คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : :: OH! My Siwon :: VI END
คยูฮยอนหลับไปทั้งน้ำตา เขาเป็นคนปฎิเสธซีวอนเองแต่เขากำลังเจ็บเอง แค่เห็นสภาพซีวอนใจคยูฮยอนก็แทบอ่อนยวบแล้ว เมื่อคืนหลังจากเขาปิดประตู เขาแอบเปิดออกไปอีกครั้งตอนตีสาม...และซีวอนก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม ที่หน้าประตูห้องเขา อยากเข้าไปหาแต่ทุกอย่างมันมีบาดแผลไปหมดแล้ว
ร่างโปร่งลุกขึ้นแต่งตัวอย่างคนเหม่อลอย เพียงแค่หวังลึกๆว่าเปิดประตูออกจะเจอ...แต่คราวนี้มีเพียงความว่างเปล่า
“นั่นสินะ.. คงกลับไปแล้ว”
ไม่รู้ตัวเลยว่ามันคือความผิดหวังลึกๆ หรือเพราะหวังมากไป ในเมื่อเป็นคนออกปากบอกปัดเอง ทุกอย่างคงจบแล้วจริงๆ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินไปข้างหน้าต่อ ตัดสินใจแล้วว่าจะหางานทำเสียที...ถ้ายังอยู่แบบนี้ ความรู้สึกเดิมมันก็จะเอาแต่ทำร้าย
“สวัสดีครับ” เขายิ้มบางๆทักทายพี่ยามเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูพี่ยามจะยุ่งๆเพราะต้องช่วยขนของอะไรมากมายไม่รู้ มีรถส่งของและคนที่คอยขนขึ้นบันได
“มีคนย้ายมาใหม่หรอครับ” คยูฮยอนถามตามมารยาท
“ครับ เพิ่งย้ายมาเมื่อเช้า”
“อ่า..ยุ่งแย่เลยนะครับ”
เขารับฟังเพื่อให้เป็นบทสนทนาสั้นๆก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาหยุดเท้าลงเพื่อมองท้องฟ้า ถ้าฟ้าโปร่งเขาจะใช้วิธีเหมือนทุกครั้ง แต่พอมองเห็นฟ้าครึ้มๆแล้ว ปลายเท้าจึงเบนไปทางป้ายรถเมล์แทน คยูฮยอนคิดว่าจะไปสมัครบริษัทเล็กๆ หรือถ้าหาไม่ได้จริงๆคงต้องไปสมัครพวกร้านอาหารก่อน แค่ทำเล็กๆน้อยๆให้พออยู่ได้เท่านั้น
ระหว่างอยู่บนรถเมล์ทงเฮโทรเข้ามาหา เขาถามเรื่องซีวอนแต่ทงเฮยืนยันว่าไม่ได้บอกกับซีวอนว่าคยูฮยอนอยู่ที่ไหน ร่างโปร่งรับคำอย่างเข้าใจเขาเชื่อใจพี่ชายว่าไม่มีทางผิดคำพูด ถึงจะไม่รู้ว่าซีวอนตามมาที่นี่ถูกได้ยังไงแต่ตอนนี้เขาไม่อยากรู้แล้ว ทงเฮทิ้งคำพูดไว้เพียงสั้นๆก่อนจะวางสายไป
“ความรักมันไม่ได้มาหาเราง่ายๆนะคยูฮยอน แค่เพียงลองพยายามก่อน ถ้ามันถึงที่สุดจริงๆและมันไม่ไหวแล้ว เราค่อยปล่อยมือจากมันก็ยังไม่สาย”
แค่ลองพยายาม แล้วขีดสุดความพยายามมันอยู่ตรงไหน...
+..+..+ Oh! My Siwon +..+..+
คยูฮยอนตัดสินใจสมัครงานที่ร้านอาหารเล็กๆ โชคดีที่เขาได้งานที่นี่ ไม่ได้ไกลจากห้องพักมากนัก พรุ่งนี้เขาจะเริ่มงานวันแรกแต่เช้า แวะซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อแค่นิดหน่อยแล้วตั้งใจจะกลับห้องเลย บางทีเมื่อคืนอาจจะนอนน้อยเกินไปตอนนี้ถึงได้รู้สึกปวดหัวตุบๆ ร่างโปร่งตรงดิ่งขึ้นห้อง อาจจะแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นพี่ยามมีขนมมากมายวางกองบนโต๊ะ แถมยิ้มให้เขาก่อน
“กลับเร็วนะครับคุณคยูฮยอน”
“พรุ่งนี้จะทำงานแล้วครับ เลยกลับมาเตรียมตัวสงสัยวันนี้มีคนใจดีเอาขนมมาให้พี่แน่เลยครับ”เอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้ม
“ครับ คุณคนที่เข้ามาเช่าห้องใหม่ซื้อมาขอบคุณที่ช่วยขนของน่ะครับ”
“ใจดีจัง..”
