คุนด้ง(2)

จุนโฮนั้นวิ่งลากอูยองลงมาจากชั้น3ถึงชั้น1 ทำให้อูยองโซซัดโซเซเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไป..


        เอี๊ยดดดดดดด ดดดดด ดด ด ดโครมมมม!!! 

"เห้ย!! เดินไม่ดูทางเลยหรอว้ะไอ้...!!!" 

"ชานซอง ใจเย็นๆทำไมพูดแบบนั้น เค้าตั้งใจที่ไหนกันหล่ะ" คุณกล่าวพร้อมส่ายหัว

"อ้าวว นายชื่อชานซองหรอ เราชื่อจุนโฮน้ะ ยินดีที่ได้รู้จัก^^"

"หรอ ฉันไม่เห็นอยากจะรู้จักตรงไหนเลย~" ชานซองกล่าวพร้อมทำกล่าวพร้อมทำหน้ากวน**ใส่

"อ้าวไอ้นี่!! วอนหาเรื่องซ้ะแล้ว เอาไงว้ะไอ้ชานซองยักษ์!"

"นี่! จุนโฮนายพอได้แล้ว อายคนอื่นเค้าบ้างมั้ย" อูยองมองหน้าพร้อมทำตาเขม่งใส่

"ก้นายดูไอ้ยักษ์นั่นดิ้ มันพูดกวนโอ้ยใส่ฉัน จะให้ฉันใจเย็นได้ไงเล่า!"

"นายก้เพราๆซ้ะบ้างน้ะ ฉันหล่ะเบื่ออารมณ์ร้อนของนายจิงๆ.."


          "ชานซองนายนี่น้ะไม่ทันได้เริ่มเรียนก้จะมีเรื่องซ้ะแล้ว" จุนซูมองหน้าเขาอย่างเบื่อๆ

"ก้ฉันไม่อยากรู้จักจิงๆนี่หน่า คนอะไรวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือเลย ตาคนหรือตาถั่วหน้ะ!!"

"หยุดเลยน้ะชานซอง ถ้าฉันเป็นจุนโฮฉันก้คงจะอารมณ์อยากจะต่อยปากนายเหมือนกัน" คุณมองอย่างเหลือบๆ

"เออว้ะ!! หยุดก็ได้!!!"

"ถ้างั้นไปๆเข้าห้องเรียนกันได้แล้ว" คุณเดินนำหน้าพร้อมจุนซูและชานซอง


       "อ้าวววววววว!! นักเรียนทุกคนนน วันนี้เรามีเพื่อนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาจากโรงเรียนอื่น แนะนำตัวกันหน่อยสิ้จ๊ะ"

"สวัสดีครับ ผมนิชคุณ หรเวชกุล ครับ อายุ17ปี ครับ"

"สวัสดีครับ ผมคิม จุนซูครับ อายุ18ปีครับ ผมเรียนช้าไป1ปีเลยอยู่แค่ม.5ครับ"

"สวัสดีห้ะ ผมฮวัง ชานซอง อายุ16ปีห้ะ"


 "อ้าวไหนๆก้แนะนำตัวกันแล้ว เรามาเริ่มเรียนกันเลยเถอะ"

"22+56+96+48+85+=........."



            "เห้ออออออออ..คาบนี้เราว่างใช่มั้ยด้ง"

"เออว่าง ทำไมแกจะไปไหนอีกห้ะ"

"เปล่า ก้ว่าจะไปเดินเล่นซ้ะหน่อย เมื่อกี้มันเซ็งๆหน่ะ"

"นายอยู่เฝ้าโต๊ะก่อน เดี๋ยวฉันจะไปเดินก่อนแล้วพอฉันกลับมานายค่อยไปล้ะกัน"

"อ้าว! ไหงงี้ว้ะด้ง"

"หรือแกจะไม่อยากเดินห้ะจุนโฮ!!"

"เออๆก้ได้ว้ะ"


           "จุนซูชานซอง เดี๋ยวฉันมาน้ะฉันจะไปเดินเล่นซ้ะหน่อย"

"เออไปเหอะ เดี๋ยวแกมาแล้วฉันจะไปต่อ อารมณ์เซ็งๆ" ชานซองกล่าวพร้อมทำหน้าไม่สบอารมณ์

"เออๆๆ รออยู่นี่หล่ะ"

"อื้ม.."



        ณ สนามเด็กเล่น...

ในขณะที่อูยองกำลังเดินไป คุณก้กำลังเดินมาทั้งสองคนกำลังจะเดินสวนทางกัน..

"อ้าวเจอกันอีกแล้ว^^ สวัสดีนายชื่ออะไรหรอ"

"เราชื่ออูยองหน่ะ นายหล้ะ"

"เราชื่อนิชคุน เรียกสั้นๆว่าคุนก้ได้"

"อ๋อ อื้ม.. นี่คุนมาเดินคนเดียวหรอกหรอ"

"อ๋อใช่ เรามาเดินคนเดียว นายก้มาคนเดียวหรอ"

"ใช่ เรามาคนเดียว"

"งั้นไปนั่งที่ชิงช้าตรงนู้นด้วยกันมั้ย"

"อืม ไปสิ้ฉันอยากจะนั่งอยู่พอดีเลย" อูยองพยักหน้าพร้อมกับเดินตามคุนไป..

