คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : :: OH! My Donghae :: III
::Oh My Donghae III::
ตลอดทั้งวันฮยอกแจเอาแต่อยู่ในห้องนอนไม่ออกมาหาเรื่องเขาอีกตั้งแต่กินบะหมี่มื้อนั้นเสร็จ ส่วนเขาเองก็ได้แต่นั่งๆนอนๆอยู่ในห้องนั่งเล่นครั้นจะให้ทิ้งฮยอกแจไว้ที่ห้องก็คงจะดูใจร้ายเกินไป แม้ใจจริงอยากออกไปขี่รถเล่นข้างนอกก็ตามเพราะเมื่อวานเขาเช่ารถมอเตอร์ไซค์คันเล็กๆไว้คันหนึ่ง...คงจะดีไม่น้อยถ้าได้ออกไปขี่รถเล่นกับใครสักคน
สายตาคมมองไปรอบๆห้องพลันนึกถึงตอนอยู่ที่อเมริกา ห้องที่เขาอยู่กับทงเฮก็ไม่ต่างไปจากที่นี่สักเท่าไรนัก ตอนเช้าตื่นขึ้นมาก็ทำอาหารเช้าให้ทงเฮเสร็จแล้วเราก็เดินไปมหาลัยด้วยกันทุกวัน จนกระทั่งเรียนจบทงเฮก็เลือกที่จะกลับเกาหลี...
ทำเหมือนกับทุกอย่างไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเพราะเขากับทงเฮไม่ได้อยู่ในฐานะคนรักของกันและกัน แต่ทงเฮก็พิเศษสำหรับเขามากกว่าความรู้สึกของความเป็นเพื่อน แม้แต่ตอนนี้เองก็ตาม...ตอนที่ทงเฮพูดว่ามีคนรักแล้วอย่างเต็มปากแล้วก็ตาม...
มือหนาเอื้อมไปหยิบกรอบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะข้างโซฟาขึ้นมาดู รูปของทงเฮกับฮยอกแจที่ถ่ายคู่กันที่ไหนสักแห่ง และแน่นอนคนที่ยิ้มกว้างเสียจนเห็นเหงือกแดงๆคงไม่พ้นลูกเสือครึ่งแมวอย่างอีฮยอกแจที่ตอนนี้กำลังนอนชาร์ทพลังอยู่ในห้องนอนเป็นแน่ แต่คนที่ทำให้คิบอมแปลกใจคงจะเป็นอีกคนที่ยืนข้างกัน...ดวงตาเศร้าคู่นั้นที่คิบอมเห็นมาตลอดกลับส่องประกายออกมาอย่างมีความสุขอย่างที่เองเขาไม่เคยได้เห็นสักครั้ง
“น่าอิจฉาเกินไปแล้วนะ อี ฮยอกแจ”
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทำเอาคิบอมที่กำลังคิดอะไรเพลินๆได้สติกลับมา ใบหน้าคมมองไปยังประตูอย่างสงสัยก่อนคลี่ยิ้มออกมาบางๆ สงสัยฮยอกแจที่อยู่ในห้องนอนคงจะโทรไปฟ้องเรื่องเขาแล้วแน่ๆทงเฮถึงกลับเร็ว คิดได้ดังนั้นก็ไม่รอช้าที่จะลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูหากแต่ผิดคาดเมื่อคนที่เขาคิดไว้กลับเป็นคนที่คิบอมไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย
“เอ่อ.....”เสียงใสของคนตรงหน้าครางออกมาเบาๆ ต่างคนต่างมองหน้ากันจนกระทั่งคนมาใหม่ได้สติก้าวถอยหลังกลับไปดูหมายเลยห้องอีกครั้ง
“ก็ไม่ผิดห้องนี่...”
“มาหาใครหรือเปล่า” คิบอมบอมเอ่ยขึ้นขัดจังหวะ เมื่อเห็นคนตรงหน้าเหมือนอยากจะก้าวเท้าเข้ามาให้ห้องแต่ก็ดูกลัวๆเขา
“เอ่อ...มาหาพี่กับฮยอกแจ”
“ทงเฮ?”
