คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : part 5 : ความบังเอิญของ Omnipotent
ความบังเอิญของ Omnipotent
ชะ...ช็อกอีกแล้ว... ผู้ชายคนนั้น! ผู้ชายแปลกๆคนนั่นไง...คนที่...ทำรถสาดโคลนใส่ฉัน! จำได้ไม่ผิดเลยทีเดียว...โฮกกกก!
“หน้าฉันทำให้เธอช็อกได้ขนาดนี้เลยเหรอ J”
ระ...รอยยิ้มนั่นอีกแล้ว...ไม่ผิดแน่ ไม่ผิดคน! ไม่ผิดตัว! ไม่ผิดใจ! (อันหลังไม่เกี่ยว) นายกวนประสาทคนนั้น! คนนั้นจริงๆด้วย ไม่ใช่ผีเพราะหล่อเกินไป ไม่ใช่ปีศาจเพราะกวน (เท้า) มากเกินไป ไม่ใช่เทวดาเพราะเจ้าเล่ห์เกินไป แต่หมอนี่เป็นคน...คนๆ เดียวกับไอ้กวนประสาทคนนั้นจริงๆ ด้วย...
แอ๊ด...
และประตูก็เปิดออกอีกครั้ง...สังเคสังคังตัวที่สองได้พ้นจากบานประตูมา ...เขาก็คือ...
“โฮะ!!!...O_O” ช็อกได้มากกว่า...มากกว่าตอนเจออีตามนุษย์เจ้าเล่ห์...เพราะมันคือ ...
ไอ้น่ารัก ไอ้หล่อ ไอ้กวนประสาท ไอ้ผู้ชายผมน้ำเงิน ไอ้เทพบุตรสุดน่ารำคาญแห่งปี!
ฉันตบหน้าตัวเองซ้ำๆเผื่อว่าที่เป็นอยู่คือความฝัน แต่...มันเจ็บมากๆ เจ็บโคตรๆเลย เพราะฉะนั้น...มันไม่ใช่ความฝันจริงๆใช่มั้ย TOT หวังว่าคนสุดท้ายฉันคงจะไม่เห็นหน้า ไม่เคยคุย ไม่เคยกินขี้เล็บกันมาก่อนหรอกน้า TTOTT (อันหลังไม่เกี่ยวอีกครา)
“โฮะๆ อย่าตบหน้าตัวเองสิสุดหล่อ ไม่ดีเลยน้า ^^”
นายหัวน้ำเงินวิ่งมาดึงมือฉันออกจากการตบหน้าตัวเองซ้ำซากของฉัน เผื่อว่ามันจะเป็นความฝันร้ายที่ไม่จบไม่สิ้นก็ได้ YOY
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉันไอ้หัวน้ำเงิน TOT” ฉันสะบัดไอ้หัวน้ำเงินออกแล้วดำเนินการตบตัวเองต่อไป...มันเป็นความฝัน...ที่ตบหน้าตัวเองแล้วเจ็บจริงๆ T^T
“นี่! สาวน้อย...มันไม่ใช่ฝันหรอกน่า”
อยู่ๆนายเจ้าเล่ห์ก็พูดขึ้นมาเหมือนอ่านใจฉันออกได้อย่างทะลุปรุโปร่ง OH...on!!
เพี๊ยะ!
“โอ้ย! สุดหล่อตบผมทำไมเนี่ย T^T!”
“เจ็บมั้ย” ฉันถามหลังจากที่เอื้อมมือไปตบหน้านายหัวน้ำเงินเพราะว่าตบตัวเองจนเจ็บแล้ว ถ้าตบคนอื่นไม่เจ็บมันอาจจะเป็นฝันก็ได้นะ TOT
“เจ็บสิครับ T^T”
“แสดงว่าฉันไม่ได้ฝัน TOT”
“ถ้าจะดูว่าฝันไม่ฝันก็ตบหน้าตัวเองต่อไปสิคร้าบบ...ตบผมทำไมเล่า TOT”
“ก็ฉันตบหน้าตัวเองจนชาไปแล้วง่ะ!” ฉันเบ้ปากนิดๆก่อนจะนั่งลง ตกลงว่าฉันจะต้องอยู่กับผู้ชายแปลกๆสองคนนี้จริงๆหรอเนี่ย รับไม่ได้ก็ต้องรับ เฮ้อ...( _ _ )
แอ๊ด...
