คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แมค มาติน
“นั่งลงได้...” เสียงอันน่าเกรงขามหลุดออกมาจากปากของผู้ชายผมแดงเพลิง
นัยน์ตาสีเทาน่ากลัวเหลือบมองฉันที่นั่งอยู่เล็กน้อยก่อนจะตวัดไปหาเพิร์ท
“นี่แกข่มขู่อะไรนักเรียนใหม่”
“ปะปะเปล่าครับ” ไอ้บ้าเพิร์ทนั่นรีบยืนขึ้น
ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาคมกริบดุจเขี้ยวพญาอินทรีของนายผมแดงนั่น
แล้วนี่ฉันมานั่งบรรยายเหตุการณ์ทำไม
พวกนี้กำลังพูดถึงฉันอยู่นี่นา
“เปล่าเหรอ
นอกจากข่มขู่เออร์เนสซ่า นายยังข่มขู่ฉันด้วย” ปราด้าเลิกคิ้วอย่างท้าทายก่อนจะยกเรียวขางามๆของเธอขึ้นพาดโต๊ะตัวข้างๆ
อูยย....
แล้วผู้ชายที่นั่งฝั่งนั้นจะทำหน้ายังไงล่ะแม่สาวน้อย
ฉันแอบเห็นพวกเด็กเนิร์ดรีบก้มหน้าก้มตาเข้าไปอีก
ไม่รู้กลัวอีตาผมแดงหรือกลัวเห็นอะไรสักอย่าง
“เอาอีกแล้วนะ
นี่ฉันใจดีกับแกมากไปเหรอ ฮะ!”
“พอเหอะน่าแมค
จะเริ่มคาบแรกแล้วนะ เดี๋ยวก็สายกันทั้งห้องหรอก” ผู้ชายใส่แว่นผมดำสนิทที่ยืนข้างๆจับไหล่นายผมแดงที่ชื่อแมคเป็นเชิงห้ามปราม
จะว่าไปแล้ว คนนี้ก็คือ ‘คาเตอร์’ ที่ไอ้เพิร์ทนั่นบอกว่านั่งโต๊ะข้างฉันสินะ
ลุคนี้ดูยังไงก็เด็กเรียน ใส่แว่น ผมสีดำสนิท ชุดนักเรียนก็เรียบร้อยถูกระเบียบ
ต่างกับอีกคนที่ไม่ใส่เนคไท เชิ้ตปลดกระดุมบน ปล่อยชายเสื้อ พอมารวมกับปราด้าแล้ว
นายคาเตอร์นี่ดูเป็นแกะดำไปเลย เอ๊ะ! หรือจะเป็นเบ๊ของกลุ่มอะไรแบบนั้นรึเปล่านะ
“นั่นสิ
ไปเรียนกันก่อนดีกว่า คาบแรกวันนี้เรียนเทควันโด ต้องไปเปลี่ยนชุดกันอีก
ใครไม่ไปฉันไปละนะ” ปราด้าว่าพลางลุกขึ้นหยิบกระเป๋าสีแดงของตัวเองและเดินลิ่วออกจากห้องไป
“แล้วค่อยคุยกันอีกทีตอนเที่ยง” แมคส่งสายตาเหี้ยมเกรียมไปให้เพิร์ทก่อนจะเดินตามปราด้าออกไป
แล้วทุกคนในห้องก็รีบกรูตามกันออกไปอย่างรวดเร็ว
แล้วฉันล่ะว้อย?