“คะ ครับ”ร่างโปร่งพยักหน้าตอบน้อยๆ คิบอมเอี้ยวตัวหลบเปิดประตูกว้างขึ้นเป็นสัญญาณให้อีกคนที่ถือของพรุงพรังเดินเข้ามา
“ว่าแต่นายเป็นอะไรกับทงเฮ” คิบอมอดที่จะสงสัยไม่ได้ ถ้าจำไม่ผิดทงเฮเคยบอกเขาว่าไม่มีญาติที่ไหนนอกจากคุณน้าเฮรินที่เป็นแม่ของทงเฮเท่านั้น อีกอย่างตั้งแต่อยู่อเมริกาเขาไม่เคยเห็นทงเฮจะกลับมาหาใครเกาหลีสักครั้ง
“ผมเป็นน้องพี่ทงเฮครับ” เสียงใสตอบแต่กลับไม่ได้มองหน้าคนถามสักนิด เพราะตอนนี้สายตาของคยูฮยอนมองหาแต่คนที่สมควรจะอยู่ในห้อง
“ตัวแสบนอนอยู่ในห้องน่ะ”
คิบอมเอ่ยขึ้นบอก คยูฮยอนโค้งศีรษะให้เล็กน้อยก่อนจะเดินตรงไปยังห้องนอนของฮยอกแจทันทีแต่พอพบว่าอีกคนกำลังหลับอย่างสบายร่างโปร่งจึงเดินออกมาจากห้องเงียบๆเพราะไม่อยากรบกวน
วันนี้คยูฮยอนเลิกงานเร็วเลยกะว่าจะไปรับฮยอกแจไปกินไอติม แต่พอไปที่ร้านก็ได้คำตอบจากซูยอนว่าฮยอกแจไม่สบายและโทรมาลางานเมื่อเช้า เขาก็เลยรีบมาหาเผื่อว่าจะเป็นอะไรมากแต่พอเห็นคนตัวเล็กนอนหลับปุ๋ย ลองเอามืออังหน้าผากแล้วไม่มีไข้คยูฮยอนเลยค่อยโล่งใจหน่อย
“คุณฮยอกแจเป็นอะไรหรือครับ” คยูฮยอนถามคิบอมเมื่อเดินออกมาจากห้องนอน
“ก็ เอ่อ...เมื่อเช้าหน้ามืดน่ะ” คิบอมตอบออกไปอย่างไม่เต็มปากนัก จะให้บอกว่าเมาควันบุหรี่ที่เขาพ่นใส่หน้าไปเมื่อตอนเช้าก็คงกะไรอยู่
“หรอฮะ”คยูฮยอนพยักหน้ารับรู้ ก่อนที่ทั้งห้องจะเงียบเพราะไม่มีใครพูดอะไร คยูฮยอนเองก็ทำตัวไม่ถูกเพราะปกติก็ไม่ใช่คนพูดเยอะอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เลยยิ่งอึกอั่กไปกันใหญ่
“ว่าแต่คุณ...”
“ฉันชื่อคิบอม เพื่อนทงเฮที่อเมริกาน่ะ”
“เอ่อ...งั้นฝากไอครีมให้คุณฮยอกแจด้วยนะครับ ตื่นขึ้นมาคงร้องหา”
มือบางยื่นกล่องใบเล็กให้คนตรงหน้าก่อนจะหันตัวเดินไปยังประตูห้อง ในเมื่อคนที่มาหาไม่อยู่ส่วนอีกคนก็นอนหลับเพราะฉะนั้นเขาก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องอยู่ แต่ยังไม่ทันได้เปิดประตูออกเสียงทุ้มของคิบอมก็เอ่ยขึ้นเรียกไว้
“อยู่รอก่อนสิ เดี๋ยวทงเฮก็คงกลับมาแล้ว”
คยูฮยอนไม่ตอบอะไรเขาพยักหน้าน้อยๆแล้วยอมเดินกลับมาแต่โดยดี พอทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ก็เห็นอีกคนเดินเข้าครัวไปคาดว่าคงเอาไอศครีมที่เขาให้ไปใส่ตู้เย็น แต่สักพักคนคนนั้นก็เดินกลับมาพร้อมกับแก้วน้ำวางไว้บนโต๊ะก่อนจะนั่งลงข้างๆเขา
“ขอบคุณครับ”
“เด็กนั่น...ชอบกินไอติมหรือ” คิบอมเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาอีกครั้ง
“ชอบมากเลยครับ” เสียงใสตอบออกไปอย่างเป็นมิตร แม้จะขัดกับสรรพนามที่อีกคนเรียกคุณฮยอกแจอยู่บ้าง...สงสัยว่าคงจะเจอร่างเล็กแผลงฤทธิ์อะไรไปแน่ๆ