และเสียงเปิดประตูครั้งสุดท้ายของผู้ที่ฉันคาดหวังว่าคนๆนั้นจะเป็นคนปกติกับเขาบ้าง
( -..- ) (-_- ) ฉันค่อยๆรวบรวมความกล้าแล้วหันหน้าไปมองผู้ที่เข้ามาในห้อง ...แล้วฉันก็พบกับ...
“เฮ้ยยยยย OoO!” อะฮะ! อะโฮะ! อะเฮ้ย!! ผู้ชายคนนั้น! ทำให้ฉันช็อกกว่าใครในสามโลก! มันผู้นั้น! ไอ้หน้าตัวเมียที่ต่อยฉันวันนั้นไง ใครจำได้ยกมือขึ้นนน \(T^T)/
“ธะ...เธอ...”
นายนั่นก็เหมือนจะช็อกไม่น้อยที่เห็นฉันอยู่ตรงนี้ และฉันก็ช๊อกไม่น้อยที่รู้ว่าไอ้ผู้ชายสามคนนี้ทันเป็นเพื่อนกัน...และก็ไม่แปลกที่นายเจ้าเล่ห์จะรู้จักฉันเพราะฉันไปต่อยเพื่อนร่วมวงของเขา และมันก็ไม่แปลกเลยที่บัตรประชาชนของฉันจะถูกนำให้นายเจ้าเล่ห์ดูโดยนายหัวน้ำเงินจอมพูดมากประมาณว่าไอ้คนนี่แหละที่ต่อยเพื่อนเรา...ปริศนากระจ่าง T^T
“อะ...เอ่อ...ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่”
“ฉันก็ไม่คิดจะอยากเจอ...และไม่คิดว่าจะเจอนายเหมือนกัน -__-” ฉันพูดประโยคที่อยูในใจ ก็นะ...บอกแล้วว่าไม่เคยเฟค -__-
“ธะ...เธอ...”
“หืม...ว่าไง” ฉันหันไปมองหน้าเขาตามคำเรียก...ไม่ได้กวนนะ แค่แสดงออกตามความจริง -__-^
“...”
“เรียกแล้วเงียบอัมพาตกินชั่วคราวหรือไงกัน” ฉันถามเขาอย่างสบายๆ แต่เขากลับมีหน้าตาตึงเครียดอย่างไม่น่าเชื่อ
“สาวน้อย...เธอไปยั่วยวนแฟนมันแล้วพูดกับมันอย่างงั้น ฉันว่ามันล้ำเกินเด็กเก่าไปหรือเปล่า”
นายเจ้าเล่ห์พูดขึ้นหลังจากหายตัวไปจากฉากนานแสนนาน หึ! ล้ำเส้นเด็กเก่าหรอ...ก็ไอ้เด็กเก่าที่ว่ามันมาแส่หาเรื่องเองนี่หว่า! O_o เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนนะ...ที่ว่ายั่วยวนแฟนน่ะ....หรือว่า...
“นายมีแฟนเป็นผู้ชายหรอ!! OoO” ฉันว่าพลางเอามือชี้ไปที่คือที่ต่อยหน้าฉัน โอ๊ะโอ๋! เขาเป็นเกย์ล่ะ...เขาต่อยฉันเพื่อเรียกร้องความสนใจหรือเปล่าเนี่ย TOT
“นี่! สาวน้อย...เธอเคยยั่วยวนผู้ชาย (ขึ้น) ด้วยหรอ”
หยาบคายมาก ฉันแอบเห็นวงเล็บนะ -___-^
“ยั่วพวกนั้นหรอ...ไม่หรอก ฉันกลัวถูกหาว่าเป็นเกย์!” ฉันปฏิเสธหน้าตาย เอาเหอะ...หน้าตาอย่างฉันจะไปยั่วอะไรใครได้ นอกจากยั่วอารมณ์ (โกรธ) ของผู้ชาย และกระตุ้นต่อมฮอร์โมนเพศหญิงของผู้หญิงน่ะนะ -___-^
“สุดหล่อรู้จักพู่กันแล้วใช่มั้ยล่ะ”
นายหัวน้ำเงินโพล่งขึ้นมา หลังจากที่ฉันลืมไปแล้วว่านายนั่นอยู่ในห้องนี้ เพราะนายนั่นเป็นบุคคลที่น่าลืมที่สุดในโลก ฮ่าๆๆ (มีความสุขกับการด่าคนในใจ -__-*)
“อื้ม” ฉันตอบคำถามสั้นๆ ก่อนจะหันไปสนใจกับคำถามที่นายหัวน้ำเงินตั้งขึ้น ยัยพู่กันเหรอ...ยัยผีพนันนั่นไง “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับยัยนั่นล่ะ =..=”
ฉันเริ่มไม่เข้าใจในสถานการณ์มากขึ้นทุกที ตอนนี้ทุกคนเงียบกริบและมองหน้าฉันเพียงคนเดียว...หน้าฉันเหมือนจระเข้เหรอ T^T!
