คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : part 3 : Take me away!!
3
Take me Away
ฉันเดินดุ่มๆไปที่ห้องมีเดียเพื่อส่งแผ่นเพลงที่ฉันตัดเสียงดนตรีออกไปเรียบร้อยแล้ว ฉันนั่งคิด นอนคิด ยืนคิด ตีลังกาคิดจนแทบกลิ้งและบินได้แล้ว มันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องส่งแผ่นเพลงนี่ แต่เอาเหอะ...ไว้ไปถามที่ห้องมีเดียก็ได้ว่าทำไม อะไร อย่างไง
แต่ถ้าฉันได้รับคำตอบที่ไม่น่าพึงพอใจล่ะก็...ฉันจะไปถล่มห้องอาจารย์พุงพลุยคนนั้นเลยค่อยดู! เมื่อคืนฉันอดดูฟุตบอลพรีเมียร์ลีกก็เพราะมัวแต่นั่งตัดเสียงดนตรีจากเพลงอยู่นี่แหละ ทำไม่เป็นโว้ย! อยากจะบอกว่ามันยากมาก! แค่ตัดเสียงดนตรีอย่างเดียวเล่นเอาตั้งแต่สองทุ่มยันตีหนึ่งเพราะฉันทำไม่เป็นไง! ปู่เกิ้ลก็ป่วย! หาไอ้วิธีตัดดนตรีออกกี่รอบก็ไม่เจอ! จนต้องเดาๆมั่วๆจนรอดมาได้ถึงปานนี้แหละ -O-^
กลับเข้าสู่ปัจจุบัน...
ฉันเดินมาถึงห้องมีเดียที่ระยะทางมันแสนยาวไกลจากตึกเรียนฉันมาก! ฉันผลักประตูออกไปก่อนจะเดินเข้าไปในห้องอย่างแรกที่คิดจะทำ...บอกผอ.ให้ใช้อะไรก็ได้มายกตึกนี้ไปไกลๆตึกเรียนหน่อยเพราะฉันเดินมา ฉันเหนื่อยมาก! เอ่อ...แต่คงทำไม่ได้หรอก -__-^
เย็นภายในห้องเย็นเฉียบอย่างกับห้องดับจิต! ถ้าเย็นกว่านี้อีกหน่อยหิมะตกในห้องฉันคงไม่สงสัยด้วยซ้ำไป!
ฉันเดินเข้าไปหาอาจารย์ที่นั่งสัปหงกอยู่ตรงโต๊ะไม้เพียงลำพัง... มันก็ไม่แปลกหรอกที่จะไม่มีใครมา เพราะระยะทางจากตึกเรียนมาที่นี่มันไปกลับกรุงเทพ - เชียงใหม่ชัดๆ!
“เอ่อ...อาจารย์”
“(-__-)zzZ”
She ยังคงหลับใหล หลับลึกซะด้วย -_-
“อาจารย์!”
“(-__-)zzZZ”
และยังหลับใหลอีกต่อไป...
“อาจารย์!!!”
“คร่อกกก (-__-)zzZZz”
และยังหลับใหล มาพร้อมกับเสียงกรนและตัว z ที่มากขึ้น...หลับหรือตายว่ะเนี่ย!!
“อาจารย์!!!!!!!!!!!”
“งืม...หืมO_o เรียกเบาๆก็ได้นี่”
อาจารย์ตื่นมาแล้วใช้มือปาดน้ำลายเล็กน้อย แถมบอกให้ฉันเรียกคุณเธอเบาๆ อีก แล้วเมื่อกี้ใครมานอน (ตาย) อยู่ตรงนี้ล่ะ! นางวันทองเหรอะ!