“ถึงว่า...” คิบอมหัวเราะใจลำคอเบาๆ เพราะเมื่อครู่ที่เขาเอาไอศครีมเข้าตู้เย็น เขาเพิ่งสังเกตว่าช่องฟรีทมีป้ายอันไม่เล็กไม่ใหญ่ เขียนด้วยลายมือน่ารักว่า
ของอี ฮยอกแจ ห้ามแตะ (ยกเว้นอาจารย์ทงเฮ)
“ป้ายนั่นหรอครับ”
คยูฮยอนถามยิ้มๆ อย่างรู้ทัน เขาจำได้ว่าตอนนั้นอากาศร้อนมากเขากับคุณซีวอนมาหาคุณฮยอกแจที่คอนโดพอเข้าห้องมาได้ คุณซีวอนที่กำลังโหโมก็จัดการซัดไอติมของคุณฮยอกแจซะเรียบ รู้ตัวอีกทีคุณซีวอนก็โดนคุณฮยอกแจข่วนซะเป็นรอยเต็มแขนไปหมด หลังจากนั้นคุณฮยอกแจเลยทำป้ายติดแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้ และนั่นก็ทำเอาคุณซีวอนงอนไปหลายวันอยู่เหมือนกัน....โทษฐานลำเอียง
คยูฮยอนหัวเราะออกมาเบาๆกับความคิดของตนเอง ท่าทางที่ดูเป็นธรรมชาติทำเอาคิบอมเผลอมองรอยยิ้มบางๆนั้นอย่างห้ามไม่ได้ เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นคนข้างๆดูเป็นตัวของตัวเอง...และมันก็น่ามองมากในสายตาคิบอม
“เหมือนคุณน้าเฮริมไม่มีผิด” คิบอมพึมพำขึ้นมาเบาๆ แต่ชื่อนั้นก็ดังพอที่จะทำให้หน้าคยูฮยอนซีดลงทันที
“ตา จมูก แล้วก็เวลายิ้ม...เหมือนคุณน้าเฮริมมาก”เขาพูดต่อ แต่ละคำว่า ‘หวาน’เอาไว้ ตอนอยู่ที่อเมริกาคิบอมเจอกับแม่ของทงเฮบ่อยๆ เพราะช่วงวันหยุดเขามักจะตามทงเฮกลับบ้านเจ้าตัวด้วย ใบหน้าของคุณน้าหวานมากแต่ก็ดูเศร้าในเวลาด้วยกัน เหมือนกับคนข้างๆเขาเสียจนอดทักไม่ได้
“เหมือน....แม่หรอครับ”
“.....................”
“ผมน่ะหรอ......”
คยูฮยอนชี้มาที่ตัวเองก่อนจะรู้สึกเหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม ทำหน้ากึ่งๆกลางๆจนคิบอมหัวเราะออกมาเบาๆ ร่างโปร่งก้มหน้างุดรู้สึกดีใจ เขากำลังรู้สึกดีใจที่คุณคิบอมบอกว่าเขาหน้าเหมือนแม่....แต่คนที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกอะไรถึงคนเป็นแม่มากนักอย่างคยูฮยอนพอมาเจอพูดอย่างนี้เลยทำหน้าหน้าไม่ค่อยถูก
“แล้วทำไมนายถึงไม่อยู่ที่นี่กับทงเฮล่ะ”
“ผมอยู่อีกที่นึงน่ะครับ”เขาตอบไม่ค่อยตรงคำถามนักแต่ตอนนี้คิดคำตอบได้แค่นี้จริงๆ ยังไม่ทันที่คิบอมจะได้ถามอะไรต่อสักพักก็มีเสียงกุกกักดังขึ้นมาขัดจังหวะจากอีกห้อง ทั้งสองคนหันกลับไปมองพร้อมกัน..
ไม่นานนักประตูห้องนั้นก็ถูกเปิดออกพร้อมกับใบหน้างัวเงียของฮยอกแจ ร่างเล็กปรับสายตาให้ชินแสงก่อนจะมองมาทางคยูฮยอน ไม่ต่างจากรอยยิ้มหวานถูกระบายออกมาอย่างดีใจที่ไม่ต้องอยู่ในห้องกับคิบอมจอมกวนสองต่อสองอีกแล้ว
“คุณฮยอกแจตื่นแล้วหรอครับ”
ฮยอกแจไม่ตอบแต่เดินมาล้มตัวลงนั่งกอดคยูฮยอนแล้วมองค้อนไปทางคิบอม คยูฮยอนเองก็ไม่ได้สังเกตเพราะมัวจับหน้าผาก จับตัวฮยอกแจว่าตัวร้อนหรือมีไข้รึเปล่า
“คุณซูยอนบอกว่าคุณฮยอกแจไม่สบาย”
