คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : :: OH! My Siwon :: II
“ขอบคุณมากนะซีวอน พรุ่งนี้ฉันจะรีบไปทำงานแต่เช้าเลย”
ซองมินบอกกับร่างสูงที่อุตส่าห์ลงจากรถมาส่งถึงหน้าบ้าน ถึงแม้จะยังมีละอองฝนนิดหน่อยและซองมินก็บอกตั้งแต่อยู่ในรถแล้วว่าไม่ต้องลงมาส่งแต่ซีวอนก็ยังเป็นสุภาพบุรุษอยู่วันยังค่ำ ต้องรอให้ซองมินเข้าบ้านนั่นแหละถึงจะพอใจ
“เจอกันพรุ่งนี้”
“อืม”คนยิ้มหวานตอบรับ
“แล้ว ปกติซองมินไปทำงานยังไง? แท็กซี่หรอ”
“ไม่หรอก นั่งรถไฟไปแปบเดียวก็ถึง สะดวกดีด้วย “
“ถ้างั้นพรุ่งนี้ฉันแวะรับก่อนไปทำงานก็ได้ ไม่เสียเวลาด้วย ไปถึงพร้อมกันอีกต่างหาก “ ซีวอนเอ่ยอย่างหวังดี เขาหวังดีจริงๆเพราะพรุ่งนี้มีงานอีกมากมายรออยู่ ถ้าเขากับซองมินไปพร้อมกันจะได้เริ่มงานกันเร็วขึ้น
“จะดีหรอ...”
“ดีสิ พรุ่งนี้เจอกัน” ร่างสูงตบบ่าซองมินก่อนจะอ้อมกลับไปขึ้นรถ...ขับออกไป...และเหมือนจะคว้าหัวใจของใครบางคนไปด้วย...
+..+..+ Oh! My Siwon +..+..+
ตลอดทางที่กลับบ้านซีวอนได้แต่คิดวางแผนในใจว่าพรุ่งนี้เขาจะรีบทำงานให้เสร็จเร็วๆแล้วชวนคยูฮยอนไปกินข้าวนอกบ้านด้วยกัน อาจเป็นเพราะวันนี้ได้ไปกินข้าวกับซองมินทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น แน่ล่ะครั้งสุดท้ายที่กินข้าวเย็นนอกบ้านตอนไหนเขาเองก็แทบจะจำไม่ได้ แล้วลองคิดดูว่าถ้าได้ไปกับคยูฮยอนจะดีแค่ไหนกัน
แต่พอกลับมาถึงบ้านก็ต้องเหลือบมองแม่บ้านที่ก้มหน้าก้มตาถูบ้านเพราะพื้นเปียกซ่กเป็นทาง ซีวอนขมวดคิ้วก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อทำลายข้อสงสัยของตัวเอง
“ทำไมเปียกแบบนี้”
“คุณซีวอนกลับมาแล้วหรอคะ” แม่บ้านตกใจเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้ารีบเช็ดให้สะอาด ด้วยกลัวคุณซีวอนตำหนิว่ากลับมาบ้านยังสกปรกอยู่เลย
“ถามว่าทำไมเปียก? ฝนสาดหรือ?”
“คือ...คุณคยูฮยอนน่ะค่ะกลับมาตัวเปียกทั้งตัวเลย วิ่งขึ้นข้างบนไปแล้ว แล้ว...คือป้ากำลังจะเช็ดแต่คุณฮยอกแจกับคุณทงเฮแวะมาก่อนน่ะค่ะ เลยเพิ่งมาเช็ด
ขอโทษนะคะที่บกพร่อง”
“ผมไม่ได้ว่าป้าซะหน่อย”
ซีวอนรีบขึ้นไปด้านบนเพื่อดูคยูฮยอน พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอคนรักนอนห่มผ้า หน้าซีดแถมเครื่องปรับอากาศยังปิดสนิทอีก ร่างสูงจัดการสาวเท้าไปนั่งข้างเตียงก่อนจะเขย่าเรียกคยูฮยอนเบาๆ คนที่นอนอยู่ปรือตาขึ้นมาช้าๆ พอเห็นว่าเป็นซีวอนก็ระบายยิ้มออกมาบนใบหน้า
“กลับมาแล้วหรอครับ..”
