คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เออร์เนสซ่า ไพร์ม
บทที่ 2 เออร์เนสซ่า ไพร์ม
หลังจากอ่านเอกสารทั้งหมดจบภายใน 1 ชั่วโมง ฉันก็เกิดข้อสงสัยมากมาย
1.ทำไม
2.ทำไม
3.ทำไม
และ 4.ทำไม
ทำไมฉันต้องมาทำภารกิจนี้ด้วยนะ!
แต่พูดไปก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว
ดังนั้นฉันเลยร่างภารกิจที่ฉันต้องทำคร่าวๆใส่เศษกระดาษ
ภารกิจทั้งหมด
1.โจรกรรมข้อมูล การซื้อขายสินค้าผิดกฎหมายที่ซ่อนอยู่ในฐานข้อมูลของ รร.
2.ชิงทำลายข้อมูลทางธุรกิจที่สำคัญของ the destroyer
3.แฮคระบบของ รร. เพื่อหาทางติดตามความเคลื่อนไหว
4.ค้นหาตัว แฮคเกอร์ ขององค์กร the destroyer [ความแค้นส่วนตัวของบอสล้วนๆ]
ข้อไหนๆก็ล้วนเข้าใจ ยกเว้นข้อสุดท้าย… และอัจฉริยะอย่างฉันก็ไม่รอให้คำตอบวิ่งเข้ามาหา
จึงตัดสินใจเดินไปถามบอสตรงๆ สรุปได้ว่า แฮคเกอร์ ขององค์กร the destroyer ไอ้หมอนั่นเคยแฮกข้อมูลองค์กรเราก่อนที่ฉันจะเข้าทำงาน
และเหตุการณ์คราวนั้นทำให้บอสสูญเสียรายได้กว่า 10 ล้านและต้องปรับปรุงเซิร์ฟเวอร์ใหม่หมด
สมควรแล้วที่บอสจะแค้นฝังหุ่นขนาดนี้ เอาล่ะ
ฉันคนนี้จะจับอีตานั่นมาให้บอสแก้แค้นให้ได้
ให้มันรู้ไปสิว่าแฮกเกอรอัจฉริยะอย่างฉันจะหาตัวมันไม่เจอ
อืม… แต่ก็นะ งานเสี่ยงโคตรเลย
ให้ฉันไปเรียนโรงเรียนในเครือบริษัทคู่แข่งที่ชื่อ the destroyer เพื่อทำลายธุรกิจของเค้า…
เค้าคงจะเปิดประตูโรงเรียนรอต้อนรับฉันล่ะมั้ง เนอะ?
“ยินดีต้อนรับค่ะ! เชิญทางนี้เลยค่ะ ทางนี้ค่ะ”
เสียงนักเรียนทั้งหญิงและชายตรงทางหน้าโรงเรียนโหวกเหวกโวยวาย
ไม่สิ คอยต้อนรับเหล่านักเรียนแลกเปลี่ยนจากทั้งในประเทศและนอกประเทศกันวุ่นวาย
ทำเอาฉัน ซึ่งแฝงตัวมากับกลุ่มเด็กแลกเปลี่ยนพวกนี้ถึงกับกุมขมับ
ปัดโถ่เอ๊ย
บทจะง่ายก็ง่ายแบบนี้อ่ะนะ ฉันก็เพิ่งรู้ว่าไอ้โรงเรียนไฮโซนี่มักจะมีพวกเด็กจากที่อื่นมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน
ทั้งฝั่งยุโรป ฝั่งอเมริกา ฝั่งเอเชียเรา
รวมทั้งโรงเรียนในไทยมากมายก็อยากส่งนักเรียนของตัวเองมาใช้ชีวิตที่นี่สักครั้ง
รอบนี้ก็มีทั้ง ออสเตรเลีย สแกนดิเนเวีย รัสเซีย เกาหลี สิงคโปร์ ญี่ปุ่น และเด็กไทย
รวมฉันด้วยก็ 150
กว่าชีวิต ถือได้ว่าการมาเรียนกลางเทอมหรือกลางคันของโรงเรียนนี้
แทบไม่มีสิ่งใดเรียกได้ว่าผิดสังเกตเลย
และตอนนี้ฉันก็มาถึงหน้าประตูโรงเรียนแล้ว
ตัวรั้วโรงเรียนเป็นอิฐที่ทาสีทองอร่ามดูหรูหราตระการตา
ประดับประดาไปด้วยธงชาติจากหลายๆประเทศ แสดงสัญลักษณ์ของความเป็นโรงเรียนนานาชาติ
