ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : :: OH! My Goddess :: IV
Oh My Goddess
- Forth-
“เฮ่ย! เชว! ไอ้บ้า ไหนว่าไปหาอาจารย์ที่คณะแล้วออกประตูใหญ่ทำไม!!”
“กลับมารับเราเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“เชว!!!”
เสียงโหวกเหวกโวยวายหน้าคณะทำเอาคยูฮยอนที่อ่านหนังสืออยู่ต้องหันไปมอง แล้วก็แทบตกใจเมื่อเห็นคนตัวเล็กกำลังฟัดเหวี่ยงกับลมอยู่ วันนี้คยูฮยอนไม่ได้ตามไปแอบมองแถวคณะเศรษฐศาสตร์เพราะ..อะไรบางอย่าง แต่กลับได้เจออีฮยอกแจที่หน้าคณะตัวเองเสียแทน
มือขาวปิดหนังสือตัวเอง ก่อนจะใช้ความกล้าเดินไปหาฮยอกแจ
“เอ่อ...”
“...........” ฮยอกแจตวัดหันไปมองคนที่ทักด้านหลัง เจอตาแว่นโรคจิตทำท่าเงอะๆเงิ่นๆใส่ ทำเอาร่างเล็กอยากหวีดร้อง อารมณ์เสียมากขึ้นเป็นเท่าเดิม ทำไมวันนี้มีแต่คนขัดใจอีฮยอกแจ!
“คุณฮยอกแจมาทำอะไรแถมนี้ครับ”
“ก็ไอ้เชวมันมาทิ้งไว้น่ะสิ สงสัยนัดสาวที่ไหนไว้อีกแล้ว กลับบ้านเมื่อไหร่ตายแน่!”
ชื่อเชวซีวอนทำเอาคยูฮยอนรู้สึกหน้าร้อนผ่าว ความแดงแร่นลิ้วไปทั่วเพียงแค่นึกถึงเรื่องเมื่อเช้า และ..จูบนั่น คยูฮยอนทำได้เพียงแค่เดินหนีกลับมานั่งมึนงงกับตัวเองแล้วเข้าเรียนต่อเพื่อ ลืม ทั้งที่ถูกกระทำแบบอุกอาจ ..
“แล้วเราจะกลับยังไง??” เหมือนรำพึงกับตัวเองมากกว่า เพราะใบหน้าหวานหันไปอีกทาง
“กะ..กลับกับผมไหม”
“ไม่เอา ไม่นั่งรถเมล์แล้ว ทั้งอึดอัดทั้งร้อน “ ฮยอกแจรีบปฎิเสธ ด้วยเมื่อวานไอ้การนั่งรถเมล์มันไม่ได้น่าพิสมัยสักนิด แถม..โจวคยูอยอนจะปวดมือเปล่าๆที่ต้องมานั่งพัดให้ฮยอกแจตลอดทาง
“งั้นจะเดินกลับไหมครับ”
“บ้ารึไง = =”
คยูฮยอนยืนงงอย่างไม่รู้จะทำยังไงดีเมื่อฮอยกแจเฉย เขาจึงจำต้องเฉยด้วย เห็นใบหน้าหงุดหงิดของฮยอกแจแล้วเขาทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ต่างคนต่างจ้องกันจนเห้นฮยอกแจถอนลมหายใจออกมาแรงๆนั่นแหละ
“ไปโบกแท็กซี่ให้เราหน่อย”
ร่างสูงขยับแว่น พยักหน้า แล้วคิดว่าจะหันหลังไปเอาหนังสือที่โต๊ะก่อนไปเรียก โดยไม่รู้ว่าร่างเล็กเดินตามเพื่อจะไปหาที่นั่งรอ แต่อยู่ๆก็เกิดอาการเปลี่ยนใจด้วยกลัวคุณฮยอกแจรอนาน จึงหันหลังกลับฉับ คนเดินหน้ากับหันหลังไม่ระวังทั้งคู่ สุดท้ายก็ชนกันจังๆ
“โอ๊ย เจ็บอีกแล้ว” ร่างเล็กโอดโอยทันทีเมื่อศีรษะโขกกับอกร่างสูง แถมตัวเองยังหงายหลังล้มไปหัวเกือบกระแทกพื้นดีที่คยูฮยอนล้มตามลงมาเอามือ รองศีรษะไว้ได้ก่อน ไม่งั้นงานนี้มีเลือด
“ขอโทษครับคุณฮยอกแจ!”
คยูฮยอนรีบเอ่ยอย่างรู้สึกผิด แต่พอรู้ตัวอีกทีก็นอนเกยกันแล้ว ใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงคืบทำเอาร่างสูงกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก ฮยอกแจเองพอมองคนที่ขอโทษก็ต้องตกใจที่อยู่ใกล้กันขนาดนี้ ..แถมทุกอย่างราวกับหยุดนิ่งเมื่อคยูฮยอนไม่คิดจะขยับตัวออก
“ระ..เราจะลุก”
“.........”