“ตากฝนรึไง ทำไมไม่หาที่หลบล่ะแล้วดูสิหน้าซีดเชียว”ซีวอนใช้มือแตะหน้าผาก แตะตัวคยูฮยอน
“...............”
“เฮ่ย ตัวรุมๆด้วย” เสียงทุ้มร้องออกมาด้วยความตกใจ แววว่าคยูฮยอนจะป่วยลอยมาไกลๆ ครั้งสุดท้ายที่คยูฮยอนป่วยมันตอนหลังจากที่เขาพาไปทะเลเล่นน้ำตอนเย็น เล่นนานไปหน่อย พอตกค่ำคยูฮยอนก็ตัวร้อนป่วยอยู่หลายวันเลย
“ไม่เป็นไรหรอก กินยาไปแล้ว”
“จริง?”
“จริงสิครับ แต่ตอนนี้ขอนอนก่อนนะ ผมเตรียมเสื้อผ้ากับน้ำอุ่นไว้ให้ซีวอนในห้องน้ำแล้ว” พูดทีเสียงแทบไม่มี ยังอุตส่าห์มาทำอะไรให้เขาอีก ร่างสูงส่ายหน้าก่อนจะจูบลงไปที่หหน้าผากแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำ...สงสัยคืนนี้เขาคงไม่ได้นอนแน่ๆ
+..+..+ Oh! My Siwon +..+..+
แล้วก็เป็นอย่างที่เขาคาดไว้ไม่มีผิด คยูฮยอนเป็นไข้ ตัวร้อน แล้วก็เพ้อกระสับกระส่ายทั้งคืน ซีวอนต้องคอยเช็ดตัว คอยเรียกขึ้นมาทานยา บางครั้งก็ต้องกอดปลอบเมื่อเห็นคนรักทำท่าเหมือนฝันร้าย แทบทั้งคืนที่ซีวอนทำทุกอย่างวนไปมา เขาคอยแตะหน้าผากคยูฮยอนบ่อยๆเพื่อรอไข้ลด ถ้าเห็นท่าไม่ดีจะได้โทรตามหมอทัน
จนเกือบรุ่งสางที่คยูฮยอนเริ่มตัวอุ่นขึ้น ซีวอนถึงฟุบหลับไปข้างๆเตียงเพราะความเหนื่อยจากงานทั้งวันและดูแลคยูฮยอนทั้งคืน
“คุณซีวอน...” หลับไปได้แค่แปบเดียว เสียงคยูฮยอนที่เรียกหาเขาทำให้
ร่างสูงผุดลุกขึ้นอีกครั้งทั้งที่นอนไปได้ไม่ถึงชั่วโมง คยูฮยอนไม่ได้รู้สึกตัวแต่เพียงแค่ละเมอออกมา ดวงตาคมเหลือบไปมองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบหกโมงเช้าแล้ว สุดท้ายเลยขึ้นไปนอนบนเตียงก่อนจะดึงร่างโปร่งมากอดแนบอก
“คยูฮยอนอ่า...ถ้าฉันป่วยแทนคยูฮยอนได้ยังจะดีซะกว่า..”
RRRRRrrrrrrrrrrrr
ใครโทรมาตอนเช้ามืดขนาดนี้?
ซีวอนยังตระคองกอดคนรักแล้วใช้มืออีกข้างเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มาดู...
