คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : The Territory is New
ฉันหยิบออกมาตัวหนึ่ง นี้อะไรอ่ะ “ ฉันเกรงว่าถ้าคุณจะออกไปข้างนอกโดยชุดนั้นไม่เหมาะสม ควรจะเปลี่ยนก่อนนะค่ะ” เฟยเฟ่ยทำมันหรอ ? อืม
ฉันออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับชุดที่เปลี่ยนตามคำแนะนำของเฟยเฟ่ย ฉันลงไปจะออกไปดูเมือง ฉันยังไม่เคยมาที่นี้เลย แล้วที่นี้ที่ไหนกันละ
“ จะออกไปไหนไหมค่ะ” เสียงของเฟยเฟ่ย “ใช่ ฉันจะอยากซื้อของ ฉันใช้บัตรนี้ได้ใช่ไหม ?” ฉันพูดและยกบัตรของโรงแรมนี้ มันเป็นรูปตัว “P” สีทองๆ หน่อย
“ค่ะ รถอยู่ด้านหน้านะค่ะ” ฉันยิ้มรับและเดินออกไป เอ๊ะ รถอยู่ด้านหน้าตอนฉันเข้ามามันไม่มีรถนี้ เป็นรถม้าหรอกหรอ ที่นี้แปลกแหะ คนขับรถมองหน้าฉัน ฉันทำอะไรไม่ถูกจึงทักทายเขา “สวัสดีค่ะ ฉันเพิ่งจะเป็นสมาชิกใหม่ ฉันชื่อ ทีเรียนะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ฉันรีบพูด เขามองหน้าฉันตอบกลับมาแค่เพียง “ครับ” ฉันยืนอยู่
เกือบครึ่งนาทีได้เขาจึงถามฉันต่อ “จะไปไหนรึเปล่าครับ เดียวผมขับรถม้านี้เอง”
“คือ ฉันอยากชมเมืองนะค่ะ” ฉันตอบและขึ้นรถม้านั้น เขาไม่พูดอะไรควบมาแล้วไป
“ ว้ายย” ฉันตกใจเขาออกไปเร็วเกิน เกือบหงายหลังแหนะ TT^TT
เหมือนเขาจะได้ยินเสียงฉันร้องไปเมือกี้จึงเบาลง น่าอายชะมัด
รถม้าขับเคลื่อนไป เหมือนม้าเดินไม่ต่างอะไรกับฉันเดินเองเลย ฉันน่าจะเดินมาเองนะ อึดอัดชะมัด “ร้านชา เพอร์กัส” ฉันเหลือบไปเห็นฉันอยากเดินดูเอง “อ่ะ เดียวหยุดก่อน” ฉันพูด “กึก” รถม้าหยุดทันใด “ฉันอยากเดินซื้อของ ฉันขอลงนะเดียวฉันกลับไปที่โรงแรมฉันเอง” ฉันพูดแล้วหันไปสบตาคนขับรถ “ครับ” เขาพูดเฉยๆไม่สบตาฉันด้วยแล้วก็กลับไป
ฉันอยู่ที่นี้คนเดียวรู้สึกดีเป็นบ้า ฉันเดินๆดูแล้วเห็นร้านหนังสือร้านหนึ่งฉันจึงเดินเข้าไป “กริ้ง กริ้ง” เสียงกระดิ่งหน้าประตู สั่น ฉันเดินเข้าไปเลือกหนังสือ
“EWA” หนังสือแฟชั่น
“Oliy” หนังสือสังคมแบบว่าทั่วไปอะไรประมาณนี้รึป่าว ?