“อ่อ นั่นไงครับ เดินลงมาพอดี” พี่ยามชี้ไปยังใครบางคนที่กำลังเดินลงบันไดมา คยูฮยอนมองตามก่อนจะยิ้มค้างเมื่อเห็นเขาคนนั้นเป็นใคร
.....คุณซีวอน
“นั่นแหละครับ ใจดีมากเลย”
ร่างสูงที่คุ้นตาเดินมาทางทั้งคู่ ในชั่วแวบแรกซีวอนชะงักเล็กน้อยก่อนจะตรงมาหาคยูฮยอน เหมือนจะโดยสัณชาตญาณที่คยูฮยอนเบี่ยงตัวหนีและเตรียมเดินสวนขึ้นบันไดเพื่อกลับห้องตัวเอง ความรู้สึกตอนนี้บรรยายไม่ถูกหรอก...ซีวอนเองก็ไม่ได้รั้งไว้ แต่เดินตามขึ้นไปห่างๆ
“ฉันย้ายมาเช่าห้องที่นี่”
“..........”
“คยูฮยอนน่า..” ซีวอนยังพูดไปเดินตามไปแต่อีกคนยังคงเงียบ
จนถึงห้องคยูฮยอนรีบเปิดประตูออกเพื่อเข้าไปแต่มือแกร่งยังรั้งไว้ ไม่ยอมให้ปิดประตู คยูฮยอนเผลอหันมาค้อนขวับก่อนจะก้มหน้าพยายามออกแรงดันประตู เขา ไม่พร้อมคุย...ได้โปรดอย่ามาทำให้คยูฮยอนหวั่นไหวในช่วงเวลาที่กำลังอ่อนแอแบบนี้
“ทำแบบนี้ทำไมครับ...”
“........”
“ต้องการอะไร ทำไมต้องลงทุนมาทำอะไรขนาดนี้” เมื่อยื้อประตูไม่สำเร็จจึงปล่อยให้คนตัวโตสอดแทรกตัวเข้าไป น้ำเสียงที่ถามพยายามควบคุมให้นิ่งที่สุดแล้ว
“ผมน่ะไม่มีอะไรให้คุณซีวอนอีกแล้ว อย่าทำอะไรแบบนี้เลย”
“ฉันแค่ต้องการคยูฮยอนกลับมา”
คยูฮยอนไม่รู้ตัวว่าเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่งนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ มือที่ลูบหลัง จมูกที่ฝังลงที่ซอกคอขาว สัมผัสที่คุ้นเคยและไม่เคยลืม...แต่มันแค่อดีต
“แล้วผมต้องทำตามทุกอย่างที่คุณซีวอนบอกงั้นหรอครับ”
“คยูฮยอนน่า”
“ผมไม่คิดว่ามันจะง่ายเหมือนเดิมอีกแล้ว คุณซีวอนยัดเยียดความสำส่อนเรื่องผมกับคุณคิบอมให้กับผม ส่วนลึกๆคุณซีวอนเองก็คงไม่ไว้ใจผมถ้าเพียงแค่เชื่อผมสักนิด ไอ้คำกล่าวหาพวกนั้นมันคงไม่เกิด....”
เสียงเงียบไปแล้ว ถูกลิดรอนคำพูดไปแล้ว
แต่จูบแค่นี้ไม่ทำให้น้ำตาคยูฮยอนเลิกไหลได้หรอก...
“ฉันขอโทษ...”
“ขอโอกาสให้ฉันอีกครั้งได้ไหม”
“มันคือความผิดพลาดของฉัน มันคือความผิดพลาดครั้งแรกของเรา ฉันไม่เคยคิดว่าคยูฮยอนปันใจแต่ฉันกลัว ฉันหวง ในใจฉันมีแต่คยูฮยอน ฉันไม่เคยคิดมอง
คยูฮยอนในแง่ร้าย...แต่ตอนนั้นอารมณ์มันเหนือทุกอย่าง”
“แต่ฉันสัญญา ฉันจะพยายามใจเย็นจะค่อยๆปรับตัวเอง แค่เราลองมาพยายามด้วยกันอีกครั้งเถอะนะ...”
“.................”