ทงเฮ...พี่ชายคยูฮยอนโทรมา สงสัยก็คงจะรู้เหมือนกันว่าวันนี้จะป่วยเห็นว่าแวะมาที่บ้านเมื่อวานนี่
((คยูฮยอนเป็นไงบ้าง เมื่อวานเปียกฝนคงไม่ได้ป่วยใช่ไหม)) ทงเฮรัวคำถาม ห่วงน้องตอนที่มาเมื่อวานตอนเย็นแล้วเจอคยูฮยอนกลับมาบ้านทั้งที่เปียกขนาดนั้น
“ป่วย”
((.....นายดูแลอยู่ใช่ไหม))
“ไม่น่าถาม”
ซีวอนไม่ได้ตั้งใจจะกวนตีนใดใดแต่สภาพเขาตอนนี้ก็เริ่มเพลียไม่ต่างจากคนป่วยแล้ว ดวงตาคมเริ่มปรือพร้อมจะหลับเต็มทีหากจะตัดสายทงเฮก็คงใจร้ายเกินไป ถ้าไม่ห่วงคงไม่ถ่อโทรมาแต่เช้าขนาดนี้
((ดูแลดีๆล่ะ เดี๋ยวเคลียร์งานที่มหา’ลัยเสร็จฉันจะเข้าไปหาคยูฮยอน))
“อืม แค่นี้นะ”
((เฮ้ เรายังไม่ได้คุยกับชเวเลยนะ!)) เสียงแหลมๆดังแทรกขึ้นมา ทำเอาซีวอนอยากจะวางเสียเดี๋ยวนั้นถ้าเจ้าตัวยุ่งแย่งโทรศัพท์ทงเฮไปคุยเขาจะได้นอนไหม
“ฮยอกแจ..”
((ชเว คยูฮยอนป่วยหรอ)) ร่างเล็กส่งเสียงมาตามสาย
“อืม ป่วย”
((อ๋า งั้นชเวก็อย่าป่วยตามคยูฮยอนแล้วกัน แล้วก็อย่าติดไข้คยูฮยอนเด็ดขาด ไม่งั้นเราจะไม่ไปหาชเวนะ))
“ครับ ฉันน่ะอยากให้ฮยอกแจมาหาจะตายอยู่แล้ว” ร่างสูงพูดประชดแต่แน่นอนฮยอกแจไม่เข้าใจที่เขาสื่อหรอกนอกจากจะทำเสียงหัวเราะชอบใจกับคำตอบของซีวอน
((แต่ความจริงน่ะ ซีวอนต้องโกรธคยูฮยอนด้วยซ้ำ ถ้าคยูฮยอนหายป่วยลงโทษคยูฮยอนด้วย!))
“หืม?”
((เฮ่ย อาจารย์อย่าแย่งโทรศัพท์เราซี~ เราคุยอยู่นะ!...ก็ที่คยูฮยอนป่วยเพราะเมื่อวานไปวิ่งเล่นน้ำฝนกับอีตาคิบอมนั่นไงล่ะ เราไม่ชอบเลย ไม่ชอบๆๆ ต้องบอกให้คยูฮยอนห่างกับหมอนั่นนะ!))
หมายความว่าไง? ไปวิ่งเล่นน้ำฝน?
กับคิบอม??
“ใครบอกฮยอกแจ...” ซีวอนถามเสียงเครียดขึ้นมาทันที
((ก็อีตาคิบอมนั่นแหละ ตอนเราไปถึงเมื่อวานหมอนั่นมาส่งคยูฮยอนที่บ้าน แถมเปียกมาเหมือนกันแล้วก็มาพูดกวนใส่เรา....พอเถอะน่าฮยอกแจ))
เสียงทงเฮแทรกขึ้นมา สักพักก็ตามมาด้วยเสียงโวยวายของฮยอกแจ ที่พยายามจะแย่งโทรศัพท์คืนแต่ตอนนี้เสียงอะไรก็ไม่เข้าหูซีวอนอีกแล้ว เขากดวางโทรศัพท์ก่อนจะก้มลงมองคนในอ้อมกอด
“ใครโทรมาหรอครับ” ร่างโปร่งถามเสียงงัวเงียเมื่อรู้สึกถึงแรงกระชับกอดจนเริ่มเจ็บแต่ซีวอนก็ยังใช้เพียงสายตามองโดยที่คยูฮยอนเดาความหมายไม่ออก
“เอ่อ คุณซีวอนอย่ากอดแน่นสิครับ...ผมเจ็บ”คนป่วยประท้วงจนซีวอนรู้สึกตัวถึงได้คลายอ้อมกอดออกแต่ก็ยังมองคยูฮยอนด้วยสายตาหวาดระแวงเต็มที่
“เมื่อวาน...ใครมาส่ง”
“ครับ?”