“เรียกเบาๆ แล้วอาจารย์ไม่ได้ตื่นนี่ -__-^” ฉันชักสีหน้าเล็กน้อยด้วยความหมั่นไส้ หลับเป็นตายอย่างงั้น...ถ้าฉันไม่เรียกไม่รู้ว่าคุณเธอจะไปตื่นอีกทีในโลงศพหรือเปล่า
“มาส่งแผ่นเพลงก็เอาวางไว้ก็ได้ ไม่เห็นต้องเรียกดังขนาดนั้นเลย”
และในเมื่ออาจารย์เธอหาข้อแก้ตัวไม่ได้ จึงสรุปลงท้ายด้วยการเปลี่ยนเรื่อง -__-^ เยี่ยม! คุยกันมาฉันผิด! พอฉันไม่ผิดก็เปลี่ยนเรื่อง!
“ฉันแค่จะถามว่าทำไมต้องส่งแผ่นเพลงด้วย ก็เลยเรียก”
“อ้าว! ก็เธอสมัครประกวดเบสไปก็ต้องส่งแผ่นเพลงสิจ้ะ! จะให้อาจารย์มานั่งทำให้หรือไงหะ?”
“เฮ้ย OoO! ประกวดเบสที่ไหนฉันไม่เลยสมัครนะ ’จารย์” ฉันทำหน้าตกใจสุดขอบฟ้า! อะไร! ใคร! ที่ไหน! อย่างไรหนอ! ใครสมัคร ใครเซ็น ใครบอกกก!
“เธอชื่ออะไร”
“ซีเนีย!”
“ชื่อจริงสิ...=__=”
“นางสาวชนกานต์ พญาเงิน”
“นางสาว!?!”
อาจารย์ทำหน้าเหวอกับคำนำหน้าชื่อของฉันเล็กน้อย...โอเคๆ ฉันชินแล้วแหละกับหน้าตาเหวอๆตอนที่ใครๆ รู้เพศฉันแบบนี้น่ะ ก่อนที่อาจารย์จะก้มลงไปค้นเอกสารบางอย่างใต้โต๊ะ
“นี่ไง!!”
อาจารย์พูดแล้วยื่นซองสีน้ำตาลให้ฉัน ฉันรับมาอย่างงงๆก่อนจะเปิดมันออกแล้วหยิบกระดาษที่อยู่ข้างในซองออกมา...
‘ใบรับสมัครการประกวดมือเบส Omnipotent’
ฉันไล่สายตาอ่านลงมาเรื่อยๆ... ประวัติฉันถูกกรอกได้ถูกเป๊ะจากลายมือที่มันไม่ใช่ของฉัน!แต่ลายเซ็นต์รับรองการสมัครของฉัน เพราะฉันไม่ได้มาสมัครด้วยตัวเองมาอยู่ตรงนี่ได้ไงเนี่ย... หรือว่า O[]O
‘เธอต้องเซ็นชื่อด้วย กรุณาอ่าน!’
คำพูดของอาจารย์พุงพลุ้ยย้อนกลับเข้ามาในสมองของฉันอีกครั้ง เหมือนเครื่องเล่นดีวีดีที่ถูกกดรีเพลย์อะไรอย่างนั้น! วันนั้น! กับกระดาษที่ฉันไม่ได้อ่านมันเลยแม้แต่น้อย! มันคือกระดาษแผ่นนี้!
โอ้ ม่ายยยย! อนาคตของฉันจะต้องถูกผู้หญิงตามกรี๊ดไปมากแค่ไหนกัน TT___TT
‘อาจารย์ฉันขอถอนตัว!’ ฉันควรจะพูดอย่างงั้นถ้าเกิดว่าฉันไม่ได้อ่านกฎของโรงเรียนเอาไว้ ...จำได้แม่นเลย...ไอ้กฎที่ฉันด่ามันว่างี่เง่าเต่าตุ่น จะไม่มีใครทำอะไรทำนองนั้น...แต่สุดท้ายฉันก็ทำมันซะเอง Y__Y
กฎข้อที่สิบสองของโรงเรียน...
‘หากนักเรียนสมัครกิจกรรมของโรงเรียนใดๆทั้งสิ้น จะไม่มีการถอนตัวไม่ว่ากรณีใดก็ตาม เว้นแต่ป่วย เกิดอุบัติเหตุหรือตาย! นอกนั้นห้ามถอนตัวทั้งสิ้น มิเช่นนั้นจะไม่มีสิทธิ์สอบกลางภาค ต้องลุ้นคะแนนปลายภาคอย่างเดียว!’