“หนึ่งเดือนที่ฉันอยู่โดยไม่มีนาย มันเป็นบทลงโทษที่ทรมานจนฉันแทบจะขาดใจตายอยู่แล้ว”
“คูณซีวอน..”
“อภัยให้ฉันเถอะนะ”
“ผม..”
“เราสองคนยังรักกันไม่ใช่หรอ....”
คยูฮยอนปล่อยให้น้ำตาเปรอะเสื้อที่อกซีวอน ทำไมจะไม่รัก ทำไมจะไม่เสียใจ แต่ความกลัวยังมีอิทธิพลกับคยูฮยอน คุณซีวอนที่น่ากลัวในตอนนั้น คยูฮยอนไม่ชอบ ไม่ต้องการเห็นมัน และคิดว่าไม่ต้องการจะกลับไปแต่ทำไมต้องมาขอร้องกันแบบนี้ด้วย
“ผมไม่ได้อยากได้คำอธิบาย... ” เสียงอู้อี้ติดจะสะอื้น ทำเอาซีวอนกระชับอ้อมกอดแน่น
“ถ้าไม่ต้องการคำอธิบาย งั้นให้ฉันแสดงให้คยูฮยอนเห็นด้วยการกระทำไหม...แค่เรากลับไปอยู่ด้วยกัน...”
“ฉันรู้แล้วว่าระหว่างคยูฮยอนกับคิมคิบอมไม่ได้มีอะไรกัน ฉันมันบ้าไปเอง”
“................”
“ถ้าคยูฮยอนกลับไป ฉันจะให้คยูฮยอนมาทำงานกับฉันแล้วฉันจะพยายามทำงานให้น้อยลงเราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น ให้เราได้พูดคุย ได้ลองทำความเข้าใจกันมากขึ้น”
“ได้โปรด...”
“...............”
“เรามาลองกันอีกครั้งเถอะนะ ฉันอยากพิสูจน์ให้คยูฮยอนได้เห็น”
“ลองเดินด้วยกันอีกครั้ง....ให้ฉันได้แก้ตัวนะ”
“แค่สักครั้งนะ...คยูฮยอน ถ้ามันซ้ำรอยเดิมอีกครั้งฉันสัญญาว่าจะไม่รั้งคยูฮยอนไว้ให้คยูฮยอนร้องไห้อีกเลย” ทำไมต้องมาต้อนให้เขาจนมุมด้วยคำพูดแบบนี้
“คุณซีวอนกลับไปก่อนเถอะครับ ผมไม่อยากกลับไป ผมไม่พร้อม”
“ผมแค่รู้สึกว่าเรากำลังจะกลับไปสู่ความรู้สึกเดิมๆ...และมันก็มีความรู้แบบนั้นที่ทำให้ผมรู้สึกแย่อยู่ด้วย...ขอโทษนะครับ”
ร่างโปร่งดันตัวออกห่าง เช็ดน้ำตาตัวเอง ดวงตาบวมช้ำ ริมฝีปากแดงก่ำ พยายามหันหลังให้ซีวอน ถ้าจ้องตาตอนนี้ไม่อยากคิดเลยว่าตัวเองจะเดินตามซีวอนออกไปไหม เกลียดที่ตัวเองไม่เข้มแข็งจนเป็นแบบนี้
“ฉันรักคยูฮยอน แค่คยูฮอยนเท่านั้น...คยูฮยอนจะเป็นคนเดียวที่ฉันจะใช้ชีวิตอยู่ด้วย”
“ต่อให้ไล่แค่ไหน ฉันก็จะตามคยูฮยอนอยู่ดี”
+..+..+ Oh! My Siwon +..+..+
เสียงเปิดปิดประตูดังขึ้น ซีวอนออกไปแล้ว...เขาหลับตาลงช้าๆ อยู่ๆหัวใจก็กลับมาเต้นแรงอีกครั้งพร้อมกับคำพูดของของทงเฮแวบเข้ามาในความคิด
...ในเมื่อมันยังไม่ถึงที่สุด ทำไมจะไม่ลองพยายามกันอีกครั้งล่ะ....
คยูฮยอนควรเชื่อคำพูดของพี่ชายไหม หรือปล่อยให้เวลาเป็นตัวตัดสินทุกอย่างเอง...แต่พอได้เจอหน้าซีวอน คยูฮยอนก็รู้ตัวแล้วว่าซีวอนมีอิทธิพลต่อหัวใจของเขามากเหลือเกิน ร่างโปร่งถอนหายใจออกมาพร้อมกับเปลือกตาที่ปิดสนิท
...แต่ทั้งที่คิดว่าตอนนี้อยู่คนเดียวในห้องและอีกคนเดินออกไปแล้ว
ริมฝีปากกลับรู้สึกอุ่นร้อนขึ้นมา....