ใบหน้าขาวใส ริมฝีปากสีแดงหวาน ทำเอาคยูฮยอนเผลอจ้องมองจนไม่ทันได้ยินคำท้วงนั่น ในหัวตอนนี้มีเพียงแค่คำพูดของซีวอนที่พูดกับตัวเองเมื่อเช้า ... “วันนี้นายต้องจูบฮยอกแจ”
คยูฮยอนค่อยๆ ก้มลงใกล้เข้าไปที่ใบหวาน ...นัยน์ตาที่ตอนนี้โฟกัสเพียงแค่ปากอิ่มแดงจัดตรงหน้าเท่านั้น
และกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็รู้สึกถึงสัมผัสบางเบาที่ปากของตนเอง....
.
.
.
.
.
“อ๊ากกกกกกกกก” เสียงใสร้องลั่นดังก่อนจะผลักคนบนตัวออกอย่างสุดชีวิต ฮยอกแจลุกมองคนตรงหน้าคำด่ามันแล่นขึ้นมาเต็มไปหมดซะจนไม่รู้จะเลือกคำไหน จึงได้แต่ยืนหอบหนักๆ ผิดกับอีกคนที่ค่อยๆลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าจนฮยอกแจนึกขัดใจ
“นี่กล้าดียังไงมาจูบเราห๊า! ไอ้โรคจิต” ไม่ทันให้คยูฮยอนได้พูดอะไรร่างเล็กก็เดินประชิดเข้าไปหาก่อนจะกระชากคอเสื้อแรงๆ
“ผะ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“พูดมาได้ยังไงว่าไม่ได้ตั้งใจน่ะ เจ้าทึ่ม!” หนอย...มาจูบเขาแล้วยังบอกไม่ได้ตั้งใจอีก นี่มันหยามหน้าเขาชัดๆ!
มือเรียวเขย่าคยูฮยอนจนหัวสั่นหัวคลอน แว่นที่ใส่อยู่ร่งลงกับพื้น และความไม่ระวังฮยอกแจจึงเผลอเตะซะกระเด็นไปกลางถนนเล็กๆของมหาลัยก่อนจะตาม ด้วยรถที่ขับมาเหยียบซ้ำ..
“.......” ร่างเล็กออกอาการตกใจ เมื่อทำของสำคัญของคนตรงหน้าพัง คยูฮยอนเองก็ตกใจมองสภาพแว่นที่ละเอียดยับไม่มีชิ้นดี ต่างคนต่างอึ้ง คนปากเก่งอย่างฮยอกแจเงียบสนิท ไม่ได้ถึงขนาดอยากให้แว่นนายโรคจิตพังหรอกนะ
“ระ..เราจะซื้อใช้ให้”
“ไม่เป็นไรครับ”
“แต่..”
“ไม่เป็นไรจริงๆครับ”
ไม่เป็นไร?แต่ตาละห้อยเชียวนะ!! ร่างเล็กกัดริมฝีปากแน่นความรู้สึกผิดถาโถมมาใส่ แต่คนที่ถูกกระทำกลับเงียบและบอกไม่เป็นไร จะให้อีฮยอกแจคนนี้ทำยังไงล่ะ ..ความรู้สึกแบบนี้อีฮยอกแจไม่ชอบเลยสักนิด ไม่ได้อยากทำเเว่นหมอนั่นเเตกจริงๆนะ..
……….
…………..
………………….
ร่างเล็กเดินหน้าตาเซ็งๆเข้ามาในบ้าน วันนี้ได้กลับแท็กซี่อย่างที่ต้องการ แต่ที่ไม่ต้องการคือไอ้อารมณ์แปรปรวนของตัวเอง มันตีกันให้วุ่นไปหมด โจวคยูฮยอนไมได้ขอโทษเรื่องจูบ ไม่ได้รั่งรถมากับฮยอกแจ เพียงแค่ส่งขึ้นรถเท่านั้น หมอนั่น..บ้าไปแล้วรึไง
“เชวอยู่ไหน” ถามเสียงห้วนใส่คนที่ออกมาต้อนรับ แต่ดูท่าว่าคุณแม่บ้านจะชินเสียแล้วกับคุณหนูคนเล็กคนนี้ของบ้าน นางยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดู แน่นอน ก่อนจะเข้าไปถือกระเป๋าให้ฮยอกแจ ก็คุณซีวอนกลับมาก่อนอย่างนี้คงต้องมีเรื่องอะไรกันมาแน่เชียว
“คุณซีวอนอยู่บนห้องค่ะ”
“กกสาวอยู่ล่ะซิ”เสียงใสจีบปากจีบคอพูดอย่างรู้ทัน
“เปล่าหรอกค่ะ เห็นบ่นว่าไม่ค่อยสบายเท่าไร ดิฉันเลยเอายาขึ้นไปให้สงสัยคงหลับไปแล้วน่ะค่ะ”
แปลก...... คำคำเดียวที่ผุดดขึ้นมาใสสมองของฮยอกแจ ก็ร้อยวันพันปีเชวของเขาเคยไม่สบายกันที่ไหนออกจะถึกซะขนาดนั้น จะมีแต่เขามากกว่าที่ไม่สบายบ่อยๆ ร่างเล็กพยักหน้ารับเบาๆเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่ได้ว่า อะไรต่อ
ร่างเล็กเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของซีวอน มือเรียวยกขึ้นเตรียมจะเคาะห้อง หากแต่ก็ชะงักเอาไว้ก่อนเพราะถ้าเชวไม่สบายจริงๆ เขาก็ไม่อยากจะเข้าไปกวนหรอก อย่างน้อยอี ฮยอกแจก็ใจดีในวันที่เชวไม่สบายหรอกนะ!