“เราแข็งแรงจะตาย ถ้าไม่มีใครมาจงใจแกล้งเรา” ร่างเล็กปากยื่นไปทางคนที่นั่งเยื้องกับคยูฮยอน คิบอมก็รู้ทันทีว่ากำลังถูกแขวะ
“ใครแกล้งหรอครับ”
“ช่างเหอะ คยูฮยอนมาทำไม วันนี้ไม่ทำงานหรอ”
“เลิกงานแล้วครับ เลยแวะเอาไอศครีมมาให้คุณฮยอกแจด้วย” คยูฮยอนยิ้มบางๆ เห็นแววตาฮยอกแจที่เมื่อกี้ขุ่นขรั่กแปรเปลี่ยนเป็นสดใสทันทีเมื่อพูดถึงของโปรด
“แต่ถ้าคุณฮยอกแจป่วย เก็บไว้ในตู้เย็นก่อนก็ได้”
“เราไม่ได้ป่วยซักหน่อย”
ว่าแล้วก็เดินลิ่วเข้าห้องครัวไปทันที ก่อนจะเดินกลับมาพร้อมกับถ้วยไอติม คยูฮยอนนั่งคุยอยู่กับทั้งสองคนสักพักก็ขอตัวกลับเมื่อเห็นทงเฮยังไม่กลับมาเสียที และจากการที่ได้อยู่กับคิบอมและฮยอกแจแม้จะเวลาสั้นๆแต่ก็ทำให้คยูฮยอนรู้ว่า
คุณฮยอกแจไม่ชอบหน้าคุณคิบอมเท่าไหร่นัก ทั้งคู่ทะเลาะกัน แอบกัดกัดกันด้วยคำพูดตลอดเวลา แถมฮยอกแจยังขอให้เขากลับไปฟ้องซีวอนให้ด้วยอีกต่ากหาก
ร่างโปร่งเดินออกจากห้องไปแค่แปบเดียว ก็สวนเข้ากับทงเฮที่ประตูลิฟท์เปิดออกพอดี คนเป็นพี่ชายยิ้มกว้างทันทีที่เจอคยูฮยอนที่นี่ ถึงจะมีท่าทางเหนื่อยๆจากการทำงานก็เถอะ
“พี่ทงเฮ กลับช้านะครับ”
“วันนี้มีประชุมนิดหน่อย คยูฮยอนมานานรึยัง แล้วนี่จะกลับแล้วหรือ?” ทงเฮจับมือคยูฮยอนเลี่ยงออกจากประตูลิฟท์มาหลบมุมข้างๆ
“ครับ มานานแล้ว”
“พี่ไปส่งไหม”
“ไม่เป็นไรครับพี่ดูเหนื่อยๆ เข้าไปพักผ่อนเถอะ เมื่อกี้ก่อนออกมาฮยอกแจบ่นใหญ่เลยว่าพี่กลับช้า” คยูฮยอนยิ้มรับความปรารถนาดี แต่ส่ายหน้าตอบรับ
“เจอคิบอมแล้วใช่ไหม”
“ครับ...ดูฮยอกแจจะหงุดหงิดนะครับพี่”
“ดูออกด้วยหรอเราน่ะ” ทงเฮขยี้หัวอีกคนด้วยความเอ็นดู คำว่า ‘ดูออก’สำหรับทงเฮไม่ได้หมายถึงดูอารมณ์หงุดหงิดของฮยอกแจออก แต่เหมือนคยูฮยอนจะดูออกว่าสาเหตุที่หงุดหงิดใส่คิบอมน่ะเพราะอะไร
~.~.~Oh! My Hyukjae~.~.~
ทงเฮเดินยิ้มมาถึงหน้าห้องกำลังจะกดรหัสเปิดประตูเสียงโหวกเหวกของฮยอกแจก็ดังลั่นออกมานอกห้องเลย ร่างโปร่งเปิดประตูเข้าไป มองภาพที่เห็นตรงหน้าแล้วก็ต้องส่ายหัวไปมา ทั้งคิบอมทั้งฮยอกแจกำลังยืนตระหง่านอยู่บนโซฟามีจำเลยเป็นรีโมตทีวีที่ยื้อกันคนละข้าง นี่อายุกี่ขวบกันแล้ว?
“ฮยอกแจ” ทงเฮเรียกตัวแสบก่อน เจ้าตัวเองพอได้ยินเสียงทงเฮก็ปล่อยรีโมตแล้ววิ่งมาซบอกอาจารย์หนุ่มทันทีเหมือนกัน
“คิบอมแย่งรีโมตเรา เราดูทีวีอยู่ดีๆ คิบอมมาเปลี่ยนไปดูข่าวเฉยเลย อาจารย์จัดการเลยนะ!”
ทงเฮมองไปทางคิบอม เห็นอีกฝ่ายยักคิ้วให้แบบกวนๆก็พอจะเดาออกว่าคิบอมไม่ได้อยากดูข่าวหรอก แต่อยากแกล้งฮยอกแจให้โวยวายเล่นมากกว่า
“กินข้าวรึยัง”
“ยัง เรารออาจารย์อยู่ อาจารย์จัดการคิบอมก่อน” ร่างเล็กเร้าแต่ทงเฮกลับเห็นว่าถ้าจัดการเดี๋ยวก็หาเรื่องทะเลาะกันอีก
“สั่งขึ้นมาทานดีไหม”
“อาจารย์อ่ะ!”