“ฉันถามว่าเมื่อวานใครมาส่ง”เสียงเริ่มเข้มขึ้น ทำเอาคนป่วยเริ่มกลัวเล็กน้อย คิบอมในความคิดซีวอนคือคนที่คิดจะมาแย่งแฟนน้องชายเขาและเคยมีเรื่องกันเพราะคยูฮยอนด้วยแน่นอนว่าซีวอนคงไม่มองว่าเป็นมิตร...ร่างโปร่งเริ่มอึกอัก ถ้าพูดออกไปคุณซีวอนต้องโกรธแน่ หรือตอนนี้โกรธไปแล้วก็ไม่รู้..
“คุณ..คิบอมครับ”
“.........”
“คือ.. เมื่อวานเจอคุณคิบอม ก็เลย...เลยมาส่งครับ” ทั้งป่วย ทั้งเสียงแหบ แต่พอท่าทางคนรักดูนิ่งเสียจนเดาทางไม่ถูก คยูฮยอนก็เริ่มรู้สึกไม่ดี
“แล้วก่อนกลับ...ก็ไปวิ่งหยอกล้อกันกลางสายฝนใช่ไหม”
“คุณซีวอน”
ร่างสูงลุกขึ้นยืนทันที ไม่ต้องรอให้คยูฮยอนตอบออกมาแต่ดูจากสายตาและท่าทางตกใจก็พอจะรู้แล้วว่าที่ฮยอกแจมันคือเรื่องจริง ซีวอนแสดงความผิดหวังออกมาชัดเจน ไอ้คิมคิบอมนั้น ไอ้คนที่ครั้งนึงเขาเคยคิดว่ามันมาชอบคยูฮยอน เขาไม่อยากถาม
แต่ที่ทำให้เขารู้สึกแย่คือเขาดูแลคยูฮยอนทั้งคืนทั้งที่เหนื่อยจากงานจนไม่ได้พัก แล้วต้องมารู้เหตุผลทีหลังว่าคยูฮยอนป่วยเพราะผู้ชายคนอื่น มีใครเคยทำกับซีวอนแบบนี้ที่ไหนกัน!!
“เราไม่ได้หยอกล้อกัน ผมกับคุณคิบอม..”
“แค่บอกมาว่าที่ป่วยแบบนี้เพราะมันจริงไหม” ซีวอนถามเสียงเริ่มแข็งขึ้นเรื่อยๆ
“...จริงครับ”
“เหอะ!”
“แต่ผมอธิบายได้นะครับคุ...”