.
.
.
ส่วนคนที่คิดว่าหลับอยู่นั้นตอนนี้กำลังนอนเอาแขนกายหน้าผากคิดอะไรบางอย่าง
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็มาหาร่างสูงที่ห้องพอก้าวเท้าเข้าไปใกล้ก็นึก ขึ้นมาได้ว่ากำลังโกรธเชวเรื่องที่ผลักไสฮยอกแจออกมาจากรถ อยากจะอาละวาดสะเทือนทั้งบ้าน แต่พอมองหน้าซีวอนตอนนี้แล้ว...แปลกเกินไป ทำหน้าครุ่นคิดอะไรแบบนั้น หรือว่าไม่สบายจริงๆ
“เชว”
“ฮยอกแจ ..มาแล้วหรอ” ร่างสูงเอามืออกจากหน้าผากเหมือนกับรอรับการแผลงฤทธิ์จากร่างเล็กเพราะสิ่ง ที่เขาทำเมื่อตอนบ่าย แต่ฮยอกแจกลับนิ่งมองเฉย
“ไม่สบายจริงๆหรอ ไม่ได้หลอกเราใช่ไหม”
“..........”
“ที่แท้ที่ไล่เราลงจากรถเพราะไม่อยากให้เราติดหวัดใช่ไหม”
“.........” ซีวอนอยากจะปฎิเสธว่าไม่ใช่ เขาอยากเปิดทางให้คยูฮยอนทำคะแนนมากกว่า แต่พอคิดดูแล้วปล่อยเลยตามเลยดีที่สุด ให้คิดซะว่ากลัวติดหวัด..กูจะได้ไม่ซวยทีหลัง - -
ใบหน้าหล่อพยักหน้า..
ผลที่ได้ตามมาคืออีฮยอกแจก้าวเดินเข้ามากอดเขาไว้อย่างทุลักทุเล
“เราจะกอดเชว”
“ก็กอดอยู่นี่ไง” ร่างสูงยิ้มขำ มือเรียวพยายามจะโอบตัวให้ได้ทั้งตัว แต่อีฮยอกแจขนาดตัวเล็กกว่าเขาเยอะโอบยังไงก็ไม่หมด ..สุดท้ายซีวอนเลยเป็นฝ่ายดึงร่างเล็กลงมานอนกอดเสียแทน
“อุ่นไหม ไม่สบายตรงไหนบอกเราสิ”
“ฮยอกแจไม่ใช่หมอสักหน่อย .....แค่กอดของฮยอกแจฉันก็แทบหายเป็นปลิดทิ้งแล้ว” เอ่ยเอาใจจนร่างเล็กยิ้มกว้าง
“วันนี้..กลับยังไงหรอ”
ซีวอนถามถึงสิ่งที่อยากรู้ ความคืบหน้าของฮยอกแจกับคยูฮยอนด้วยฝีมือการปูทางของซีวอนเอง ถ้ามันไม่มีอะไรพัฒนาแสดงว่าคยูฮยอนต้องปรับปรุงตัวเองแล้วล่ะ แต่ก็นะ..แม้แต่จูบเจ้านั่นยังไม่เคย
“นั่งแท็กซี่มา นายโรตจิตเรียกรถให้”
“แค่เรียก?”