“ฉันถาม...ตะ..”
“ต้องได้คำตอบสินะ”
ฉันยังไม่ทันพูดจบนายคนที่ต่อยหน้าฉันก็พูดขึ้นมา...ไปแอบจำประโยคที่ฉันพูดบนเวทีตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย -__-^
“จะไม่เกี่ยวได้ยังไง...ในเมื่อยัยนั่นเป็นแฟนฉัน ฉันรอยัยนั่นตั้งแต่เช้า พอเธอเดินเข้ามาในห้อง พู่กันก็เป็นคนลุกจากโต๊ะที่นั่งกับฉันอยู่ไปนั่งกับเธอ...แถมพอเธอตื่นมา พู่กันก็ชวนเธอคุยอย่างสนิทสนมขนาดนั้นอีก เป็นใคร....ใครจะไม่หึงล่ะ -__-”
“เอ่อ...” ฉันพูดไม่ออกเพราะได้ฟังความจริงทั้งหมดจากไอ้คนที่ต่อยหน้าฉัน...เขาไม่ได้ผิด ฉันสิผิด...ผิดที่เกิดมาหน้าตาเป็นแบบเนี่ย -__-
“ยังไงฉันก็ขอโทษเธอด้วยล่ะกัน ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้คิดอะไรเพราะเธอเป็นผู้หญิง...แต่ฉันแค่ดูไม่ออก”
เวลาคนเราถูกขอโทษจะต้องดีใจป่ะ...แล้วทำไมฉันรู้สึกโกรธตงิดๆว่ะเนี่ย หรือเพราะหมอนั่นมองฉันไม่ออกว่าเป็นผู้หญิง... ช่างเหอะ...เขาขอโทษก็ดีแล้ว -__-^
“อื้ม” ฉันตอบไปสั้นๆแต่ได้ใจความ ตอนที่ทั้งห้องจะเงียบกริบ...ไม่ใช่เพราะอะไรแต่อย่างใด แค่ไม่มีใครจะมีอะไรให้พูดแค่นั้นเอง...
“เฮ้!! เธอยังไม่รู้จักใครเลยนี่นาสุดหล่อ ^^”
เสียงของนายหัวน้ำเงินอยู่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ นั่นทำให้ฉันสะดุ้งตัวน้อยๆ...จะพูดก็พูดแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำคนอื่นเขาตกอกตกใจหมด ความแปลกไม่เคยเสื่อมคลาย =__=
“ผมชื่อคีย์นะ แนะนำอีกรอบเผื่อสุดหล่อจะลืมไปแล้ว”
เออ...ใช่ฉันลืมไปแล้วจริงๆน่ะแหละ อีตารู้ด้วยนะว่าตัวเองไม่สำคัญ ก็ดี...ประมาณค่าตัวเองต่ำๆไว้ก่อน...ชอบ =__=!
“งืม ( _ _ )” ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้ว หันไปมองนายเจ้าเล่ห์ที่นั่งทำตาวิ้งวั้งเหมือนอยากให้ฉันรู้ชื่อเขาใจจะขาด...แล้วทำไมไม่แนะนำตัวเองซะล่ะ -___-
“อ่อ...แล้วคนนี้ชื่อยูโนว์นะ เผื่อสุดหล่อจะยังไม่รู้จัก”
นายคีย์...รึเปล่านะ ลืมไปแล้วนี่ -*- ช่างเหอะ...แนะนำให้ฉันได้รู้จักชื่อของอีตาเจ้าเล่ห์ที่ฉันไม่อยากรู้จักมากเท่าไหร่...ก็นะ น่าหมั่นไส้ขนาดนั้น =^=
“แล้วไอ้นี่ชื่อฟาเดล”
“ชื่อน้ำยาฆ่าแมลงนี่ -O-” ฉันพยักหน้ารับรู้ชื่อของไอ้คนที่ต่อยหน้าฉัน ก่อนจะนึกได้ว่าบ้านฉันก็ใช้น้ำยาฆ่าแมลงยี่ห้อนี่พอดีเหอะ!