นี่ ทำไมไม่มีใครบอกฉันเลยว่าไปเรียนที่ไหน
ยังไง แล้วไหนครูประจำชั้น แล้วไหนตารางเรียน ทำไมไม่มีใครเข้ามาคุยกับฉันเลยล่ะ
พวกนี้เป็นอะไรกันไปหมด ฉันเป็นนักเรียนใหม่นะ อยากร้องไห้ชะมัด ชีวิต
“นี่เธอ” เสียงใครสักคนพูดขึ้นที่หน้าประตู
ฉันหันไปมองก็เห็นเป็นนายคนนั้น คาเตอร์อะไรนั่นน่ะ
ทำไมยังอยู่นะ ไม่รีบไปรึไง รีบไปกันให้หมดห้องเลยสิไอ้พวกบ้า (ประชด)
“ต่อไปต้องไปเรียนเทควันโดที่ยิม1 ตามฉันมา” คาเตอร์พิงประตูห้องเรียนพร้อมกับกอดอกมองมาอย่างวางมาด
ก่อนจะพูดกำชับเสียงเข้ม
“ก่อนออกมาปิดแอร์ด้วย”
โอ้โห แบดมากเลยค่ะคุณขา ดูๆไปนี่ตาคนนี้ก็ไม่ใช่เด็กเรียนซะทีเดียวหรอก
ผมสีดำแต่ก็เซตมาอย่างดี
ใส่แว่นแต่แว่นก็เป็นทรงแฟชั่น แบรนด์เนมอีกต่างหาก สรุปที่ฉันคิดตอนแรกไม่ใช่สินะ
ก็พวกระดับเดียวกันทั้งหมดนี่นา พวกเด็กชั่วหลังห้อง...
ฉันเริ่มรู้สึกตัวว่านั่งเพ่งมองหน้าของเขานานเกินไปก็ตอนที่ดวงตาสีน้ำตาลเริ่มหรี่มองอย่างขัดใจ
อ่า นิสัยชอบวิเคราะห์ชอบสังเกตนี่ก็ยังไม่หายไปไหนแฮะ
ทั้งๆที่ไม่ได้ออกมาเจอผู้คนภายนอกตั้งเป็นสิบปีแล้ว
“แล้วฉันจะเอาตารางเรียนได้จากไหน” ฉันเอ่ยถามพร้อมกับหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปสับสวิตช์ที่หน้าห้องเพื่อปิดแอร์
เฮ้อ
พึ่งมาเรียนวันแรกก็โดนใช้ซะแล้ว นี่ดีนะที่ฉันสังเกตเห็นสวิตช์ตรงนี้
ไม่อย่างนั้นคงโดนตานี่ทุบหัวแบะไปแล้วแน่ๆ
“อยู่ในกระเป๋าฉัน
เดี๋ยวค่อยหยิบให้” คาเตอร์พูดก่อนจะเริ่มออกเดิน ฉันจึงรีบวิ่งตามไป
“แล้วอาจารย์ประจำชั้น...”
“ห้องนี้ไม่มีอาจารย์
คนที่คอยดูแลจัดการทุกอย่างคือฉันที่เป็นหัวหน้าห้อง”
“พูดจริงดิ...” ฉันขมวดคิ้วและพูดด้วยความงุนงงปนอึ้ง
“มีปัญหาอะไร” คาเตอร์หันมาจ้องหน้าฉัน
อ่า...จริงๆมีปัญหาคาใจอยากถามว่าพวกนายเป็นคนชาติอะไร แล้วทำไมพูดภาษาไทยชัด
แต่มันคงดูขี้เสือกเกินไปสินะ
“เปล่าจ้ะ” ฉันแกล้งยิ้มส่งไปให้
แต่เป็นยิ้มที่แห้งแล้งเหลือเกิน ฉันยิ้มจริงๆให้มนุษย์ไม่เป็นแล้ว
ก็ปกติตอนคุยกับเอไอ มันไม่ต้องยิ้มไม่ต้องแสดงสีหน้าอะไรแบบนี้น่ะ
“ฉันเป็นคนอังกฤษ แต่ว่าถูกคนไทยเลี้ยงมา
ก็เลยพูดได้ทั้งสองภาษา” เหมือนมีพลังจิต... อีตานี่น่ากลัวเกินไปแล้ว!
ดูเหมือนคาเตอร์จะเห็นว่าฉันยืนอึ้ง
ประกอบกับการหยุดยืนรอลิฟต์พอดี ทำให้เค้าหันมาอธิบายให้ฉันฟัง
“ใครๆก็สงสัยพวกเราทั้งนั้น
ฉัน แมค ปราด้า พวกเราไม่มีเชื้อสายไทยเลย แต่ก็พูดไทยได้ชัดเท่าๆกับเจ้าของภาษา”
“เข้าใจแล้ว…”
ฉันพยักหน้างึกๆ แต่ก็ยังแอบสงสัย
อืม...