ตัวประตูกว้างขนาดรถเบนซ์ 3 คันเรียงกันอย่างนั้นเลย
แต่ที่สะดุดตาที่สุดเห็นจะเป็นตราประจำโรงเรียนรูปนกอินทรีกำลังปะทะกับหงส์ขาว…
แสดงความเป็นปรปักษ์อย่างโจ่งแจ้งชะมัด
ตราหงส์ขาวเป็นตราประจำองค์กรของฉันเองนั่นล่ะ อ้อ
ความจริงองค์กรของฉันก็มีโรงเรียนเป็นของตัวเองนะ แต่เป็นแค่โรงเรียนประจำเล็กๆอยู่ที่อังกฤษ
ไม่ได้ให้ความสำคัญมากมายเหมือนองค์กรนกอินทรีบ้าเลือดนี่เท่าไหร่ ที่ถึงกับมีสาขาโรงเรียน
14สาขากระจายอยู่ในหลายประเทศ
แม้แต่ประเทศเล็กๆอย่างไทยก็ยังมีกับเขาด้วย แถมหรูไม่แพ้ที่อเมริกาอีกต่างหาก
ขณะที่ฉันกำลังจ้องมองตราโรงเรียนอยู่พร้อมกับครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ผู้หญิงหน้าตาหมวยจิ้มลิ้มคนหนึ่งก็เดินตรงรี่เข้ามาทัก “สวัสดีค่ะ
ย้ายมาจากไหนคะ”
“คอนเวอร์เนล” ฉันตอบสั้นๆอย่างไม่สนใจนัก
“ถ้าอย่างนั้น…” หมวยคนนั้นก้มลงอ่านใบอะไรสักอย่างในมือ “อ๋อ
เด็กจากคอนเวอร์เนลมีคนเดียว… งั้นน้องก็คือ เออร์เนสซ่า
ไพรม์สินะคะ ตามมาเลยค่ะ จะพาไปห้องเรียนนะ” สาวหมวยส่งยิ้มให้ฉันก่อนจะพยักหน้าให้เดินตามไป
ฉันไม่ตอบอะไรกลับไป แต่เดินตามไปเงียบๆแทนคำตอบ
ระหว่างที่เดินตามสาวหมวยไปห้องเรียน
ฉันก็ลอบสังเกตโรงเรียนไปเงียบๆ
พวกเด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนถูกพวกรุ่นพี่ที่มาต้อนรับกระจายกันพาไปยังห้องเรียน
ส่วนใหญ่จะมากันเป็นกลุ่มใหญ่ มีน้อยคนที่มาเดี่ยว เช่นฉันเป็นต้น
โรงเรียนนี้ใหญ่เอาการ
หอประชุมใหญ่ดีไซน์ทันสมัยตั้งตระหง่านถัดจากประตูโรงเรียนเล็กน้อย ถัดจากนั้นเป็นอาคารเรียน
9 ชั้นที่ดูเหมือนเพิ่งสร้างใหม่
ดีไซน์เหมือนห้างสรรพสินค้าหรูใจกลางเมือง โรงยิมกีฬาเรียงกันถึง 4 หลัง และอาคารเรียน
สวนสาธารณะ สระน้ำเลี้ยงปลา หอพักนักเรียน โรงอาหาร กระจายกันอยู่ทั่วบริเวณอย่างกับที่นี่เป็นเมืองเล็กๆเมืองหนึ่งไม่ใช่โรงเรียนมัธยม
สมแล้วที่เป็นโรงเรียนขององค์กรชั่วที่เป็นเบื้องหลังของธุรกิจดำมืดมากมายทั้งในไทยและต่างประเทศ
แต่จะชั่วยังไงก็ช่าง
หน้าที่ฉันมันไม่เกี่ยวข้องกับการขจัดพาลชนอยู่แล้ว แค่ทำภารกิจให้สำเร็จโดยไม่ให้ใครจับได้
แล้วกลับไปแบบมีลมหายใจก็พอ
“ถึงแล้วจ้ะ เออร์เนสซ่า” อาหมวยหันมายิ้มจนตาเล็กๆหายไปจากใบหน้า
เมื่อถึงห้องเรียนห้องหนึ่งในอาคารเรียนใหม่ที่หรูเหมือนห้าง
ดูเหมือนฉันจะมัวแต่มองไปรอบๆจนไม่ทันรู้ตัวว่า ตัวเองเดินตามสาวหมวยมาถึงที่นี่ได้ยังไง
“ขอบใจ” ฉันขอบคุณส่งเดชไปก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนไปอย่างรวดเร็ว
พนันได้เลยว่ายัยหมวยนั่นกำลังยิ้มค้างอยู่แน่ๆ
