คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เรื่องราวต่อจากนั้น
“คุณมีอะไรพิเศษ ?” โรงเรียนเวทย์มนตร์หนิเนาะฉันยังไม่รู้เลยว่าฉันมีอะไรพิเศษเลย ฉันเว้นว่างไว้ แล้วไปลงชุดนักเรียน “แม่ว่าเอากระโปรงสั้นกว่านี้น่าจะดีนะ ทีเรียว่าไงจ้ะ” เบลล่าพูดกับฉัน “เอ่อ หนูว่าขนาดนี้พอดีแล้วค่ะ” ฉันตอบเธอไป
“นี้มีกระโปรงที่เล็กกว่านี้อีกไหม” เบลล่าถามพนักงานในนั้น โอเคเธอไม่ฟังฉันเลยฉันก็ทำได้แต่เออ ออ ตามไป
“ขอบคุณนะครับทางเราจะดำเนินเข้าให้เร็วที่สุดคุณ เอเลน่า โลว์ไว้พบกันเร็วๆ นี้ในโรงเรียนของเรานะครับ” เขาพูดกับฉัน แต่ว่าฉันเปลี่ยนเป็นเอเลน่า โลว์แล้วหนิเนาะ เมือฉันกลับถึงที่บ้านของเบลล่า
“นี้ที่ฉันให้พวกเธอไปจัดห้องนอนทำความสะอาดห้องนอนทำเสร็จรึยังแล้วกระเป๋านี้ไปจัดในห้องนั้นเดียว” เบลล่าพูดกับคนรับใช้ในบ้าน บ้านนี้คงมีฐานะดีไม่น้อย หลังใหญ่อยู่มากเลยทีเดียว “เอ่อไม่เป็นไรค่ะ ของส่วนตัวของหนูเดียวหนูจัดเองดีกว่าค่ะ”ฉันหยิบกระเป๋าแทนคนรับใช้แล้วหันไปพูดกับเบลล่า “จะดีหรอลูก” “ค่ะ ว่าแต่ห้องอยู่ทางไหนค่ะ” ฉันถาม “นี้ฟีทลูกนำทางทีเรียไปหน่อย” “ครับ”
ฉันเดินตามฟีทอยู่ด้านหลังไปเรื่อย ๆ “อะ นี้ห้องนอนเธอนะมีความเป็นส่วนตัว 100% อยากได้อะไรบอกคนรับใช้ได้เลยไม่ต้องเกรงใจ” ฟีทพูด “อือ แล้ว แล้วห้องพี่ละ” ฉันตอบไปแล้วก็รู้สึกเขินๆ เพราะว่าฉันไม่เคยเรียกใครพี่ ฉันเป็นลูกคนเดียวนี้หนา
“ว้าว เธอเรียกฉันพี่แล้ว ห้องฉันอยู่ถัดไปจากเธอ 2 ห้องมีอะไรมาหาได้” ฟีทตอบ
แล้วฉันเดินเข้าห้องไปก็ใหญ่ไม่ต่างจากที่โรงแรมเท่าไหร่แต่การตกแต่งดูเป็นผู้หญิงมากรับรองได้เลยว่า เบลล่า สั่งจัดอย่างดี ฉันวางกระเป๋าและจัดของอย่างเงียบ ๆ ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากให้ที่นี้มีหนังสือ ฉันคิดถึงเฟยเฟ่ย เพิ่งแยกกันมาเองนะ ที่นี้ดูหรูหราเกินไป ฉันเดินลงไปห้องรับแขกอย่าง งงๆ ฉันไม่รู้วว่าที่นี้มีกฎอะไรบ้าง กฎหรอที่นี้ดู หรูหรามากมันต้องมีกฎแน่ ๆ อย่างเช่นเออ เจ็ดโมงทุกคนต้องลงมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา อะไรแบบนี้หรือมันไม่ใช้ก็ไม่รู้แหะ ฉันหนังอยู่แล้วเดินดูของในห้องไปเรื่อย ๆ รูปเอ๊ะ นี้รูปอะไร ฟีทกับแดเนียล “ทำอะไรอยู่หรอทีเรีย” เสียงใครบางคนทำให้ฉันตกใจ ฟีทเสียงฟีท “เออ ในรูปนี้พี่หรอค่ะ” ฉันเนียนถามไป
“อือ ใช่ฉันเองทำไมหรอ” ฟีทตอบกลับมา
“ดูเด็กจังเลยนะค่ะ” มันเริ่มจะไม่เนียนก็ตรงเนี๊ยะแหละ “แล้วในรูปนี้ใครหรอค่ะ” ฉันอดสงสัยไม่ได้ ยังไงก็ต้องถามๆเขาก่อนเผื่อจะได้ ถามอะไรที่มันเป็นวงกว้างได้
