คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2.บทนำ
ปึ่ก!
ตุ้บ!
หลังของร่างบางถูกกระแทกลงกับเตียงไม้อย่างจัง ทำให้รู้สึกจุกได้เลยทีเดียว และก็ตามมาด้วยริมฝีปากของคนที่เป็นศัตรู
ของเขา ร่างบางพยายามดิ้นให้หลุดออกจากริมฝีปากของคนๆนั้น แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะคนร่างสูงนั้นแข็งแรงกว่า จึงล็อกไว้อย่างแน่น จน
สุดท้ายร่างบางก็ทนไม่ไหว จึงปล่อยน้ำตาออกมา ทำให้คนตัวสูงชะงักเล็กน้อย
"อย่าร้องไห้เลยเถอะ!เพราะมันไม่มีประโยชน์หรอก ยังไงฉันก็ไม่ปล่อยนายหรอก ลีกึกวัง!!!"
"แล้วฉันไปทำอะไรให้นาย!!! ฉันไม่รู้จักนายด้วยซ้ำ!!!"
ร่างบางพูดทั้งน้ำตา แ่ต่ก็ไม่ได้ทำให้คนร่างสูงนั้นสงสารเลยแม้แต่น้อย แถมยังเริ่มทำธุระของตัวเองต่อด้วยการจับกึกวัง
หันหลังแล้วพยายามสอดนิ้วเข้าไปในส่วนของจุดอ่อนไหวของกึกวัง
"อย่านะ! อ๊างงงง~~~ ฉันเจ็บ ปล่อยน๊า~~~~ ฮือๆ อ๊าก!!"
กึกวังร้องอย่างเจ็บปวด แต่ดงอุนก็ไม่สนใจและพยายามทำต่อไป
...
...
...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------40%
ไรเตอร์ต้องขอโทษด้วยนะคะที่วันนี้มาอัพให้แค่นี้ คือวันนี้การบ้านเยอะน่ะค่ะ กว่าจะได้เปิดก็ปาไปสองทุ่มแล้ว นอนดึกก็ไม่ได้ ไว้ถ้าว่างปุ๊บจะรีบมาอัพทันทีนะคะ
ต่อกันดีกว่าเนาะ
เช้าวันรุ่งขึ้น
ร่างบางตื่นขึ้นมาท่ามกลางความเจ็บปวดทั้งกายและใจ เขาจะไม่ว่าเลยถ้าร่างกายถูกย่ำยี แต่นี่ร่างสูงเขายังย่ำยีหัวใจไป
ด้วยร่างบางได้แต่แค้นใจ เพราะตัวเองก็ทำอะไรร่างสูงไม่ได้ ได้แต่คอยวันคอยคืนให้ภาพเหล่านั้นมันเลือนลางหายไป
ปัง!
ร่างบางเดินเข้ามายังห้องน้ำ และเปิดฝักบัว ร่างบางนั่งลงแล้วน้ำตาที่รู้สึกว่ามันร้อนรุ่มอยู่ในใจก็ค่อยๆไหลออกมาเป็น
ทางเหมือนสายน้ำ เขาอยากให้ภาพเมื่อคืนเป็นเหมือนสายน้ำที่ไหลไปแล้วไม่ย้อนกลับมา เพราะเขาจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดอยู่อย่างนี้
...
...
...
ร่างบางนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่รู้ว่านานเท่าไร แต่ก็นานพอที่ทำให้ร่างสูงรู้สึกตัวขึ้นมาจากภวังค์ความฝัน ร่างบางค่อยๆ
มองหาเชือกเพื่อที่จะทำให้ตัวเองไม่ต้องเจ็บปวดอีกคือ...การฆ่าตัวตาย!
แล้วร่างบางก็เหลือบไปเห็นเชือกเส้นหนึ่งยาวพอประมาณ เขาเอามามัดกับตะขอกลางห้องน้ำบนเพดาน และเขาเอาเก้าอี้
ไม่สูงไม่ต่ำมาวางตรงกับเชือกพอดี
ซ่าๆๆ
สายน้ำก็ยังคงไหลอยู่อย่างนั้น คนร่างบางก็ร้องไห้ออกมาอีกแล้ว เขาคิดในใจว่า ' พอทีชาตินี้ ฉันเจ็บปวดมามากพอแล้ว
อย่าให้ฉันต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้เลย'
"นี่!นายอยู่ในห้องน้ำหรอ"
"..."
"ถ้านายไม่ตอบฉัน ฉันจะพังประตูเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ"
ร่างสูงพูดออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าคนข้างในกำลังคิดผิด ร่างบางได้ยินเสียงของร่างสูง แต่ก็ไม่หยุดการกระทำนั้น แถมยัง
เอื้อมมือไปจับจับเชือกแล้วค่อยๆยื่นคอเข้าไปใกล้ๆเชือก
"เฮ้!กึกวัง นายกำลังจะทำอะไร อย่าคิดแม้แต่ฆ่าตัวตายเลยนะ"
"..."