"นายอายุเท่าไหร่หรออูยอง"

"เราอายุ16หน้่ะ แล้วนายหล่ะคุน?"

"อ๋อ เราอายุ17ปีหน่ะ "

"อื้ม เย็นนี้นายไปไหนรึปล่าวหล่ะ"

"ไม่ได้ไปไหนอ้ะ ทำไมหรอ??"

"พอดีว่าเย็นนี้เราทำกับข้าวที่บ้านหน่ะ ว่าจะชวนนายไปกินด้วยกัน ไปไหมหล้ะ?"

"ไปสิ้ แต่ว่า.. ฉันมีเพื่อนอยู่อีก2คนหน่ะ ฉันพามันไปด้วยได้มั้ย"

"ได้สิ้ จะพาไปกี่คนก้ได้ เราอยู่กับจุนโฮแค่สองคนเอง"

"อ๋อ โอเคงั้นเราไปก่อนน่ะ แล้วเจอกันตอนเย็น"

"อืมๆ บาย"


                     "กลับมาแล้วหรอว้ะคุนนี่!!!!!"

"อื้มฉันกลับมาแล้ว เอ้อเมื่อกี้ฉันเจออูยองหน่ะ เค้าชวนฉันไปกินข้าวที่บ้านพวกนายจะไปด้วยกันมั้ย"

"ข้าวหราาา 0~0 ฉันไปปปปปปปปด้วยยย" ชานซองตอบอย่างไม่ลังเล

"ถ้าพวกนายไปฉันก้ต้องไปอยู่แล้ว คิคิอุอุ"



                 
                       "อ้าวด้งกี้กลับมา้ล้ะหราาาจ๊ะ"

"อื้มฉันกลับมาแล้ว เออจุนโฮๆเย็นนี้จะมีเพื่อนไปกินข้าวที่บ้านเราน้ะ"

"ใครอีกอ้ะ นายนี่ชวนคนอื่นเข้าบ้านตลอดเลยน้ะ เดี๋ยวก้โดนปล้ำหรอก!"

"นายอย่าพูดแบบนั้นน่ะ คุนเค้าไม่ใช่คนแบบนั้น!!"

"อะไรน้ะ?? เมื่อกี้นายพูดอะไรคุนคุนน้ะ??"

"อ๋อปล่าวซ้ะหน่อย~ เรากลับบ้านกันได้ล้ะ เลิกเรียนล้ะฉันจะไปตลาดซ้ะหน่อย"

"เออไปป ฉันอยากเล่นเกมใจจะขาดแล้ววววว"



            ณ บ้านอูยอง

"ติ๊งหน่องติ๊งหน่องงงงง~~ มีใครอยู่มั้ยคร้าบบบบ" จุนซูตะโกนเข้าไปในบ้าน

"มีคร๊าบมีคร๊าบบบ ~ " อูยองวิ่งมาจากในบ้านเพื่อที่จะมาเปิดประตู

"เชิญเข้ามาในบ้านก่อนเลยครับ^^"

"ขอบใจน้ะอูยอง" ชานซองกล่าวพร้อมวิ่งเข้าในบ้านอย่างรวดเร็ว

"ขอบใจหลายๆเด้ออูย๊องกี้"

"เอ้ออูยอง นายมาเดินกับฉันสิ้วันนี้ฉันจะช่วยนายทำอาหารเอง!"

คุนกระชากมือของอูยองพร้อมกับลากเขามาเดินข้างๆ ซึ่งอูยองตอนนี้ใจเต้นสั่นรัวๆ....

"อ๋อ เอ่อออื้มดะดะได้สิ้.."

คุนเอามือแตะหน้าผากพร้อมกับถามว่า

"อูยองนายเป็นอะไรรึ้ปล่าว ทำไมตัวสั่นๆร้อนๆ ไม่สบายหรอ"

"อ๋อปะปะปะป่าวซ้ะหน่อย มะมันเป็นอาการของคนตกหลุมรักหน่ะ แหะๆๆ"

"ตกหลุมรักหรอ?? ใครอ้ะนายรักใครอ้ะ แหน่ะๆๆกิ้วๆๆ" คุนหยอกล้ออูยองพร้อมกับหัวเราะ

"บ้า ช่างมันเถอะเค้าคงไม่ได้คิดอะไรกับฉันล้ะมั้ง" อูยองพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้าๆ

"นายเป็นอะไรรึปล่าวอูยอง นายเป็นอะไรบอกฉันได้น้ะ ฉันพร้อมจะอยู่ข้างนายเสมอ"

"นายพูดจิงน้ะคุน นายจะอยู่ข้างๆฉันจิงๆน้ะ" อูยองพูดพร้อมกับทำท่าลุกลี้ลุกลน

"อื้ม ฉันจะอยู่ข้างนายเองอูยอง.."