“ฉลาดนะ...”
ฟาเดลพูดหลังจากเก๊กหน้าตายเกากีตาร์มานานอย่างไม่สนใจใคร พวกไม่สนโลกหรอเนี่ย...ก็ดีนะ สนแต่ผู้หญิงที่ตัวเองรักน่ะ -__- แต่มันก็ไม่ดีอีกอย่าง...หมอนี่ไม่สนใจคนที่กำลังจะเป็นเพื่อนร่วมวงคนใหม่เลยหรอ...มัน...
“น่าหมั่นไส้” ฉันพูดประโยคในใจที่ฉันคิดออกมา ก็นะ...เก็บไว้มันก็อึดอัดเปล่าๆ พูดให้เจ้าตัวรับรู้บ้างก็ดี ดีกว่าการเก็บไว้ในใจอย่างเดียวแล้วกัน หน้าตาอย่างฟาเดลคงไม่ได้เจออะไรแบบนี้บ่อยๆหรอก เดี๋ยวชีวิตของนายนั่นมันจะสบายเกินไป...ถ้าไม่ได้เจอคนอย่างฉัน -__-
“ขอบใจ...เดี๋ยววันหลังฉันจะซื้อกระจกไปให้นะ”
ฟาเดลพูดขึ้นมาซึ่งมันเป็นประโยคที่น่าว๊ากมากที่สุดในโลก -__- ให้ฉันส่องดูตัวเองนะหรอ...ไม่ต้องส่องก็พอจะรู้ว่าตัวฉันมีความน่าหมั่นไส้อยู่อย่างเปี่ยมล้น
“ไม่อยากส่อง...กลัวหลงรักตัวเอง” ฉันตอบเสียงเย็น แม้ในเสียงเย็นนั่นจะเป็นประโยคที่น่าหมั่นไว้มากที่สุดก็ตามทีเถอะ -__-
“ตอบได้ดี”
ฟาเดลว่า ก่อนจะเกากีตาร์ของตัวเองต่อไป...ก็นะ ดีแล้ว...ฉันไม่ชอบคนพูดอะไรที่มันมากความ -..-
“อย่าไปถือมันเลย...มันก็เป็นคนอย่างนี้แหละ”
คีย์ (นึกชื่อออกเมื่อกี้ =..=) พูดขึ้น ทำให้ฉันมองกลับไปทางนายนั่น แล้วมันก็ทำให้ฉันพบว่า...ไอ้ยูโนว์มันหลับไปแล้ว -__-^ แปลกจริงๆ เมื่อกี้ยังกวนประสาทอยู่เลย แอบไปทำสมาธิหลับตอนไหนเนี่ย (?)
“ก็ดี...ฉันชอบ” ฉันบอกแล้วไง...ชอบก็บอกชอบ...เกลียดก็บอกเกลียด
“ตรงๆ จริงๆ นะเธอเนี่ย”
คีย์พูดขึ้น ฉันยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจแล้วหันไปมองทางฟาเดลอย่างจ้องเอาเรื่อง ก่อนจะพูดขึ้นอย่างจงใจให้เขาได้ยินชัดๆ (ตะโกนนั่นแหละ =O=^)
“ชอบ...ชอบที่จะเกลียด” ชอบก็บอกชอบ เกลียดก็บอกเกลียด...ให้มันรู้กันไปเลย ...ว่าฉันเกลียดไม่ได้ชอบ!
“=[]=” <<< คีย์
“-__-zZ” <<< ยูโนว์ที่คงหลับใหลอยู่เหมือนเคย
“-___-” <<< และไอ้คนที่ฉันเพิ่งด่าไปเมื่อกี้...
มาเจอกันสักตั้งเถอะ! ฟาเดล...
ความคิดเห็น