“จูบกันด้วย...” เพราะไม่เคยปิดบังซีวอนมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ฮยอกแจก็เล่าให้พี่ชายคนนี้ฟังเสมอเพราะฉะนั้นมันจึงไม่ใช่ความลับ
“หะ!! จูบแล้ว”
“อืม..แต่ไม่ได้จูบแบบนั้นนะ! แค่แตะปากเหมือนที่เราชอบทำกับซีวอนบ่อยๆแค่นั้นเอง” เอ่ยจบร่างเล็กก็สาธิตให้ดูด้วยการยืดตัวขึ้นไปใช้ริมฝีปากตัวเองแตะกับริม ฝีปากซีวอนอย่างแผ่วเบา มองจ้องตาใกล้ๆก่อนจะแนบริมฝีปากลงไปอีกครั้งเพียงเสี้ยววินาที
“จูบกับเชวมีความสุขกว่า”
“ฮยอกแจน่า..” มือแกร่งขยี้หัวร่างเล็กด้วยความเอ็นดู ฮยอกแจขี้เล่นแบบนี้กับเขาแค่คนเดียวเท่านั้นถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่นจะแข็ง กร้าว ขี้โวยวายทันทีเลย เออ..เวลาไม่ดื้อไม่เหวี่ยงก็น่ารักแบบนี้แหละ เสียอย่างเดียวนานๆมันจะมาครั้ง = =
ส่วนคนที่ซีวอนสอนจูบไปเมื่อเช้า ..พอนึกถึงก็ต้องแอบส่ายหน้า
ขนาดสอนขนาดนั้นไปแล้วก็ยังจูบฮยอกแจแบบเด็กอนุบาลอีก..ไร้เดียงสาจนไม่น่าเป็นผู้ชายเลยนะโจวคยูฮยอน..
“เชว”
“หืม?”
.
.
.
.
.
.
.
“เฮ่ย! ห้าม! ห้าม! ห้าม!” เสียงทุ้มเอ่ยลอกแบบประโยคที่ฮยอกแจพูดกับเขาเมื่อวานก่อนโดยไม่รู้ตัว แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือเขาหมายความอย่างที่พูดจริงๆ
"ฉันไม่ยอมหรอก!"
ก็อยู่ๆฮยอกแจก็บอกว่ารู้สึกชอบอาจารย์ทงเฮที่เพิ่งเจอวันนี้ อยากได้ อยากจีบและชอบ แล้วถามเขาว่าทำยังไงถึงจะได้อาจารย์ทงเฮมาครอง - - ที่เข้าไปหาตอนเลิกคลาสหาเรื่องให้เขาสอนเพราะอยากอยู่ใกล้ ถึงจะถูกเขาเมินเฉย ทำให้โกรธ .. แต่พอกลับมาคิดแล้วกลับรู้สึกประทับใจเสียจนต้องเอ่ยขอให้ซีวอนช่วย
อ่า...ทำไมพอรู้ว่าฮยอกแจกำลังชอบใครคนอื่นมันรู้สึกแปลกๆชอบกล
“มีสิทธิห้ามเราได้ด้วยรึไงเชว ”
“ทำไมฉันจะห้ามไม่ได้” เขาก็หวงเจ้าตัวแสบเป็นเหมือนกันนะ!
“ก็เพราะเชวคือเชวไง”
“ก็ที่ฮยอกแจยังห้ามฉันได้เลยนี่”
“ก็เพราะเราคือ อีฮยอกแจ”
“แต่ฮยอกแจเพิ่งเจอเขาวันนี้วันแรก จะไปชอบเขาได้ไง รากเหง้าเขาก็ไม่รู้ บ้านอยู่ไหนก็ไม่รู้ ไม่ต้องชอบๆ ฉันไม่อนุญาต” ซีวอนยืนกรานดันตัวออกห่าง ส่งสายตาบังคับร่างเล็ก แต่คนอย่างอีฮยอกแจน่ะหรือจะแคร์ถ้าบอกว่าชอบยังไงก็เอาอาจารย์ทงเฮเป็นแฟน ให้ได้!
“แล้วคยูฮยอนล่ะ! นายโรคจิตของฮยอกแจไง”
ซีวอนรีบยกชื่อคนได้สัมผัสริมฝีปากฮยอกแจมาสดๆร้อนๆ มาเพื่อค้านความคิดเป็นเด็กเอาแต่ใจของร่างเล็ก ไม่ใช่อยากเอาอะไร อยากได้อะไรต้องได้ทุกอย่างหรอกนะ
“นายโรคจิตไม่ใช่ของเราซักหน่อย ซีวอนอยากได้ก็เอาไปสิ”
หะ!! ให้เอากับโจวคยูฮยอน!! ?
แค่จูบแลกลิ้นก็ทำชีวิตซีวอนเป๋ไปครึ่งวันแล้ว!
"ยังไงฉันก็ไม่ยอมหรอก" ร่างสูงยืนยันหนักเเน่น เเค่เพียงเห้นเเววตาที่ดูจริงจังมากกว่าครั้งไหนๆของฮยอกเเจ ความรู้สึกกลัวมันก็ตีขึ้นมาเเล้ว
" อย่าให้เราโมโหได้ไหม"
"เเต่ฉันหวงฮยอกเเจนะ.."