“ไม่ต้องสั่งหรอก เดี๋ยวฉันทำให้ก็ได้ เปลืองเงินเปล่าๆ”
คิบอมบอกกับทงเฮพร้อมกับโยนรีโมตใส่ฮยอกแจ ทำเอาร่างเล็กคว้าแทบไม่ทัน จากนั้นก็เดินเข้าห้องครัวไป ทิ้งให้ฮยอกแจยืนกัดปากแน่น
“ได้รีโมตคืนแล้วไปดูต่อเถอะฮยอกแจ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อน”
“เราไม่กินอาหารของหมอนั่นเด็ดขาด”
“ฮยอกแจ...เราคุยกันเรื่องนี้แล้วไม่ใช่หรอ” เสียงทงเฮเหนื่อยๆ
“แต่เราไม่ชอบให้นายคิบอมนั่นมีส่วนร่วมในชีวิตเรากับอาจารย์มากเกินไป ถ้าขอเข้ามาอยู่ในฐานะคนอาศัยก็ต่างคนต่างอยู่ได้นี่นา ถึงจะเป็นเพื่อนอาจารย์ก็เถอะ”
และถึงแม้ฮยอกแจจะพูดอย่างนั้น แต่ความต้องการของฮยอกแจที่ไม่อยากให้คิบอมมายุ่งก็ไม่เป็นผลเท่าไหร่นักหรอก ในเมื่อสุดท้ายก็ต้องมานั่งทานอาหารเย็นฝีมือคิมคิบอม ที่ยอมรับว่าอร่อยพอดู นึกอยากจะเขกหัวตัวเองแรงๆที่ไม่เคยคิดจะเรียนทำอาหารเลย ตั้งแต่เขามาอยู่กับอาจารย์ทงเฮก็ซื้อทานหรือไม่ก็ให้คุณแม่บ้านที่บ้านใหญ่ทำมาให้ตลอด
แล้วก่อนนอนหมอนั่นก็เป็นฮีโร่อีก แค่ไฟห้องน้ำอยู่ๆใช้ไม่ได้ ฮยอกแจร้องโวยวายลั่นแต่คิบอมกลับเป็นคนไปหาอุปกรณ์ หาเก้าอี้มายืนซ่อมให้จนมันใช้ได้ คำขอบคุณและรอยยิ้มที่อาจารย์ทงเฮมีให้คิบอมถึงสองครั้งในเวลาติดกัน มันทำเอาร่างเล็กหน้าตาบอกบุญไม่รับ
ทำไมต้องรู้สึกว่าคิบอมเหนือกว่าตัวเองขนาดนี้! ทั้งที่ฮยอกแจไม่ว่าเรื่องไหนก็ไม่เคยแพ้ใครสักครั้ง! เหอะ
~.~.~Oh! My Hyukjae~.~.~
ผ่านไป1อาทิตย์เหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างจะดีขึ้น เพราะฮยอกแจไม่โวยวายเหมือนเมื่อคราที่คิบอมเข้ามาใหม่ๆ ทุกเช้าฮยอกแจยอมทานกับข้าวฝีมือคิบอม ไม่เว้นแม้แต่ตอนเย็นเองก็ตาม แต่ทงเฮรู้ดีว่าทุกอย่างไม่มีอะไรดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย ฮยอกแจคนที่เอาแต่ใจตัวเองแล้วก็ชอบอ้อนเขาให้ไปรับหลังเลิกงาน กลับทำอะไรเองทุกอย่าง เหมือนจะบอกว่าทำอะไรได้ไม่น้อยไปกว่าคิบอม แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทงเฮต้องการเลยสักนิด นี่ถ้าซีวอนรู้ว่าเขาปล่อยให้น้องชายที่รักปานแก้วตาขึ้นรถเมล์กลับบ้านคนเดียวล่ะก็ ไม่วันไหนระเบิดคงหล่นเข้าห้องสักวัน
“ทงเฮวันนี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม”
เสียงทุ้มถามขึ้นทำเอาทงเฮที่นั่งคิดอะไรเพลินๆหันกลับไปมองแต่ความคิดบางอย่างก็ทำให้ทงเฮเลือกที่จะส่ายศีรษะเป็นคำตอบเบาๆ
“หรือว่าไก่ทอดดีเจ้าตัวแสบชอบนี่”
คิบอมเสนอขึ้นระยะเวลาแม้จะเพียงไม่นานที่เขามาอยู่ที่นี่ แต่จากการสังเกตเลยทำให้เขารู้ได้ไม่ยากว่าฮยอกแจชอบกินอะไรเป็นพิเศษ เพราะคนตัวเล็กมักจะทานได้เยอะกว่าทุกๆมื้อจนคิบอมยังนึกแปลกใจ ขนาดกินไปตั้งเยอะแต่ฮยอกแจกลับยังผอมกระหร่องอยู่ดี