เมื่อฉันเดินเข้ามา
ภายในห้องก็เงียบเสียงลงอย่างอัตโนมัติ
ฉันกวาดสายตาไปรอบๆห้องก่อนจะไปหยุดที่อาจารย์ที่กำลังยืนอยู่หน้าห้องเรียน
ไม่สิ ไม่ใช่อาจารย์ เป็นนักเรียนเหมือนกันต่างหากล่ะ
“เธอคือ…นักเรียนแลกเปลี่ยนจากโรงเรียนเอกชนคอนเวอร์เนล
ที่อยู่แถวราชประสงค์รึเปล่านะ” ผู้หญิงคนที่ฉันเข้าใจผิดว่าเป็นอาจารย์หรี่ตามองก่อนจะเอ่ยปากถาม
“ใช่ ฉันคือเออร์เนสซ่า ไพรม์”
ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันไปพูดกับคนทั้งห้อง
“เอาล่ะ
นี่คือเออร์เนสซ่า ไพรม์ นักเรียนแลกเปลี่ยนที่จะมาเรียนกับเราในเทอมนี้
หวังว่าทุกคนจะทำตัวดีๆกับเธอนะ”
จู่ๆผู้ชายด้านหลังห้องก็ตะโกนสวนขึ้นมาอย่างกวนประสาท
“ปราด้า
นี่เธอกล้าสั่งพวกเราเหรอ ต้องให้คุณแมคกับคุณคาเตอร์มาบอกสิ พวกฉันถึงจะทำตาม”
“ฉันไม่ได้สั่ง แค่บอกเฉยๆ
ถ้าพวกนายจะไม่ทำตามฉันก็ไม่ว่าอะไร”สาวผมบลอนด์ตอบพลางยักไหล่ไม่สนใจ
จากที่ได้ยินเด็กผู้ชายหลังห้องเรียก ‘ปราด้า’เป็นชื่อของเธอ ผู้หญิงคนนี้ผมบลอนด์ มีดวงตาสีน้ำตาลอ่อน
มองดูก็รู้ว่าไม่น่าจะมีเชื้อไทยอยู่เลยแต่กลับพูดไทยได้ชัดราวกับเจ้าของภาษา
ปราด้าสวมชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนแต่ดัดแปลงให้มันแลดูเซ็กซี่
ทั้งเสื้อเชิ้ตสีขาวรัดติ้วที่เนื้อผ้าบางจนเห็นทะลุถึงข้างใน กระโปรงตัวสั้นจิ๋ว
กะจากสายตาน่าจะแค่คืบครึ่ง รวมทั้งรองเท้า… เป็นรองเท้าปราด้าส้นสูงสีแดง
แบบในหนังนางมารสวมปราด้าเลยนะเนี่ย
โอ้แม่เจ้า จากการเก็บตัวนับสิบปีของฉัน
นี่ฉันตามไม่ทันโลกใบนี้ไปแล้วใช่มั้ย นักเรียนม.ปลายใส่ชุดแบบนี้มาเรียนได้แล้วใช่มั้ย
“นี่ยัยเอ๋อเนสซ่า” ผู้ชายคนที่พูดขัดปราด้าหันมาเรียกฉันอย่างไม่เป็นมิตร
เด็กนักเรียนทั้งห้องพร้อมใจกันหัวเราะเยาะชื่อของฉันที่โดนเปลี่ยน
ฉันหน้าตึงเคร่งเครียดไปทันที ควรตอบยังไงดีนะ ถ้าขานรับ
ไอ้พวกบ้านี่จะล้อเอาว่าฉันยอมรับชื่อที่มันตั้ง แล้วถ้าไม่ตอบพวกมันคงโกรธ
แค่คงค่าเท่ากันมั้ง
ฉันตัดสินใจไม่ตอบและทำทีไม่สนใจเจ้าพวกเด็กผู้ชายจอมกวนข้างหลังห้อง
ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ปราด้าเป็นเชิงขอบคุณที่เธอช่วยพูด และเริ่มมองหาโต๊ะเรียนที่ยังว่างอยู่
อืม ดูแล้วมีอยู่สี่โต๊ะที่ว่าง แถมทั้งสี่ยังเป็นโต๊ะแถวสุดท้าย
และใกล้กับไอ้พวกบ้านั่นด้วย อะไรเนี่ย?
“นิ่งทำไม
ฉันเรียกเธอนั่นล่ะยัยเอ๋อ”นายคนกวนประสาทคนเดิมตะโกนย้ำพร้อมกับหันไปทำหน้าเฮฮากับเพื่อน
“อะไร” ฉันส่งเสียงห้วนๆไม่สบอารมณ์กลับไปอย่างนึกรำคาญ
“นี่เพิร์ท!