TBC
- Forth-
“เฮ่ย! เชว! ไอ้บ้า ไหนว่าไปหาอาจารย์ที่คณะแล้วออกประตูใหญ่ทำไม!!”
“กลับมารับเราเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“เชว!!!”
เสียงโหวกเหวกโวยวายหน้าคณะทำเอาคยูฮยอนที่อ่านหนังสืออยู่ต้องหันไปมอง แล้วก็แทบตกใจเมื่อเห็นคนตัวเล็กกำลังฟัดเหวี่ยงกับลมอยู่ วันนี้คยูฮยอนไม่ได้ตามไปแอบมองแถวคณะเศรษฐศาสตร์เพราะ..อะไรบางอย่าง แต่กลับได้เจออีฮยอกแจที่หน้าคณะตัวเองเสียแทน
มือขาวปิดหนังสือตัวเอง ก่อนจะใช้ความกล้าเดินไปหาฮยอกแจ
“เอ่อ...”
“...........” ฮยอกแจตวัดหันไปมองคนที่ทักด้านหลัง เจอตาแว่นโรคจิตทำท่าเงอะๆเงิ่นๆใส่ ทำเอาร่างเล็กอยากหวีดร้อง อารมณ์เสียมากขึ้นเป็นเท่าเดิม ทำไมวันนี้มีแต่คนขัดใจอีฮยอกแจ!
“คุณฮยอกแจมาทำอะไรแถมนี้ครับ”
“ก็ไอ้เชวมันมาทิ้งไว้น่ะสิ สงสัยนัดสาวที่ไหนไว้อีกแล้ว กลับบ้านเมื่อไหร่ตายแน่!”
ชื่อเชวซีวอนทำเอาคยูฮยอนรู้สึกหน้าร้อนผ่าว ความแดงแร่นลิ้วไปทั่วเพียงแค่นึกถึงเรื่องเมื่อเช้า และ..จูบนั่น คยูฮยอนทำได้เพียงแค่เดินหนีกลับมานั่งมึนงงกับตัวเองแล้วเข้าเรียนต่อเพื่อ ลืม ทั้งที่ถูกกระทำแบบอุกอาจ ..
“แล้วเราจะกลับยังไง??” เหมือนรำพึงกับตัวเองมากกว่า เพราะใบหน้าหวานหันไปอีกทาง
“กะ..กลับกับผมไหม”
“ไม่เอา ไม่นั่งรถเมล์แล้ว ทั้งอึดอัดทั้งร้อน “ ฮยอกแจรีบปฎิเสธ ด้วยเมื่อวานไอ้การนั่งรถเมล์มันไม่ได้น่าพิสมัยสักนิด แถม..โจวคยูอยอนจะปวดมือเปล่าๆที่ต้องมานั่งพัดให้ฮยอกแจตลอดทาง
“งั้นจะเดินกลับไหมครับ”
“บ้ารึไง = =”
คยูฮยอนยืนงงอย่างไม่รู้จะทำยังไงดีเมื่อฮอยกแจเฉย เขาจึงจำต้องเฉยด้วย เห็นใบหน้าหงุดหงิดของฮยอกแจแล้วเขาทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ต่างคนต่างจ้องกันจนเห้นฮยอกแจถอนลมหายใจออกมาแรงๆนั่นแหละ
“ไปโบกแท็กซี่ให้เราหน่อย”
ร่างสูงขยับแว่น พยักหน้า แล้วคิดว่าจะหันหลังไปเอาหนังสือที่โต๊ะก่อนไปเรียก โดยไม่รู้ว่าร่างเล็กเดินตามเพื่อจะไปหาที่นั่งรอ แต่อยู่ๆก็เกิดอาการเปลี่ยนใจด้วยกลัวคุณฮยอกแจรอนาน จึงหันหลังกลับฉับ คนเดินหน้ากับหันหลังไม่ระวังทั้งคู่ สุดท้ายก็ชนกันจังๆ
“โอ๊ย เจ็บอีกแล้ว” ร่างเล็กโอดโอยทันทีเมื่อศีรษะโขกกับอกร่างสูง แถมตัวเองยังหงายหลังล้มไปหัวเกือบกระแทกพื้นดีที่คยูฮยอนล้มตามลงมาเอามือ รองศีรษะไว้ได้ก่อน ไม่งั้นงานนี้มีเลือด
“ขอโทษครับคุณฮยอกแจ!”
คยูฮยอนรีบเอ่ยอย่างรู้สึกผิด แต่พอรู้ตัวอีกทีก็นอนเกยกันแล้ว ใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงคืบทำเอาร่างสูงกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก ฮยอกแจเองพอมองคนที่ขอโทษก็ต้องตกใจที่อยู่ใกล้กันขนาดนี้ ..แถมทุกอย่างราวกับหยุดนิ่งเมื่อคยูฮยอนไม่คิดจะขยับตัวออก
“ระ..เราจะลุก”
“.........”