คุณซีวอนเดินกลับมาอีกครั้ง..
“วันแรกที่ฉันจูบคยูฮยอนคือวันแรกที่ฉันคิดว่าฉันตกหลุมรักคยูฮยอนเข้าแล้ว”
“...และวันนี้ ตอนนี้ มันคือจูบแรกของเราอีกครั้ง....”
“.......................”
“ถ้าคยูฮยอนยังไม่ให้อภัยฉัน ก็ขอร้องว่าอย่าหนีฉันไปไหนอีกเลยนะ”
คำพูดที่อบอุ่น ไม่ได้เร่งเร้า ไม่ใช่การบังคับ ทำให้คนที่ยืนหลับตานิ่งน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง ปลายเท้าซีวอนค่อยๆถอยห่างออกไปก่อนจะมีเสียงปิดประตูตามหลังมา...คุณซีวอนร้ายกาจเกินไป...รู้ใช่ไหมว่าถ้าอ่อนโยนแล้วคยูฮยอนจะหัวใจอ่อนปวกเปียกขนาดนี้
แต่ซีวอนคงรู้ว่าคยูฮยอนยอมให้อภัยตั้งแต่ซีวอนเอ่ยคำว่า ‘ขอโทษ’
...แล้วความรักก็ยังเป็นเรื่องที่คยูฮยอนไม่มีวันเข้าใจมันง่ายๆ
สิ่งเดียวที่คยูฮยอนเข้าใจที่สุดคือ ไม่ว่าจะหนีไปไกลแค่ไหนคยูฮยอนก็ยังรักผู้ชายคนนั้นมากกว่ารักตัวเองอยู่ดี...
ในเมื่อซีวอนคิดจะพยายามขนาดนี้....ก็ได้ คยูฮยอนจะลองยอมเชื่อคำพูดของพี่ทงเฮก็ได้.....
“พยายามเข้านะครับคุณซีวอน พยายามทำให้ผมกลับมาเชื่อใจคุณซีวอนอีกครั้ง..”
THE END
ไม่คิดว่าจะได้ลงนิยายเรื่องหนึ่งจนจบตอนแต่ก็สามารถทำได้ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นทุกคอมเม้น และคนอ่านทุกๆคนมากค่ะ^_^ เราเป็นคนชอบอ่านนิยาย จากที่ได้อ่านมาหลายๆเรื่องหลายๆคนแต่ง มันทำให้เราประทับใจคนเหล่านั้น พวกเค้าได้สอนอะไรเราหลายๆอย่าง อย่างตอนพิเศษที่ส่วนใหญ่คนแต่งมักจะเอาไว้ในหนังสือให้คนฉะเพาะที่ซื้อเท่านั้นได้มีโอกาสอ่าน
ซึ่งต้องบอกว่าเราก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่สักสี่เดือนที่ผ่านมาเราไม่ได้แต่งนิยายเลยเอาแต่อ่านอย่างเดียว แล้วเรื่องบางเรื่องที่เราได้อ่านและรู้สึกชอบมากๆก็สอนให้เรารู้ว่าถ้าเราจะซื้อนิยายเรื่องหนึ่งคงเป็นเพราะอยากเก็บเล่มนั้นไว้เป็นที่ระลึกแล้วอ่านในครั้งต่อๆไป มากกว่าที่จะซื้อเพราะมีตอนพิเศษอยู่ในนั้น อีกอย่างคนเขียนคนนั้นหรือหลายๆคนที่เราเลือกที่จะอ่านส่วนใหญ่ มักจะลงตอนพิเศษให้คนอ่านได้อ่านกันเลย นั่นเป็นเพราะคนแต่งคนนั้นเค้าอยากแต่งให้คนอ่านจริงๆมากกว่าจะเป็นในเชิงการค้า ทำให้เรารู้สึกอะไรบางอย่าง เพราะฉะนั้นตอนพิเศษที่เราเอาลงไว้ในเล่มอย่างเดียวก็คงจะเอามาลงในนี้ให้ทุกคนได้อ่านกันอย่างครบถ้วนค่ะ^_^ สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เดินทางมาด้ววยกันจนถึงตอนสุดท้ายนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ แล้วจะเอาตอนพิเศษมาลงให้อ่านกันในครั้งหน้าค่ะ
ความคิดเห็น