“ที่ฉันอยากรู้มีแค่นี้แหละ ฉันผิดหวังนะคยูฮยอนฉันเอาแต่ทำงาน ไม่เคยวอแว ฉันก็มีแต่นายแต่นี่อะไรในขณะที่ฉันทำงานหนักแทบไม่ได้นอน แต่นายกลับมีเวลาไปทำตัวสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นงั้นหรอ??!! แถมยังเป็นไอ้คิบอมนั่นอีก นายไม่คิดจะบอกเลยด้วยซ้ำ ถ้าฉันไม่รู้จากฮยอกแจเอง”
ซีวอนเริ่มหัวเสีย เขารู้ว่าตอนนี้คยูฮยอนกำลังป่วยและมันดูงี่เง่ามากที่เขามาพูดจาอะไรแบบนี้...แต่ยิ่งเวลามาทำให้เขากับคยูฮยอนห่างกันมากขึ้นเขาก็ยิ่งระแวง ไม่ว่าจะใครก็เถอะ
เขาจำได้ คิมคิบอมเข้าในเกี่ยวข้องกับพวกเขาในฐานะคนรักเก่าของอาจารย์ทงเฮและเขาคิดว่าฮยอกแจกับทงเฮคงจะจัดการปัญหานี้เอง แต่มันจะไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาถ้าไม่มีวันนั้นวันที่เขาเห็นคยูฮยอนอยู่กับไอ้คิบอมอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องอาจารย์ทงเฮ
ภาพที่หมอนั่นกำลังเอามือเท้าคร่อมคยูฮยอนของเขากับผนัง แล้วตอนนั้นจะให้เขาคิดว่าอะไรนอกจากคิบอมกำลังจะปล้ำเมียเขา ฟาดปากกันไปยกนึงคยูฮยอนถึงได้พยามอธิบายว่ามันไม่มีอะไรและเป็นเพราะเขารักคยูฮยอน ตอนนั้นเขาถึงเชื่อใจ
คยูฮยอนแต่คนที่เขาไม่ไว้ใจคือไอ้หมอนั่น เขาถึงสั่งห้ามอย่าให้คยูฮยอนเข้าใกล้มันอีกแล้วยิ่งแยกๆกันทำงานแบบนี้ มันยิ่งยากที่เขาจะรู้ว่าคยูฮยอนไปเจอใครที่ไหนบ้างความระแวงมันก็เพิ่มขึ้นเป็นธรรมดาเพียงแต่ไม่ได้แสดงออกเท่านั้นเอง แล้วนี่อะไร แอบไปเล่นน้ำฝนอยู่กับมัน...โดยที่เขาไม่รู้ อยากให้เขาโมโหเหมือนตอนนั้นงั้นสิ
“ตั้งแต่ตอนนั้นฉันเคยบอกแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับมัน ไม่ได้คิดจะฟังกันเลยใช่ไหมหะ”
“คุณซีวอน..”
“ถามว่าใช่ไหม!!”
ร่างโปร่งเริ่มน้ำตาคลอ เขาไม่ได้คิดอะไรกับคิบอมในความรู้สึกแบบนั้นสักนิดเดียว ไอ้เรื่องเหตุการณ์ตอนนั้นมันเป็นแค่ความเข้าใจผิด แต่ตอนนี้สิ่งที่ซีวอนพูดออกมามันทำให้คยูฮยอนรู้สึกเหมือนตัวเองถูกกล่าวหาว่านอกใจ...มันไม่ใช่แบบนั้นสักนิด ทั้งที่ป่วยจนแทบลุกไม่ไหวแต่คนป่วยก็พยายามลุกขึ้น เดินเซไปจับต้นแขนคนรักไว้
“....ผมขอโทษ”
“..........”
“ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณว่าเมื่อวานกลับมากับใคร ขอโทษที่ทำให้คุณ หงุดหงิด ขอโทษที่ทำให้ต้องมาดูแลผมทั้งคืน.. “
“..........”
“แต่ผมกับคุณคิบอมไม่เคยคิดอะไรแบบนั้น เราแค่รู้จักกัน”
ซีวอนมองคยูฮยอนที่เพียงแค่ยืนยังขาสั่น ปากที่เปล่งเสียงแหบแห้งก็พยายามพูดให้เขาเข้าใจ แววตาที่แสดงออกชัดเจนว่ากลัวเขาโกรธ ร่างสูงถอนหายใจออกมาเบาๆ ตอนนี้ต้องโกรธ โกรธมาก แต่พอมาเจอแบบนี้ก็แทบจะใจอ่อน...สุดท้ายก็เลยเป็นฝ่ายดึงมือที่กำลังเกาะต้นแขนเขาอยู่นั่น พาไปนั่งที่เตียงเหมือนเดิม
“คุณซีวอน..”