ใบหน้าขาวใส ริมฝีปากสีแดงหวาน ทำเอาคยูฮยอนเผลอจ้องมองจนไม่ทันได้ยินคำท้วงนั่น ในหัวตอนนี้มีเพียงแค่คำพูดของซีวอนที่พูดกับตัวเองเมื่อเช้า ... “วันนี้นายต้องจูบฮยอกแจ”
คยูฮยอนค่อยๆ ก้มลงใกล้เข้าไปที่ใบหวาน ...นัยน์ตาที่ตอนนี้โฟกัสเพียงแค่ปากอิ่มแดงจัดตรงหน้าเท่านั้น
และกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็รู้สึกถึงสัมผัสบางเบาที่ปากของตนเอง....
.
.
.
.
.
“อ๊ากกกกกกกกก” เสียงใสร้องลั่นดังก่อนจะผลักคนบนตัวออกอย่างสุดชีวิต ฮยอกแจลุกมองคนตรงหน้าคำด่ามันแล่นขึ้นมาเต็มไปหมดซะจนไม่รู้จะเลือกคำไหน จึงได้แต่ยืนหอบหนักๆ ผิดกับอีกคนที่ค่อยๆลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าจนฮยอกแจนึกขัดใจ
“นี่กล้าดียังไงมาจูบเราห๊า! ไอ้โรคจิต” ไม่ทันให้คยูฮยอนได้พูดอะไรร่างเล็กก็เดินประชิดเข้าไปหาก่อนจะกระชากคอเสื้อแรงๆ
“ผะ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“พูดมาได้ยังไงว่าไม่ได้ตั้งใจน่ะ เจ้าทึ่ม!” หนอย...มาจูบเขาแล้วยังบอกไม่ได้ตั้งใจอีก นี่มันหยามหน้าเขาชัดๆ!
มือเรียวเขย่าคยูฮยอนจนหัวสั่นหัวคลอน แว่นที่ใส่อยู่ร่งลงกับพื้น และความไม่ระวังฮยอกแจจึงเผลอเตะซะกระเด็นไปกลางถนนเล็กๆของมหาลัยก่อนจะตาม ด้วยรถที่ขับมาเหยียบซ้ำ..
“.......” ร่างเล็กออกอาการตกใจ เมื่อทำของสำคัญของคนตรงหน้าพัง คยูฮยอนเองก็ตกใจมองสภาพแว่นที่ละเอียดยับไม่มีชิ้นดี ต่างคนต่างอึ้ง คนปากเก่งอย่างฮยอกแจเงียบสนิท ไม่ได้ถึงขนาดอยากให้แว่นนายโรคจิตพังหรอกนะ
“ระ..เราจะซื้อใช้ให้”
“ไม่เป็นไรครับ”
“แต่..”
“ไม่เป็นไรจริงๆครับ”
ไม่เป็นไร?แต่ตาละห้อยเชียวนะ!! ร่างเล็กกัดริมฝีปากแน่นความรู้สึกผิดถาโถมมาใส่ แต่คนที่ถูกกระทำกลับเงียบและบอกไม่เป็นไร จะให้อีฮยอกแจคนนี้ทำยังไงล่ะ ..ความรู้สึกแบบนี้อีฮยอกแจไม่ชอบเลยสักนิด ไม่ได้อยากทำเเว่นหมอนั่นเเตกจริงๆนะ..
……….
…………..
………………….
ร่างเล็กเดินหน้าตาเซ็งๆเข้ามาในบ้าน วันนี้ได้กลับแท็กซี่อย่างที่ต้องการ แต่ที่ไม่ต้องการคือไอ้อารมณ์แปรปรวนของตัวเอง มันตีกันให้วุ่นไปหมด โจวคยูฮยอนไมได้ขอโทษเรื่องจูบ ไม่ได้รั่งรถมากับฮยอกแจ เพียงแค่ส่งขึ้นรถเท่านั้น หมอนั่น..บ้าไปแล้วรึไง
“เชวอยู่ไหน” ถามเสียงห้วนใส่คนที่ออกมาต้อนรับ แต่ดูท่าว่าคุณแม่บ้านจะชินเสียแล้วกับคุณหนูคนเล็กคนนี้ของบ้าน นางยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดู แน่นอน ก่อนจะเข้าไปถือกระเป๋าให้ฮยอกแจ ก็คุณซีวอนกลับมาก่อนอย่างนี้คงต้องมีเรื่องอะไรกันมาแน่เชียว
“คุณซีวอนอยู่บนห้องค่ะ”
“กกสาวอยู่ล่ะซิ”เสียงใสจีบปากจีบคอพูดอย่างรู้ทัน
“เปล่าหรอกค่ะ เห็นบ่นว่าไม่ค่อยสบายเท่าไร ดิฉันเลยเอายาขึ้นไปให้สงสัยคงหลับไปแล้วน่ะค่ะ”
แปลก...... คำคำเดียวที่ผุดดขึ้นมาใสสมองของฮยอกแจ ก็ร้อยวันพันปีเชวของเขาเคยไม่สบายกันที่ไหนออกจะถึกซะขนาดนั้น จะมีแต่เขามากกว่าที่ไม่สบายบ่อยๆ ร่างเล็กพยักหน้ารับเบาๆเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่ได้ว่า อะไรต่อ
ร่างเล็กเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของซีวอน มือเรียวยกขึ้นเตรียมจะเคาะห้อง หากแต่ก็ชะงักเอาไว้ก่อนเพราะถ้าเชวไม่สบายจริงๆ เขาก็ไม่อยากจะเข้าไปกวนหรอก อย่างน้อยอี ฮยอกแจก็ใจดีในวันที่เชวไม่สบายหรอกนะ!