ถ้าเกิดว่าองค์กรเดสทรอยเยอร์เป็นคนเลี้ยงดูพวกเค้าเพื่อมาทำงานที่ไทยโดยเฉพาะล่ะ?
อันนี้น่าคิดแฮะ....
ไม่นาน
ฉันกับคาเตอร์ก็เดินมาถึงโรงยิมที่ต้องใช้เรียนกีฬา ภายในยิมค่อนข้างกว้าง
มีโซนอัฒจันทร์สามชั้นอยู่ฝั่งหนึ่ง ทางด้านซ้ายของยิมเป็นห้องเก็บอุปกรณ์กีฬา
ส่วนทางขวาเป็นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
ทั้งหมดนี้ฉันสังเกตและวิเคราะห์เอง
อีตาคาเตอร์นี่ไม่บอกอะไรฉันเลยสักนิด
“ครูยังไม่มา
ยังไงก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนละกัน”
ฉันมองซ้ายมองขวา ขมวดคิ้ว “ไหนล่ะเสื้อผ้า”
“อยู่ในห้องเปลี่ยนชุดนั่นแหละ
ในล็อกเกอร์ ไปถามปราด้าเอา เรียนเสร็จก็เปลี่ยนชุดกลับ แล้วแม่บ้านจะเอาไปซักให้
มาเรียนคราวหน้าก็เอาในล็อกเกอร์เดิม”
โรงเรียนไฮโซนี่มันไฮโซจริงๆ
ไม่ต้องทำอะไรเองเลย
“ขอบคุณ” ฉันพูดเบาๆก่อนจะเดินไปห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
คาเตอร์ก็เดินตามมาด้วย แน่ล่ะ ห้องมันอยู่ข้างกันนี่ ห้องสีน้ำเงินนั่นของผู้ชาย
ห้องสีชมพูคือห้องของผู้หญิงสินะ
ฉันเดินตรงเข้าไปหน้าห้องสีชมพู
ก่อนจะเลื่อนบานประตู
“เดี๋ยว!”
“เฮ้ย!!”
“ใครวะ!!”
“ใครเปิดประตู!!”
ภาพที่เห็นตรงหน้าคือผู้ชายเปลือย...ทั้งท่อนบน
ท่อนล่าง หรือทั้งบนทั้งล่าง ฉันมองภาพนี้แล้วขมวดคิ้วอย่างงงๆ คิดว่าเปิดถูกบานนะ
ก็บานสีชมพู... อ๋อ แต่ป้ายมันบอกว่าเป็นห้องแต่งตัวชาย...
แล้วทำไมห้องผู้ชายเป็นสีชมพูล่ะ
ทำไมล่ะ?
“ฉันเรียกเธอแล้วนะ” คาเตอร์พูดเจือหัวเราะขำๆก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในห้องแต่งตัวนั้น
“จะมายืนจ้องอะไรวะยัยนี่! ปิดประตูไป!”
ใครสักคนตะคอก
“ขอโทษ
ไม่รู้” ฉันกลอกตาไปมาก่อนจะเลื่อนปิดบานประตู
แล้วเดินไปเปิดประตูบานสีน้ำเงินข้างๆ คราวนี้เป็นภาพผู้หญิง 4-5 คนกำลังจัดหน้าผมอยู่
อ่า... มาถูกห้องแล้ว
“มาแล้วเหรอเออเนสซ่า” ปราด้าที่กำลังหวีผมเอ่ยทัก
“อืม” ฉันเดินเข้าไปก่อนจะวางกระเป๋าลงที่พื้น
“ชุดเธออยู่ในล็อกเกอร์13
ข้างๆฉันน่ะ”
ฉันพยักหน้าให้ก่อนจะเดินไปเปิดล็อกเกอร์
ข้างในเป็นชุดเทควันโดสีขาว ผ้าคาดเอวสีขาว ผ้าเช็ดตัวสีขาว
และอุปกรณ์อาบน้ำครบชุด
“ดีจัง” ฉันพึมพำเบาๆอย่างอดทึ่งไม่ได้
“นี่
รีบเปลี่ยนชุดสิ จะได้ออกไปพร้อมกัน” ปราด้าเอ่ย
“โอเค” ฉันตอบก่อนจะรีบเปลี่ยนชุด “ว่าแต่
ฉันไม่ได้สังเกตเลย ห้องนี้มีผู้หญิงแค่นี้เองเหรอ”
ปราด้าเอียงคอและตอบเสียงสูง “ใช่
มีอยู่แค่นี้แหละ”
“ห้องนี้ผู้ชายปกครองน่ะ
คิกคิก” ผู้หญิงข้างหลังปราด้าพูดพลางหัวเราะคิกคัก
“จริงๆผู้หญิงห้องเรามีเยอะกว่านี้
แต่เพราะหลายคนทำตัวน่ารำคาญใส่แมค แมคเลยไล่พวกนั้นออกไป” ผู้หญิงอีกคนเสริม
“ทำได้ด้วยเหรอ?”