                 "อูยองโว้ยยยยยยยยยยยยยย นายพาใครเข้าบ้านว้ะ!!!!"


"อะไรกันจุนโฮ ฉันกำลังทำกับข้าวอยู่น้ะ!"

"ก้ใครพาไอ้ยักษ์เข้าบ้านว้ะ ฉันหล้ะหมดอารมณ์จิงๆ!!" จุนโฮส่ายหน้าพร้อมกับเหลือบสายตาไปทางชานซอง

"เออน่า นายก้... ฉั้วว ว วว" มีดที่อูยองกำลังหั่นผักก้เฉือนเข้าไปในเล็บของอูยอง ทำให้เค้าร้องเสียงดังลั่น

"โอ๊ยย ยยย ยยย ช่วยด้วยฉันเจ็บ!!!!"

"นายเป้นอะไรหน้ะอูยอง ไหนๆมาให้ฉันดูหน่อยสิ้" คุนวิ่งมาหน้าตั้งพร้อมกับกระชากมือของอูยองเข้าไปดู

"โหห แผลลึกมากเลยเดี๋ยวฉันพาไปทำแผลน้ะ กระป๋องยาอยู่ไหนหน่ะ"

"อ๋ออยู่บนห้องหน่ะ เดี๋ยวฉันพาขึ้นไป" อูยองพาคุนขึ้นไปบนห้องแล้วทิ้งที่เหลือไว้ข้างล่าง

"นายนั่งที่เตียงก่อนน้ะเดี๋ยวฉันจะไปหากระป๋องยาเอง" คุนเดินไปมองรอบๆห้องพร้อมกับมองหากระป๋องยา

"อ๊าาา !!เจอแล้ว อยู่นี่นี่เอง ไหนอูยองขอฉันดูแผลหน่อย"

                อูยองยื่นมือให้คุนจากนั้นคุนก้เริ่มทำแผล กลิ่มหอมอ่อนๆจากตัวอูยองทำให้เขาหยุดการทำแผลและมองหน้าอูยอง ริมฝีปากที่แดงก่ำบวกกับแก้มที่เนียนใสทำให้คุนยื่นหน้าเข้าไปทีละนิดจากนั้นก้เริ่มปฏิบัติการ คุนได้ปลดกระดุมเสื้อของอูยองออกพร้อมลูบไล้ตั้งแต่แก้มจนไปถึงท้องอ่อนๆอันเนียนใส ริมฝีการของคุนนั้นได้สัมผัสกับปากของอูยองอย่างช้าๆ อูยองนั้นร้องพร้อมกับครางงออกมาทีละนิดทีละนิด

"โอ๊ยคุน ฉันเจ็บน้ะเบาๆหน่อยไม่ได้หรอ" อูยองกล่าวพร้อมน้ำตาที่อาบบนแก้ม

"กลิ่นตัวนายช่างหอมยั่วยวนจิงๆเลยอูยอง ฉันทนไม่ไหวเลยต้องทำแบบนี้"

"อื้มไม่เป็นไรหรอก กับนายแล้วฉันยอมได้ทุกอย่างหล่ะ คุน....."




               "ตึงตึงตึงตึง!! ไอ้อูยองเมื่อไหร่จะเสร็จว้ะ ฉันหิวแล้วน้ะ!!!" 
 
               "คุนยองโ้ว้ยย นายสองคนไปทำบ้าอะไรกันน้ะ ฉันหิวไส้จะแตกแล้ว!!"   


"เราลงไปกันเหอะคุน เดี๋ยวพวกนั้นจะสงสัยเราสองคน"

"อื้มได้ๆ นายก้ใส่เสื้อผ้าให้ดีๆหล่ะ "

"อืม...นายก้เหมือนกันน้ะ"


      
        "ไอ้ด้งงงงแกไปทำอะไรมาว้ะ ฉันรอนานมากแล้วน้ะเว่ย!"

"คุน นายไปทำอะไรมาว้ะ! ฉันรอพักใหญ่ล้ะเล่นเกมจนจบเคลียร์ด่านหมดแล้วเนี่ย!" ชานซองกล่าวพร้อมกับทำหน้าอย่างไม่พอใจ

"ฉันขอโทษทีหว่ะ พอดีว่าแผลที่เล็บของอูยองมันลึกเลยต้องทำแผลนานหน่อยหน่ะ"

"เออๆไม่เป็นไร แล้วนี่เมื่อไหร่ฉันจะได้กินข้าวเนี๊ยย!!!"

"รอแปปนึงน้ะเดี๋ยวฉันจะเร่งมือทำให้เลย" อูยองกล่าวแทนคุนเพราะกลัวว่าคุนจะโดนเพื่อนด่า..

"อื้ม ฉันจะรอรีบๆทำหล่ะฉันหิว!!"



                 "เอ้าเนี๊ยเสร็จล้ะ มากินกันได้แล้วคุณเพื่อนนนน!!!" คุนกล่าวไปพร้อมหัวเราะไป

 

"คร๊าบบบบบ พี่คุนสุดหล่ออออ" ทั้ง5คนหัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุข....

 

 

โปรดติดตามตอนต่อไป~