.
.
.
ส่วนคนที่คิดว่าหลับอยู่นั้นตอนนี้กำลังนอนเอาแขนกายหน้าผากคิดอะไรบางอย่าง
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็มาหาร่างสูงที่ห้องพอก้าวเท้าเข้าไปใกล้ก็นึก ขึ้นมาได้ว่ากำลังโกรธเชวเรื่องที่ผลักไสฮยอกแจออกมาจากรถ อยากจะอาละวาดสะเทือนทั้งบ้าน แต่พอมองหน้าซีวอนตอนนี้แล้ว...แปลกเกินไป ทำหน้าครุ่นคิดอะไรแบบนั้น หรือว่าไม่สบายจริงๆ
“เชว”
“ฮยอกแจ ..มาแล้วหรอ” ร่างสูงเอามืออกจากหน้าผากเหมือนกับรอรับการแผลงฤทธิ์จากร่างเล็กเพราะสิ่ง ที่เขาทำเมื่อตอนบ่าย แต่ฮยอกแจกลับนิ่งมองเฉย
“ไม่สบายจริงๆหรอ ไม่ได้หลอกเราใช่ไหม”
“..........”
“ที่แท้ที่ไล่เราลงจากรถเพราะไม่อยากให้เราติดหวัดใช่ไหม”
“.........” ซีวอนอยากจะปฎิเสธว่าไม่ใช่ เขาอยากเปิดทางให้คยูฮยอนทำคะแนนมากกว่า แต่พอคิดดูแล้วปล่อยเลยตามเลยดีที่สุด ให้คิดซะว่ากลัวติดหวัด..กูจะได้ไม่ซวยทีหลัง - -
ใบหน้าหล่อพยักหน้า..
ผลที่ได้ตามมาคืออีฮยอกแจก้าวเดินเข้ามากอดเขาไว้อย่างทุลักทุเล
“เราจะกอดเชว”
“ก็กอดอยู่นี่ไง” ร่างสูงยิ้มขำ มือเรียวพยายามจะโอบตัวให้ได้ทั้งตัว แต่อีฮยอกแจขนาดตัวเล็กกว่าเขาเยอะโอบยังไงก็ไม่หมด ..สุดท้ายซีวอนเลยเป็นฝ่ายดึงร่างเล็กลงมานอนกอดเสียแทน
“อุ่นไหม ไม่สบายตรงไหนบอกเราสิ”
“ฮยอกแจไม่ใช่หมอสักหน่อย .....แค่กอดของฮยอกแจฉันก็แทบหายเป็นปลิดทิ้งแล้ว” เอ่ยเอาใจจนร่างเล็กยิ้มกว้าง
“วันนี้..กลับยังไงหรอ”
ซีวอนถามถึงสิ่งที่อยากรู้ ความคืบหน้าของฮยอกแจกับคยูฮยอนด้วยฝีมือการปูทางของซีวอนเอง ถ้ามันไม่มีอะไรพัฒนาแสดงว่าคยูฮยอนต้องปรับปรุงตัวเองแล้วล่ะ แต่ก็นะ..แม้แต่จูบเจ้านั่นยังไม่เคย
“นั่งแท็กซี่มา นายโรตจิตเรียกรถให้”
“แค่เรียก?”