ฉันหยิบ มาหนึ่งเล่มอยากไว้อ่านแก้เบื่อ ฉันหยิบสมุดสามเล่มใส่ตะกร้า และเดินไปดู พูกันแบบขนนก สวยจังหายากซะด้วยฉันกำลังเลือกอยู่ ฉันเหลือบไปเห็นอันหนึ่งสีเงินออกทอง มีอยู่หนึ่งอันด้วยสวยอยู่นะ และหยิบหมึกไป ฉันเดินไปคิดเงิน
“520 ซัส ค่ะ” พนักงานกล่าว ฉันจึงยืนบัตรให้ เขาทำหน้า งุงงงสักพัก เอ๊ะ หรือบัตรมันใช้ไม่ได้ ? แล้วพนักงานก็จัดงานวางบัตรแล้วมีแสงอะไรไม่รู้แวบๆ นิดๆ ถุงถุง เขาไม่ใส่ถุงหรอ ฉันมองหล่อนทำอะไรไม่รู้หยุกหยิกข้างหลังแล้วยืนให้ฉัน ถุงผ้า ฉันยิ้มเจื่อนๆ แล้วรับมา และเดินออกจากร้านไป
ร้านชาเมือกี้อยู่ไหน ฉันเหมือนจะเห็นตลาด คนที่นี้ก็แปลกกันเนาะ ดูเก่าๆ แต่ไม่มาก ช่างเถอะอย่าไปคิดอะไรมาก ฉันเดินเข้าตลาด ฉันซื้อตะกร้ามาและเดินดูๆไป
ฉันซื้อแป้ง แอปเปิล เส้นหมี่ ผงฟู อะไรอีกก็ไม่รู้เยอะแยะ จำไม่ได้ฉันและจ่ายๆ เงินซะ แถวยาวพอสมควร พอถึงคิวฉันพนักงานคิดเงินก็ทำหน้างงเหมือนเดิมและวางบัตร เหมือนในร้านหนังสือไม่มีผิด
ฉันอยากซื้อเค้กไปฝากเฟยเฟ่ยสักหน่อย เธอดีกับฉัน ให้ฉันแม้กระทั่ง ชา
ฉันเลือกเค้กหน้าร้านเบเกอรี่ “เอาอันนี้คะ” ฉันพูดแล้วชี้เค้ก รสชาเขียวฉันชอบชาเขียว “กี่ชิ้นดีครับ” “สามค่ะ” เอาไปเผื่อคนขับรถด้วย และฉันให้บัตรเขาไประหว่างนั้น
“ นี้ทำไมค่ะ ที่รักทำไมคุณทำแบบนี้ไม่ได้นะคุณจะทิ้งฉันหรอ จะไปคบกับแม่นั้นใช่ไหม !?” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดตะโกนลั่นร้านฉันจึงหันไปมอง ผมสั้นประบ่าสีน้ำตาล
“นี้คุณอย่าเข้าใจผิดสิ ผมแค่ต้องการเวลา” ฝ่ายชายกล่าว
“คุณโกหกฉันไม่ได้นะ ฉันรู้คุณมีคนอื่น ทำไม !”
“ได้ละครับ คุณหนู” พนักงานพูดกล่าวจนฉันได้สติกลับมา “ค่ะ”
ฉันกำลังจะเดินไปเอากระเป๋าที่วางไว้ ฉันกำลังจะลุกขึ้นกลับ “เพล้ง !” เสียงแจกันแตก ฉันกลับลงไปนั่งอีกครั้ง แตกที่แขนฉัน ยัยบ้านี้จะขว้างมาทำไมตรงนี้ คนในร้านอึ้งมากที่เห็นเลือดฉันไหลตั้งแต่ต้นแขนลงมา ยอมรับตอนนั้นฉันโกรธ เค้กของฉัน เฟยเฟ่ย คนขับรถม้า มันเละลงกับพื้น อะไรกัน ยัยนี้โมโหสามีเขากำลังจะทิ้งเธอมาพาลอะไรที่นี้ ฉันมองตาขวาง หล่อนไม่คิดจะขอโทษแล้วมองฉันแล้วหัวเราะ
“ขอโทษนะค่ะ ที่ทำเค้กคุณแล้วทำให้เลือดออก” หล่อนพูด หล่อนพูดกับคนที่ตัวเองทำร้ายร่างกายอย่างนี้หรอ ?
ฉันมองหน้าหล่อนด้วยความจริงจังอีกครั้ง เธอหน้าซีดเผือก ฉันหยิบเค้กขึ้นมาแล้วแกะ ฉันถือเดินไปหาหล่อน ทีละก้าว
แผลที่แขนอะไรฉันไม่สนใจแล้ว เลือดไหลลงมาคนในร้านจ้องมองกันอย่างหน้ากลัวและเหมือนจะไม่มีใครห้ามด้วย พอใกล้หน้าของเธอแล้วฉันพูดว่า
ความคิดเห็น