กฎที่แสนโง่เง่านั่นผุดจากหัวฉันขึ้นมาที่ละคำราวกับดอกเห็ด! การลงโทษร้ายแรงเกินจริงปานนั้นเพื่อฝึกให้นักเรียนมีความรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองก่อขึ้น ซึ่งฉันไม่มี TOT!
หรือว่า...ฉันต้องเดินไปให้รถชนกลางถนนดีล่ะ! ไม่เอา! ถ้าฉันตายขึ้นมาจริงๆใครจะรับผิดชอบ T^T!
ฉันเดินคอตกออกจากห้องมีเดีย...และทันทีที่ฉันก้าวออกมาจากห้องก็มีความคิดบางอย่างแล่นสู่โซนประสาทของฉันอย่างฉับไว!
....ดีดมั่วไปซะก็สิ้นเรื่อง!
ฉันถูกเกณฑ์เข้ามาในห้องกระจกขนาดใหญ่พร้อมกับผู้เข้าประกวดอีกหลายคน คิวของคนฉันคือคนที่สอง...ไวมั้ยล่ะ แต่เกณฑ์การตัดสินในครั้งนี้มันไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะทางโรงเรียนอยากจะได้คนที่เด่นที่สุดและป๊อปที่สุด จึงมีเครื่องวัดเดซิเบลเสียงกรี๊ดมาทดสอบแฟนคลับ และเอาตัวเลขนั้นคิดเป็น 40% ในคะแนนตัดสิน...
...เล่นอย่างนี้ฉันก็ตายน่ะสิ!! ถ้าไอ้ชมรมบ้าบออะไรนั่นของฉันมาด้วยแล้วล่ะก็ ...เตรียมตัวเซ็นสัญญากับค่าย โกมม่าได้เลย T^T
เสียงพิธีกรกล่าวเปิดงานอย่างสนุกสนานเรียกเสียงกรี๊ดจากคนดูได้ไม่หน่อยเลยทีเดียว โฮกกก! นี่แค่พิธีกรนะ ถ้าเป็นฉันที่ถูกตั้งชมรมแฟนคลับขึ้นมาล่ะ มันจะเป็นจังใดหนอออ YOY
ยังคิดอะไรไปได้ไม่ถึงไหน เสียงบรรเลงเพลงเบสของคนแรกก็เริ่มขึ้น แต่...ทำไมเสียงกรี๊ดมันเงียบกริบขนาดนี้ว่ะ ถ้าฉันชนะใครจะรับผิดชอบ TOT
ช่างเหอะ...ยังไงฉันก็ดีดมั่วซั่ว คงไม่มีใครกรี๊ดหรอก...จริงมั้ย T__T
“ขอบคุณคร้าบบบ!”
อะเฮ้ย! จบแล้ว คนแรกเล่นจบแล้ว! ทำไงดี! วิ่งออกไปให้รถทับตายทันม้ายยย!...ไม่ทันสินะ Y^Y
“และผู้เข้าประกวดคนต่อไป...”
เฮ้ย! ไอ้พิธีกรบ้า! จะรีบประกาศหาพระแสงดาบง้าวอะไรเนี่ย! ไม่ใช่สิ...ต้องพูดว่าประกาศหาหลุมศพให้ฉันเซ่ ถึงจะถูก!!
“ไปพบกับเขาได้เลย...ซีเนีย!!”
เอาว่ะ!...อย่างไงๆมันก็ต้องขึ้นไปอยู่ดีแหละ!
ฉันคว้าเบสที่ทีมงานจัดหาไว้ให้ตัวที่อยู่ข้างๆขึ้นมาแล้ว วิ่งขึ้นเวทีไปอย่างรวดเร็ว...เอาเหอะ! มั่วเท่านั้นที่ครองโลก!!
