คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : อีกฝั่งของท้องฟ้า(4)
ตอนแรกคิดว่าคุณครามคงมาส่งขึ้นแท็กซี่ แต่ผิดคาด เพราะเขาตรงไปยังรถ SUV สีดำสัญชาติญี่ปุ่น แล้วส่งฉันเข้าไปนั่งบนเบาะข้างคนขับ ก่อนที่ตัวเขาเองจะมานั่งประจำหลังพวงมาลัย
“คุณครามจะไปส่งมีนหรือคะ คุณเหนือเธอ…”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็คุณเหนือบอกผมเองว่า ‘มีอะไรทำก็ไปทำเถอะ’ สิ่งที่ผมจะทำก็คือไปส่งคุณมีนครับ”
“เห็นสุภาพๆ แบบนี้ แต่คุณครามก็แสบเหมือนกันนะคะ” ฉันพูดยิ้มๆ
“มันก็มีบ้างแหละครับ”
รถเริ่มแล่นเข้าสู่ถนนใหญ่ที่รถราบางตากว่าช่วงหัวค่ำมากนัก บทสนทนาของเราจบลงเพียงเท่านั้น ปล่อยให้เสียงเพลงในรถบรรเลงขับกล่อม ฉันบอกทางเขาเป็นระยะ แต่เพิ่งสังเกตว่าเพลงที่คุณครามเปิดมีแต่เพลงสตริงเก่าๆ เป็นเพลงฮิตตอนที่ฉันยังเป็นวัยรุ่นและฉันก็ชอบฟัง
“คุณครามชอบฟังเพลงเก่าๆ เหรอคะ มีแต่เพลงเพราะยุค 2000 ทั้งนั้นเลย”
“ใช่ครับ เป็นเพลงฮิตตอนที่ผมยังวัยรุ่น ตอนเริ่มจีบสาวใหม่ๆ ฟังแล้วอินมากเลยนะครับ” เขายิ้มในขณะที่สายตายังคงมองออกไปยังถนนเบื้องหน้า
ใช่! ตอนนั้นฟังเพลงอะไรก็อินไปหมด ในวัยฝันอะไรก็ดูสวยงาม ฉันมองออกไปนอกกระจกรถด้านข้าง
ท้องฟ้าของกรุงเทพฯ ดูมืดมิด มองไม่เห็นแสงดาวเลยสักนิด เพลงที่เพิ่งเริ่มเล่นดูเหมือนจะนำฉันให้จมดิ่งกับความทรงจำในวันวาน
อีกฝั่งของท้องฟ้า….
เพลงฮิตของวงไอน้ำที่ฟังเกือบทุกวันในช่วงที่น้องเหนือย้ายบ้านไป….เขาคงไม่รู้ว่าในตอนนั้นอีกฝั่งของท้องฟ้า ยังคงรอเขากลับมาอยู่ทุกวัน
แต่ต้องขอบคุณสังคมใหม่ๆ ที่มหาวิทยาลัย ประสบการณ์ที่ท้าทายในวัยทำงาน ที่ทำให้ลืมเลือนน้องเหนือ คนที่โตมาใจร้ายใจดำยิ่งกว่าอีกา จนสุดท้ายเขาก็กลายเป็นความทรงจำสีจางๆ ที่ไม่ได้นึกถึง
ความคิดสะดุดลงเมื่อรถแล่นเข้ามาจอดตรงหน้าคอนโด
“ให้ผมพยุงไปส่งหน้าลิฟต์นะครับ”
“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ” คุณครามพยุงฉันมาส่งหน้าลิฟต์ ฉันยิ้มขอบคุณเขาจากใจจริง
มองเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่เดินตรงไปที่รถแล้วอดคิดไม่ได้ ถ้าน้องเหนือโตมาเป็นสุภาพบุรุษอย่างคุณคราม ฉันคงตกหลุมรักเขาอีกครั้งแน่ๆ
แม้จะข่มตานอนให้หลับเพียงใด แต่ความใจร้ายของคุณเหนือในวันนี้ก็ตามหลอกหลอนจนฉันไม่อาจหลับลงได้ ฉันจึงเดินกะเผลกไปนั่งริมระเบียง
อยากให้ชีวิตตอนนี้ เป็นท้องฟ้าในกรุงเทพฯ ท้องฟ้าที่มืดมิดไม่เห็นแสงดาว แม้แต่ดาวเหนือที่ใช้นำทางก็ไม่ต้องมองเห็น!
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเพลงเก่าๆ ฟัง มองเหม่อออกไปยังท้องฟ้า ปล่อยความคิดให้ดำดิ่งสู่ความทรงจำในวันวาน
ความคิดเห็น