“ อ่อ เพื่อนพี่เองชื่อ แดเนียล” ฟีทตอบแบบไม่สงสัยอย่างงี้ก็รอดไปสินะฉันเก็บรูปไว้ที่เดิมแล้วถามต่อ “ที่นี้กินข้าวกันกี่โมงหรอค่ะ” “17 เออ 7 โมงนั้นแหละ” ฟีทตอบแล้วยิ้มมาให้ฉัน ว่าแล้วไงถูกเพ็ง ฉันพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา
สักพักฉันก็หาอะไรกินแล้วขึ้นไป ฉันอยากอยู่เงียบ ๆ ดีกว่า “ก๊อกๆ” ฉันหันไปหาเสียงเคาะประตู “ไม่ได้ล็อคค่ะ เข้ามาได้เลย” ไม่ได้อะไรหรอกฉันแค่ขี้เกียจเปิดประตู “ทีเรียลูก แม่เอาชุดนักเรียนมาให้” คุณเบลล่าเข้ามาหาฉัน “ทำไมได้เร็วจังค่ะ เพิ่งสมัครวันนี้เอง” คุณเบลล่าให้ฉันแล้วเดินออกห้องไป
คนในที่นี้หนิเข้าใจอะไรยากจริงๆ โรงเรียนก็สมัครอะไรปุ๊บ ปั๊บเหลือเกิน
ฉันเดินเอาชุดไปใส่ในตู้แล้วนอนบนเตียง โรงเรียนใหม่จะเป็นไงบ้างนะโรงเรียนเวทย์มนต์ อะไรไม่รู้ไร้สาระ จะว่าไปที่นี้คนมันแปลก ๆ แต่งตัวดูค่อนข้างโบราณนิดๆ
ฉันส่ายหัวเฮ้อ คิดไปเองละมั้ง ฉันหลับตาสิบวิ
ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้วอะไรกันเมือวานฉันนอนกี่โมงยังไม่รู้เลยไดอารี่ก็ไม่ได้เขียน หันไปมองนาฬิกาอย่างแรก เอ๊ะ ฉันนิตื่นเช้าจริงๆ หกโมงกว่าอยู่เอง ลุกไปล้างหน้าแปรงฟันซะ ของใหม่ชัดๆ คุณเบลล่าหนิดูแลฉันได้ดีจริง
ฉันใส่ชุดใหม่เอ๊ะ นี้มันเล็กกว่าขนาดฉัน 1 ไซด์หนิ หรือว่า ที่คุณเบลล่ากระซิบกระซาบอะไรกะลุงนั้น คุณเบลล่านี้จริงๆเลยแต่ยังไงฉันก็ใส่ได้เฟ้ย
ระหว่างใส่ฉันหันไป อ่าว นี้กระเป๋านิ หนังสือครบ เขียนชื่อให้พร้อม นี้ฉันไม่ต้องทอะไรเลยใช่ไหม ฉันมองนาฬิกาเจ็ดโมงเป๊ะ ฉันนิเก่งจริงๆ ฉันไม่อยากนั่งรถ อยากเดินไปมากกว่า ทำให้เหมือนที่โรงเรียนเก่า
ฉันเดินลงมาข้างล่างแล้วหันไปมอง มีแต่เมด เรียกเมดได้ไหมนะช่างเถอะฉันจะเรียกไม่มีใครตื่นเลยหรอ “มีอะไรที่อยากจะทานตอนเช้าไหมค่ะเดียวดิฉันจะไปนำมาให้ค่ะ” ฉันหันไปหาต้นเสียง เมดน้อยผู้น่ารักคนหนึ่งนี้เอง “ไม่ละค่ะ ช่วยบอกแม่ด้วยนะค่ะฉันไปโรงเรียนแล้วไม่ต้องให้คนไปส่ง ฉันจะเดินไป” ฉันพูดแล้ววิ่งออกจากบ้าน ที่งงคือฉันวิ่งทำไม อารมณ์ที่นี้ตอนเช้ามันดีจริงๆเลย
อยู่หน้าโรงเรียนแล้วคนเยอะจังมีแต่คนประหลาดๆ ....
ฉันเดินเข้าโรงเรียนแบบเกร็งๆ ฉันอยากจะคิดว่ามันก็เหมือนโรงเรียนที่ฉันเคยอยู่ฉันมองไปรอบๆ หาตึกเรียน ฉันไม่รู้ หนิว่าตึกเรียนอยู่ไหน กระเป๋าก็หนักใช่เล่นถ้ามากับแม่คงโอเวอร์กว่านี้แน่เลย มาแบบเงียบๆเนี๊ยะแหละดีละ
ตุ๊บ ! ว๊าย !
มีคนเดินชนหนังสือฉันตกลงมาหมด รวมทั้งกระเป๋าที่หนัก ฉันหันหน้าเพื่อจะไปมอง
“ขอโทษครับ”
ความคิดเห็น