"กึกวัง!...กึงวัง!!!"
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------50%
จะมาอัพให้อีกเร็วๆนี้อีกนะคะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปังๆๆๆๆๆ
ร่างสูงทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะเดินไปที่เสาห้องซึ่งมีกุญแจสำรองของทุกห้องเอาไว้อยู่.........ตอนนี้ดงอุนนั้นมือสั่น
สะท้านไปหมด แทบจะทำอะไรไม่ถูกอยู่แล้ว แต่เขาก็พยายามควบคุมสติตัวเองและได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้คนข้างในเป็นอะไรไปเลย
แก๊ก!
ประตูถูกเปิดออก ทำให้คนร่างสูงแทบจะวิ่งเข้าไปฉุดร่างบางออกมา เมื่อเห็นร่างบางกำลังดิ้นอยู่บนเชือกเส้นเดียว
ใบหน้าก็เริ่มไม่มีสีเลือดแล้ว ร่างสูงอุ้มร่างบางลงมาแล้วพาร่างบางมานอนบนเตียง
"กึกวัง!...กึกวัง!!!"
"..."
"กึกวัง!!!!นายฟื้นสิ นายอย่าตายนะ! นายต้องอยู่กับฉันนะ!!"
"..."
น้ำใสๆเริ่มออกมาจากดวงตาของร่างสูง ตอนนี้เขาพยายามคิดว่า ร่างบางต้องไม่เป็นอะไร แต่ก็เหมือนมันว่างเปล่าร่าง
บางไม่ขยับตัวเลย หายใจก็รวยระริน ดงอุนรีบลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองและของกึกวังมาใ่ส่ และก็อุ้มร่างของกึกวังไปยังโรง
พยาบาล ภาวนาว่าอย่าให้กึกวังเป็นอะไรไปมากกว่่านี้อีกเลย
บรื้น~~~~
เข็มไมล์เริ่มเพิ่มจากร้อยห้าสิบเป็นร้อยหกสิบไปเรื่อย ดงอุนก็ไม่ได้สนใจเข็มไมล์นั่นเลย ตอนนี้เขาแค่อยากได้กึกวังคืนมา
ก็เท่านั้น และเรื่องเมื่อคืนที่เขาทำกึกวังลงไปก็เพราะ...รัก
เขาพยายามเข้าหากึกวังมาตลอด แต่กึกวังก็ไม่ได้สนใจเขาเลย เขาก็เลยต้องใช้วิธีแบบนี้ แต่ตอนนี้เขาพึ่งมาสำนึกได้
การที่รักใครซักคนไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้ แค่พูดกันตามตรง และปรับความเข้าใจดัน มันน่าจะดีกว่านี้
แต่มันก็สายไปเสียแล้ว....
"กึกวัง ฉันขอโทษ ฮึก!ฉันขอโทษนะกึกวัง ให้อภัยฉันด้วยเถอะ"
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบแล้วนะคะ มันเหมือนสั้นไปหน่อย แต่ตอนนี้ไรเตอร์คิดพอร์ตได้แค่นี้จริงๆอ่ะ T^T
แต่ตอนต่อไป จะพยายามอัพให้ยาวกว่านี้อีกนะคะ
อย่าลืมคอมเม้นด้วยนะคะ ^^
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
โรงพยาบาล
ดงอุนเดินวนไปวนมารอบที่พันกว่าแล้วก็ยังไม่ได้ข่าวของคนข้างในเลย ไม่รู่ว่าถ้าออกมาแล้วจะเป็นข่าวดีหรือ...ข่าวร้าย
ดงอุนได้แต่เดินไปมาอย่างนั้นจนกระทั่ง...
แอ๊ด...
ร่างของคุณหมอเดินออกมาจากห้องไอซียู ทำให้คนที่รออย่างขาดใจตายอย่างดงอุนรีบวิ่งเข้ามาหาคุณหมอ
"หมอครับ!กีกวังเป็นไงบ้างครับ"
"ตอนนี้หมอให้เครื่องช่วยหายใจอยู่ครับ คาดว่าน่าจะดีขึ้นภายในสองสามชั่วโมงนี้ล่ะ"
"แล้วเค้าจะตายมั้ยครับหมอ??"
"โอ๊ย!ไม่ตายหรอกครับ คนไข้แข็งแรงจะตาย มีแรงสู้อยู่แล้วครับ"
พระเจ้า!เค้าไม่ตาย กีกวังไม่ตาย เค้าปลอดภัยแล้ว!!(รู้แล้วล่ะน่า:ไรเตอร์)
"ขอบคุณมากครับหมอ...ขอบคุณจริงๆ"
"งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ"
ความคิดเห็น