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแอบไปเจอกันมากี่ครั้งแล้ว แต่ฉันคิดมาตลอดว่ามันจะมาแย่งคยูฮยอนไป” ร่างสูงเอ่ยบอกเสียงเด็ดขาด
“ครับ?”
“หมอนั่นมันพลาดจากอาจารย์ทงเฮ มันเลยพยายามเข้าหานาย ดูสายตามันก็รู้ ก็เห็นอยู่แล้วไม่ใช่หรอว่ามันเป็นคนไม่ดี”
“แต่ว่า มันไม่ได้เกี่ยวกันนะครับ...คุณคิบอมไม่ใช่คนไม่ดี เพียงแต่..”
“บอกให้เลิกยุ่งก็เลิกยุ่งเถอะน่า! จะเถียงให้ได้อะไร ฉันไม่ไว้ใจให้มันเข้าใกล้นายหรอก” ซีวอนสวนกลับเสียงตวาดเพื่อให้คยูฮยอนกลัว
“อย่างน้อยตอนนี้เขาก็เป็นเพื่อนผม..”
ทำไมคนป่วยมันดื้อจังวะ!!!
“ไม่ต้องมีหรอกเพื่อนแบบนั้นมีฉันคนเดียวก็พอแล้ว”
“หมายความว่าไงครับ”
“อย่างที่พูด”
“มัน...จะไม่ยุติธรรมไปหรอครับ ผมกับคุณคิบอมไม่ได้ทำอะไรเสียหาย อยู่ๆจะให้เลิกยุ่งแบบไม่มีเหตุผลได้ยังไง...ผมแค่อยากสัญญาว่าคราวหน้าถ้ามาส่งหรือไปไหนผมจะบอกคุณซีวอนทุกครั้ง”
“ไม่ ไม่เด็ดขาด แค่มาบอกไม่พอ อย่าไปยุ่งดีที่สุด อย่ามาถามหาความยุติธรรมนี่มันเรื่องความรู้สึกล้วนๆ นอนลงซะ ไม่ต้องไปทำงานนะ เดี๋ยวจะโทรไปลาพี่จองซูให้ ห้ามดื้อด้วย เพราะถ้าฉันโมโหไอ้คิบอมนั่นแหละจะซวย”
ซีวอนจัดการดันร่างโปร่งให้นอนราบกับเตียงนุ่มแล้วห่มผ้าให้จนถึงหน้าอก เตรียมจะผละออกแล้ว ถ้าไม่ได้เสียงอุบอิบมาจากริมฝีปากแห้งผากนั่น
“บ่นไร?”
“...........”
“คยูฮยอน ถามว่าบ่นอะไร??”
“....ทีคุณซีวอนยังไปกับคุณซองมินได้เลย”
ร่างสูงเดินออกจากห้องไปนานแล้ว คยูฮยอนที่แม้จะรู้สึกปวดหัวมากเพียงใดแต่ก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ ดวงตากลมโตมองออกไปทางหน้าต่างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ความคิดหลายอย่างแล่นเข้ามาตีกันจนยุ่งเหยิงไปหมด นึกน้อยใจกับสิ่งที่
ซีวอนพูด เขาไม่มีสิทธิทำอะไรเลยหรืออย่างไร กับการมีเพื่อนคนหนึ่งก็ยังไม่ได้เชียวหรือ เขากับคิบอมไม่ได้ทำอะไรเสียหายแล้วคำตอบของซีวอนเรื่องซองมินก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีอะไรขึ้นมาเลย
“เพื่อนที่ทำงานกินข้าวด้วยกันจะเป็นไรไป”
......
...........
..................