“คิบอม”
“หืม”
“ไม่ต้องทำเผื่อก็ได้ ฉันว่าจะพาฮยอกแจออกไปข้างนอก”
วันนี้ทงเฮตั้งใจแล้วว่าจะพาเมียตัวเล็กของเขาออกไปทานอาหารญี่ปุ่น เพราะตั้งแต่คิบอมเข้ามาอยู่ด้วยเขายังไม่ได้พาฮยอกแจออกไปไหนด้วยกันเลยสักครั้ง กลับมาห้องคนตัวเล็กกินข้าวเสร็จก็ปลีกตัวเข้าห้องแล้ว
“เราพูดกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่หรอ”
ประโยคที่เขาเคยบอกฮยอกแจออกไปตอนที่เจ้าตัวเอาแต่บ่นเรื่องของคิบอม ใบหน้าหวานของฮยอกแจบ่งบอกถึงความไม่พอใจแต่หลังจากนั้นคนตัวเล็กก็ไม่ได้มาเซ้าซี้คาดคั้นอะไรเขาอีกเลย
RrrrRrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนที่คิบอมจะได้พูดอะไร ทงเฮกดรับทันทีมือเห็นว่าเบอร์ที่ขึ้นเป็นของใคร
“จะให้ฉันไปรับรึไง หืม” ทงเฮรีบพูดออกไป ปลายสายนิ่งเงียบสักพักจนทงเฮนึกแปลกใจ
“ฮยอกแจอยู่ไหน”
//เอ่อ..คือ..เราจะโทรมาบอกอาจารย์ว่าวันนี้ไม่ต้องรอ เราจะนอนค้างกับชเว// เสียงใสเอ่ยขึ้น ทำเอาทงเฮถึงกับนิ่งเงียบทันทีที่ได้ยิน น้อยครั้งที่ฮยอกแจจะกลับไปนอนที่บ้าน ทั้งที่ซีวอนพยายามบังคับทุกวิถีทาง จะมีก็ตอนที่เจ้าชอคโก้ไม่สบาย หรือซีวอนโกรธของจริง เจ้าตัวถึงจะกลับไปค้างที่บ้าน หรือถ้าคิดถึงชอคโก้ฮยอกแจก็จะไปเล่นด้วยแต่ก็กลับมานอนกับเขาทุกครั้ง
“ให้ฉันไปรับนะ กินข้าวที่บ้านนั้นแล้วเราก็กลับห้องกัน” ทั้งที่ฮยอกแจบอกอย่างนั้นแล้วแต่ทงเฮก็อดไม่ได้ที่จะถามฮยอกแจอีกครั้ง เพราะถ้าเจ้าตัวบอกให้ไปรับแล้วล่ะก็เขาจะรีบไปทันที
//ลำบากอาจารย์ เปล่าๆ อ๊ะ แค่นี้นะอาจารย์ คยูฮยอนทำกับข้าวเสร็จแล้ว// ฮยอกแจวางสายไปแล้วแต่ทงเฮยังคงถือค้างเอาไว้ เขารู้สึกวูบโหวงที่ท้องอย่างบอกไม่ถูก หรือเป็นเพราะว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาถูกฮยอกแจเมิน...
“เป็นอะไรรึเปล่า” คิบอมที่ยืนมองทงเฮนั่งเงียบเอ่ยขึ้น ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์หันกลับไปตามเสียงส่ายหน้าเบาๆเป็นคำตอบ
“ฉันเข้าห้องก่อนนะ”
“ไม่ทานข้าวก่อนหรอ”
“คิบอมตามสบายเลย ฉันไม่หิว”
ทงเฮพูดทิ้งท้ายก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินกลับไปห้องนอนของตนเอง ใบหน้าผิดหวังเมื่อครู่หลังจากวางสายทำไมเขาจะดูไม่ออก เพราะเด็กแสบอยางอี ฮยอกแจคนนั้นทำให้ทงเฮเปลี่ยนไปได้อย่างนี้เชียวหรือ ทั้งที่เมื่อก่อนทงเฮไม่สนใจความรู้สึกของใครด้วยซ้ำว่าจะเป็นอย่างไร แม้แต่คุณน้าเฮริมเองก็ตาม...ทงเฮจะรู้ตัวเองบ้างรึเปล่า
คิบอมมองตามแผ่นหลังจนกระทั่งประตูปิดสนิท....ที่คงไม่ต่างจากหัวใจของทงเฮตอนนี้เองเช่นกัน
~.~.~Oh! My Hyukjae~.~.~