ฉันดีดเบสก่อนขึ้นเวทีไป ซึ่งจริงๆมันก็ต้องดีดก่อนเสียงนักร้องมานั่นแหละ...แต่มันผิดเพี้ยนตรงที่ฉันดีดมั่ว! มั่วมาก! มั่วสุดๆแบบแสบแก้วหูไปเลยยิ่งดี!
“Yeah,Yeah
Get up, Get out
Move on, move on there's no doubt I'm all wrong, you're right
It's all the same with you I'm too thin, too fat
You ask why So why,So why,So why,So why”
เสียงนักร้องยังคงดังมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันกระโดด กระทืบเท้า ส่ายหัวแรงๆและทำสุดอย่างที่คิดว่ามันจะห่วยแตกที่สุด! แย่ที่สุด! แต่สายตาของฉันก็ยังมิวายไปสะดุดกับป้ายไฟของแฟนคลับหลายคนที่มีชื่อฉันอยู่ดี
หน้าเวทีมีแต่ป้ายไฟของคนๆเดียว...ซีเนีย จะมาทำเวรอะไรว่ะเนี่ย!
เพราะฉะนั้น ฉันต้องมั่วอีก...มั่วสุดโลก มั่วแบบกู่ไม่กลับ มั่ว...มั่ว...มั่ว!!!
“Round and round here we go againSame old start, same old end
Turn my head And turn back again Same old stuff never ends
Do this, do that Can't deal Can't deal with that I tune in, tune out
I've heard it all before Hello, goodbye
Never asking me why,Goodbye,Goodbye,Goodbye,”
เสียงยังเงียบ...ฉันยังมั่ว โอกาสรอดยังมี! มั่วอีก...มั่วอีก!!
“Don't want to grow up I want to get out
Hey, take me away I want to shout out
Take me away, Away,Away,Away,Away,”
เสียงเบสเริ่มแสบแก้วหูมาขึ้นเรื่อยๆ ดีมาก! ดีดให้สายพังไปเลยยิ่งดี! แพ้แน่...แพ้แน่!!
“Round and round here we go again Same old story, same old end
Turn my head And turn back again
Same old stuff never ends”
เพลงจบแล้ว...และเสียงตอบรับคือ...
เงียบ...
เงียบ...เงียบกริบทุกอณูรูขมขน แม้แต่เสียงคางคกหายใจฉันก็ยังไม่ได้ยิน! ทุกคนอึ้งและมองหน้าฉันเหมือนฉันเป็นมนุษย์ขาเป็ด (?) อะไรทำนองนั้น....โอ้!ฉันรอดแล้ว!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
“กร๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
“แกร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
อ๊ากกกกก!! หาอะไรมาอุดปากพวกนี้จะทันมั้ย!!
ฉันหันไปมองเครื่องวัดเดซิเบลที่ตัวเลขพุ่งขึ้นสูงอย่างรวดเร็วจนหน้าตกใจ คนเกือบ 400 เดซิเบล
ถูกแล้ว... Take me away, Away,Away,Away,Away!!
โอ้!ฉัน...ไม่รอด...แล้ว T^T!!
=====___=====___=====____=====_____=====_____=====_____=====_____=====_____=====_____=====
ขอโทษนะคะนักอ่านทั้งหลาย ที่ช่วงนี้ไรทเตอร์ไม่ค่อยได้มาอัพแนิ่นนานจนเด็กทารกกลายเป็นปู่ทวด
ทั้งหมดทั้งมวลก็เพราะว่าไรทเตอร์เรียนหนักมากค่ะ
เรียนก็ไม่เยอะหร้อกกก จันทร์ถึงจันทร์ก็แค่นั้นแหละ T^T
กลับมาเห็นคอมเม้นท์เยอะขึ้นก็ดีใจอ่ะนะ
อย่าเพิ่งทิ้งไรทเตอร์ไปนะคะ สัญญาว่าถ้ามีโอกาสจะแวะมาอัพ
แต่ถ้าไม่มีค่อยว่ากันอีกที...
ฝากนิยายเพื่อนไรทเตอร์ด้วยนะคะ >>จิ้มแรงๆ<<
ขอบคุณค่าาา >/\<
ความคิดเห็น