“จูบกันด้วย...” เพราะไม่เคยปิดบังซีวอนมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ฮยอกแจก็เล่าให้พี่ชายคนนี้ฟังเสมอเพราะฉะนั้นมันจึงไม่ใช่ความลับ
“หะ!! จูบแล้ว”
“อืม..แต่ไม่ได้จูบแบบนั้นนะ! แค่แตะปากเหมือนที่เราชอบทำกับซีวอนบ่อยๆแค่นั้นเอง” เอ่ยจบร่างเล็กก็สาธิตให้ดูด้วยการยืดตัวขึ้นไปใช้ริมฝีปากตัวเองแตะกับริม ฝีปากซีวอนอย่างแผ่วเบา มองจ้องตาใกล้ๆก่อนจะแนบริมฝีปากลงไปอีกครั้งเพียงเสี้ยววินาที
“จูบกับเชวมีความสุขกว่า”
“ฮยอกแจน่า..” มือแกร่งขยี้หัวร่างเล็กด้วยความเอ็นดู ฮยอกแจขี้เล่นแบบนี้กับเขาแค่คนเดียวเท่านั้นถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่นจะแข็ง กร้าว ขี้โวยวายทันทีเลย เออ..เวลาไม่ดื้อไม่เหวี่ยงก็น่ารักแบบนี้แหละ เสียอย่างเดียวนานๆมันจะมาครั้ง = =
ส่วนคนที่ซีวอนสอนจูบไปเมื่อเช้า ..พอนึกถึงก็ต้องแอบส่ายหน้า
ขนาดสอนขนาดนั้นไปแล้วก็ยังจูบฮยอกแจแบบเด็กอนุบาลอีก..ไร้เดียงสาจนไม่น่าเป็นผู้ชายเลยนะโจวคยูฮยอน..
“เชว”
“หืม?”
.
.
.
.
.
.
.
“เฮ่ย! ห้าม! ห้าม! ห้าม!” เสียงทุ้มเอ่ยลอกแบบประโยคที่ฮยอกแจพูดกับเขาเมื่อวานก่อนโดยไม่รู้ตัว แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือเขาหมายความอย่างที่พูดจริงๆ
"ฉันไม่ยอมหรอก!"
ก็อยู่ๆฮยอกแจก็บอกว่ารู้สึกชอบอาจารย์ทงเฮที่เพิ่งเจอวันนี้ อยากได้ อยากจีบและชอบ แล้วถามเขาว่าทำยังไงถึงจะได้อาจารย์ทงเฮมาครอง - - ที่เข้าไปหาตอนเลิกคลาสหาเรื่องให้เขาสอนเพราะอยากอยู่ใกล้ ถึงจะถูกเขาเมินเฉย ทำให้โกรธ .. แต่พอกลับมาคิดแล้วกลับรู้สึกประทับใจเสียจนต้องเอ่ยขอให้ซีวอนช่วย
อ่า...ทำไมพอรู้ว่าฮยอกแจกำลังชอบใครคนอื่นมันรู้สึกแปลกๆชอบกล
“มีสิทธิห้ามเราได้ด้วยรึไงเชว ”
“ทำไมฉันจะห้ามไม่ได้” เขาก็หวงเจ้าตัวแสบเป็นเหมือนกันนะ!
“ก็เพราะเชวคือเชวไง”
“ก็ที่ฮยอกแจยังห้ามฉันได้เลยนี่”
“ก็เพราะเราคือ อีฮยอกแจ”
“แต่ฮยอกแจเพิ่งเจอเขาวันนี้วันแรก จะไปชอบเขาได้ไง รากเหง้าเขาก็ไม่รู้ บ้านอยู่ไหนก็ไม่รู้ ไม่ต้องชอบๆ ฉันไม่อนุญาต” ซีวอนยืนกรานดันตัวออกห่าง ส่งสายตาบังคับร่างเล็ก แต่คนอย่างอีฮยอกแจน่ะหรือจะแคร์ถ้าบอกว่าชอบยังไงก็เอาอาจารย์ทงเฮเป็นแฟน ให้ได้!
“แล้วคยูฮยอนล่ะ! นายโรคจิตของฮยอกแจไง”
ซีวอนรีบยกชื่อคนได้สัมผัสริมฝีปากฮยอกแจมาสดๆร้อนๆ มาเพื่อค้านความคิดเป็นเด็กเอาแต่ใจของร่างเล็ก ไม่ใช่อยากเอาอะไร อยากได้อะไรต้องได้ทุกอย่างหรอกนะ
“นายโรคจิตไม่ใช่ของเราซักหน่อย ซีวอนอยากได้ก็เอาไปสิ”
หะ!! ให้เอากับโจวคยูฮยอน!! ?
แค่จูบแลกลิ้นก็ทำชีวิตซีวอนเป๋ไปครึ่งวันแล้ว!
"ยังไงฉันก็ไม่ยอมหรอก" ร่างสูงยืนยันหนักเเน่น เเค่เพียงเห้นเเววตาที่ดูจริงจังมากกว่าครั้งไหนๆของฮยอกเเจ ความรู้สึกกลัวมันก็ตีขึ้นมาเเล้ว
" อย่าให้เราโมโหได้ไหม"
"เเต่ฉันหวงฮยอกเเจนะ.."
TBC
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น