นายช่วยมีมารยาทหน่อย เออร์เนสซ่าเพิ่งเข้ามาเรียนเป็นวันแรกนะ ทำไมต้องทำนิสัยแย่ๆให้เค้าเห็น”
ปราด้าทำเสียงเข้มปรามพวกนั้นไปก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่
หนึ่งในที่ว่างสี่ที่หลังนั่นแหละ ซึ่งพอมองดูดีๆแล้ว มีกระเป๋าสะพายสีแดงวางอยู่บนเก้าอี้
“เหอะ!
ปราด้า พอคุณแมคกับคุณคาเตอร์ไม่อยู่นี่วางมาดเชียว คงยังไม่ลืมไปหรอกนะว่าใครเป็นหัวหน้าห้อง”
“คาเตอร์เป็นเพื่อนฉัน
ทำไมฉันจะทำหน้าที่แทนเพื่อนไม่ได้ นายเถอะ
หาเรื่องฉันแบบนี้สักวันนายจะต้องเสียใจ”
ทั้งสองคนตะโกนเถียงกันไปมา
ส่วนฉันก็ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่หน้าห้อง ฟังจากที่เขาคุยกันแล้ว
คงมีอีกสองคนกำลังมาเรียน แล้วเก้าอี้เหลือสามตัว เท่ากับฉันเลือกไม่ได้
ต้องถามเอาว่าอีกสองคนนั่งตรงไหน
แล้วเด็กห้องนี้มันอะไรกับเนี่ย
ก้มหน้านิ่งไม่ส่งเสียงกันสักแอะ ทั้งห้องไร้เสียงคนคุยกัน
ยกเว้นเด็กหลังห้องที่ชื่อเพิร์ทกับปราด้าที่กำลังเถียงกันอยู่
แล้วนี่ฉันต้องยืนเอ๋อสมชื่ออยู่ตรงนี้นานแค่ไหนเนี่ย
“เอ่อ ถามอะไรหน่อย” ฉันกระซิบถามเด็กหนุ่มใส่แว่นหน้าซีดไร้สีเลือดที่นั่งอยู่โต๊ะแถวหน้าสุด
เขาเงยหน้าขึ้นมองฉันและหน้าไร้สีเลือดยิ่งกว่าเดิม
“ครับ?” แม้แต่เสียงก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงและจิตวิญญาณ
“โต๊ะสามตัวหลัง โต๊ะไหนว่าง”
“โต๊ะริมหน้าต่างครับ” เมื่อได้คำตอบฉันก็รีบเดินไปที่โต๊ะตัวนั้นทันที แต่เมื่อฉันวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ
นายเพิร์ทอะไรนั่นก็แหวขึ้นมา
“นี่ยัยเอ๋อ
ทำไมกล้าไปนั่งโต๊ะข้างคุณคาเตอร์วะ” หยาบคายซะด้วยไอ้นี่…
ฉันมองบนอย่างเหนื่อยหน่ายใจก่อนจะหันไปทำสีหน้าเซ็งๆ “ก็โต๊ะว่างมันเหลือตัวเดียว”
“ถ้าคุณคาเตอร์รำคาญ
เธอต้องไปหาที่อื่นนั่งเข้าใจมั้ย”
“เออ” ฉันตอบกระแทกเสียง
นั่นทำให้เพิร์ทเริ่มไม่พอใจ แต่พอเขาตั้งท่าจะด่าฉัน
เสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้นและผู้ชายร่างสูงสองคนก็เดินเข้ามา
“คุณแมค คุณคาเตอร์!” เพิร์ทตะโกนขึ้นอย่างตื่นตระหนก พร้อมๆกับที่ทุกคนในห้องยืนขึ้นพรึบ
ยกเว้นปราด้าคนเดียวที่ไม่ยืน
ฉันหันซ้ายหันขวาอย่างงุนงง ทำไมต้องยืนเหมือนกับทำความเคารพอาจารย์ล่ะ
แล้วอีกอย่าง อาจารย์ประจำชั้นไปไหน แล้วจะเริ่มเรียนกันได้เมื่อไหร่
มีใครจะตอบฉันได้บ้างเนี่ย
เฮ้อ นี่มันสถานที่แบบไหนกัน บอสส่งฉันมาที่แบบนี้ได้ยังไง แค่สังคมปกติฉันก็เกลียดจะตายอยู่แล้ว แล้วดูสิ ให้ฉันมาเรียนกับคนประหลาดๆพวกนี้อีก .....
รำคาญและอยากกรี๊ดโว้ยยยยย !!!
กรี๊ดดดดด (แค่ในใจ)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อยากแต่งให้จบจัง ชอบเรื่องนี้ แต่ขี้เกียจ 555555
ความคิดเห็น