“ได้สิ” ปราด้าตอบ “คนอย่างแมค...
หมอนั่นทำได้ทุกอย่างแหละ”
ฉันกลอกตาไปมาก่อนจะถอดชุดนักเรียนและสวมชุดเทควันโด
แต่ก็ไม่ลืมที่จะถามต่อ “แล้ว...ทำไมแมคถึงมีอำนาจล่ะ
เขาเป็นลูกผู้อำนวยการเหรอ”
“เปล่าหรอก
แต่เขา คาเตอร์ และปราด้าเป็น...”
“เอาล่ะ
เธอเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว งั้นพวกเรารีบออกไปกันดีกว่า” ปราด้าตัดบทก่อนจะรีบเดินออกไปทันที
พวกผู้หญิงที่เหลือหน้าเสียก่อนจะรีบวิ่งตามออกไป
“เอากระเป๋าใส่ในล็อกเกอร์” ผู้หญิงคนหนึ่งเดินไปหยิบกระเป๋าของฉันแล้วส่งให้
“รีบตามไปดีกว่า”
ฉันรีบทำตามที่เธอบอกแล้วเดินออกไปพร้อมกัน
“นี่
เธอจำเป็นต้องตัวติดกับปราด้าไว้นะ
เพราะผู้ชายพวกนั้นมักจะชอบแกล้งผู้หญิงที่ตัวคนเดียว และพวกเราช่วยอะไรเธอไม่ได้
อ้อ ฉันชื่ออี้ฟ่านนะ”
“งั้นผู้หญิงทุกคนในห้องต้องตามติดปราด้างั้นสิ”
“ใช่สิ
เพราะปราด้าน่ะมีอำนาจที่สุดแล้วรองจากแมคและคาเตอร์ เวลาพวกเพิร์ทจะแกล้งใคร
ก็มีแต่ปราด้านี่แหละคอยปกป้อง
แมคกับคาเตอร์น่ะไม่สนใจอะไรพวกเราหรอกเพราะเพิร์ทเป็นพวกเดียวกับเค้าไง”
“แล้วปราด้าไม่ใช่พวกนั้นเหรอ?”
“ปราด้าเป็น
‘พวกเดียวกัน’ กับแมคและคาเตอร์
แต่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มของแมคที่มีพวกอีตาเพิร์ทอยู่ด้วย”
“งงแฮะ” ฉันขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองหลังปราด้าที่เดินอย่างมาดมั่นอยู่ข้างหน้า
เหลือบไปมองพวกผู้ชายในห้องที่นั่งเป็นระเบียบบ้างไม่เป็นบ้างอยู่กลางยิม
“อยู่ๆไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละถ้าเธอทนพวกตาเพิร์ทได้และไม่ไปกวนโมโหแมค
อ้อ ไม่ขัดใจคาเตอร์ด้วย”
วุ่นวายจัง เด็กมัธยมนี่แค่เรื่องเรียนก็หนักหนาแล้ว ยังจะมีปัญหาชีวิตจุกจิกแบบนี้อีกเหรอไงเนี่ย
“แต่ว่า สรุปปราด้าเป็นคนดีสินะ”
“ก็ดีนะ
ถึงลุคเธอจะดูร้ายแต่จริงๆก็นิสัยดีจะตาย” อี้ฟ่านพยักหน้ายิ้มๆ
อ่า...วันแรกของการทำงาน ชีวิตฉัน เหนื่อยจัง
ความคิดเห็น