องเหนือ เพราะเพื่อนๆ ในสภานักเรียนทุกคนพร้อมให้ความร่วมมือในการสับเปลี่ยนคัน ตั้งแต่เป็นคณะกรรมการนักเรียนมา ฉันก็ใช้อำนาจในทางที่ผิดเพื่อจีบน้องเหนือมาตลอด ถามว่ารู้สึกผิดบ้างไหม ตอบได้เลยว่าไม่ รู้ตัวเองเลยว่าพอโตขึ้นอาชีพที่ตัวเองไม่ควรทำคือนักการเมือง ไม่งั้นประเทศชาติล่มจมแน่

ฉันจับคู่กับนนท์ ส่วนบีจับคู่กับนิ่มเพื่อประจำบนรถแต่ละคัน ระหว่างยืนรอขึ้นรถบอลกับน้องเหนือก็เดินผ่านมาพอดี ไม่ปล่อยให้โอกาสผ่านไป นนท์โบกไม้โบกมือเรียกทันที

“น้องเหนือ น้องบอล ไปรถคันไหนกันอะ” ทั้งสองคนเดินเข้ามาหาอย่างเลี่ยงไม่ได้ คู่ซี้เสาไฟฟ้ากับหลักกิโลเมตรเป็นชื่อที่นนท์ตั้งให้บอลกับน้องเหนือ เพราะคนหนึ่งสูงเกือบร้อยแปดสิบเซนติเมตร แต่อีกคนตัวเล็กเหมือนเด็กประถม ถ้าไม่รู้จักมาก่อนคงไม่คิดว่าอายุเท่ากัน

“โห มากันครบแก๊งเลย ไอ้เหนือไม่รอดแน่ๆ งานนี้” บอลบ่นพึมพำหันหน้าไปทางอื่น แต่ฉันก็ได้ยิน “ไปคันที่สามพี่ แล้วพวกพี่ไปคันไหนกัน”

“อุ๊ย บังเอิญจังเลย พี่กับมีนก็ไปคันที่สามเหมือนกัน” บอลทำสีหน้าไม่เชื่อ ส่วนน้องเหนือก็ยังนิ่งเหมือนเคย แต่พอฉันส่งยิ้มไปให้ก็ได้ยิ้มน้อยๆ ตอบกลับมา…ก็น่ารักแบบนี้ไง พี่ถึงหลงหัวปักหัวปำ

เสียงคุณครูเป่านกหวีดเรียกให้ลูกเสือเนตรนารีขึ้นรถ ขัดจังหวะการสนทนา แต่กลับเป็นโอกาสรวบรัดตัดตอนไม่ให้ลูกเสือน้อยทั้งสองคนปฏิเสธพวกเราได้

“ไปกันเถอะครูเรียกแล้ว” นนท์กอดคอบอลเดินนำหน้าไปคล้ายบังคับกลายๆ น้องเหนือก็เลยต้องเดินตามไป

นนท์เพื่อนรักผู้สนับสนุนให้เพื่อนจีบผู้ชายก่อนก็ทำหน้าที่ได้ดีจนอยากจะลุกขึ้นยืนปรบมือให้ พอขึ้นรถนนท์ก็จัดที่นั่งให้บอลเข้าไปนั่งชิดด้านหน้า ส่วนตัวเองนั่งต่อจากบอล

“มาๆ น้องเหนือนั่งตรงนี้” คว้าแขนน้องเหนือเพื่อให้นั่งต่อจากตัวเอง และเรียกให้ฉันไปนั่งข้างน้องเหนืออีกที อยากจะยืนปรบมือให้เพื่อนอีกรอบเลยทีเดียว แต่ฉันก็เห็นใจน้องเหนือไม่น้อยที่โดนนนท์นั่งคั่นกลางระหว่างเพื่อน

“เหนืออยากเปลี่ยนไปนั่งกับบอลไหม” เพราะกลัวน้องจะอึดอัดฉันจึงถามออกไป

“ไม่เป็นไรครับ นั่งกับพี่มีนก็ได้” คำตอบและรอยยิ้มน้อยๆ ที่ส่งมาให้ทำเอาใจเต้นแรง แม้ไม่ได้พูดคุยกันอีก แต่การได้นั่งติดกัน หัวไหล่ชนกันแบบนี้ ใจก็ฟูฟ่องแล้ว