คยูฮยอนหลับตาลงก่อนจะพลิกตัวซุกลงกับหมอน ทั้งที่ไม่ค่อยจะมีเวลาให้กันอยู่แล้ว แต่เขากับซีวอนก็มีเรื่องทะเลาะกันอีกจนได้ ใบหน้าหวานงอง้ำขึ้นอย่างนึกขัดใจตัวเอง นี่ถ้าซีวอนมาเห็นเขาในสภาพนี้เข้าจะเป็นไงนะ ซีวอนจะง้อเขารึเปล่า
บางทีเขาเองก็อยากงอนอย่างที่เห็นคุณฮยอกแจทำกับพี่ของเขาบ้าง หากแต่น้อยครั้งมากที่เขาจะโกรธซีวอน อย่างมากก็แค่นิ่งเงียบเฉยๆ....จนอดคิดไม่ได้ว่าซีวอนจะนึกเบื่อเขาบ้างรึเปล่า
“อ๊ะ!” คยูฮยอนสะดุ้งทันทีที่รู้สึกว่ามีมือแกร่งมาสัมผัสกับศีรษะของตนเอง ก่อนจะรีบพลิกตัวหันกลับไปมองแล้วก็ต้องตกใจมากยิ่งขึ้นเมื่อคนที่คาดว่าจะเป็นซีวอนกลับเป็น
“คุณคิบอม....”
“นึกว่าเป็นใครหรอ หืม?”
“เข้ามาได้ยังไงครับ” ร่างโปร่งเด้งตัวนั่งขึ้น คิบอมโผล่มาแบบนี้อีกแล้ว ชอบโผล่มาโดยที่คยูฮยอนไม่รู้ตัวอยู่เรื่อยและก็เหมือนจะมีแต่ประโยคที่ถามออกไปแต่ไร้คำตอบ
คยูฮยอนเลิกคิ้วเอียงศีรษะมองคิบอมที่กำลังจ้องมองมาทางเขานิ่ง โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าผมยุ่งๆตอนตื่นนอน พร้อมกับแว่นที่เจ้าตัวใส่ประจำก็ไม่มีเกะกะอยู่บนใบหน้าหวานนั้นแม้แต่น้อย ไหนจะเสื้อยืดตัวโคร่งที่คล้อยลงมาจนเปิดให้เห็นไล่เนียนโดยไม่รู้ตัว มันน่ารักเสียจนคิบอมอดที่จะมองเป็นกำไรเสียไม่ได้
“พอดีผ่านมาแถวนี้น่ะ เห็นทงเฮบอกว่าใครป่วยไม่รู้”
“ผ่านมาแถวนี้หรอครับ”เสียงใสทวนคำอย่างแปลกใจ เพราะถ้าจำไม่ผิดเหมือนทงเฮจะเคยบอกเขาว่าคิบอมย้ายออกจากคอนโดของทงเฮไปอยู่ที่อื่น ซึ่งมันก็ไกลพอควรจากบ้านเขาพอสมควร
“ก็ใช่น่ะสิ แค่ผ่านมาน่ะ แล้วนี่หายดีรึยัง”
“อ๊ะ!” คยูฮยอนร้องขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อมือแกร่งของคิบอมเอื้อมมาทาบที่หน้าผากโดยไม่บอกกล่าว ไหนจะใบหน้านั่นที่โน้มเข้ามาใกล้เสียจนเขารู้สึกว่าปลายจมูกของอีกคนเฉียดแก้มเขาไปอย่างเร็ว
“หะ หายดีแล้วครับ”
“เมื่อวานขอโทษที ไม่คิดว่านายจะป่วยง่ายขนาดนี้”
“คุณคิบอมลงไปด้านล่างก่อนดีไหมครับ ใครมาเห็นเข้าคงไม่ดี” เสียงทุ้มหัวเราะขึ้นในลำคอเบาๆกับท่าทางของอีกคน ใครที่ว่าของคยูฮยอนคงไม่พ้นซีวอนหรอก เพราะต่อให้เป็นคนอื่นเข้ามาเห็นถ้าไม่สนใจสักอย่างใครจะทำอะไรได้ สุดท้ายร่างสูงก็ยอมลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไปโดยดีแต่ก็ไม่วายจะโน้มตัวเข้าไปกระซิบที่ข้างๆใบหน้าหวานแผ่วเบา
“....อะไรที่ไม่ดี ฉันชอบทำเสียด้วยซิ”
………..