“ดูถูก ! ฮยอกแจดูถูกกันชัดๆ” เสียงซีวอนเดินบ่นรอบห้อง ตั้งแต่ทานข้าวเย็นเสร็จขึ้นมาบนห้องก็เอาแต่พูดประโยคนี้ไม่หยุด จนคยูฮยอนที่นั่งเตรียมพับเสื้อผ้าอยู่บนเตียงต้องละสายตาเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย
“ดูถูกอะไรครับ วันนี้ผมยังไม่เห็นคุณฮยอกแจดื้อเลย” ร่างสูงหยุดเดินแล้วหันมามองแล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างๆคยูฮยอน มือแกร่งทั้งเอื้อมไปทาบที่แก้มทั้งสองข้างให้หันมาสบตากันก่อนจะออกแรงดึงเบาๆ
“ก็กับข้าวฝีมือคยูฮยอนของฉันออกจะอร่อย แต่เจ้าตัวแสบกินไปนิดเดียวเอง” คยูฮยอนร้องอ๋อขึ้นมาทันที นี่เองหรือคือเหตุผลที่ทำให้คุณซีวอนเดินบ่นวนไปวนมาไม่เลิก...เป็นตาลุงแก่ขี้บ่นไปตั้งแต่เมื่อไร
“คุณฮยอกแจอาจจะมีเรื่องไม่สบายใจก็ได้”
“แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะน่า...” ใบหน้าหล่อทำหน้าครุ่นคิกหนัก แค่นี้คยูฮยอนก็เข้าใจเสียยิ่งกว่าเข้าใจ คุณซีวอนก็แค่เอาเรื่องกับข้าวของเขามาเป็นข้ออ้าง เพราะเหตุผลหลักที่ทำให้คุณซีวอนกำลังมานั่งคิดมากอยู่อย่างนี้ก็คือ กำลังเป็นห่วงคุณ
ฮยอกแจ
“นอนเถอะครับ พรุ่งนี้คุณซีวอนมีประชุมนี่” ร่างโปร่งลุกขึ้นเอาผ้าที่พับไว้แล้วไปเก็บในตู้ก่อนจะเดินกลับมาที่เตียง ซีวอนเองยอมฟังแต่โดยดี ร่างสูงล้มตัวลงนอนก่อนจะตบที่เบาะปุปุเป็นสัญญาณว่าอยากนอนกอดอีกคนเต็มที่แล้ว คยูฮยอนส่ายหัวเบาๆ มือเรียวเตรียมเอื้อมไปกดปิดสวิสต์ไฟแต่ก็ต้องชะงักเมื่อร่างของฮยอกแจที่อุ้ม
ชอคโก้ไว้ในอ้อมกอดเดินเข้ามาในห้อง
“ชเว....”
“อ้าวคุณฮยอกแจ” คยูฮยอนเอ่ยทักขึ้น ฮยอกแจหันไปมองเพียงครู่เดียวใบหน้าหวานก็เบี่ยงตัวชะเง้อมองคนบนเตียง รอยยิ้มหวานระบายขึ้นน้อยๆก่อนจะก้าวเท้าไปหา
“ฉันไม่ให้ฮยอกแจนอนด้วยหรอกนะ” เรียวเท้าหยุดกึกเมื่อได้ยินเสียงเข้มของซีวอนทำเอาคนฟังถึงกับเฉาทันที ไม่ต่างจากรอยยิ้มหวานเมื่อครู่ก็ค่อยๆจางหายไป มือบางกอดกระชับเจ้าขนฟูสีน้ำตาลในอ้อมแขนมากขึ้น ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับห้อง คยูฮยอนหันกลับไปค้อนให้ซีวอนแล้วรั้งแขนของฮยอกแจเอาไว้
“นอนด้วยกันนะครับ”จบประโยคเพียงเท่านั้นคนตัวโตก็กรอกตาขึ้นมองเพดานอย่างเซ็งๆแล้วทิ้งตัวนอนแผ่หลาเป็นเชิงว่าอยากทำอะไรก็เชิญ
“แต่ชเว”ดวงตากลมลอบมองซีวอนอีกครั้งแล้วหันมามองคยูฮยอนอย่างชั่งใจ
“ดึกแล้วไปนอนกันดีกว่าครับ”
ฮยอกแจพยักหน้าน้อยๆ แล้วย่อตัววางชอคโก้ลงกับพื้น จากนั้นจึงพาตัวเองไปที่เตียงกว้างบ้าง ร่างเล็กคลานอยู่บนเบาะนุ่มก่อนจะค่อยๆซุกตัวเข้ากับผ้านวมจากปลายเตียงแล้วเลื้อยไปยังหัวเตียงโผล่หน้าออกมาหอมแก้มสากของซีวอนเบาๆเป็นรางวัลเหมือนอย่างที่เคยทำ แต่ดูว่าเหมือนซีวอนจะไม่ได้ดีใจกับรางวัลนั้นแม้แต่น้อย ก็ฮยอกแจเล่นมานอนขั้นกลางอย่างนี้ แล้วเขาจะกอดคยูฮยอนยังไง!
“ฮยอกแจอ่า...นอนตรงนี้ก็ได้” ซีวอนลากเสียงยาวพลางตบที่นอนอีกข้างให้
ฮยอกแจย้ายที่ ผลที่ได้คือคนตัวเล็กนอกจากจะส่ายหัวแรงๆซุกลงกับอกแกร่งแล้วยังตบท้ายด้วยการกอดซีวอนแน่นๆยิ่งกว่าลูกลิงติดแม่เสียอีก
“เราจะนอนกอดชเว”
“โอเค ยอมแล้วๆ”
สุดท้ายก็ทนลูกอ้อนไม่ไหว ซีวอนจัดผ้าห่มให้คนตัวเล็กจนเข้าที่ก็เรียกคยูฮยอนให้ขึ้นมานอนก่อนที่สวิสต์ไฟจะถูกกดปิดลง แต่ดูเหมือนดวงตากลมใสนั้นจะไม่ปิดง่ายๆ แสงไฟที่ลอดผ่านม่านทำให้ซีวอนเห็นใบหน้าหวานที่ยังคงเงยหน้ามองเขาอยู่
“นอนได้แล้วฮยอกแจ”
“ชเวยังไม่ได้หอมเราเลย”
เสียงใสท้วงเบาๆ ซีวอนก้มใบหน้าคมลงไล่จูบหน้าผาก ไปยังพวงแก้มทั้งสอง จมูกรั้น ก่อนจะจบลงด้วยการจุ๊บไปที่ปากแดงนั้นแรงๆอีกหนึ่งที แต่พอเขาเตรียมข้ามไปจูบคยูฮยอนที่นอนอยู่อีกฝั่งบ้าง ฮยอกแจที่เหมือนจะรู้ทันก็ขืนตัวเองกอดเขาแน่นขึ้นเป็นเชิงว่าไม่อนุญาต บทฮยอกแจจะหวงเงียบขึ้นมาซีวอนก็เอาไม่อยู่เหมือนกัน...
...
........
..........
เขานอนไม่ได้...นั่นคือสิ่งที่ซีวอนกำลังเป็นอยู่ เพราะตั้งแต่บอกให้คนตัวเล็กหลับ ฮยอกแจก็ยุกยิก นอนไม่อยู่สุข ขยับไปมาจนซีวอนต้องเอื้อมไปเปิดสวิสต์ไฟบนตัวเตียง ดวงตาคมเหลือบมองไปยังนาฬิกาข้างๆ...ตายห่าตีสองแล้วเขายังไม่ได้นอนเลย ยิ่งคยูฮยอนไม่ต้องพูดถึงรายนั้นยังมองเขาตาแป๋วอยู่เลย
“คยูฮยอนอ่า...จะไปนอนอีกห้องก็ได้นะ เดี๋ยวฉันดูฮยอกแจเอง”
“ไม่เป็นไรครับ” คยูฮยอนว่ายิ้มๆ จนซีวอนนึกอยากจะกระชากมาฟัดแก้มแรงๆ แต่ตอนนี้ที่สำคัญมากไปกว่านั้นก็คือร่างเล็กที่เอาแต่ซุกตัวเขากับเขาต่างหาก..
ที่ซีวอนไม่อยากยุ่งก็เพราะอยากให้ฮยอกแจเป็นคนเล่ามันออกมาเอง ทั้งที่เขามักจะพูดกับคยูฮยอนบ่อยๆว่าฮยอกแจโตแล้ว แต่ในสายตาเขาฮยอกแจก็คือฮยอกแจ คนที่เขาพร้อมจะมอบอ้อมกอดให้ไม่ว่ายามทุกข์หรือสุข
“เป็นอะไร หืม?” ซีวอนถามคนในอ้อมกอดเบาๆ แต่ก็มีเพียงแรงสั่นจากศีรษะน้อยที่ซุกอยู่กับอกเขาเป็นคำตอบ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือลูบไปที่กลุ่มผมนุ่มอย่างอ่อนโยน
“ฮยอกแจไม่เคยโกหกฉันนี่”
“..............................”
“ฮยอกแจเองก็รู้ไม่ใช่หรือว่าถ้าฮยอกแจไม่สบายใจ หรือกำลังเสียใจ คนที่จะรู้สึกแบบนั้นมากว่าฮยอกแจเป็นร้อยเท่าพันเท่าก็คือฉัน”
“เรา......”
“อยากให้ฉันไปส่งที่คอนโดไหม”ไม่มีแม้แต่คำพูด แต่แรงกอดที่เพิ่มขึ้นพร้อมกับมือน้อยๆที่เสื้อเขาเอาไว้แน่นก็เป็นคำตอบได้อย่างดี
“เราทำให้ชเวลำบากรึเปล่า”
“ไม่เลย ถ้าฮยอกแจไม่อยากกลับก็อยู่กับฉันแต่ถ้าอยากกลับ ฉันก็จะไปส่งฮยอกแจ” ซีวอนเอ่ยเสียงอ่อนโยน
“...............”
“ที่ฉันถามว่าอยากกลับไหมเพราะฮยอกแจตอนนี้ดูไม่มีความสุขเลย..”
TBC
ความคิดเห็น