……………….
………………………..
ไม่ถึง 20 นาทีคยูฮยอนที่จัดการกับตัวเองเรียบร้อยก็เดินลงมายังชั้นล่าง และก็เป็นอย่างที่คิด คนที่คิดว่าอาจจะกลับไปแล้วยังคงนั่งรอเขาอยู่ด้านล่าง โดยมีเจ้าชอคโก้ของคุณฮยอกแจคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง
“คุณคิบอมยังอยู่อีกหรือครับ”
“ก็บอกให้ฉันลงมารอข้างล่างไม่ใช่รึไง”เขาตอบกลับ ทำเอาอีกคนเงียบกริบ ดวงตากลมมองไปรอบๆอย่างหาตัวช่วย เขาไม่รู้จะพูดจะคุยอะไรกับอีกคน เขาไม่ได้สนิทกับคิบอมมากนัก คยูฮยอนรู้สึกช่วงนี้คิบอมเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตเขามากขึ้น คนตรงหน้ามักโผล่มาโดยที่ไม่รู้ตัวเสมอ แถมคำพูดกำกวมที่ชอบพูดออกมาอีก...มันทำให้เขารู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก
“เอ่อ.......”
“ฉันหิวแล้ว ออกไปทานข้าวกลางวันข้างนอกกัน”
“ผมไม่...”
“รู้แล้วว่าไม่ปฏิเสธ เพิ่งหายไข้อย่างนี้ต้องออกไปเปิดหูเปิดตาซะบ้าง” คิบอมวางเจ้าชอคโก้ลงกับพื้นก่อนจะกึ่งดึงกึ่งลากอีกคนที่พยายามยื้อเอาไว้ออกมาข้างนอกอย่างไม่สนใจแล้วจัดการสวมหมวกกันนอคให้คยูฮยอนทันที
“คุณคิบอมผมมะ....”
“รับรองฉันจะพานายกลับมาส่งคืนเจ้าของก่อนหมอนั่นเลิกงานแน่นอนไม่ต้องห่วง”
“ใครว่าผมห่วงเรื่องนั่นกันเล่า..”
“รู้หรอกน่า...ออกจากกรอบที่ซีวอนวาดไว้ให้บ้างก็ได้”คิบอมหันกลับไปมองคยูฮยอนที่ซ้อนนั่งอยู่ทางด้านหลัง เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยเขาก็สตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกจากบ้านหลังใหญ่ทันที รอยยิ้มเข้มระบายออกมาน้อยๆ...รู้สึกเหมือนตนเองกำลังมาลักพาลูกสาวใครเลยแหะ แต่จะว่าไปเจ้าตัวก็เต็มใจดีนี่...
“กินอะไรดี”
คิบอมชะลอความเร็วรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจก่อนจะหันไปถามคนที่เกี่ยวเอวเขาอยู่ด้านหลัง แต่ไม่มีคำตอบใดใดกลับมาพอมองดีๆถึงได้รู้ว่าคยูฮยอนหลับสนิทซบแผ่หลังเขาไปแล้ว...เชื่อเถอะ มาซ้อนหลังคิบอมเจอลมแรงๆ เจอความเร็วที่คิบอมขับแล้วไม่มีใครหลับลง แต่นี่คงเพลียมากจริงๆ
“พาคนป่วยมาทรมานรึเปล่าวะ”
ถามตัวเองเบาๆ ก่อนจะได้คำตอบว่าจุดหมายปลายทางควรจะไปหาข้าวกินที่ไหนดีที่สุด
+..+..+ Oh! My Siwon +..+..+
ความคิดเห็น